Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί: Η Ατζέντα 2030 και το Μεγάλο Θαύμα των Αυξήσεων

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί: Η Ατζέντα 2030 και το Μεγάλο Θαύμα των Αυξήσεων

Ένα ειρωνικό χρονικό από το μέτωπο της λογικής

Καλωσήρθατε στον υπέροχο κόσμο της Ατζέντας 2030, όπου –σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο– το σύμπαν αποφάσισε πως η οικονομική ευημερία είναι σαν τα e-mails του υπουργείου: 

φτάνουν μόνο σε επιλεγμένους παραλήπτες. 

Έτσι, λοιπόν, οι αξιωματικοί βλέπουν στους μισθούς τους κάτι που μοιάζει από μακριά με… αύξηση, ενώ οι υπαξιωματικοί βλέπουν αυτό που βλέπουν χρόνια τώρα: το κενό της ύπαρξης.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η μεγάλη σύγχυση. Διότι όλοι λένε πως πάνε προς το “αμερικανικό πρότυπο”, αλλά όπως πάντα, στην Ελλάδα παίρνουμε μόνο το καπάκι από το κουτί. Το περιεχόμενο που δεν μας συμφέρει, το αφήνουμε στο ράφι.

Οι αξιωματικοί κάνουν υπηρεσίες. Οι υπαξιωματικοί… κάνουν την καρδιά τους πέτρα.

Ο αξιωματικός, λέει, κάνει όλες τις υπηρεσίες. Βουνά, νύχτες, αργίες, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, κι αν χρειαστεί, πάει και μια βόλτα στο θάλαμο να δει αν αναπνέει κανείς.

Ο υπαξιωματικός; Α, αυτός απλά είναι εκεί. Σε κβαντικό επίπεδο. Υπάρχει-δεν υπάρχει, ανάλογα με τον παρατηρητή.

Οι αξιωματικοί κάνουν ασκήσεις. Οι υπαξιωματικοί κάνουν… υπομονή.

Ασκήσεις; Οι αξιωματικοί λιώνουν. Λάσπες, κρύο, ιδρώτας, και εκείνη η γλυκιά στιγμή που καταλαβαίνεις πως κοιμάσαι πάνω σε κουκουνάρι.

Οι υπαξιωματικοί; Θεωρητικά κάνουν κι αυτοί, αλλά μάλλον σε κάποιον παράλληλο σύμπαν, διότι στο δικό μας σύμπαν φαίνεται να έχουν μια ευλογημένη ικανότητα να εξαϋλώνονται στις δύσκολες στιγμές.

Οι αξιωματικοί κάνουν αγγαρείες. Οι υπαξιωματικοί κάνουν… “ναι, αλλά”.

Ο αξιωματικός είναι αυτός που θα φορτωθεί τη βρωμοδουλειά, θα μαζέψει, θα κουβαλήσει, θα διορθώσει, θα ξαναδιορθώσει και θα το χρεωθεί.

Ο υπαξιωματικός; 

Θα κάνει το πιο δυνατό του όπλο: την κριτική από ασφαλή απόσταση.

Πρώτη γραμμή; 

Ο αξιωματικός. Ο υπαξιωματικός θα κρατήσει τη γραμμή... του καφέ.

Εννοείται ότι ο αξιωματικός “θα πάει πρώτος”. Και ο υπαξιωματικός… κάπου θα πάει κι αυτός. Απλώς όχι τόσο γρήγορα. Κάπως πιο μεθοδικά. Πιο… επιτελικά.

Τα ενοίκια: μια ταξική τραγωδία.

Ο αξιωματικός πληρώνει ενοίκια που μοιάζουν με φάντασμα της Goldman Sachs. Ο υπαξιωματικός, από την άλλη, συχνά μένει μέσα, έξω, κάπου κοντά, κάπου μακριά, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι με αυτά τα μεταφυσικά ποσά.

Στη λέσχη: “πληρώστε παρακαλώ” και “παιδιά, φέρτε μια απόδειξη έτσι για το θεαθήναι”.

Οι αξιωματικοί πληρώνουν κανονικά το φαγητό τους.

Οι υπαξιωματικοί… το απολαμβάνουν πιο χαλαρά. Ε, κάπου πρέπει να υπάρχει μια ταξική ισορροπία.

Κατάχρηση εξουσίας: Επιστήμη ή Τέχνη;

Οι αξιωματικοί (όπως λες) δεν κάνουν κατάχρηση.

Οι υπαξιωματικοί –στο σατιρικό αφήγημά μας– το βλέπουν ως άθλημα εσωτερικού χώρου. Σαν πινγκ-πονγκ, αλλά με φακέλους.

Αξιωματικός: “Αξίζω την προαγωγή.”

Υπαξιωματικός: “Μα… εγώ την αξίζω περισσότερο!”** Και κάπως έτσι ξεκινάει το ελληνικό δράμα.

Στην Αμερική, λέει, για να ανέβεις πρέπει να σε ψηφίζουν και οι υφιστάμενοί σου.

Στην Ελλάδα… ας αφήσουμε τη φαντασία να γεμίσει τα κενά.

Και η μεγάλη αλήθεια;

Οι μισθοί αλλάζουν, οι αυξήσεις πάνε-δεν πάνε, τα νομοσχέδια έρχονται-φεύγουν, αλλά η πραγματικότητα παραμένει:

Όλοι δουλεύουν, όλοι τραβάνε, αλλά το κράτος έχει ένα μαγικό χάρισμα — να τους κάνει να νομίζουν πως ο ένας είναι αντίπαλος του άλλου.

Αντί να ρωτάμε γιατί πήρε αύξηση ο αξιωματικός, μήπως να ρωτήσουμε γιατί δεν πήρε ο υπαξιωματικός;

Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. 

Στο μεταξύ, η Ατζέντα 2030 συνεχίζεται. Σιγά-σιγά. 

Με τον γνωστό ελληνικό ρυθμό: προς τα πίσω αλλά με αυτοπεποίθηση.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437

diktiospartakos.blogspot.com