από το litizoi.blogspot.com
Στρατηγέ, το NATO, ιδρύθηκε με στόχο μια αμυντική συμμαχία, φαίνεται ότι έχει υποστεί ριζική μεταμόρφωση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Μπορούμε να πούμε ότι το NATO προσπαθεί να βρει μια νέα ζωή στοιχηματίζοντας σε έναν διαρκή πόλεμο;
Η μεταμόρφωση αυτή προηγήθηκε του τελευταίου αυτού πολέμου. Ήδη με το τέλος του ψυχρού πολέμου, μια αμυντική συμμαχία απέναντι σε έναν εχθρό που στην πράξη είχε ήδη παραδοθεί, δεν είχε πλέον νόημα. Εκείνη τη στιγμή, η Γερμανία εγκαταλείφθηκε από μεγάλο μέρος των διεθνών δυνάμεων κατοχής, όχι μόνο στην ανατολική και κομμουνιστική της πλευρά, αλλά και στη δυτική. Παρέμεινε μόνο μια ισχυρή αμερικανική παρουσία, επιβεβαιώνοντας το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον να διατηρήσει τον έλεγχο επί της Γηραιάς Ηπείρου.
Από την πλευρά της, η Ατλαντική Συμμαχία φάνηκε να αναλαμβάνει έναν νέο ρόλο, περνώντας από την κοινή άμυνα στην εξαγωγή του δυτικού και αμερικανικού προτύπου μέσω των λεγόμενων ειρηνευτικών επιχειρήσεων πρώτη και πιο χαρακτηριστική από όλες εκείνη στα Βαλκάνια. Εκεί, υψώθηκε ένα νέο «τείχος του Βερολίνου» στη Βοσνία, ανάμεσα στην Κροατο-μουσουλμανική Ομοσπονδία που υποστηριζόταν από το ΝΑΤΟ και τη Σερβική Δημοκρατία (Republika Srpska) που υποστηριζόταν από το Βελιγράδι. Αργότερα, υψώθηκε ένα ακόμη τείχος για να χωρίσει το Κόσοβο από τη Σερβία, εκμεταλλευόμενο την αδυναμία της Ρωσίας να προστατεύσει τα συμφέροντα του βασικού της συμμάχου στα Βαλκάνια.
Τώρα όμως, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ δείχνει πιο καθαρά από ποτέ τον πραγματικό του ρόλο: αυτόν του εργαλείου πίεσης απέναντι σε εκείνη την ευρασιατική ήπειρο που, σύμφωνα με τον Μακίντερ, αποτελούσε το Heartland, το «κέντρο της γης» που έπρεπε να περιοριστεί και να ελεγχθεί προκειμένου να επιτευχθεί η παγκόσμια κυριαρχία.
Αναμφίβολα, αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση, το τέλος του πολέμου θα αντιπροσώπευε μια ήττα για το ΝΑΤΟ και για ολόκληρη τη συλλογική δύση, δεδομένου του τεράστιου επενδυμένου κόστους σε έναν πόλεμο που υποτίθεται πως θα οδηγούσε σε μια «στρατηγική ήττα» της Μόσχας. Αντιθέτως, αυτή η στρατηγική ήττα φαίνεται τώρα να απειλεί το ίδιο το ΝΑΤΟ, παρότι υπάρχουν κι άλλες περιοχές «έτοιμες» να αναζωπυρώσουν την ίδια αντιπαράθεση με τη Μόσχα από τη Βαλτική, στον Καύκασο και στα ίδια τα Βαλκάνια, όπου οι έμμεσες τριβές με τη Ρωσία είναι έτοιμες να εκραγούν.
Με λίγα λόγια, δεν γνωρίζουμε πώς και πότε θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, παρότι η ανισότητα των δυνάμεων στο πεδίο αφήνει ελάχιστες αυταπάτες στο Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες· το μόνο βέβαιο είναι ότι με τη λήξη του δεν θα τελειώσει και η σύγκρουση στην οποία σήμερα γινόμαστε μάρτυρες.
Πριν τον Donald Trump κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είχε αμφισβητήσει δημοσίως την ύπαρξη του NATO. Υπάρχει, κατά τη γνώμη σας, σύνδεση μεταξύ ορισμένων δηλώσεών του και της αντιπαράθεσής του με το βαθύ κράτος ή μέρη της χρηματοοικονομικής ελίτ;
Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τη σκέψη του Τραμπ, απογυμνώνοντάς την από όλες τις αντιφάσεις, τις επιταχύνσεις και τις μετέπειτα ανατροπές πορείας που μας δείχνει. Πιστεύω ότι, ουσιαστικά, αντιλαμβάνεται την ανυπέρβλητη εχθρότητα του λεγόμενου «βαθέος κράτους» των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο αντιστέκεται σε κάθε προσπάθειά του να δώσει μια διαφορετική κατεύθυνση στην αμερικανική πολιτική, ιδίως σε σχέση με τον ρόλο του «παγκόσμιου αστυνόμου» που η Αμερική είχε αναλάβει στο παρελθόν και τον οποίο εκείνος απορρίπτει.
Αυτό που προκύπτει με σαφήνεια είναι η αδιαφορία του ή μάλλον η περιφρόνησή του για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα με την πρόσφατη φαινομενική αλλαγή στάσης του σχετικά με τις πιθανότητες νίκης της Ουκρανίας. Αντιθέτως, τείνει να θεωρεί αυτούς τους δύο θεσμούς περισσότερο ως «πελάτες», στους οποίους μπορεί να πουλά τα πανάκριβα προϊόντα του από το υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) μέχρι τα όπλα εφόσον επιμένουν τόσο πολύ να διατηρούν στη ζωή έναν πόλεμο στην Ουκρανία που δεν ανήκει στα πρωτεύοντα συμφέροντά του.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν τον ενδιαφέρει και εκείνον να έχει μια αποδυναμωμένη Ρωσία, με την οποία όμως θα μπορούσε να διατηρεί σχέσεις από θέση ισχύος, σε έναν κόσμο που αναγνωρίζει ότι είναι προορισμένος να γίνει πολυπολικός.
Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει προσοχής η πρόσφατη ανάρτησή του, στην οποία δήλωνε:
«after getting to know and fully understand the Ukraine/Russia Military and economic situation… Ukr with the support of EU (nota: with the support of EU) is in position to fight and win…»
καταλήγοντας ωστόσο με τη φράση:
«I wish both countries well. We will continue to supply weapons to Nato for Nato to do what they want with them. Good luck to all!».
Μια δήλωση που μοιάζει περισσότερο με σαρκαστική αποστασιοποίηση από τη Συμμαχία (η χρήση του όρου they είναι χαρακτηριστική) και με ένα «νίψιμο των χειρών» του για ό,τι θέλει να πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συχνά το NATO μοιάζει με εμπορικό γραφείο της αμερικανικής στρατιωτικής βιομηχανίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε προσφερθεί να αγοράσει αντιαεροπορικά συστήματα και πυραύλους Tomahawk για την Ουκρανία. Ο Trump όμως απέρριψε αυτή την ιδέα. Γιατί;
Ο Τραμπ μπορεί να φαίνεται τρελός, αλλά δεν είναι· γνωρίζει πολύ καλά ότι η παραχώρηση των πυραύλων Tomahawk στην Ουκρανία θα εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο της Ουκρανίας πολύ πιο άμεσα απ’ ό,τι ήδη εμπλέκονται τώρα, με αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «πόλεμο του Μπάιντεν». Αυτή η εμπλοκή θα ήταν αναπόφευκτη, καθώς οι ουκρανοί θα έπρεπε να αναθέσουν τη χρήση αυτών των πυραύλων σε αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό, αφού πρόκειται για οπλικά συστήματα για τα οποία το αμερικανικό «χέρι» και «μάτι» είναι απολύτως αναγκαία. Και αυτό ο Πούτιν το γνωρίζει και το έχει δηλώσει εδώ και καιρό.
Επιπλέον, ο Tomahawk είναι ικανός να φέρει και πυρηνικές κεφαλές, και κάθε εκτόξευσή του θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως στρατηγική απειλή, προκαλώντας μια καταστροφική αντίδραση, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα έφερε συμβατική πολεμική κεφαλή. Προς το παρόν, λοιπόν, ο Τραμπ φαίνεται διστακτικός να κάνει αυτό το επιπλέον βήμα προς μια σπειροειδή κλιμάκωση που θα ήταν δύσκολο να ανακοπεί, ερχόμενος όμως σε σύγκρουση με τον τρόμο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ορισμένων χωρών της Ένωσης, οι οποίες φοβούνται μήπως μείνουν «με το σπίρτο στο χέρι» σε περίπτωση λήξης των εχθροπραξιών που θα τις κατατάξει στο στρατόπεδο των ηττημένων.
Γι’ αυτό, η τελευταία λέξη δεν έχει ακόμη ειπωθεί και δεν μπορεί να αποκλειστεί μια νέα ανατροπή, με μια απόφαση του Τραμπ υπέρ της παραχώρησης αυτών των συστημάτων, που θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για ακόμη πιο δραματικές εξελίξεις. Εν ολίγοις, ας ελπίσουμε ότι ο Τιτανικός δεν θα χτυπήσει το παγόβουνο που ασπρίζει ολοένα λιγότερο αμυδρά λίγα μίλια μπροστά μέσα στη νύχτα.
Ο υπουργός Άμυνας της Γερμανίας, Boris Pistorius, ζήτησε από το Bundestag την επαναφορά της στρατιωτικής θητείας. Ποιες συνέπειες μπορεί να έχει για την Ευρώπη;
Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, η λεγόμενη «στράτευση», είχε ανασταλεί (όχι καταργηθεί) και στην Ιταλία στις αρχές της νέας χιλιετίας. Το μέτρο αυτό βασίστηκε στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι η επιστημονική και τεχνική πρόοδος, καθώς και η εξάπλωση της δημοκρατίας, θα περιόριζαν τις ένοπλες δυνάμεις κυρίως σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις ή, σε κάθε περίπτωση, σε αποστολές χαμηλής έντασης. Για να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, θεωρήθηκε λοιπόν ότι ένας στρατός επαγγελματιών, ικανός να συνεργάζεται αποτελεσματικά με τις σύγχρονες τεχνολογίες, θα ήταν επαρκής, καθιστώντας περιττή την αναφορά στις κλασικές αρχές της Πολεμικής Τέχνης του παρελθόντος, οι οποίες ευτυχώς εξακολουθούν να διδάσκονται σε όλες τις στρατιωτικές ακαδημίες.
Ανάμεσα σε αυτές τις αρχές, η Αρχή της Μάζας εξακολουθεί να διατηρεί πλήρη αξία, δίπλα σε εκείνες της Πυρός, του Ελιγμού, της Εφεδρείας και της Προστασίας. Ιδιαίτερα, ο πόλεμος στην Ουκρανία απέδειξε, με τη βιαιότητά του και με τη συνεχή ανάγκη για «κρέας για τα κανόνια», δηλαδή για κινητοποίηση ανθρώπινου δυναμικού προκειμένου να αναπληρωθούν ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες στη γραμμή του μετώπου, την αφέλεια της προοδευτικής ιδεολογίας σύμφωνα με την οποία για να θυμηθούμε τον Φράνσις Φουκουγιάμα η ιστορία έχει τελειώσει, όπως και η αρχαία αυτή σκληρή γιορτή του πολέμου, χάρη στην παγκόσμια εξάπλωση των δυτικών δημοκρατιών.
Φυσικά, τα επιμέρους κράτη έρχονται τώρα αντιμέτωπα με αυτή τη νέα παλιά πραγματικότητα, προσπαθώντας να αναθεωρήσουν τα βήματα μιας σταδιακής αποστρατιωτικοποίησης που θα τα άφηνε χωρίς τα κύρια μέσα για την επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους: δηλαδή αξιόπιστες ένοπλες δυνάμεις.
Για τον λόγο αυτό, ιδίως από την αριστερά, παρατηρείται μια εντυπωσιακή προσοχή στα στρατιωτικά ζητήματα, ακόμη και με τίμημα να καταλήγει σε έναν γελοίο και ενοχλητικό πολεμοχαρή λόγο που αντιφάσκει με δεκαετίες ειρηνιστικής ρητορικής. Πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να μετατοπιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο η στρατιωτική ενίσχυση, η οποία, από τη φύση της, θα είχε ως αποκλειστικό σημείο αναφοράς τα επιμέρους έθνη. Από εδώ προέρχονται οι συνεχείς εκκλήσεις για μια «κοινή άμυνα», έναν «ευρωπαϊκό στρατό», που θα απέτρεπε την ενίσχυση των εθνικών κυριαρχιών, οι οποίες θεωρούνται από την αριστερά, το κέντρο, αλλά και από ευρείς τομείς της δεξιάς ως ένα κακό που πρέπει να αποφευχθεί.
Η στρατιωτικοποίηση της οικονομίας σημαίνει περικοπές στην κοινωνική δαπάνη. Οι Ιταλοί θα δεχθούν θυσίες για να εξοπλίσουν τον ουκρανικό στρατό;
Πιστεύω ότι υπάρχουν γεγονότα, όπως οι πόλεμοι, αλλά και οι σεισμοί και οι πλημμύρες, που δεν εξαρτώνται από τη λαϊκή διάθεση να τα αποδεχθεί. Έχουμε παράδειγμα αυτού σε ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, παρά το γεγονός ότι η κοινή γνώμη είναι σχεδόν ομόφωνα αντίθετη στη συνέχιση του πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες που μπορεί να επιβάλει η πολεμική επιχείρηση ή ακόμη και μόνο – ελπίζουμε – η επίκλησή της.
Μπροστά στο ερώτημα «θέλετε βούτυρο ή κανόνια;», η επιλογή του δρόμου μπορεί συχνά να είναι υπέρ των δεύτερων, ενώ στα σπίτια προτιμάται πάντα το πρώτο, ιδίως όταν πρόκειται για πολέμους που δεν στοχεύουν στην προάσπιση ζωτικών και άμεσων εθνικών συμφερόντων, όπως στην παρούσα περίπτωση. Πόσο μάλλον αν επρόκειτο για δαπάνες υπέρ ενός ξένου στρατού, όπως αυτού της Ουκρανίας.
Η χώρα μας, όπως και μεγάλο μέρος των άλλων, υποφέρει από ένα έλλειμμα κυριαρχίας πραγματικά παραλυτικό, που ξεκίνησε με την υιοθέτηση ενός νομίσματος το οποίο δεν μπορούμε να «διαχειριστούμε» σύμφωνα με τις ανάγκες μας, γεγονός που κάνει ιδιαίτερα κοντή την αλυσίδα στην οποία είμαστε δεμένοι. Η παράξενη ομοφωνία με την οποία όλες οι ευρωπαϊκές ηγεσίες τάχθηκαν από την αρχή εναντίον μιας διαπραγματευτικής λύσης για τον πόλεμο, του οποίου η συνέχιση προφανώς έβλαπτε τα δικά μας συμφέροντα, είναι ενδεικτική από αυτή την άποψη.
Η κυβέρνηση Trump είχε δηλώσει έτοιμη να πραγματοποιήσει σύνοδο κορυφής στη Βουδαπέστη με τη ρωσική κυβέρνηση, παρά τις δηλώσεις Μακρόν, Starmer και Merz για τον κίνδυνο ρωσικής εισβολής. Γιατί οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να πιστεύουν σε αυτή την απειλή;
Το γεγονός ότι η Ρωσία δεν έχει ούτε το ενδιαφέρον ούτε τη δυνατότητα να απειλήσει την Ευρώπη οφείλεται σε δημογραφικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Από δημογραφική άποψη, μια χώρα με 146 εκατομμύρια κατοίκους και τεράστια επικράτεια που εκτείνεται από την Ευρώπη έως τον Ειρηνικό δεν έχει βεβαίως τη δυνατότητα να δημιουργεί προβλήματα έξω από την περιοχή της. Μπορεί ασφαλώς να μας καταστρέψει με τον πυρηνικό της οπλισμό, αλλά δεν θα είχε το προσωπικό για να ελέγξει το έδαφός μας ούτε για να υπερισχύσει απέναντι σε πολύ πολυπληθέστερους λαούς. Επιπλέον, η Ρωσία είναι επίσης μια ευρωπαϊκή χώρα και θα επηρεαζόταν άμεσα στο ίδιο της το έδαφος από τις συνέπειες της καταστροφής της δικής μας ηπείρου, της οποίας ο πλούτος αποτελεί αντιθέτως έναν πόρο στον οποίο αξίζει να επενδύσει.
Όσον αφορά την οικονομική διάσταση, αυτό ισχύει και για έναν σύμμαχο της Ρωσίας, την Κίνα, η οποία έχει επενδύσει σε μια ευημερούσα Ευρώπη μέσω του δρόμου του μεταξιού για να αποκομίσει κέρδη. Από μια κατεστραμμένη και ρημαγμένη Ευρώπη δεν θα μπορούσε να αποκομίσει τίποτα.
Τέλος, από πολιτική άποψη, η Ρωσία έχει ανάγκη από μια σχέση με τη δυτική Ευρώπη, ώστε να μην καταποθεί γρήγορα από την ανατολή υπό κινεζική ηγεμονία, η οποία θα συνέθλιβε τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης της.
Μετάφραση: Τ.Κ
από το litizoi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου