Εργασιακή υποδούλωση στην Ελλάδα

Επιστροφή στον μέλλον του σύγχρονου καπιταλιστικού Μεσαίωνα. Αυτό είναι το καθεστώς που όχι μόνο ονειρεύονται στην κυβέρνηση, αλλά το επιβάλουν με γοργούς ρυθμούς. Η επιβολή από 1η Ιουλίου της εξαήμερης εργασίας και του 48ωρου/εβδομάδα είναι η επιτομή του νέου αντιδραστικού εργασιακού πλαισίου. Αλλά έχουν προηγηθεί πολλά: Κατάργηση του 8ωρου, μείωση αποζημίωσης στις υπερωρίες, 10 έως 13 ώρες δουλειά τη μέρα, νομιμοποίηση «λευκών συμβάσεων», συμβάσεις μηδενικών ωρών. Στη βιομηχανία κλέβουν έως και δύο ώρες ημερησίως από τους εργάτες. Στα Πάμπλικ, με… αλγόριθμο βγάζουν ένα ρεπό Σάββατο στο δίμηνο, ενώ ονομάζουν το νέο «υβριδικό» (σπαστό) ωράριο… FlexWork!

Η κυβέρνηση θέλει άνδρες, γυναίκες, συνταξιούχους και… μαθητές στη δουλειά με όρους γαλέρας. Το υπουργείο Εργασίας καμαρώνει που 170.000 συνταξιούχοι «γύρισαν» στο μεροκάματο, λόγω φτώχειας βέβαια! Και ο διεθνής τύπος «κράζει» την μητσοτακική… πρωτοπορία στην υποδούλωση της εργασίας στην Ελλάδα. Γκάρντιαν, Ουάσινγκτον Ποστ κ.α. μιλούν για «φιλο-επιχειρηματικό» μοντέλο, θυμίζοντας ότι αλλού συζητούν για τετραήμερη εργασία! Κάνουν πως ξεχνούν βέβαια πως σε ΗΠΑ, Βρετανία κι αλλού έχει απογειωθεί η ελαστικοποίηση της εργασίας. Κι όλα αυτά, με τη φτώχεια στην Ελλάδα να φτάνει στο 18,3%, ο μέσος μισθός στα 962 ευρώ, και 640.000 εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης να ζουν με 444 ευρώ το μήνα. Πώς να μην έχουμε αρνητικό ρεκόρ νεκρών εργατών το 2023 με 179 θύματα, όταν στην Ελλάδα δουλεύουμε περισσότερο από όλους στην ΕΕ;

Για να συγκροτηθεί ένα νέο εργατικό κίνημα, ένα σύγχρονο κομμουνιστικό ρεύμα στην κοινωνία, πρέπει να προταχθεί το αίτημα για μείωση του χρόνου εργασίας τώρα (με στόχο το 30ωρο), με σταθερές εργασιακές σχέσεις με όλα τα δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε από μία δουλειά, με οδηγό μας την πλήρη απελευθέρωση της εργασίας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (6.7.24)