Ο Επιτάφιος των Τεμπών και ο θρήνος της μάνας!

NA TIΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ-ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Ο Επιτάφιος των Τεμπών 

και ο θρήνος της μάνας!

"Γιέ μου , σπλάχνο των σπλάχνων
μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχής αυλής,
ανθέ της ερημιάς μου,
πως κλείσαν τα ματάκια σου
και δε θεωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις,δε γρικάς ,
τα που πικρά σου λέω;.
Πως μ' άφησες να σέρνομαι
και να πονώ μονάχη, χωρίς
γουλιά, σταλιά νερό και φώς
κι ανθό κι αστάχυ;
Γιέ μου ,ποια Μοίρα στόγραφε
και ποιά μου τόχε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά
στα στήθεια μου ν' ανάψει;
Σήκω γλυκέ μου αργήσαμε '
Ψηλώνει ο ήλιος ' έλα, και
το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε
στην πιατέλα.
Πως θα γυρίσω μοναχή
στο εμραδιακό καλύβι;
Έπεσε η νύχτα στην αυγή και
το στρατί μου κρύβει.
Δεν έμενες , καρδούλα μου,
στ'ασπρο μικρούλη σπίτι,
να σ' έχω σαν αφέντη μου,
να σ'έχω σαν σπουργίτι.
Κι αν δεν λυγάω σε προσευχή ,
τα χέρια κι αν δεν πλέκω,
γιέ μου , το ξέρεις, πιο από πριν
τώρα κοντά σου στέκω.
Να 'χα τ' αθάνατο νερό ,
ψυχή καινούργια να'χα
να σούδινα,να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα.
Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε ,
σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι,
φεγγοβολάνε οι ουρανοί ,
μοσκοβολάνε οι τόποι.
Κι όπως περνάν , λεβέντηδες,
γεροί κι αδελφωμένοι, λέω
και θα κατακτήσουμε
τη γης ,την οικουμένη.
Κι οι λύκοι αποτραβήχτηκαν
και κρύφτηκαν στη τρούπα
- μαμούνια που τα σάρωσε
βαρειά του εργάτη η σκούπα.
Γιέ μου στ'αδέλφια σου τραβώ
και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου -
κοιμήσου εσύ , πουλί μου".
Γ. Ρίτσος