Τι ξέχασε να μας πει ο πρωθυπουργός για τις εξορύξεις στο Ιόνιο: Που θα πάνε τα λεφτά;

Τι ξέχασε να μας πει ο πρωθυπουργός για τις εξορύξεις στο Ιόνιο: Που θα πάνε τα λεφτά; Στάθης Σταυρόπουλος

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αφρόκρεμα και πλέμπα

Για το ενδεχόμενο εξόρυξης αερίου στο Ιόνιο, μαζεύτηκε στην Αθήνα μια σημαντική αφρόκρεμα, Αμερικανοί υπουργοί, η κυρία Πρέσβειρα, μεγαλοεκπρόσωποι εταιρειών, πλήθος εφοπλιστών, πολιτικών και πολλοί άλλοι.

Τι σημαίνει η αρχή αυτών των εξελίξεων σε αυτόν τον τομέα για τον λαό και τη χώρα;

Επ’ αυτού μόνον κατά σκόρπιες και λίγες κουβέντες ειπώθηκαν.

Κάποιες αοριστολογίες και ως εκεί.

Ούτε ο Έλληνας Πρωθυπουργός ούτε κανείς άλλος (ποιος άλλος, άλλωστε;) δεν καταδέχτηκε να απευθυνθεί στους Έλληνες πολίτες και να τους πει δύο λόγια.

Το έργο αυτό, με φουσκωμένες μεγαληγορίες, ανέλαβε ο χορός των δημοσιογράφων — ήσσονος σημασίας τα λεγόμενα τους.

Βεβαίως η συνεννόηση των 80 (!) παριστάμενων Αμερικανών κι όλων των άλλων, υπήρξε στο επίπεδό τους (μπίζνες και γεωπολιτική) πολύ καλή και σε αυτό αναλώθηκαν (και) οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού.

Και, ναι! Η θέση της Ελλάδας στον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό χάρτη αλλάζει.

Προς το καλύτερο όμως ή προς το χειρότερο;

Και για ποιον;

Για τις εταιρείες ή για τον λαό;

Αυτή η υπόθεση θα έχει χαρακτηριστικά Νιγηρίας (λεηλασία) ή Νορβηγίας (κοινωνική αξιοποίηση του πλούτου);

Δεν απευθύνθηκε στους Έλληνες ο Κ. Μητσοτάκης για να τους εξηγήσει τη στρατηγική (αν υπάρχει) της χώρας μας καθώς και να δεσμευτεί «Πού θα πάει το πράγμα;».

Ο κ. Μανιάτης, από τους πιο σοβαρούς σε αυτήν την υπόθεση, μιλά για ένα έσοδο 2 έως 3 δισεκατομμυρίων τον χρόνο, αν φθάσουμε στην εν λόγω εξόρυξη για 25 έτη.

Όμως, ούτε ο κ. Μανιάτης (δεν μπορεί εξάλλου ως εκ της θέσεώς του) ούτε κανείς άλλος μιλά για τη διαχείριση και την κατανομή αυτού του πλούτου.

Διότι αυτό είναι η πολιτική: πρωτίστως η διαχείριση και η κατανομή του πλούτου που παράγει μια κοινωνία.

Για την ώρα —και φοβάμαι το ίδιο και για το μέλλον— το προϊόν των εξορύξεων θα είναι μια υπόθεση εταιρειών κι όχι πολιτικής.

Όπως άλλωστε στον καπιταλισμό (γενικώς) και στον νεοφιλελευθερισμό (ειδικώς), άλλωστε…