Τις τρομερές περιπλανήσεις της σύγχρονης μετανάστευσης μετατρέπει σε ένα ρεαλιστικό συγκλονιστικό φιλμ, χωρίς να λείπουν οι υπέροχες ονειρικές στιγμές, ο δυναμικός Ιταλός σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε, που έχει καταπιαστεί ήδη με επιτυχία με σκληρά κοινωνικά θέματα (Γόμορρα, Dogman). Στην ταινία Εγώ, ο καπετάνιος (Io Capitano, βραβείο σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Βενετίας) παρακολουθεί με σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο το ταξίδι δύο εφήβων από τη Σενεγάλη (όπου ζουν φτωχικά αλλά σε ένα δεμένο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον) προς την Ευρώπη, που παρά τις προειδοποιήσεις των δικών τους αλλά και μεγαλύτερων τη φαντάζονται ως παράδεισο. Η διαδρομή προς τα μεσογειακά παράλια θα αποδειχθεί όμως κόλαση, καθώς οι μετανάστες/στριες πέφτουν διαρκώς θύματα διακινητών, αστυνομικών, παραστρατιωτικών και στο τέλος μαφιόζων στη Λιβύη, που τους ληστεύουν, τους φυλακίζουν, τους βασανίζουν, τους εκμεταλλεύονται εργασιακά, ενώ η Σαχάρα γεμίζει με πτώματα.
Μέσα στην τρομερή πραγματικότητα οάσεις αλληλεγγύης διαμορφώνονται μεταξύ των μεταναστών εργατών στην Τρίπολη της Λιβύης, που σώζουν ζωές και την ανθρωπιά. Στο τελευταίο μέρος βλέπουμε το πέρασμα της Μεσογείου, με ένα σκάφος σαν αυτό που βυθίστηκε στην Πύλο, και φωτίζεται η πρακτική των διακινητών να βάζουν ως καπετάνιους μετανάστες που δεν έχουν να πληρώσουν το σύνολο του υπέρογκου ποσού, κατά προτίμηση ανήλικους. Η αποκαλυπτική κατά τα άλλα ταινία περνά δυστυχώς γρήγορα την προκλητική αδιαφορία των ευρωπαϊκών, ιταλικών και μαλτέζικων αρχών για να διασώσουν τους μετανάστες στη Μεσόγειο, ενώ δεν υπάρχει κάποια νύξη για τη ρατσιστική πολιτική της ΕΕ, που τρέφει τα εγκληματικά δίκτυα που περιγράφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου