Η απήχηση των βίαιων πολιτικών του Ομοίου

ΝΗΣΙΔΕΣ

AP Photo/Christophe Ena

Η απήχηση των βίαιων πολιτικών του Ομοίου

Δήμητρα Αθανασοπούλου

«Σε περιόδους κρίσης, οι ίδιοι οι λαοί έχουν την τάση να αποπροσανατολίζονται και να επιρρίπτουν στον Αλλο που τους διχάζει την ευθύνη για αυτό που δεν πάει καλά μέσα στο πραγματικό».

Οι «Σπαρτιάτες» μπαίνουν στην ελληνική Βουλή ξεγελώντας τον νόμο, οι Γάλλοι αστυνομικοί νομιμοποιούνται να εκτελέσουν κάποιον για την παράβαση του ΚΟΚ εξαιτίας της διεύρυνσης του νομικού πλαισίου μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι ενώ σε ολοένα περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες υπεράνω υποψίας, όπως η Φινλανδία, η Ακροδεξιά συγκυβερνά με τη Δεξιά.

Στις «Πολιτικές του ψυχαναλυτή», ο Γάλλος ψυχαναλυτής Ρεζινάλντ Μπλανσέ γράφει: «Σε περιόδους κρίσης, οι ίδιοι οι λαοί έχουν την τάση να αποπροσανατολίζονται και να επιρρίπτουν στον Αλλο που τους διχάζει την ευθύνη για αυτό που δεν πάει καλά μέσα στο πραγματικό. Οι πολιτικές του Ομοίου βρίσκουν εδώ το εφαλτήριό τους». Το είδαμε να συμβαίνει με τη Γερμανία, που ονειρεύτηκε μια εικόνα καθ’ ομοίωσή της. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εξηγηθεί η είσοδος των Σπαρτιατών στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι «Σπαρτιάτες», όπως και η Χρυσή Αυγή, προωθούν την κάθαρση του ελληνικού αίματος.

Η Ευρώπη επινοήθηκε για να απαντήσει στην παράνοια του πολέμου, έτσι ώστε να συγκρατήσει μαζί αυτά που δεν είναι προορισμένα να ανέχονται το ένα το άλλο, όπως σημειώνει ο Μπλανσέ.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Γαλλία είναι βυθισμένη στο χάος μετά τη δολοφονία ενός 17χρονου Μαγκρεμπίνου στη Ναντέρ από αστυνομικά πυρά και η Λεπέν «τρίβει τα χέρια της από χαρά», όπως σημειώνουν Γάλλοι αναλυτές και μίντια. Οι Γάλλοι ερευνητές, που αποδίδουν την προσφυγή της γαλλικής αστυνομίας στη βία στις φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις και στον νόμο που σχεδιάστηκε για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι το 2015, το νομικό πλαίσιο για το πότε ένας αστυνομικός μπορεί να χρησιμοποιήσει το όπλο του έχει διευρυνθεί και η έξαρση των θανατηφόρων πυροβολισμών από την αστυνομία ιδίως σε υποβαθμισμένες γειτονιές, όπως αυτή στην οποία ζούσε ο Ναέλ, είναι πλέον συνηθισμένη κατάσταση. Το χρώμα του δέρματος ενός νεαρού παραβάτη του ΚΟΚ τού στοιχίζει τη ζωή. Πρόκειται για τον τρίτο θανατηφόρο πυροβολισμό αυτού του είδους που λαμβάνει χώρα στη Γαλλία φέτος. Το 2022, 13 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αστυνομικούς για αντίστοιχους λόγους, αριθμός έξι φορές μεγαλύτερος από το 2021.

Στη χώρα μας, η ελληνική αστυνομία στήριξε την ελληνική Ακροδεξιά. Οι «Σπαρτιάτες» αναδείχθηκαν τρίτο κόμμα, με ποσοστά που έφτασαν μέχρι και το 12,34% σε πέντε από τα τμήματα όπου ψήφισαν μέσω ειδικών εκλογικών καταλόγων δεκάδες στελέχη της ΕΛ.ΑΣ.

Επιστρέφουμε στη Γαλλία και στο tweet του συνδικάτου «Αστυνομία της Γαλλίας» που αποδεικνύει τη σχέση μεγάλου μέρους των Γάλλων αστυνομικών με την Ακροδεξιά. Το συνδικάτο αντέδρασε στον θάνατο του Nahel, του εφήβου που σκοτώθηκε από αστυνομικό στη Ναντέρ, συγχαίροντας στο twitter τους αστυνομικούς που συμμετείχαν.

Τι μας δείχνει η μεγάλη επιστροφή των ακροδεξιών πρακτικών και ιδεών στην Ευρώπη; Τι κάνει την κοινή γνώμη να συντάσσεται με τοn φυλετισμό και τις ρατσιστικές τοποθετήσεις; Δανειζόμενοι τα λόγια του Πασκάλ Μπρικνέρ, θα λέγαμε πως καλλιεργείται μια κουλτούρα περιχαράκωσης και φυλετικού διαχωρισμού αντί για μια κουλτούρα συνεννόησης και συγκερασμού, ένας διαχωρισμός σε εμείς και εσείς, σε επιθυμητούς και μη επιθυμητούς ξένους.

Παράλληλα, τα ακροδεξιά μορφώματα υιοθετούν συνήθως τη στρατηγική του Καλού Σαμαρείτη που θα υποκαταστήσει ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Βάσει της ψυχαναλυτικής σκέψης μια κοινωνία εγκαταλείπει τη φιλοξενία και την αποδοχή του ξένου όταν έχει αποπροσωποποιηθεί το Εγώ της, όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί την ετερότητα εντός της. Η Ελλάδα, όπως και η Γαλλία, εδώ και καιρό παρατηρείται μια σοβαρή ταυτοτική κρίση και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αστάθεια-ανασφάλεια που επικρατεί μετά την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είχε προηγηθεί η προσφυγική και η οικονομική κρίση που είχαν ήδη γιγαντώσει την ξενοφοβία και δημιουργώντας ψυχικά τείχη στους ανθρώπους, που προβάλλουν έξω αυτό που δεν έχει ενσωματωθεί στη σχέση τους με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Στο βιβλίο «Ενας τέλειος ένοχος», ο Πασκάλ Μπρικνέρ προσπαθεί να εμφανίσει την άνοδο απολυταρχικών καθεστώτων, που φλερτάρουν ανοιχτά με την Ακροδεξιά, ως απόρροια της άκρας πολιτικής ορθότητας. Χρησιμοποιεί παραδείγματα από όλο τον κόσμο, εστιάζοντας μεταξύ άλλων στη στροφή της εργατικής τάξης προς τη Λεπέν, αποσκοπώντας στο να αποδείξει πως η Ευρώπη δεν διανύει μόνο μια κρίση της παραδοσιακής Αριστεράς αλλά και της παραδοσιακής Δεξιάς, με αποτέλεσμα τη γέννηση υβριδικών φασιστικών κομμάτων που συχνά έχουν και δημοκρατική επικάλυψη.

Ο Γάλλος συγγραφέας υποστηρίζει πως ο διαχωρισμός των πολιτών με καθαρά φυλετικούς όρους άρχισε να επαναλαμβάνεται αντίστροφα από ακραίες φωνές που στρέφονταν ενάντια στους λευκούς στρέιτ άνδρες, οι οποίοι στοχοποιούνται ως απόλυτοι θύτες όλων των δεινών.

Ανεξάρτητα από το κατά πόσο συμφωνούμε με το σύνολο των απόψεων του Μπρικνέρ, σίγουρα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τον τρόπο που προσεγγίζει την άνοδο της Ακρας Δεξιάς, ιδίως μετά την είσοδο των δικών μας «Σπαρτιατών» στη Βουλή και το γεγονός πως είχαν τη στήριξη του 9,2% των νέων, από 17 μέχρι 34 ετών: Τα σώματα που θα επιχειρούν να αφανίσουν οι ρατσιστικές πρακτικές του φυλετισμού θα είναι σύντομα ολοένα και περισσότερων τάξεων και φυλών. Διότι αυτή η πρακτική δεν έρχεται σε αντίθεση με τον δρόμο που ακολουθεί ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, όπως τονίζει ο Μπλανσέ.