Στον απόηχο της οργής που προκάλεσε η πρόταση της εισαγγελέα για αθώωση του κατηγορούμενου για βιασμό Ηλία Μίχου και καταδίκη της μάνας της 12χρονης ως «μαστρωπού», υπάρχει μια πλευρά που αξίζει να επανέλθει προς συζήτηση και προβληματισμό. Η πολύκροτη δίκη με 26 κατηγορούμενους στο μεικτό ορκωτό δικαστήριο έγινε «κεκλεισμένων των θυρών», με απαγόρευση κάλυψης από δημοσιογράφους. Αίτημα που κατέθεσε η υπεράσπιση με προφανή στόχο την προστασία του ανήλικου παιδιού λόγω του «ευαίσθητου υλικού» που θα εξεταζόταν. Η μιντιακή κάλυψη από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην επιφάνεια η υπόθεση έδωσε δείγματα που αφορούσαν στην «κατασπάραξη» της οικογένειας και των παιδιών, δημιούργησε φόβο πως η εκμετάλλευση υλικού και στοιχείων από την ογκώδη δικογραφία θα τραυματίσει εκ νέου τη 12χρονη και την οικογένεια της.
Αυτή είναι η μία πλευρά. Στην άλλη υπάρχει η αδυναμία πρόσβασης σε στοιχεία και μαρτυρίες από τα ανεξάρτητα μίντια και ιστοσελίδες, από δημοσιογράφους και αλληλέγγυους οι οποίοι εξαρχής ερεύνησαν και αποκάλυψαν τις σχέσεις του κατηγορούμενου Μίχου με κρατικούς θεσμούς, εκκλησία, αστυνομία. Σχέσεις που επιμελώς αποκρύφθηκαν από την υπόθεση και με την βοήθεια των ΜΜΕ. Ο ιστός συγκάλυψης όλων αυτών των πλευρών ήταν ορατός από την αρχή της υπόθεσης. Όλους αυτούς τους μήνες διεξαγόταν μάχη ανάμεσα στο αφανές, πολύπλοκο και με πολλές σχέσεις με κράτος και θεσμούς κύκλωμα εμπορίας παιδιών και τις κινήσεις, συλλογικότητες, κινήματα που στόχευαν στην αποκάλυψή του. Η μάχη δινόταν και με την ενεργό παρέμβαση των ΜΜΕ αλλά και εντός των τελευταίων για την κατεύθυνση των ρεπορτάζ και της έρευνας.
Η απαγόρευση πρόσβασης σε στοιχεία και πλευρές της δικογραφίας έβαλε φρένο στη μάχη αυτή. Άφησε ελεύθερο το πεδίο για τη σταδιακή μεθόδευση και χειραγώγηση της υπόθεσης προς μία μόνο κατεύθυνση, αυτή που στόχευσε το σύστημα της συγκάλυψης. Η επιλεκτική διαρροή στοιχείων της δικογραφίας πριν τη δίκη χωρίς αντίλογο, αφενός δημιούργησε κλίμα καταδίκης της μάνας, αφετέρου έκοψε κάθε πιθανότητα διασύνδεσης και αποκάλυψης των κυκλωμάτων μαστροπείας, ακόμη και σε όσους εντός ΜΜΕ θα ήθελαν να ερευνήσουν περαιτέρω την υπόθεση.
Πίσω από τις κάμερες
Παρά τις εκκλήσεις να αποκλειστεί το Ισραήλ από τον φετινό διαγωνισμό της Eurovision, η Ένωση Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων της Ευρώπης (EBU) αποδέχθηκε τη μικρή υποχώρησή του να αλλάξει τους στίχους του τραγουδιού October Rain. Το Ισραήλ που θεωρεί μείζον πολιτικό θέμα να λάβει μέρος στο διαγωνισμό, παρουσίασε την περασμένη Κυριακή το τραγούδι Hurricane, μια ουσιαστικά αναθεωρημένη έκδοση του προηγούμενου.
Για μια ακόμη φορά, η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης στοχοποίησε ονομαστικά τον δημοσιογράφο Χρήστο Αβραμίδη, απειλώντας τον με κατάθεση αγωγής για ανάρτηση που έκανε στη διάρκεια της πανελλαδικής απεργίας και διαδήλωσης στη Θεσσαλονίκη. Την στοχοποίηση του δημοσιογράφου αλλά και τις επιθέσεις που δέχθηκαν δημοσιογράφοι από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, παρά το γεγονός ότι δήλωσαν τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα, κατήγγειλε η ΕΣΗΕΜΘ.
Όπως αναμενόταν, υπερψηφίστηκε στην Ευρωβουλή ο «Κανονισμός για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης» με διατάξεις για την προστασία των δημοσιογράφων. Ωστόσο, στο τελικό κείμενο παρέμεινε η διάταξη για τη δυνατότητα «παρακολούθησης των δημοσιογράφων για λόγους εθνικής ασφάλειας»! Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν εσχάτως οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην ΕΕ για να φιμώνουν τη δημοσιογραφική έρευνα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (16.3.24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου