Κείμενο ενός Στρατιώτη Ψυχολόγου με αφορμή την αυτοκτονία του 23χρονου στρατιώτη

Στην ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ έφτασε η ακόλουθη επιστολή που δημοσιεύουμε:

Οπλίτου Οδύσσεια

Φτάνοντας στο τέλος της θητείας μου έχω ζήσει, δει και ακούσει πολλά 

Πριν λίγες μέρες πληροφορήθηκα την αυτοκτονία ενός παλικαριού 23 ετών που υπηρετούσε στην Πάτρα… δεν θα μπω στη διαδικασία να καταλογίσω ευθύνες ούτε να προβώ σε λιθοβολισμό των τυχών υπευθύνων απλά θα παραθέσω κάποιες σκέψεις μου γύρω από το ΄΄κράτος εν κράτει΄΄ που ονομάζεται ελληνικός στρατός.

Οι προκλήσεις είναι πολλές, αϋπνία, κούραση, άγχος, φόβος, εκνευρισμός….

Ο ελληνικός στρατός ανέκαθεν ήταν, είναι και θα είναι ένα ατελείωτο θυσιαστήριο χρόνου, κόπου, υπομονής και ενέργειας. Οι οπλίτες αποτελούν το αναλώσιμο δυναμικό που θα φορτωθεί όλες τις αγγαρείες, δουλειές και υπηρεσίες μέχρι εξαντλήσεως γιατί έτσι προβλέπεται. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (και το τονίζω αυτό, όχι σε όλες) οι οπλίτες επιτελούν τις αρμοδιότητες και τις εργασίες των μόνιμων στρατιωτικών ώστε να τους ξαλαφρώσουν απ το ξαλάφρωμα και η ζωή συνεχίζεται για τον στρατιώτη με αυτόν τον ρυθμό για 9, 8, 6 μήνες μέχρι να έρθει ο επόμενος οπλίτης που θα επιτελέσει το ίδιο έργο….

Υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι που νομίζουν πως είναι σκληροί, πως έχουν εξουσία, πως μπορούν να πράττουν χωρίς να υπάρχουν συνέπειες… αυτοί είτε μόνιμοι είτε έφεδροι είναι το απόστημα του ελληνικού στρατού… Κανένας όση εξουσία ή ισχύ και αν έχει δεν έχει δικαίωμα να ΄΄πληγώσει΄΄ με κανέναν τρόπο την προσωπικότητα ή την αξιοπρέπεια του άλλου και ο καθένας έχει την ευθύνη να υψώσει φωνή και ανάστημα σε κάθε τέτοια πράξη…

Η σιωπή είναι συνενοχή……

Είναι γνωστό πως δεν είναι όλα ρόδινα στον ελληνικό στρατό αλλά ούτε και μαύρα …

Είχα την τύχη και την ευκαιρία να αξιοποιήσω εποικοδομητικά τον χρόνο μου και να υπηρετήσω ως ΟΨΜ και αυτό μου επέτρεψε να αποκτήσω μία πιο γενική εικόνα του τρόπου λειτουργίας του στρατεύματος. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως η πλειοψηφία των ανωτέρων, υπευθύνων των μονάδων και των ταξιαρχιών ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι ως προς τα προβλήματα και τις ανάγκες των οπλιτών. Το γεγονός αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση και με εξέπληξε ευχάριστα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι λειτουργεί καλά μέσα σε αυτή την παραφωνία.

Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχει ελπίδα, πως μπορούμε να καταπολεμήσουμε έστω αυτό το απόστημα αφού δεν μπορούμε να εξαλείψουμε την στρατιωτική θητεία ….

Για αυτό μιλήστε, μοιραστείτε αυτό που σας βασανίζει με κάποιον φίλο σας στη μονάδα, με κάποιο στέλεχος, με τον διοικητή, με τον ΟΨΜ, με την γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης… Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά και που θα χαρούν να σας ακούσουν και να σας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν.

Όλοι αντιμετωπίζουμε παρόμοια άγχη, δυσκολίες, προκλήσεις στο στρατό, είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και μόνο μαζί μπορούμε να βγούμε αλώβητοι από όλο αυτό… 

Μέχρι λοιπόν να έρθει η μέρα που αυτό το ανούσιο κατασκεύασμα να καταργηθεί, μέχρι να έρθει η στιγμή που οι προϋπολογισμοί θα διοχετεύονται στην παιδεία και την υγεία και όχι τους εξοπλισμούς, που υπέρτατη αξία θα είναι ο άνθρωπος και όχι το πολιτικό και οικονομικό όφελος, μέχρι τότε έχουμε καθήκον να υψώνουμε τις φωνές μας σε κάθε αδικία, έχουμε καθήκον να υπερασπιζόμαστε τον συνάνθρωπο μέχρι τελευταίας ρανίδας…. 

Γιατί όπως λέει και ο Καζαντζάκης, ΄΄Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι Άνθρωπος΄΄.

Ένας οπλίτης ψυχολόγος