Simone White
Η γενοκτονική φιλία της Αιγύπτου και του Ισραήλ
Οι Παλαιστίνιοι έχουν πολλούς εχθρούς. Για έναν από αυτούς απαιτείται ιδιαίτερη καταδίκη για τον ρόλο του στην τρέχουσα γενοκτονία – πρόκειται για την τερατώδη αντεπαναστατική αιγυπτιακή στρατιωτική δικτατορία του Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι.
Από όλα τα αραβικά καθεστώτα, η Αίγυπτος, η οποία συνορεύει με τη Γάζα, θα μπορούσε να βοηθήσει πιο άμεσα τους Παλαιστίνιους και να αμφισβητήσει το Ισραήλ. Αλλά δεν κουνάει ούτε το δαχτυλάκι της.
Οι λόγοι γι’ αυτό είναι γνωστοί στα εκατομμύρια των Αιγυπτίων που αγωνίζονται να επιβιώσουν κάτω από την τυραννία: η Αίγυπτος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αποδέκτης στρατιωτικής βοήθειας στη Μέση Ανατολή, δεύτερος μετά το Ισραήλ. Τα δολάρια των ΗΠΑ χρηματοδοτούν όχι μόνο τη γενοκτονική στρατιωτική μηχανή που σφαγιάζει τους Παλαιστίνιους, αλλά και τη δικτατορία που καταπιέζει τους Αιγύπτιους.
Οι προτεραιότητες του αιγυπτιακού στρατού είναι να πλουτίσει ο ίδιος, να εδραιώσει τη δικτατορική του εξουσία σε κάθε θεσμό του αιγυπτιακού καπιταλισμού και να συνθλίψει τον αιγυπτιακό πληθυσμό μέσω της βίας και της φτώχειας. Υποστηρίζονται από τις μοναρχίες του Αραβικού Κόλπου -το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία- που είναι καθεστώτα με παρόμοιο πνεύμα, αποφασισμένα να εμποδίσουν τις εργατικές τάξεις της περιοχής να επαναλάβουν τους μαζικούς ξεσηκωμούς και τις επαναστατικές εξεγέρσεις που συγκλόνισαν συθέμελα τις κυβερνήσεις μεταξύ 2011 και 2019.
Από την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν και τη Συρία το 2011 μέχρι τις εξεγέρσεις στο Λίβανο, το Ιράκ, την Αλγερία και το Σουδάν το 2019, κάθε περιφερειακός επαναστατικός αγώνας ύψωσε την παλαιστινιακή σημαία και το αίτημα για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων.
Η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (2000-05) πυροδότησε στην Αίγυπτο και ενέπνευσε μια δεκαετία αντίστασης στο αυταρχικό καθεστώς της χώρας. Αυτό οδήγησε στην επανασυσπείρωση της αριστεράς και στην αυξανόμενη μαχητικότητα ισχυρών τμημάτων της αιγυπτιακής εργατικής τάξης, που είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει η επανάσταση του 2011, η οποία ανέτρεψε τον Χόσνι Μουμπάρακ και το διεφθαρμένο κυβερνών κόμμα του.
Η παλαιστινιακή υπόθεση αποτελεί φωτεινή αστραπή για την αντίσταση στην Αίγυπτο, επειδή ενσαρκώνει τον αγώνα ενάντια στις καπιταλιστικές δυνάμεις που καταπιέζουν τόσο τις αραβικές εργατικές τάξεις όσο και τους Παλαιστίνιους – τις περιφερειακές άρχουσες τάξεις σε συνεργασία με το Ισραήλ και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Ο Σίσι και ο στρατός του το γνωρίζουν αυτό, γι’ αυτό και η αντεπαναστατική καταστολή των Αιγυπτίων –οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά– ήταν τόσο εκτεταμένη. Πράγματι, είναι χειρότερη από ό,τι επί δικτατορίας Μουμπάρακ.
Οι Αιγύπτιοι υποφέρουν από ένα επίπεδο εξαθλίωσης που δεν έχουν ξαναδεί μετά τις ιστορικές εξεγέρσεις για το ψωμί το 1977. Ο πληθωρισμός είναι επισήμως 40%, αν και στους δρόμους οι άνθρωποι αναφέρουν πληθωρισμό έως και 100% σε ορισμένα βασικά είδη. Το 2020, το ποσοστό φτώχειας είχε εκτοξευθεί στο 32% σε έναν πληθυσμό 105 εκατομμυρίων. Το 60% των Αιγυπτίων κατέχουν κάρτες τροφίμων, οι οποίες είναι απαραίτητες για την αγορά επιδοτούμενων βασικών αγαθών, συμπεριλαμβανομένων των βασικών ειδών διατροφής. Οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί και το ποσοστό ανεργίας των νέων ανέρχεται στο 17% (το 50% του πληθυσμού είναι κάτω των 25 ετών).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στέρησης, η ανώτατη διοίκηση του αιγυπτιακού στρατού ζει πλούσια, ενώ παράλληλα μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες και τις επιδοτήσεις για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς. Οι στρατιωτικές ελίτ έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια την τελευταία δεκαετία σε μεγαλεπήβολα έργα που δεν είναι τίποτε περισσότερο από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων για τους στρατηγούς, οι οποίοι κατέχουν ένα ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της αιγυπτιακής βιομηχανίας.
Στις αιγυπτιακές φυλακές παραμένουν 60.000 πολιτικοί κρατούμενοι –κυρίως μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αλλά και αριστεροί– οι οποίοι έχουν συλληφθεί, βασανιστεί και φυλακιστεί μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2013, το οποίο ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη αλλά όλο και πιο αντιδημοφιλής κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Ο Σίσι έχει πάρει βάναυση εκδίκηση από τα εκατομμύρια των Αιγύπτιων εργαζομένων και φοιτητών που ξεσηκώθηκαν το 2011 απαιτώντας «ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη». Ο στρατός έχει εξαλείψει τους μικρούς δημοκρατικούς χώρους που υπήρχαν υπό τον Μουμπάρακ, χώρους που επέτρεπαν κάποια, έστω και περιορισμένη, οργάνωση – είτε πρόκειται για αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους, είτε για εργατικές καμπάνιες σε κρατικές βιομηχανίες. Τα φοιτητικά σωματεία απαγορεύονται, οι δημόσιες διαμαρτυρίες απαγορεύονται, ο στρατός έχει κλείσει τις ΜΚΟ και τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητα συνδικάτα και τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Ο στρατός έχει εισχωρήσει σε όλα τα επίπεδα του καπιταλιστικού κράτους, εκκαθαρίζοντάς το από αντιπολιτευόμενα πρόσωπα και παρατάξεις. Η δικαιοσύνη είναι ουσιαστικά ένα στρατιωτικό δικαστήριο και δεν υπάρχουν μαζικά ή μικρότερα πολιτικά κόμματα με εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Ακόμα και στα τζαμιά έχουν γίνει έφοδοι και εκκαθαρίσεις από ιεροκήρυκες που πρόσκεινται στη Μουσουλμανική Αδελφότητα ή συμπαθούν την επανάσταση του 2011. Το καθεστώς επιβάλλει ακόμη και έλεγχο των κειμένων για τις προσευχές της Παρασκευής στο κεντρικό τέμενος Αλ-Άζχαρ στο Κάιρο – ένα μέρος γνωστό ως σημείο συγκέντρωσης για την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό αγώνα.
Παρά την απαγόρευση της διαφωνίας, όταν το Ισραήλ άρχισε τον πόλεμο στη Γάζα, οι Αιγύπτιοι άρχισαν να υψώνουν τη φωνή τους με οργή. Ξέσπασαν μικρές διαμαρτυρίες. Ο Σίσι ήξερε τι ερχόταν, και όταν άρχισαν να ασκούνται επικρίσεις εναντίον του, έστω και σε χαμηλούς τόνους, προσπάθησε να οικειοποιηθεί και να παρακάμψει τη μαζική οργή για το Ισραήλ και την απογοήτευση για το γεγονός ότι το αιγυπτιακό καθεστώς δεν έκανε τίποτα για να υπερασπιστεί τους Παλαιστίνιους.
Ο Σίσι κάλεσε σε διαμαρτυρία με κρατική έγκριση στις 20 Οκτωβρίου, δημοσιεύοντας έναν κατάλογο με τις τοποθεσίες στις οποίες θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν νόμιμες διαδηλώσεις. Οι χώροι -όπως τα στάδια και τα τζαμιά- επιλέχθηκαν για να εμποδίσουν τον κόσμο να συγκεντρωθεί στους δρόμους.
Ωστόσο, τόσο στο Κάιρο όσο και στην Αλεξάνδρεια, ορισμένοι διαδηλωτές αψήφησαν τον επίσημο κατάλογο, συμπεριλαμβανομένων φοιτητών που έφυγαν από τις πανεπιστημιουπόλεις, γεμίζοντας τους δρόμους και κατευθυνόμενοι προς την πλατεία Ταχρίρ, το εμβληματικό κέντρο διαμαρτυρίας του επαναστατικού ξεσηκωμού του 2011. Φώναζαν «Ο λαός θέλει την πτώση του Ισραήλ»! Ορισμένοι φώναζαν επίσης κατά του καθεστώτος του Σίσι.
Χιλιάδες διαδήλωσαν στο κέντρο του Καΐρου, αλλά τους σταμάτησαν οι ένοπλες δυνάμεις όταν έφτασαν στην Ταχρίρ και προσπάθησαν να διασπάσουν τα εμπόδια ασφαλείας. Εκατοντάδες ξυλοκοπήθηκαν. Περισσότεροι από 100 συνελήφθησαν στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Έκτοτε, μόνο μια χούφτα μικρών, αλλά παρόλα αυτά σημαντικών, διαδηλώσεων έχουν πραγματοποιηθεί, όπως αυτές που κάλεσε το Συνδικάτο Δημοσιογράφων έξω από τα γραφεία του στο κέντρο του Καΐρου.
Το Συνδικάτο Δημοσιογράφων, μαζί με το BDS Αιγύπτου, συνέχισαν με γενναιότητα τις δράσεις αλληλεγγύης. Προέτρεψαν σε ένα Παγκόσμιο Κονβόι Συνείδησης[1] να ταξιδέψει στα σύνορα με τη Γάζα, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου του Ισραήλ στην περιοχή, και να απαιτήσει την είσοδο φορτηγών με βοήθεια. Ακτιβιστές και εργαζόμενοι στον τομέα της ιατρικής από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Κάιρο για να συμμετάσχουν στο κομβόι και να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους. Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση δεν έχει εκδώσει τις απαιτούμενες άδειες για να φύγει το κομβόι από το Κάιρο.
Αντιθέτως, το καθεστώς συνεργάζεται με το Ισραήλ. Από το πραξικόπημα του 2013, περισσότεροι από 50.000 Αιγύπτιοι έχουν εκδιωχθεί βίαια από τα σπίτια τους στη Ράφα, πολλοί από αυτούς Παλαιστίνιοι Βεδουίνοι. Χιλιάδες κατοικίες και διοικητικά κτίρια έχουν κατεδαφιστεί και χιλιάδες έχουν εκδιωχθεί από τις ιστορικές τους πατρίδες με το πρόσχημα ότι η Αίγυπτος πολεμά το ISIS και άλλους ισλαμιστές μαχητές στο βόρειο Σινά.
Ο κύριος λόγος, ωστόσο, είναι η συνεργασία της Αιγύπτου με τις ΗΠΑ και το σχέδιο του Ισραήλ για τη δημιουργία μιας «νεκρής ζώνης» στην αιγυπτιακή πλευρά της Γάζας. Το καθεστώς έχει καταστρέψει τεράστια συγκροτήματα σηράγγων που κάποτε εκτείνονταν από την Αίγυπτο στη Γάζα, προσφέροντας μια γραμμή ζωής μέσω της οποίας μεταφέρονταν τρόφιμα και οικοδομικά υλικά στην περιοχή για να αμβλυνθούν οι ασφυκτικές συνέπειες της παράνομης πολιορκίας και του αποκλεισμού του Ισραήλ.
Ενώ ο Σίσι φιγουράρει στη σκηνή των παναραβικών συνόδων κορυφής, πανηγυρίζοντας για την αέναη υποστήριξη του καθεστώτος του προς τους Παλαιστίνιους, έχει υποκύψει στις ισραηλινές απαιτήσεις ότι οι σταγόνες βοήθειας που επιτρέπονται μέσω των αιγυπτιακών συνόρων στη Γάζα πρέπει πρώτα να περάσουν από ισραηλινό σημείο ελέγχου. Χωρίς να το γνωρίζουν πολλοί, όταν η βοήθεια ταξιδεύει από το πέρασμα της Ράφα, πρέπει να εκτραπεί σχεδόν 80 χιλιόμετρα σε ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής σε ένα ισραηλινό σημείο ελέγχου στο Αλ-Άουτζα/Νιτσάνα, όπου ο ισραηλινός στρατός κρατάει βασικές προμήθειες και έχει τον τελικό λόγο για το ποια βοήθεια, αν επιτρέπεται, μπορεί να εισέλθει στη Γάζα μέσω των αιγυπτιακών συνόρων.
Η Αίγυπτος υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ το 1979 – το πρώτο αραβικό κράτος που αναγνώρισε επίσημα το καθεστώς του απαρτχάιντ. Έκτοτε, οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν καμία ειρήνη και τα διαδοχικά αραβικά κράτη «εξομάλυναν» τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο αυτές οι σχέσεις μπορούν να θεωρηθούν ως «κανονικές» είναι όταν γίνονται κατανοητές από την οπτική γωνία των κυρίαρχων τάξεων του Ισραήλ, των αραβικών καθεστώτων και των ΗΠΑ.
Για αυτούς, «φυσιολογικό» είναι η εκμετάλλευση και η καταπίεση των δικών τους εργατικών τάξεων. Γι’ αυτούς, «φυσιολογική» είναι η συνεργασία μεταξύ των δικών τους δεσποτικών κρατών στην υπηρεσία της εξουσίας και των κερδών των κυρίαρχων ελίτ τους.
Ο Σίσι λέει ότι δεν θα υποστηρίξει ποτέ τη μεταφορά Παλαιστινίων στο βόρειο Σινά. Οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει ποτέ να μεταφερθούν με τη βία πουθενά. Αλλά ο Σίσι δεν ενδιαφέρεται για τους Παλαιστίνιους. Το καθεστώς του θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ό,τι χρειάζεται στα σύνορα με τη Γάζα για να υπερασπιστεί και να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους. Δεν θα το κάνει.
Υπάρχει μια δύναμη που θα μπορούσε – η ανήσυχη και βαρυσήμαντη δύναμη της αιγυπτιακής εργατικής τάξης, μαζί με τις άλλες εργατικές τάξεις της περιοχής. Μαζί, η κοινή τους εκμετάλλευση και καταπίεση από όλες τις περιφερειακές δυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Δύση θα μπορούσε να ανατραπεί και να συντριβούν όλοι οι Σίσι της περιοχής. Τότε, η διαρκής απελευθέρωση της Παλαιστίνης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Simone White, “Egypt’s genocidal embrace of Israel”, Red Flag, Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου 2023, https://redflag.org.au/article/egypts-genocidal-embrace-israel
Σημειώσεις
www.elaliberta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου