Τελικά την πάλη των τάξεων δεν κατάργησε ο… Λάσκαρης, υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης ΝΔ το 1976, αλλά η Κεραμέως με την «ιστορική» δήθεν «Κοινωνική Συμφωνία» που ανακοίνωσε ότι «έκλεισε» το υπουργείο της με τους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ και άλλοι εργοδοτικοί φορείς) για την υποτιθέμενη επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, το νέο πλαίσιο που εξαγγέλθηκε θα φέρει «ασφάλεια στον εργαζόμενο», «σταθερότητα στην επιχείρηση» και «ξεκάθαρους κανόνες στην αγορά εργασίας». Τραγική ειρωνεία βέβαια ότι την ίδια μέρα ένας εργαζόμενος βρήκε φρικτό θάνατο στον ΗΣΑΠ, ενώ όπως όλα δείχνουν το 2025 θα είναι χρονιά-ρεκόρ εργοδοτικών εγκλημάτων στους χώρους δουλειάς.
ΣΕΒ-ΓΣΕΕ τα βρήκαν για αυξήσεις με… σεβασμό στην παραγωγικότητα
Δεν πάει, πάντως, πολύς καιρός που αυτή η κυβέρνηση «πολεμούσε» με κάθε μέσο τη διαδικασία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τα μνημονιακά μέτρα που υποτίθεται ότι θα ξηλωθούν λειτουργούν κανονικά επί επτά ολόκληρα χρόνια μετά το «τέλος των μνημονίων» διαλύοντας τις συλλογικές συμβάσεις και κατακρημνίζοντας τους μισθούς στον πάτο της ΕΕ και σε επίπεδο βαλκανικών χωρών, ενώ μην ξεχνάμε ότι ουδόλως θα θιγεί το καθεστώς διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση, με βάση… αλγόριθμους και τις «αντοχές της οικονομίας» και την «ανταγωνιστικότητα», συνεχίζοντας να αποκλείει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΕΕ (εθνική σύμβαση).
Αυτή η πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας (αλλά και οι πρότερες των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών κυβερνητικών κολαούζων) ουσιαστικά διέλυσαν τον θεσμό στην Ελλάδα και πλέον μόλις το 20% των εργαζόμενων καλύπτονται από κάποιας μορφής συλλογική σύμβαση, κλαδική ή επιχειρησιακή. Τώρα όψιμα επικαλούνται την κοινοτική οδηγία για ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από ΣΣΕ στο 80%,όταν βέβαια όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο κατά των συμβάσεων και των μισθών έχει δρομολογηθεί από την ίδια την ΕΕ.
Άλλωστε και οι δηλώσεις των «εταίρων» στο κλίμα αυτό κινούνται. Ο Θεοδωρόπουλος του ΣΕΒ είδε ως «μια από τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση το γεγονός ότι συμφωνούντο αυξήσεις οι οποίες δεν έδιναν τη σημασία που έπρεπε σε παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα» (!), ενώ ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ μίλησε για ένα όχι ολοκληρωμένο βήμα προς το «κοινωνικό συμβόλαιο για την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη» που αποκαθιστά σε σημαντικό βαθμό το συλλογικό εργασιακό δίκαιο.
Επί της ουσίας της «συμφωνίας» κυριαρχεί η… δημιουργική ασάφεια, ενώ η κυβέρνηση όπως όλα δείχνουν ετοιμάζει ένα νέο συνολικό αντεργατικό νομοσχέδιο για τις αρχές του 2026. Η υπουργός μίλησε για «ξεκάθαρους κανόνες στην αγορά εργασίας», αλλά τελικά ο μόνος κανόνας είναι ότι… δεν υπάρχουν κανόνες για τα εργατικά δικαιώματα, ενώ για την εργοδοσία όλα επιτρέπονται… 13ωρο, ελαστική, μερική ή εκ περιτροπής εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, zero contracts, συμβάσεις διήμερου, πετσοκομμένες άδειες.
Οι δήθεν «ξεκάθαροι κανόνες» είναι ότι… δεν υπάρχουν κανόνες για τα εργατικά δικαιώματα
Η κυβέρνηση υπόσχεται γενικόλογα ότι πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι θα προστατεύονται από ΣΣΕ, έχοντας φροντίσει τα προηγούμενα χρόνια το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία να διώκεται, ταξικοί συνδικαλιστές να απολύονται και εργοδότες να απέχουν από εργοδοτικές οργανώσεις για να μην έχουν καμιά υποχρέωση τήρησης ΣΣΕ.
Η επαναφορά της μετενέργειας θα φανεί πώς θα υλοποιηθεί στην πράξη, ενώ η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ που έχει καταργηθεί με τα μνημόνια και υποτίθεται ότι επανέρχεται, ουσιαστικά είναι «στον αέρα» καθώς εξαγγέλθηκε «μηχανισμός προελέγχου των προϋποθέσεων (…) από τριμελή επιτροπή που θα συσταθεί στον ΟΜΕΔ». Από την άλλη, δίνεται και «τυράκι» στη ΓΣΕΕ που θα μπορεί να συνάπτει ή να συνυπογράφει κλαδικές ΣΣΕ επικουρικά εφόσον προσκληθεί από μέλος της να το κάνει, ώστε να εφαρμόζεται η νέα δυνατότητα της επέκτασης. Επίσης, στόχος είναι να ενισχυθεί το φακέλωμα των σωματείων στο ΓΕΜΗΣΟΕ αφού θα συνδέεται με τη δυνατότητα επέκτασης των ΣΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου