Πιο πολύ απ’ τον ιό, φοβούνται την πείνα
Σήμερα συμπληρώνεται μία εβδομάδα από την ημέρα που ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι έθεσε ολόκληρη την Ινδία σε καραντίνα για τρεις εβδομάδες. Τι σημαίνει όμως καραντίνα και «κοινωνική αποστασιοποίηση» σε μια χώρα όπως η Ινδία του 1,3 δισ. ανθρώπων και των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται μήπως η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα γίνουν αφορμή για μια νέα κοινωνική έκρηξη. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τον Δεκέμβριο, όταν ξέσπασαν άγρια επεισόδια με δεκάδες νεκρούς σε διάφορα σημεία της χώρας κατά τις διαμαρτυρίες για τον ρατσιστικό νόμο περί ιθαγένειας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Μόντι.
«Αξίζει να χάσουμε 21 μέρες παρά να γυρίσουμε 21 χρόνια πίσω», είπε ο Μόντι στο διάγγελμά του. Εως την Κυριακή είχαν καταγραφεί περίπου 1.000 επιβεβαιωμένα κρούσματα στη χώρα και 29 θάνατοι. Οι ειδικοί της Υγείας και αρκετά ΜΜΕ εκτιμούν ότι ο πραγματικός αριθμός των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερος καθώς τα τεστ που πραγματοποιούνται είναι πολύ λίγα σε σχέση με τον πληθυσμό.
Xθες, το Ανώτατο Ιατρικό Συμβούλιο της χώρας ανακοίνωσε ότι ώς τις 29 Μαρτίου είχαν πραγματοποιηθεί 38.442 τεστ για τον κορονοϊό, αριθμός που αντιστοιχεί στο 30% του συνόλου των διαθέσιμων προσώρας τεστ. Δηλαδή, σταγόνα στον ωκεανό.
Αρκετοί είναι αυτοί που δεν κρύβουν τους φόβους τους για το τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση εξάπλωσης του ιού σε μια χώρα με ένα σύστημα υγείας με πενιχρές δυνατότητες. Η Ινδία δαπανά μόλις το 3,66% του ΑΕΠ της για την Υγεία, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στη χώρα αντιστοιχούν λιγότεροι από ένας γιατρός και τρεις νοσηλευτές ανά χίλιους κατοίκους, το κατώτατο συνιστώμενο όριο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Οσο για τον ιδιωτικό τομέα, είναι αυτός που συγκεντρώνει τον μεγαλύτερο αριθμό γιατρών και νοσοκομειακών κλινών. Το αν θα έχει κάποιος μια στοιχειώδη έστω περίθαλψη είναι ζήτημα πρωτίστως οικονομικό και δευτερευόντως γεωγραφικό, καθώς μόνον τα νοσοκομεία στις μεγάλες πόλεις είναι επαρκώς εξοπλισμένα για να αντιμετωπίσουν τυχόν έξαρση της πανδημίας.
Χωρίς νερό και σαπούνι
Αλλά και για τις πόλεις οι προβλέψεις δεν είναι πολύ καλύτερες. Σύμφωνα με κυβερνητική έκθεση του 2011, το 29,4% του αστικού πληθυσμού ζει σε παράγκες. Πολλά σπίτια δεν έχουν τουαλέτα ούτε τρεχούμενο νερό. Οι κάτοικοι αυτών των παραγκουπόλεων παίρνουν συχνά νερό από κοινοτικές βρύσες ή από υδροφόρες που περνούν κάποιες φορές την εβδομάδα από τις γειτονιές τους.
«Πώς στα κομμάτια θα βρουν το νερό και το σαπούνι που χρειάζονται για να τηρήσουν τα μέτρα προφύλαξης; Νομίζω πως είναι σχεδόν αδύνατο να βγει αυτό το σχέδιο», σχολιάζει στο CNN o Mπελούρ Πραμπακάρ, καθηγητής Μικροβιολογίας και Λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Ο Πραμπακάρ θεωρεί σχεδόν αδύνατη και την «κοινωνική αποστασιοποίηση», για τον απλούστατο λόγο ότι στην Ινδία ζουν 455 άνθρωποι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι 60 και στην Κίνα που εφάρμοσε το ίδιο μέτρο 148.
Ο πρωθυπουργός Μόντι υπόσχεται να ρίξει κονδύλια για την ενίσχυση των πιο φτωχών και της οικονομίας γενικότερα, η οποία αναμένεται να πληγεί από την καραντίνα. Τα πρώτα θύματα είναι εκατομμύρια εποχικοί εργάτες που έμειναν ξαφνικά χωρίς δουλειά κι αναζητούσαν τρόπους να επιστρέψουν στον τόπο τους, με πολλούς μάλιστα να έχουν έρθει από την άλλη άκρη της χώρας.
Τεράστιες ουρές σχηματίστηκαν το Σαββατοκύριακο -ό,τι... καλύτερο δηλαδή για τη μετάδοση του ιού- καθώς πλήθη ανθρώπων προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στα περίπου χίλια πούλμαν που μίσθωσε η κυβέρνηση για τη μεταφορά τους. Αλλοι αρνούνταν να φύγουν και υπήρξαν πολλές καταγγελίες για άγριους ξυλοδαρμούς και ψεκασμούς με κάνουλες από τους αστυνομικούς. «Ετσι κι αλλιώς, μένω στον δρόμο. Πιο πολύ από τον κορονοϊό, φοβάμαι την πείνα», είπε ένας άντρας που κατέβηκε πριν από τρεις εβδομάδες στο Νέο Δελχί από το χωριό του στον Βορρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου