Καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έγινε ποτέ για το καλό σου – αλλά δεν βλέπεις, εκπαιδεύτηκες να μην βλέπεις πέρα από τη μύτη σου

Γιώργος Τραπεζιώτης

Τερματίσαμε. Το τέρας είναι εδώ

Καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έγινε ποτέ για το καλό σου – αλλά δεν βλέπεις, εκπαιδεύτηκες να μην βλέπεις πέρα από τη μύτη σου

Υποτελείς είμαστε. Θλιβεροί υποτελείς, σε μια χώρα κατάντημα. Μπανανία. Όχι «Κολομβία». Μπανανία. Μονάδες – απωλεσθείσες μοναδικότητες, σαν κάτι βαλίτσες που δεν αναζητά κανείς στο αεροδρόμιο. Ποτάμι τα δάκρυα, δικαιολογημένα, από μια κοινωνία παραζαλισμένη που τρώει καθημερινά τη μια σφαλιάρα πίσω από την άλλη και σπαράζει.

Ποτάμι τα κροκοδείλια δάκρυα από νταήδες, κάθε λογής. Άριστους πολιτικούς, κονιόρδους της εξουσίας, συμφέροντα που κουμαντάρουν τους πρώτους, λιμανίσιους (κι όχι μόνο) τύπους που ζυγίζουν τα κόζια.

«Στην κάμερα τρία να κοιτάς». Α! Οι κάμερες. Μπροστά τους οι μανδαρίνοι με τις γραβάτες, τα δουλικά σαλιάρικα λαγωνικά της (εκάστοτε) εξουσίας που τρέχουν ξοπίσω από το κομμάτι ψωμί και τα ψίχουλα της λάμψης που τους χαρίζει το ισχυρό κονέ. Για να του το φέρουν πίσω – στα χέρια. Έτσι είναι.

Τα Τέμπη χθες. Κάτι άλλο αύριο. Λούπα.

Βλέπεις ειδήσεις – ανατριχιάζεις. «Πάει τζάμπα τόσος κόσμος», λες. Ναι, πάει. Τζάμπα.

Συμπολίτες μας. Φίλοι, αδέρφια, συγγενείς μας.

Σημείωση: Η τραγωδία στα Τέμπη συνέβαινε, ενώ την Τετάρτη στην Αθήνα οι εργαζόμενοι σε ΗΣΑΠ και Μετρό πραγματοποιούσαν στάση εργασίας διαμαρτυρόμενοι για την απαξίωση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Ζητούσαν δε, προσλήψεις μόνιμου και έκτακτου προσωπικού με απόλυτη διαφάνεια για την κάλυψη των αναγκών.

Ταλιράκια: Προσλήψεις προσωπικού σε κρίσιμες θέσεις σημαίνει (μεταξύ άλλων) εργαζόμενοι που εργάζονται με καθαρό μυαλό εκπληρώνοντας στο ακέραιο και με ασφάλεια (για όλους) τις υποχρεώσεις τους. Με λίγα λόγια; Παροχή καλών υπηρεσιών στο κοινό – δηλαδή στον λαό, ο οποίος χρησιμοποιεί καθημερινά τα ΜΜΜ για τις μετακινήσεις του.

Τι συμβαίνει όμως σε αυτές τις περιπτώσεις; Ποια είναι η μόνιμη πολιτική και μιντιακή επωδός σε περιπτώσεις στάσεων εργασίας ή πολλώ δε μάλλον σε περιπτώσεις 24ωρων απεργιών; Πως αντιδρούν αυτοί που τις τελευταίες ώρες ωρύονται, τάχα σοκαρισμένοι για την έλλειψη σηματοδότησης στην σιδηροδρομική γραμμή;

«Ιδεοληψίες» σκούζει η δεξιά πτέρυγα που θέλει να σε εξυγιάνει αφού πρώτα σε πλιατσικολογήσει, σε στείλει στον μνημονιακό γερο-διάολο για να ξεπουλήσεις και το τελευταίο «ασημικό». Έτσι δε λένε την δημόσια περιουσία; Την περιουσία σου;

«Ασημικά».

«Ταλαιπωρία των οδηγών στο κέντρο της Αθήνας» ακούς ταυτόχρονα στην τιβί. Πείθεσαι.

Δεν είσαι άλλωστε μηχανοδηγός σε τρένο. Χέστηκες. Έχεις αμάξι. Ίσως και ηλεκτρικό – αυτό με την πρίζα. Πήρες κι επιδότηση για να το πάρεις, πήρες κι ένα δάνειο 878 έντοκων δόσεων. Λουστρίνι. Κερδισμένη και η τράπεζα.

Λίγες μέρες πριν, πάλι γκρίνιαζες. «Πάλι κλειστοί οι δρόμοι». Κοινωνικός αυτοματισμός.

Κάτι πανό στο βάθος. Συνθήματα. Πολύς κόσμος. Ένας μπάτσος φρρρ-φρρρ-σφυρίζει νευρικά εξουσία, εκτρέποντας την κυκλοφορία έξω από το «εμπορικό κέντρο της Αθήνας».

Η κορδέλα. Δεν περνάς.

«Ταλαιπωρία για εκαντοντάδες οδηγούς», έτρεχαν σαλιάρικα τα σούπερ στην τιβί. Ήταν οι γιατροί, ήταν το νοσηλευτικό προσωπικό στους δρόμους. Αυτοί που χειροκροτούσες, αυτοί που σε έσωσαν από την πανδημία – και σε σώζουν καθημερινά. Το κουτί βέβαια τζόγαρε στο όνομα της «κοινής λογικής» στην καλή σου εκπαίδευση, να κοιτάς τον κώλο σου. Τη δουλειά σου. Το αμάξι σου. Την πάρτη, την τσέπη σου. Να νιώθεις οργή για τους άλλους, να είσαι «μετριοπαθής» όμως στο πλιατσικολόγημα της ζωής σου. «Και τι να κάνεις;», λένε.

«Όχι στη διάλυση του Ε.Σ.Υ» έγραφε το πανό. «Ε, και; Γιατρός είμαι;», σε έμαθαν να λες.

Νιώθεις να μη σε αφορά. Είσαι ατρόμητος – μέχρι (χτύπα ξύλο) να χρειαστεί να τρέξεις στο νοσοκομείο μια νύχτα. Επειγόντως. Αλλά τότε θα φταίει το ΕΚΑΒ – που άργησε.

Διαλυμένο κι αυτό. Και μετά θα φταίνε και οι ουρές στα «ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ». Δεν έχουν γιατρούς – και οι εναπομείναντες κάνουν κατοστάρια – μετ’ εμποδίων – πάνω κάτω στους διαδρόμους, πηδώντας πάνω από ράντζα.

Καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έγινε ποτέ για το καλό σου – αλλά δεν βλέπεις – εκπαιδεύτηκες να μην βλέπεις πέρα από τη μύτη σου. «Επιτέλους να γίνουμε Ευρώπη», «να απελευθερωθούν οι αγορές», «καλό πράγμα ο ανταγωνισμός». Αυτά λες – αυτά που σου ‘παν να παπαγαλίσεις.

Και πληρώνεις. Με τη ζωή σου, αν σου λάχει το κακό.

Ξεπούλημα τρένων, ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμανιών, απελευθέρωση αγορών, εξυγίανση, ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις. Έχασαν οι λέξεις το νόημά τους. Έχασες κι εσύ τον δρόμο.

Μου ‘γραφε την ώρα της εκπομπής Στο Κόκκινο 105.5 φίλος ακροατής σε μήνυμα:

«Η ζωή ξεπερνάει την Τέχνη. Ο Κεν Λόουτς, στην ταινία του The Navigators (2001), περιέγραφε την κατάσταση των βρετανικών σιδηροδρόμων, μετά την ιδιωτικοποίησή τους. Τα πράγματα εξελίχθηκαν τελικά χειρότερα».

Ναι. Τα πράγματα εξελίχθηκαν χειρότερα. Πάντα η πραγματικότητα ξεπερνά ακόμη και την πιο αδιανόητη φιλμική φαντασία. Δεν έχει «παρέκει» πια. Τερματίσαμε. Το τέρας είναι εδώ.

Το ζήτημα εάν είμαστε εδώ κι εμείς. Η κοινωνία. Το σύνολο των θλιβερών μονάδων που σου ‘λεγα. Εάν «είμαστε» ίσως τελικά να γίνουμε και «ομάδα». Αφήνοντας τα «κάτσε να στα πω εγώ που τα ξέρω καλύτερα», στην άκρη – μαζί με αριστερόμετρα (μη βγάλουμε και κανά μάτι). Ίσως τελικά έτσι να γυρίσουμε και το ματς. Εκτός έδρας. Τι λες;

 koutipandoras.gr