Ο συγγραφέας Γιάννης Τσίρος μιλά για τις πράξεις και τις επιλογές. Μιλάει για μια κοινωνία που κοιτά το δέντρο και όχι το δάσος. Μια κοινωνία που μια καλή πράξη μπορεί να αποβεί μοιραία ή κατακριτέα. Μιλά για τον παραλογισμό και τις επικριτικές συμπεριφορές, μέσα από μάσκες ή κοινωνικά δίκτυα, που δίνουν βήμα σε όλους να κρίνουν, κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Για τους ψαρόμαγκες του καναπέ με τις παιδαριώδεις (και λίγα λέω) αντιλήψεις, τους ανεύθυνους «υπεύθυνους», που ξεσηκώνουν και ξεσηκώνονται χωρίς να κάνουν βήμα.
Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γίνει και εμείς μάρτυρες τέτοιων γεγονότων.
Κάποιος κοινοποιεί κάτι και αρχίζει ένας τρελός διάλογος, που φτάνει μέχρι τα όρια του μπούλινγκ και ακόμα παραπέρα. Το ότι μπορείς να πεις τη γνώμη σου ή και να κοινοποιήσεις μια καλή πράξη, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κριθείς άλλα ούτε και να κρίνεις. Μια βόλτα από τα social και τους λόγους που τα χρησιμοποιούν θα σας πείσει.
Εκεί καταντήσαμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι.
Κάπως έτσι οι τρεις ήρωες, μετά τη διάσωση του σκύλου, έρχονται σε έντονη αντιπαράθεση, αφού ο καθένας προσπαθεί να επιβάλλει τη δική του γνώμη και λύση, ώστε να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα και σκέψεις. Δεν θα δώσω περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, είναι πολύ σημαντικό να χωθείτε μόνοι σας και να εξερευνήσετε την πλοκή, τις εντάσεις, τις αντιλήψεις αυτών των ανθρώπων, ενώ τις συγκρίνετε με τα δικά σας πιστεύω.
Η Ράνια Σχίζα είναι μοναδική στον ρόλο της κτηνιάτρου. Βγάζει τα πιο έντονα συναισθήματα, καθώς το καθήκον ακροβατεί παράλληλα με το πλαίσιο του νόμου, τη συνείδηση και την ηθική. Φτάνει στα πιο βαθιά επίπεδα της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας της με μοναδικό τρόπο.
Ο Φώτης Λαζάρου στον ρόλο του κηπουρού έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον ρόλο, που τα ξεσπάσματά του είναι απίστευτα αληθινά και γήινα. Πολλές φορές οι ατάκες, τα σημεία που ο παραλογισμός χτυπά αλήθειες, κάνουν τον θεατή να ξεσπά σε γέλια, που συνοδεύονται από σκέψεις.
Ο Σήφης Πολυζωίδης, ο ξενοδόχος της παράστασης, καθρεπτίζει, μέσα από την εξαιρετική και πολύπλευρη ερμηνεία του, τον ψυχισμό του μέσου ανθρώπου, που παλεύει να κρατήσει αξίες και ιδανικά, ενώ βάλλεται από όλες τις πλευρές. Έχει κάνει τον ρόλο κτήμα του και δεν αισθάνεσαι σε κανένα σημείο ότι αυτός ο υπέροχος ηθοποιός ερμηνεύει ρόλο.
Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί ρεαλιστικά, πατώντας σε χαρακτήρες της διπλανής πόρτας και σε αντιλήψεις του σήμερα. Κοιτά μέσα από μία καλλιτεχνική κλειδαρότρυπα και με τη βοήθεια του κειμένου τραντάζει από τον λήθαργο τον θεατή, προκαλώντας τον να δει τις αλήθειες κατάματα.
Τα σκηνικά αλλά και τα κοστούμια της Νατάσσας Παπαστεργίου είναι γήινα, «φθαρτά», ώστε να αποπνέουν την ψυχολογία και το ύφος των ηρώων.
Σίγουρα είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε, καθώς συγκαταλέγεται στις καλύτερες αυτής της σεζόν.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου