Κοινή η μοίρα του πρόσφυγα από την Συρία και τον πλημμυροπαθή από τη Θεσσαλία

Και ξαφνικά αδερφέ μου

πρόσφυγα απ' τη Συρία το

Αφγανιστάν, το Ιράκ έρχομαι

από τον Παλαμά, τη

Μεταμόρφωση, το Ριζοβούνι

για να σε συναντήσω.

Βρεγμενος μέχρι το κόκκαλο με

λασπωμένα τα παπούτσια και

κρατώντας σε μια πλαστική

σακούλα όλη τη τη ζωή μου

περπατώ τον δρόμο που

περπατησες και συ .

Είναι ο ίδιος ο δρόμος του

θανάτου του ξεριζωμού της

φτώχειας.

Ίδιος ο πόνος μας για το χαμό

του πατέρα , της μάνας των

παππούδων των φίλων μας.

Αδερφέ μου πρόσφυγα στις

λάσπες άφησα τα όνειρα μου , να

συναντήσουν τα δικά σου όνειρα

που τα εθαψες στα χαλάσματα

του πολέμου .

Ίδια η γεύση της χαμένης μας

γης , του γκρεμισμενου σπιτικού

μας , της δουλειάς μας που

χάθηκε σαν την άμμο που την

παίρνει το κύμα.

Αδερφέ μου πρόσφυγα πώς

μέσα σε λίγα λεπτά εσύ έγινες

εγώ;

Πώς τόσα χρόνια σε κατέκρινα

τόσο σκληρά χωρίς να βλέπω

τον δικό μου πόνο και την δική

μου αγωνία στα μάτια τα δικά

σου;

Ήρθα αδερφέ μου πρόσφυγα να

σε συναντήσω .

από το F/B