Τα μέσα ενημέρωσης έπαψαν προ πολλού να λειτουργούν ως πλατφόρμες διακίνησης ειδήσεων, πληροφοριών, ιδεών, προσώπων και δράσεων. Έπαψε επίσης να διεξάγεται στα μίντια, ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα σε δημοσιογράφους-γραφιάδες- σχολιαστές για τα «τι, πού, πώς, ποιος και γιατί» των πραγματικών γεγονότων. Η ενημέρωση μετατράπηκε σε καθαρά ελεγχόμενη προπαγάνδα και τα συστημικά ΜΜΕ λειτουργούν ως όργανα επιβολής της μοναδικής και επιλεκτικά φιλτραρισμένης ή και κατασκευασμένης πληροφόρησης από την κάθε είδους εξουσία.
Καταγράφουμε ορισμένους μόνο τρόπους που κυριαρχούν στη μετάδοση. Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, για δηλώσεις-απαντήσεις πολιτικών προσώπων, κυρίως από την κυβέρνηση αλλά και από κάθε είδους «παράγοντες», για γεγονότα που ποτέ δεν έχουν ακουστεί, χωρίς καμία αναφορά στο τι προκάλεσε αυτές τις «αναγκαίες απαντήσεις». Το πλέον πρόσφατο είναι η απάντηση από τη σιωνιστική κυβέρνηση του Ισραήλ στην προσφυγή της Νοτίου Αφρικής στο Διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου, χωρίς καν να έχει μεταδοθεί η είδηση του περιεχομένου της προσφυγής.
Στα τηλεοπτικά στούντιο και στη ροή ειδήσεων στο Διαδίκτυο παράγεται, διακινείται και αναπαράγεται από δεκάδες πρόσωπα, σχολιαστές, καλεσμένους, δημοσιολόγους η μία και μοναδική «αλήθεια» και «άποψη» για τα γεγονότα ή τις πολιτικές αποφάσεις. Έτσι, μαθαίνουμε από δεκάδες «πραιτωριανούς» τα επιχειρήματα για την αναγκαιότητα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, όμως δεν πρόκειται να δούμε ή να ακούσουμε για τις αντιδράσεις, τις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, τις απόψεις των πανεπιστημιακών.
Τα μικρόφωνα και οι κάμερες, τα ρεπορτάζ των κρατικών μίντια βρίσκουν πάντα «μάρτυρες» που να στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική. Όταν αποδεικνύεται πως αυτοί είναι μέλη, κομπάρσοι ή και στελέχη της (εκάστοτε) κυβέρνησης, ούτε το Μέσο, ούτε ο δημοσιογράφος θα δώσουν εξηγήσεις.
Σε μια πιθανή μετάδοση διαδηλώσεων, ο φακός βρίσκεται σχεδόν πάντα στις γραμμές των δυνάμεων καταστολής και «είδηση» είναι ότι οι διαδηλωτές προκαλούν. Στα ρεπορτάζ που αφορούν αποκλειστικά κυβερνητικές δράσεις, μεταδίδεται αυτούσια η πληροφόρηση γραφείων Τύπου, ενώ τα non-papers είναι οι μοναδικές ειδήσεις στα σοβαρά πολιτικά θέματα. Κάθε μεμονωμένο έγκλημα από το αστυνομικό δελτίο γίνεται υπερπαραγωγή σε ειδησεογραφικά σόου, όμως ποτέ δεν υπάρχει επαρκές ερευνητικό ρεπορτάζ για τα μαζικά κοινωνικά εγκλήματα ή για τις δολοφονίες που διαπράττουν οι ανεξέλεγκτοι αστυνομικοί.
Ειδήσεις πίσω από τις κάμερες
Η είδηση ότι υπάρχει σκέψη και πρόθεση να μετατραπεί το ERTFlix σε συνδρομητικό κανάλι είναι η μισή αλήθεια. Η υπόλοιπη είναι ότι η επιτυχία της πλατφόρμας ενόχλησε σφόδρα τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια που έως και σήμερα έχουν αποτύχει να παρουσιάσουν μορφές διαδικτυακής ελεύθερης τηλεόρασης. Οπότε, για να συνεχίσει, προβάλλεται η απαίτηση να πληρώσει επιπλέον το κοινό — που ήδη πληρώνει για την ΕΡΤ, 3 ευρώ τον μήνα.
Η χειραγώγηση μίντια και ενημέρωσης συνεχίζεται μέσω των κρατικών διαφημιστικών προγραμμάτων. Μετά τα σχεδόν 5 εκατ. ευρώ από το υπουργείο Οικονομικών για να περάσει χωρίς ρεπορτάζ η πολιτική των μαζικών πλειστηριασμών, το υπουργείο Εσωτερικών σκοπεύει να δαπανήσει 5 εκατ. για διαφημιστική καμπάνια περί αναγκαιότητας της επιστολικής ψήφου. Όπως είναι φανερό, καμία διαφορετική άποψη δεν πρόκειται να βρει τον δρόμο της δημοσιότητας.
Η εκδίκαση της καταχρηστικής αγωγής του Γρ. Δημητριάδη, πρώην γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, εναντίον δημοσιογράφων που αποκάλυψαν τον ρόλο του στην υπόθεση των υποκλοπών καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, και τη δημοσιογραφική ενσωμάτωση στην κυβερνητική εξουσία στη χώρα μας. Το γεγονός δεν αξιολογήθηκε ως είδηση για τη συντριπτική πλειονότητα των μίντια, ενώ ιδιαίτερα χλιαρή ήταν η αντίδραση της συνδικαλιστικής ένωσης της ΕΣΗΕΑ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (27.1.24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου