Με μια λέξη, όχι. Ο πρώην πρόεδρος εξακολουθεί να πουλάει το ίδιο “παραμύθι” της πυραυλικής άμυνας.
«Θα ανανεώσουμε τον στρατό μας και θα κατασκευάσουμε ένα σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας Iron Dome για να διασφαλίσουμε ότι κανένας εχθρός δεν θα μπορεί να πλήξει την πατρίδα μας», υποσχέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ στο πρόσφατο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. “Το Ισραήλ έχει ένα Iron Dome. Έχουν ένα σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας», είπε. «Γιατί άλλες χώρες να το έχουν αυτό και εμείς όχι;».
Πρώτον, είναι τεχνικά αδύνατο να κατασκευαστεί ένα σύστημα που να μπορεί να προστατεύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες από επίθεση με βαλλιστικούς πυραύλους. Αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη προσπάθειας. Από τότε που ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν ανακοίνωσε τη φιλόδοξη Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία του το 1983, η χώρα έχει δώσει περισσότερα από 415 δισεκατομμύρια δολάρια στους καλύτερους στρατιωτικούς εργολάβους, έχει απασχολήσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και τους καλύτερους επιστήμονες στην προσπάθεια αυτή. Τίποτα δεν λειτούργησε.
Το μόνο που έχει η Αμερική να επιδείξει για την προσπάθεια αυτή είναι ένα βασικό σύστημα 44 επίγειων αναχαιτιστικών πυραύλων που έχουν αναπτυχθεί στην Αλάσκα και την Καλιφόρνια. Υπό ιδανικές συνθήκες δοκιμών κατάφεραν να χτυπήσουν ένα στόχο μόνο τις μισές φορές. Το πρόγραμμα έχει ουσιαστικά ανασταλεί ενώ σχεδιάζεται ένας νέος αναχαιτιστής.
Ο Τραμπ μπορεί να εννοεί ότι μπορούμε απλώς να αναπτύξουμε μια αμερικανική έκδοση του ισραηλινού Iron Dome. Αυτό το σύστημα λειτουργεί αρκετά καλά- γιατί να μην κατασκευάσουμε απλώς μια αμερικανική έκδοση;
Επειδή το Iron Dome έχει σχεδιαστεί για την αναχαίτιση πυραύλων μικρού βεληνεκούς, όχι διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων. Κάθε σύστημα Iron Dome μπορεί να υπερασπιστεί μια περιοχή περίπου 150 τετραγωνικών μιλίων. Θα έπρεπε να αναπτυχθούν περισσότερες από 24.700 συστοιχίες Iron Dome για να υπερασπιστούν τα 3,7 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Με 100 εκατομμύρια δολάρια ανά συστοιχία, αυτό θα ήταν περίπου 2.470.000.000.000.000 δολάρια.
Παρόλα αυτά, θα μπορούσε να αξίζει 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια αν το σύστημα μπορούσε πραγματικά να υπερασπιστεί τη χώρα. Αλλά δεν μπορεί. Το Iron Dome έχει σχεδιαστεί για να αναχαιτίζει σχετικά πρωτόγονους πυραύλους και όλμους που διανύουν απόσταση κάτω από 44 μίλια. Αυτό είναι μια χαρά αν είναι να υπερασπιστούμε το Σαν Ντιέγκο από ρουκέτες που εκτοξεύονται από την Τιχουάνα, περίπου 35 μίλια μακριά. Αλλά το σύστημα δεν θα μπορούσε καν να προστατεύσει το Μαρ-α-Λάγκο από πυραύλους που εκτοξεύονται από τις Μπαχάμες, περίπου 80 μίλια μακριά.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς αποτελούν μια θεμελιωδώς διαφορετική, πιο σύνθετη απειλή από τους πυραύλους μικρού βεληνεκούς.
Οι ΗΠΑ διαθέτουν πλέον -μετά από προσπάθειες δεκαετιών- συστήματα που μπορούν να αναχαιτίσουν αξιόπιστα πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς που διανύουν δεκάδες ή και εκατοντάδες μίλια. Αυτοί οι πύραυλοι είναι σχετικά αργοί, μεγάλοι και θερμοί στόχοι. Ταξιδεύουν κυρίως μέσω της ατμόσφαιρας, γεγονός που τους εμποδίζει να αναπτύξουν οποιοδήποτε είδος δολωμάτων εναντίον των αναχαιτιστικών συστημάτων.
Η αξιόπιστη αναχαίτιση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς που ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια και είναι γρήγοροι, μικροί και ψυχροί καθώς τρέχουν μέσα στο διάστημα έχει αποδειχθεί αδύνατη, ιδιαίτερα αν ο αντίπαλος αναπτύσσει αντίμετρα όπως δολώματα και παρεμβολείς. Οι αναχαιτιστές δεν μπορούν να δουν τον στόχο και ακόμη και όταν η κεφαλή εισέλθει στην ατμόσφαιρα, αφαιρώντας τα δολώματα που αναπτύσσονται στο διάστημα, ταξιδεύει τόσο γρήγορα (περίπου 4 μίλια ανά δευτερόλεπτο) και είναι τόσο μικρή που αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο στόχο. Αν προσθέσουμε και την ικανότητα του αντιπάλου να υπερκαλύψει απλώς τα αμυντικά συστήματα με περισσότερες πολεμικές κεφαλές από όσες υπάρχουν αναχαιτιστές, η άμυνα αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα.
Ο Ρόναλντ Ρήγκαν προσπάθησε να λύσει αυτό το δίλημμα με την ανάπτυξη όπλων λέιζερ στο διάστημα. Αυτά, θεωρητικά, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το ενσωματωμένο πλεονέκτημα που απολαμβάνει η επίθεση. Ήταν μια φαντασίωση. Η Αμερικανική Φυσική Εταιρεία κατέληξε το 1987 στο συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν δεκαετίες απλώς για να διαπιστωθεί αν τέτοιες τεχνολογίες είναι καν εφικτές.
Αυτό έστειλε το πρόγραμμα μακριά από τα όπλα λέιζερ του «Πολέμου των Άστρων» πίσω στα κινητικά όπλα θανάτου. Μετά από αρκετά χρόνια επιδίωξης ανεφάρμοστων συστημάτων «Brilliant Pebbles» που θα φιλοξενούσαν χιλιάδες πυραύλους αναχαίτισης σε τεράστια διαστημικά «γκαράζ», το πρόγραμμα αναγκάστηκε να επιστρέψει στα επίγεια συστήματα, ακόμη και με τους εγγενείς περιορισμούς τους.
Έχει βελτιωθεί η τεχνολογία; Ο Τραμπ το πιστεύει. “Ο Ρόναλντ Ρήγκαν το ήθελε αυτό πριν από πολλά χρόνια, αλλά πραγματικά δεν είχαμε την τεχνολογία πριν από πολλά χρόνια. Θυμηθείτε, το αποκαλούσαν αστρόπλοιο, διαστημόπλοιο, οτιδήποτε για να τον κοροϊδέψουν», είπε στο συνέδριο. “Αλλά τώρα έχουμε απίστευτη τεχνολογία. Και γιατί άλλες χώρες να την έχουν και εμείς όχι; Όχι, όχι, θα κατασκευάσουμε έναν Iron Dome και θα είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν μπορεί να έρθει και να βλάψει τον λαό μας».
Ενώ τα όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας μικρής εμβέλειας είναι πλέον εφικτά, οι επιστήμονες δεν έχουν φτάσει καν κοντά στο να επιτύχουν τα είδη ισχύος, ελέγχου της δέσμης και εντοπισμού ακριβείας που απαιτούνται για διαστημικά όπλα. Επίσης, οι μηχανικοί δεν έχουν ξεπεράσει τις σημαντικές δυσκολίες κόστους, συντήρησης και λειτουργίας της τοποθέτησης δεκάδων ή εκατοντάδων όπλων στο διάστημα. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής των Αντιπροσώπων Άνταμ Σμιθ, βουλευτής Ουάσινγκτον, προειδοποίησε σε σχόλιό του σχετικά με την αναθεώρηση της αντιπυραυλικής άμυνας του Τραμπ για το 2019, ότι «ένα στρώμα αναχαιτιστικών πυραύλων στο διάστημα… έχει μελετηθεί επανειλημμένα και έχει διαπιστωθεί ότι είναι τεχνολογικά δύσκολο και απαγορευτικά ακριβό».
Ακόμη και με την επιστήμη και την τεχνολογία εναντίον του, ο Τραμπ πιστεύει τόσο πολύ σε αυτό το όραμα που το έχει καταστήσει το μοναδικό αμυντικό σκέλος στη νέα πλατφόρμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος εκτός από την «ενίσχυση του στρατού μας». Υπάρχουν 20 σημεία στην επίσημη ατζέντα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Το νούμερο οκτώ είναι: «Αποτρέψτε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκαταστήστε την ειρήνη στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και χτίστε μια μεγάλη αντιπυραυλική ασπίδα πάνω από τη χώρα μας – Όλα φτιαγμένα στην Αμερική». (
Ομοίως, στο Σχέδιο 2025 καλεί να καταστεί η αντιπυραυλική άμυνα «ύψιστη προτεραιότητα». Αντιμετωπίζει το πρόβλημα σαν να επρόκειτο απλώς για έλλειψη πολιτικής βούλησης, υποστηρίζοντας ότι πρέπει «να εγκαταλείψουμε την υπάρχουσα πολιτική της μη υπεράσπισης της πατρίδας από τους ρωσικούς και κινεζικούς βαλλιστικούς πυραύλους». Επιστρέφει στο όραμα του «Πολέμου των Άστρων»: «Επενδύστε σε μελλοντικές προηγμένες τεχνολογίες αντιπυραυλικής άμυνας, όπως η κατευθυνόμενη ενέργεια ή η αντιπυραυλική άμυνα με βάση το διάστημα, που θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τις πολυπληθέστερες πυραυλικές απειλές».
Το 1994, ο βουλευτής Νιουτ Γκίνγκριτς είχε ομοίως ένα και μόνο ένα αμυντικό σκέλος στο «Συμβόλαιο για την Αμερική» των 10 σημείων του: την ανάπτυξη ενός εθνικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας. Και τότε, επίσης, οι Ρεπουμπλικάνοι ηγέτες κατέληξαν στη στρατηγική τους ακούγοντας τους συντηρητικούς ακτιβιστές. Το Ίδρυμα Heritage -η ομάδα που βρίσκεται πίσω από το σημερινό Σχέδιο 2025- συνέταξε μια έκθεση που ζητούσε να τερματιστεί «η πολιτική της κυβέρνησης Κλίντον να αφήνει σκόπιμα αμερικανικές πόλεις και εδάφη ανοιχτά σε πυραυλική επίθεση». Η έκθεση υποστήριζε ότι με λίγα δισεκατομμύρια δολάρια η Αμερική θα μπορούσε να αναπτύξει «προσιτές, αποτελεσματικές άμυνες βαλλιστικών πυραύλων». Το μόνο που έλειπε, ανέφερε η έκθεση, ήταν «η σωστή κατανόηση της πυραυλικής άμυνας και η πολιτική βούληση για την κατασκευή τους».
Ήταν πλήρης ανοησία. Ένας Ρεπουμπλικανικός Λευκός Οίκος και ένα Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο ξόδεψαν δισεκατομμύρια, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα με το σχέδιο. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί να κάνει το ίδιο γρήγορο κόλπο. Μπορεί να είναι ρητορικά ελκυστικό -ο Γκίνγκριτς κατέκτησε τη Βουλή των Αντιπροσώπων- αλλά είναι εντελώς χωρίς επιστημονική αξία ή στρατηγική λογική.
Πηγή: Defense One
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου