Οι Ισραηλινοί πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει μέσα στο αίμα

Η Γάζα θα χρειαστεί γενιές και γενιές για να ανακάμψει,

αν βέβαια μπορέσει ποτέ να ανακάμψει

Άρθρο του Gideon Levy*

Το Ισραήλ μετατρέπεται, με ανησυχητική ταχύτητα, σε μια χώρα που ζει με αίμα. Τα καθημερινά εγκλήματα της κατοχής κάνουν ήδη μικρότερη αίσθηση. Τον τελευταίο χρόνο, έχει εμφανιστεί μια νέα πραγματικότητα μαζικών δολοφονιών και εγκλημάτων εντελώς διαφορετικής έκτασης. Βρισκόμαστε σε μια γενοκτονική πραγματικότητα – έχει χυθεί το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Αυτή είναι η ώρα που όλοι οι Ισραηλινοί θα πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει με αίμα. Απλά μην πείτε ότι δεν υπάρχει επιλογή -φυσικά και υπάρχει- αλλά πρώτα πρέπει να αναρωτηθούμε αν είμαστε καν έτοιμοι να ζήσουμε έτσι.

Είμαστε εμείς, οι Ισραηλινοί, διατεθειμένοι να ζήσουμε στη μόνη χώρα στον κόσμο της οποίας η ύπαρξη βασίζεται στο αίμα; Το μόνο όραμα που είναι τώρα πλατιά διαδεδομένο στο Ισραήλ είναι να ζούμε από πόλεμο σε πόλεμο, από αιματοχυσία σε αιματοχυσία, από σφαγή σε σφαγή, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα διαλείμματα μεταξύ τους. Οι αισιόδοξοι υπόσχονται μεγάλα διαλείμματα, ενώ η δεξιά υπόσχεται μια μόνιμη αιματοβαμμένη πραγματικότητα: ο πόλεμος, οι σφαγές, η συστηματική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ένα κράτος παρίας, που επαναλαμβάνονται σε έναν ατέρμονο κύκλο.

Οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να σφαγιάζονται, και οι Ισραηλινοί θα συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Θα έρθει η ώρα που περισσότεροι Ισραηλινοί θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα αναγνωρίσουν ότι η χώρα τους συντηρείται με αίμα. Χωρίς την αιματοχυσία, μας λένε, δεν έχουμε ύπαρξη – και συμβιβαζόμαστε με αυτή τη φρικτή δήλωση.

Όχι μόνο δεν πιστεύουμε ότι μια τέτοια χώρα μπορεί να υπάρχει για πάντα, αλλά και είμαστε πεπεισμένοι ότι, αν δεν χύνει αίμα, είναι αδύνατο να υπάρχει. Κάθε τρία χρόνια, μια αιματοχυσία στη Γάζα, κάθε τέσσερα χρόνια στον Λίβανο. Και ενδιάμεσα, υπάρχει η Δυτική Όχθη και, περιστασιακά, μια εξόρμηση αίματος σε πρόσθετους στόχους. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν αυτή στον κόσμο.

Το αίμα δεν μπορεί να είναι το καύσιμο της χώρας. Ακριβώς όπως κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί να οδηγεί ένα αυτοκίνητο που κινείται με αίμα, όσο φθηνό κι αν είναι αυτό, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς 10 εκατομμύρια κατοίκους πρόθυμους να ζήσουν σε μια χώρα που λειτουργεί με αίμα. Ο πόλεμος στη Γάζα συνιστά καμπή. Είναι έτσι που θα συνεχίσουμε;

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτό είναι μια αναγκαιότητα. Μέσω εκστρατειών που δαιμονοποιούν και απανθρωποποιούν τους Παλαιστίνιους, μια ενιαία και τερατώδης χορωδία σχολιαστών μάς πουλάει με επιτυχία την ιδέα ότι μπορούμε να ζούμε αιώνια με αίμα. «Θα κουρεύουμε το γρασίδι» στη Γάζα κάθε δύο χρόνια- θα εκτελούμε τη μια γενιά μετά την άλλη νεαρών αντιπάλων του καθεστώτος, θα φυλακίζουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα εκδιώκουμε, θα εκκαθαρίζουμε, θα απαλλοτριώνουμε και, φυσικά, θα σκοτώνουμε, και έτσι θα ζούμε: στη χώρα του αίματος.

Έχουμε ήδη σκοτώσει τον παλαιστινιακό λαό. Ξεκινήσαμε με τις μαζικές δολοφονίες στη Γάζα, και τώρα έχουμε στραφεί στη Δυτική Όχθη. Το αίμα θα χυθεί ποτάμια και εκεί, αν κανείς δεν σταματήσει τους δολοφόνους. Η σφαγή είναι φυσική και ταυτόχρονα συναισθηματική. Δεν έχει απομείνει τίποτα από τη Γάζα.

Οι κρατούμενοι, τα ορφανά, οι ψυχικά τραυματισμένοι, οι άστεγοι, δεν θα ξαναγίνουν αυτό που ήταν. Οι νεκροί σίγουρα όχι. Θα χρειαστούν γενιές και γενιές για να ανακάμψει η Γάζα, αν βέβαια μπορέσει ποτέ να ανακάμψει. Αυτό είναι γενοκτονία, ακόμη και αν δεν ανταποκρίνεται στον νομικό ορισμό. Μια χώρα δεν μπορεί να ζει με μια τέτοια ιδεολογία, και σίγουρα δεν το μπορεί όταν σκοπεύει να συνεχίσει να το κάνει.

Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος συνεχίζει να το επιτρέπει. Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι Ισραηλινοί, είμαστε πρόθυμοι να το επιτρέψουμε. Πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε με τη γνώση ότι η ύπαρξή μας εξαρτάται από το αίμα. Πότε θα αναρωτηθούμε αν πραγματικά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε μια χώρα του αίματος; Εξάλλου, δεν υπάρχει άλλη χώρα σαν τούτη εδώ.

Το Ισραήλ δεν έχει δοκιμάσει ποτέ σοβαρά έναν άλλο δρόμο. Προγραμματίστηκε και καθοδηγήθηκε να συμπεριφέρεται σαν χώρα που ζει από το αίμα, ακόμη περισσότερο μετά την 7η Οκτωβρίου. Λες και εκείνη η τρομερή μέρα, μετά την οποία επιτρέπονται τα πάντα, σφράγισε τη μοίρα του σαν χώρα του αίματος.

Γεγονός είναι ότι δεν έχει τεθεί προς συζήτηση καμία άλλη δυνατότητα. Αλλά μια χώρα του αίματος δεν είναι επιλογή, όπως δεν είναι επιλογή και ένα αυτοκίνητο με καύσιμο το αίμα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα αρχίσουμε να αναζητούμε τις εναλλακτικές λύσεις, έστω και λόγω έλλειψης άλλης επιλογής. Είναι εκεί και περιμένουν να τις δοκιμάσουμε. Μπορεί να μας εκπλήξουν, αλλά στην παρούσα πραγματικότητα, είναι αδύνατο έστω και να τις προτείνουμε.

*Ο Gideon Levy είναι αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Haaretz. Εντάχθηκε στη Haaretz το 1982 και πέρασε τέσσερα χρόνια ως αναπληρωτής αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Olof Palme για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το 2015, ενώ του απονεμήθηκε το Βραβείο Δημοσιογράφου Euro-Med το 2008, το Βραβείο Ελευθερίας της Λειψίας το 2001, το Βραβείο της Ένωσης Ισραηλινών Δημοσιογράφων το 1997 και το Βραβείο της Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Ισραήλ το 1996.