Ο Μητσοτάκης κλείνοντας την ομιλία του στο υπουργικό Συμβούλιο βρήκε τον ένοχο για το δυστύχημα στα Τέμπη: «Είναι το προβληματικό κράτος που σας ζητώ να αντρέψουμε, και θα το ανατρέψουμε».
Τι κι αν επί μία εβδομάδα έρχονται στο φως αποκαλύψεις για το πάρτι δισεκατομμυρίων της σύμβασης 717 με την ΤΟΜΗ (θυγατρική, το 2014, της ΑΚΤΩΡ) και την Alstom, για τις χαριστικές ρυθμίσεις προς την ιδιωτική Hellenic Train που επιδοτείται με 50 εκατ. ετησίως ακόμα και για το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, για τη συμφωνία υπ. Μεταφορών (της δικής του κυβέρνησης)-ΤΡΑΙΝΟΣΕ ότι το μεν υπουργείο θα καθυστερήσει τα έργα ασφαλείας και η δε εταιρεία θα μειώσει τις υποχρεωτικές επενδύσεις που προβλέπονταν στη σύμβαση-ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ.
To παιχνίδι της συγγνώμης και η πολιτική επί πτωμάτων
Τι κι αν κοινώς ομολογείται ότι από τον ΟΣΕ, με βάση το οργανόγραμμα του ίδιου του οργανισμού (όχι το τι ζητούν τα σωματεία) λείπουν 1350 άτομα, τι κι αν ακόμα και σταθμάρχες και κλειδούχοι εργάζονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), τι κι αν οι υπερωρίες πάνε σύννεφο, τι αν ακόμα και ο επάρατος σταθμάρχης της Λάρισας είχε κάνει 5 σερί νυχτερινές βάρδιες πριν το βράδυ του δυστυχήματος.
Τι κι αν διορισμένες διοικήσεις οργανισμών, υπουργείο Υποδομών και κυβέρνηση κώφευαν στις διαδοχικές καταγγελίες των εργαζομένων που στην τελική έπαιζαν τη ζωή τους κάθε μέρα στα δρομολόγια, τι κι αν χαραμοφάηδες τους ανέβαζαν, χασομέρηδες τους κατέβαζαν κι έβγαζαν παράνομες τις κινητοποιήσεις τους και τώρα, εκ των υστέρων, τους εγκαλούν γιατί δεν φώναξαν αρκετά για τα ζητήματα ασφαλείας.
Όχι, για όλα τα παραπάνω, για τον Μητσοτάκη φταίει το «προβληματικό κράτος». Όπου κράτος βέβαια οι διαλυμένοι υπό ιδιωτικοποίηση οργανισμοί στους οποίους έχουν απομείνει ψήγματα δημόσιου ελέγχου, ίσα για να διατηρούνται εν ζωή ώστε να κάνουν τις μπίζνες τους οι ιδιώτες. Και όχι φυσικά οι κρατικοί μηχανισμοί όπως η αστυνομία ή η αγαπημένη του Μητσοτάκη ΕΥΠ, που έχουν αναβαθμιστεί θεαματικά τα τελευταία χρόνια.
Ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ προσπαθούν να γυρίσουν το ρολόι στο 2010, την εποχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» («όλοι φταίμε», είπε ο πρωθυπουργός στο υπουργικό) και της «ανάγκης» συλλογικής τιμωρίας για το προπατορικό «μας» αμάρτημα.
Όμως από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Επί 15 χρόνια στη χώρα αλωνίζουν οι πιο ακραίοι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού, σαρώνει η πιο άγρια μορφή του καπιταλισμού, που αναμορφώνει το τοπίο κατ’ εικόνα και ομοίωμά του. Επί 15 χρόνια οι εργαζόμενοι δεν έχουν καταφέρει να σηκώσουν κεφάλι, να πάρουν ανάσα, να αντιστρέψουν πτυχές της επίθεσης.
Πάει πολύ εν έτει 2023 λοιπόν αυτοί που διέλυσαν και ξανάχτισαν μια χώρα με βάση τα πιο υγρά όνειρα της Θάτσερ να επικαλούνται ξανά το… αμαρτωλό δημόσιο.
Και όσο επιμένουν, τόσο κάνουν τη γιγαντιαία απεργία της Τετάρτης να μοιάζει με πρελούδιο όσων θα ακολουθήσουν.
Γ. Μ
ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου