Γιατί το διεθνές φεμινιστικό κίνημα αγνοεί τους βιασμούς Παλαιστινίων;

της Maryam Aldossari*

Αμέσως μετά την 7η Οκτωβρίου, προτού ακόμα κατακαθίσει η σκόνη και αρχίσει η μαζική καταστροφή της Γάζας, οι ισχυρισμοί για σεξουαλικές επιθέσεις και βιασμούς κυκλοφόρησαν γρήγορα στις εφημερίδες από δυτικές φεμινίστριες.

Προσωπικότητες υψηλού προφίλ έγραψαν για το ότι δεν πιστεύουν τις Εβραίες γυναίκες και για την υπονόμευση του κινήματος #MeToo, με τους ισχυρισμούς για «συστηματικούς βιασμούς» να καταβροχθίζονται από τις κυβερνήσεις, τους Ισραηλινούς στρατιωτικούς αξιωματούχους και τις μάζες των αδιάκριτων μέσων ενημέρωσης.

Η εξακρίβωση των γεγονότων της σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια του πολέμου αποτελεί πρόκληση, ιδίως καθώς η ισραηλινή κυβέρνηση θολώνει σκόπιμα τα νερά μετατοπίζοντας τις αφηγήσεις, παρουσιάζοντας μάρτυρες με αφανείς δεσμούς με την κυβέρνηση και αναστέλλοντας τις κανονιστικές πρακτικές έρευνας.

Αλλά ενώ πρέπει πάντα να πιστεύουμε τις γυναίκες και να παραμένουμε εξοργισμένοι με τους βιασμούς, είναι σαφές ότι ο ισχυρισμός του «συστηματικού βιασμού» χρησιμοποιήθηκε ως όπλο από την ισραηλινή κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τη σφαγή των Παλαιστινίων.

Το κύριο ερώτημα επομένως είναι γιατί οι σεξουαλικές επιθέσεις σε Παλαιστίνιες γυναίκες δεν έχουν προκαλέσει παρόμοια οργή.

Τους τελευταίους δέκα μήνες, η επιλεκτική ενσυναίσθηση των φεμινιστικών οργανώσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει γίνει όλο και πιο εμφανής. Ενώ οι δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα άρθρα που υποστηρίζουν τις ισραηλινές γυναίκες είναι άφθονα, υπάρχει μια αξιοσημείωτη σιωπή όσον αφορά τις Παλαιστίνιες γυναίκες.

Η εσκεμμένη παράβλεψη της εκτεταμένης σεξουαλικής και αναπαραγωγικής βλάβης που προκλήθηκε στις Παλαιστίνιες γυναίκες από την ισραηλινή επίθεση είναι ανησυχητική, ειδικά από τη στιγμή που θα υπέθετε κανείς ότι αυτό αποτελεί πρωταρχικό μέλημα του φεμινισμού.

Από τις 7 Οκτωβρίου, εκατοντάδες Παλαιστίνιες γυναίκες βρίσκονται υπό ισραηλινή κράτηση και έχουν υποστεί απάνθρωπη μεταχείριση, συμπεριλαμβανομένων σεξουαλικών βασανιστηρίων, γυμνών ξυλοδαρμών, απειλών βιασμού και σε δύο εξακριβωμένες περιπτώσεις, βιασμού.

Οι δυτικές φεμινίστριες κάνουν τα στραβά μάτια

Ακόμα και αν οι δύο εξακριβωμένοι βιασμοί που καταγράφονται στην έκθεση του ΟΗΕ από τις 19 Φεβρουαρίου 2024 αγνοηθούν με κάποιο τρόπο, πώς μπορεί να αγνοηθεί η επί δεκαετίες ιστορία της έμφυλης βίας που ασκείται στις Παλαιστίνιες γυναίκες από τον ισραηλινό στρατό τα τελευταία 76 χρόνια;

Πολυάριθμες εκθέσεις που περιγράφουν λεπτομερώς αυτή τη βία κατά των Παλαιστινίων γυναικών και παιδιών, πολύ πριν από την 7η Οκτωβρίου, είναι εύκολα προσβάσιμες στο διαδίκτυο.

Οι εκθέσεις αυτές προέρχονται από μεγάλες ισραηλινές ομάδες για τα δικαιώματα, όπως η Δημόσια Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων στο Ισραήλ, το Κέντρο Γυναικών για Νομική Βοήθεια και Συμβουλευτική με έδρα την Ιερουσαλήμ και η B’Tselem (μία έκθεση από το 2009 μεταξύ πολλών άλλων), εκτός από αρκετές εκθέσεις του ΟΗΕ.

Όλες αυτές οι εκθέσεις, οι οποίες βασίζονται σε πρωτόκολλα που χρησιμοποιούνται σε νομικές ακροάσεις, νομικές καταγγελίες, έγγραφα δικηγόρων και μαρτυρίες κρατουμένων, απεικονίζουν σεξουαλική βία, βασανιστήρια και άλλη σκληρή, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση Παλαιστινίων σε ισραηλινή κράτηση.

Ας υποθέσουμε ότι ο φεμινιστικός λόγος επιδιώκει πραγματικά να αντιμετωπίσει την έμφυλη βία στον πόλεμο. Σε αυτή την περίπτωση, οι συνεχιζόμενες θηριωδίες κατά των Παλαιστινίων γυναικών θα έπρεπε να είχαν συμπεριληφθεί για να διατηρηθεί η ακεραιότητα του κινήματος.

Παρά τα συντριπτικά στοιχεία των τελευταίων 10 μηνών -40.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, περίπου οι μισοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά, ενώ περισσότερα από 21.000 παιδιά αναφέρθηκαν ως αγνοούμενα- το φεμινιστικό κίνημα δεν έμαθε από την αρχική μονόπλευρη στάση του, όταν τα συναισθήματα ήταν έντονα και οι προοπτικές στενές.

Η συνεχιζόμενη βία που υφίστανται οι Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά εξακολουθεί να παραβλέπεται κατάφωρα. Ομοίως, η πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ από τις 12 Ιουνίου 2024 φαίνεται να πέρασε απαρατήρητη, χωρίς να καταφέρει να προκαλέσει συνειδήσεις ή ουσιαστική αντίδραση.

Η έκθεση αυτή περιγράφει λεπτομερώς πώς οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας στοχοποιούσαν συστηματικά τους Παλαιστίνιους και τους υπέβαλαν σε σεξουαλική και έμφυλη βία, συμπεριλαμβανομένης της εξαναγκαστικής δημόσιας γύμνιας, του εξαναγκαστικού δημόσιου στριπτίζ, των σεξουαλικών βασανιστηρίων και κακοποιήσεων, καθώς και του σεξουαλικού εξευτελισμού και της παρενόχλησης.

Η έκθεση τεκμηρίωσε επίσης ότι Ισραηλινοί στρατιώτες βιντεοσκοπούσαν τους εαυτούς τους να λεηλατούν σπίτια, να ψάχνουν σε συρτάρια γεμάτα εσώρουχα για να κοροϊδεύουν και να εξευτελίζουν τις Παλαιστίνιες γυναίκες, αναφερόμενοι σε αυτές ως «τσούλες», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αυτή η έμφυλη βία είχε ως στόχο να εξευτελίσει και να υποβαθμίσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό στο σύνολό του.

Μια κουλτούρα σεξουαλικής βίας

Αυτή η σεξουαλική και έμφυλη βία επεκτάθηκε και στους άνδρες, με την έκθεση να υπογραμμίζει ότι οι άνδρες βιντεοσκοπούνταν και φωτογραφίζονταν επανειλημμένα από τους στρατιώτες, ενώ εξαναγκάζονταν σε δημόσια γύμνια και υποβάλλονταν σε σεξουαλικά βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα ήρθαν στην επιφάνεια πλάνα από το κέντρο κράτησης Sde Teiman, τα οποία φέρεται να δείχνουν τον ομαδικό βιασμό ενός Παλαιστίνιου από Ισραηλινούς στρατιώτες. Ισραηλινοί υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του Bezalel Smotrich, έσπευσαν να καταδικάσουν τη διαρροή του βίντεο και όχι το περιεχόμενό του. Ορισμένοι, όπως ο Hanoch Milwidsky του Likud, έφτασαν στο σημείο να δικαιολογήσουν τον βιασμό. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι δυτικές φεμινίστριες παρέμειναν σιωπηλές.

Είναι ανησυχητικό αλλά όχι απροσδόκητο το γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει ελάχιστη συμπάθεια για τους Άραβες άνδρες, οι οποίοι συχνά απεικονίζονται με βαθιά ριζωμένα ρατσιστικά στερεότυπα ως εγγενώς μισογυνικοί και βάρβαροι. Η έντονη αντίθεση στην ενσυναίσθηση, είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη, αποκαλύπτει μια κραυγαλέα προκατάληψη μεταξύ των φεμινιστριών υψηλού προφίλ στο Ηνωμένο Βασίλειο και συμβάλλει στην κανονικοποίηση των ενεργειών του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων.

Η εκκωφαντική σιωπή της υπόλοιπης φεμινιστικής κοινότητας είναι εξίσου καταδικαστέα- η αγνόηση των φρικιαστικών εικόνων από τη Γάζα τους τελευταίους δέκα μήνες σηματοδοτεί μια τόσο βαθιά απανθρωποποίηση όπου ο πόνος έχει χάσει τον αντίκτυπό του.

Η σιωπή σε μια από τις χειρότερες φρικαλεότητες κατά των γυναικών και των παιδιών είναι αδικαιολόγητη. Όταν το 70% των νεκρών είναι γυναίκες και παιδιά, όταν Παλαιστίνιες γυναίκες σκάβουν μέσα στα χαλάσματα για να βρουν τα αγνοούμενα παιδιά τους, όταν μητέρες κρατούν τα άψυχα μωρά τους, όταν οικογένειες καίγονται μέχρι θανάτου σε προσφυγικούς καταυλισμούς ενώ κοιμούνται, όταν μητέρες βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα ως αποτέλεσμα της εκστρατείας λιμοκτονίας του Ισραήλ και όταν παιδιά κλαίνε για φαγητό μέσα σε συνθήκες λιμού, η σιωπή δεν είναι θέμα «πολιτικά ορθού» – είναι προδοσία των φεμινιστικών αρχών.

Τα πρόσφατα γεγονότα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας της Γάζας ανέδειξαν τις αδυναμίες του φεμινιστικού κινήματος, ρίχνοντας πάνω του μια σκιά ντροπής. Κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο φονικές εβδομάδες στη Γάζα από τις 7 Οκτωβρίου, ορισμένες φεμινίστριες σχολίαζαν τη «σέξι» εμφάνιση του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Keir Starmer. Ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν;

Ένα κραυγαλέο μάθημα από τα πρόσφατα γεγονότα είναι ο διάχυτος ρατσισμός μεταξύ ορισμένων φεμινιστριών του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς ακόμη και η ελάχιστη προσδοκία -να αναγνωριστούν οι αγώνες των Παλαιστινίων γυναικών που υφίστανται συστημική περιθωριοποίηση- δεν έχει εκπληρωθεί.

Για να μπορέσει το φεμινιστικό κίνημα να ξεπεράσει αυτό το χάος, πρέπει να είναι ξεκάθαρα σαφές ότι δεν υπάρχει χώρος για ρατσισμό. Το ξεπέρασμα αυτού του φυλετικού φεμινισμού που εξυπηρετεί μόνο επιλεκτικά συμφέροντα απαιτεί την αναγνώριση και αντιμετώπιση των προκαταλήψεων καθώς αυτές αναδύονται, καθιστώντας όλους υπόλογους.

Η συλλογική δύναμη της φεμινιστικής κοινότητας δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται. Ακριβώς όπως κάποιες προσωπικότητες έχουν αναδειχθεί σε υψηλού προφίλ, όσοι προδίδουν τις βασικές αρχές του φεμινισμού πρέπει να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να γίνουν άσχετοι.

Επιλέγοντας προσεκτικά ποιους θα υποστηρίξουμε και θα αναδείξουμε, τόσο ως άτομα όσο και ως φεμινιστικές οργανώσεις, το κίνημα μπορεί να διατηρήσει την ακεραιότητά του και να διασφαλίσει ότι οι αξίες του παραμένουν πραγματικά συμπεριληπτικές και αντιρατσιστικές. Δεν υπάρχει χώρος για ρατσισμό στον φεμινισμό, και όπως σοφά δήλωσε η Angela Davis: «Σε μια ρατσιστική κοινωνία, δεν αρκεί να μην είμαστε ρατσιστές, πρέπει να είμαστε αντιρατσιστές».

*Η Maryam Aldossari είναι λέκτορας στο πανεπιστήμιο Royal Holloway του Λονδίνου. Η έρευνά της επικεντρώνεται στην ανισότητα των φύλων στη Μέση Ανατολή.

infowar.gr