Τι είπαν τρεις κάτοικοι της Γάζας με τους οποίους μιλήσαμε
Τα βράδια πετάγεσαι λαχανιασμένος, λουσμένος στον ιδρώτα από την υπερπροσπάθεια να βγάλεις φωνή για να πεις ότι είσαι άμαχος, παιδί, δημοσιογράφος ή διασώστης. Όμως στους εφιάλτες η φωνή δεν βγαίνει. Δεν μπορείς να μιλήσεις στον πόλεμο, ούτε να του φωνάξεις. Δεν τον προσπερνάς γιατί ξαφνικά έφυγες εσύ από τα μέρη του ή εκείνος από τα δικά σου.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις τον πόλεμο και είναι δύσκολο να αποχωριστείς τις εικόνες και την ασχήμια του όταν τον έχεις βιώσει. Ο πόλεμος μετριέται σε στιγμές. Σε δευτερόλεπτα. Μια στιγμή πολέμου, παλεύεις να την αποχωριστείς στο υπόλοιπο της ζωής σου. Όμως δεν είναι εύκολο. Εμφανίζεται ξανά και ξανά απρόσκλητος. Παρά το πέρασμα του χρόνου, το μυαλό επιστρέφει πάντα εκεί και το σώμα αντιδρά σε ήχους κι ερεθίσματα αντίστοιχα των συνθηκών εκείνων.
Τα βράδια θα πετάγεσαι λαχανιασμένος, λουσμένος στον ιδρώτα από την υπερπροσπάθεια να βγάλεις φωνή για να πεις ότι είσαι άμαχος, παιδί, δημοσιογράφος, γιατρός ή διασώστης. Όμως στους εφιάλτες η φωνή δεν βγαίνει. Δεν μπορείς να μιλήσεις στον πόλεμο, ούτε να του φωνάξεις. Δεν τον προσπερνάς έτσι εύκολα γιατί ξαφνικά έφυγες εσύ από τα μέρη του ή εκείνος από τα δικά σου. Ο πόλεμος δεν νικιέται από τον άνθρωπο. Αποτελεί ένα από τα συνώνυμα της ήττας απέναντι στη λογική και την ανθρωπότητα κι όσοι τον έχουν βιώσει στα πεδία των μαχών κατανοούν απόλυτα το νόημα αυτό.
Όταν μετά από 730 ημέρες, μετά από δύο χρόνια πολέμου, μετά από 17.520 ώρες στις οποίες μετράς τα δευτερόλεπτα και περιμένεις τις παύσεις για να σταματήσεις να ανασαίνεις βαθιά, έρχεται μια στιγμή που ακούς ότι ο αντίπαλος αποδέχθηκε μια ειρηνευτική πρόταση, ανακαλύπτεις ξανά την ελπίδα. Στο πλαίσιο αυτό κι επιχειρώντας να κατανοήσω την ανάγνωση των ίδιων των ανθρώπων της Γάζας, επικοινώνησα με πέντε από αυτούς με τους οποίους γνωρίζομαι πάνω από 20 χρόνια κι εκτιμώ την άποψή τους. Λόγω έλλειψης Ίντερνετ δεν γνώριζαν λεπτομέρειες κι έτσι τους μετέφερα την δική μου ανάγνωση του σχεδίου Τραμπ.
«Καταρχήν σταματάει ο πόλεμος με την αποδοχή της συμφωνίας», τους είπα. «Αυτό είναι το πιο σημαντικό», μου απάντησαν όλοι τους. «Το μόνο δεσμευτικό άρθρο είναι εκείνο που αφορά το χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης των Ισραηλινών ομήρων. Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα αποχώρησης του IDF από τη Γάζα. Δεν συμπεριλαμβάνεται η Παλαιστινιακή Αρχή στο σχήμα που θα διοικήσει τη Γάζα. Δεν υπάρχει αναφορά περί μη προσάρτησης της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ», πρόσθεσα.
Ο Άσραφ αποκρίθηκε πως «τον αγώνα για την απελευθέρωση των εδαφών μας τον δίνουμε στη Γάζα 18 χρόνια τώρα κι έχουμε πληρώσει δυσανάλογο τίμημα σε σχέση με τη Δυτική Όχθη». Ο Γιούσεφ είπε πως «όποιος πιστεύει πως ο IDF θα φύγει ποτέ από τη Γάζα, απλώς δεν γνωρίζει το Ισραήλ. Τουλάχιστον ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία για να πάρουμε μια ανάσα από αυτό τον εφιάλτη». Όσο για την Παλαιστινιακή Αρχή, «γιατί είναι αρνητική η απόρριψή της αφού δεν υπάρχει πια Αραφάτ κι ο Μπαργούτι είναι στη φυλακή;», αναρωτήθηκε ο Άντελ.
Συνέχισα λέγοντάς τους πως τα μόνα άτομα που αναφέρονται ως μέλη του «Συμβουλίου της Ειρήνης», το οποίο θα αποτελεί την απόλυτη αρχή, είναι ο Τραμπ και ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Μπλερ. Έπειτα, ίσως προστεθούν κάποιοι Άραβες ηγέτες, αλλά φαίνεται ότι ο Τραμπ θα είναι αυτός που θα τους επιλέξει, χωρίς καμία παλαιστινιακή συμβολή. Τους τόνισα ότι το σχέδιο Τραμπ απαιτεί μια «μεταρρυθμισμένη» Παλαιστινιακή Αρχή να αναλάβει τελικά τον έλεγχο και μάλιστα ανοίγει την πόρτα στην παλαιστινιακή «αυτοδιάθεση και κρατική υπόσταση» κάποια μέρα (κάτι που, πάντως, εξακολουθεί να απορρίπτει το Ισραήλ). Εν τω μεταξύ, οι απλοί κάτοικοι της Γάζας θα ελέγχονται από Παλαιστίνιους αστυνομικούς που θα επιβλέπουν την ανοικοδόμηση της Γάζας, καθώς την εφαρμογή των αποφάσεων θα έχει η αστυνομία, αλλά την απόφαση για το τι θα χτιστεί και που θα λαμβάνει ο Μπλερ.
«Η συμφωνία ακούγεται κακή. Όμως ακόμα και μια κακή συμφωνία θα πρέπει να είσαι εν ζωή για να τη δεις να εφαρμόζεται. Αυτή τη στιγμή είμαστε ζωντανοί νεκροί. Δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις αυτό…», ήταν η απάντηση του Άντελ. «Έβαλες πολλά μαζί στο τραπέζι και δυσκολεύτηκα να σε παρακολουθήσω. Όσο μιλούσες ξέρεις τι άκουγα ; Το στομάχι μου. Τον Σεπτέμβρη είχαμε φαγητό για 13 ημέρες. Τόσες μέρες φάγαμε. Θέλω να φάω και να κοιμηθώ χωρίς να ξυπνάω από τα τραντάγματα των εκρήξεων ή τους πόνους στο στομάχι», συμπλήρωσε ο Γιούσεφ. Από τον Άσραφ δεν πήρα απάντηση, γιατί έπεσε η γραμμή και δεν έχω καταφέρει να επικοινωνήσω από τις 30 Σεπτεμβρίου.
Το «σχέδιο Τραμπ» αποτελεί ένα νεο-αποικιακό μοντέλο διακυβέρνησης του οποίου θα ηγείται ο ίδιος
Επί της ουσίας, η συμφωνία αυτή είναι μια κακή συμφωνία. Ένα νεο-αποικιακό μοντέλο διακυβέρνησης του οποίου θα ηγείται ο Τραμπ και θα ικανοποιήσει τη φαντασίωσή του για «στοχαστικές επενδυτικές προτάσεις και συναρπαστικές ιδέες». Το Ισραήλ χάνει την ευκαιρία που έβλεπε η ακροδεξιά να εποικίσει τη Γάζα ξανά, αλλά αφήνεται να δράσει ανενόχλητο στη Δυτική Όχθη. Σε περίπτωση δε επανέναρξης των εχθροπραξιών και κατάρρευσης της συμφωνίας, διασφαλίζει τη στρατιωτική παραμονή του στη Γάζα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για τη Χαμάς οι επιλογές που έδωσε Τραμπ ήταν στην ουσία μια και μόνο: Ο μονόδρομος του «ναι». Όμως, η επιλογή της Χαμάς δεν έχει σημασία. Η συμφωνία είναι τόσο κακή που στην ουσία προσφέρει ένα μικρό παράθυρο ειρήνης για την απελευθέρωση των ομήρων και μετά το Ισραήλ θα κρίνει το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Γάζα.
Έτσι, δύο χρόνια μετά την 7η του Οκτώβρη, οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται στην πλέον δύσκολη και αδιέξοδη θέση που έχουν βρεθεί ποτέ από το 1948 μέχρι σήμερα, ενώ το διεθνές περιβάλλον δείχνει ανήμπορο να επηρεάσει τις εξελίξεις.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 4-5 Οκτωβρίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου