'Τα παιδιά μας δεν πάνε στον στρατό με παιδωμάζωμα. Πάνε από αίσθηση καθήκοντος και για να εκπαιδευτούν. Ο στρατός έχει την ευθύνη για την ασφάλεια τους ,σε περίοδο ειρήνης, αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο». Η Ανδριανή Τσαρουχά είναι μητέρα στρατιώτη που υπηρετούσε στην Πλάτη Έβρου. Που σημαίνει ότι δεν είχε βύσμα ή και αν είχε δεν το χρησιμοποίησε. Μετά από ολονύχτια περιπολία στο ποτάμι, ο γιος της Γιάννης ,επέστρεψε στη μονάδα και όπως προβλεπόταν ξάπλωσε για να ξεκουραστεί. Κοιμόταν στην επάνω κουκέτα. Ο Γιάννης μέσα στον ύπνο του έπεσε από το κρεβάτι και τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Όπως θυμόμαστε όσοι έχουμε υπηρετήσει, στις κουκέτες δεν υπάρχει καμία προστασία για τέτοιες περιπτώσεις. Όσοι σπεύσουν να χαρακτηρίσουν το γεγονός ασήμαντο, θα πρέπει να δουν όλη τη συνέντευξη της κ.Τσαρουχά. Ο στρατιώτης έμεινε σοβαρά τραυματισμένος σχεδόν 5 ώρες μέσα στο θάλαμο του! Θαλαμοφύλακας υπήρχε ,αλλά λόγω των τεράστιων ελλείψεων που υπάρχουν στις μονάδες, του είχαν ανατεθεί άλλα καθήκοντα. Κι αυτή δεν ήταν η μοναδική έλλειψη που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή του στρατιώτη Γιάννη Πουντίδη.
Στη μονάδα υπήρχε η ιατρός του στρατοπέδου που λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού, ζήτησε τη μεταφορά του στο ΚΙΧΝΕ Διδυμοτείχου . Μόνο που εκεί δεν υπάρχει νευροχειρουργός. Όπως και στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου! Οι ώρες περνούσαν και το αιμάτωμα στο κεφάλι διογκώθηκε επικίνδυνα. Κινδύνευε η ζωή του! Αποφασίστηκε η μεταφορά του στην Αλεξανδρούπουλη, 145 χιλιόμετρα μακριά! Όταν έφθασε εκεί ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Η μητέρα του ενημερώθηκε τηλεφωνικά και της είπαν πως αν δεν χειρουργηθεί άμεσα θα πεθάνει. Η τύχη του στρατιώτη, ήταν πως στην Αλεξανδρούπολη υπήρχε νευροχειρουργός και μάλιστα άριστος όπως λέει η μητέρα του. Η ζωή του Γιάννη σώθηκε, αλλά άλλαξε ριζικά, μετά από τον τραυματισμό του.
Η μητέρα του έχει ξεκινήσει έναν αγώνα, πρώτα απ΄ όλα για να μην υπάρξει άλλο τέτοιο περιστατικό, όπως λέει στο militaire channel. Δεν λειτούργησε δηλαδή με το γνωστό ελληνικό τρόπο , που μας θέλει να μην τολμάμε να απαιτούμε όσα δικαιούμαστε ως πολίτες. Και η ασφάλεια μας είναι χωρίς αμφιβολία αναφαίρετο δικαίωμα μας. Από το κρεβάτι του στρατιώτη ,μέχρι τα τρένα…Να υπάρχουν παντού γιατροί , ειδικά εκεί που υποτίθεται ότι έχουμε τον στρατό μας, στην πρώτη γραμμή. Αντί γι΄ αυτό η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και τα στρατιωτικά νοσοκομεία οδεύουν προς διάλυση… Ποια είναι η αντιμετώπιση του ΓΕΣ και γενικότερα των αρχών ; Έχουν ενδιαφέρον όσα λέει.
Στη μονάδα υπήρχε η ιατρός του στρατοπέδου που λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού, ζήτησε τη μεταφορά του στο ΚΙΧΝΕ Διδυμοτείχου . Μόνο που εκεί δεν υπάρχει νευροχειρουργός. Όπως και στο νοσοκομείο Διδυμοτείχου! Οι ώρες περνούσαν και το αιμάτωμα στο κεφάλι διογκώθηκε επικίνδυνα. Κινδύνευε η ζωή του! Αποφασίστηκε η μεταφορά του στην Αλεξανδρούπουλη, 145 χιλιόμετρα μακριά! Όταν έφθασε εκεί ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Η μητέρα του ενημερώθηκε τηλεφωνικά και της είπαν πως αν δεν χειρουργηθεί άμεσα θα πεθάνει. Η τύχη του στρατιώτη, ήταν πως στην Αλεξανδρούπολη υπήρχε νευροχειρουργός και μάλιστα άριστος όπως λέει η μητέρα του. Η ζωή του Γιάννη σώθηκε, αλλά άλλαξε ριζικά, μετά από τον τραυματισμό του.
Η μητέρα του έχει ξεκινήσει έναν αγώνα, πρώτα απ΄ όλα για να μην υπάρξει άλλο τέτοιο περιστατικό, όπως λέει στο militaire channel. Δεν λειτούργησε δηλαδή με το γνωστό ελληνικό τρόπο , που μας θέλει να μην τολμάμε να απαιτούμε όσα δικαιούμαστε ως πολίτες. Και η ασφάλεια μας είναι χωρίς αμφιβολία αναφαίρετο δικαίωμα μας. Από το κρεβάτι του στρατιώτη ,μέχρι τα τρένα…Να υπάρχουν παντού γιατροί , ειδικά εκεί που υποτίθεται ότι έχουμε τον στρατό μας, στην πρώτη γραμμή. Αντί γι΄ αυτό η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και τα στρατιωτικά νοσοκομεία οδεύουν προς διάλυση… Ποια είναι η αντιμετώπιση του ΓΕΣ και γενικότερα των αρχών ; Έχουν ενδιαφέρον όσα λέει.
Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου