ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ‘08

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ… ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗΣ

Παρατηρώντας κάποιος την καλλιτεχνική δημιουργία, τις θεατρικές παραστάσεις, τις εκδόσεις, τις ταινίες που προβάλλονται έχει την αίσθηση ότι η πολιτική επιστρέφει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα την ταξική σκοπιά θέασης των πραγμάτων, η πολιτική επιστρέφει πρωταρχικά στα πεζοδρόμια.

Έτσι λοιπόν ο δεντροφάγος δήμαρχος Αθήνας Ν. Κακλαμάνης μπορεί να μετρά τα χιλιόμετρα της καμένης ασφάλτου από τις συγκρούσεις του Δεκέμβρη, αλλά οι καλλιτέχνες, ως ευαίσθητοι σεισμογράφοι, συλλαμβάνουν τα μηνύματα των κινούμενων πλακών της ταξικής πάλης,, καταγράφουν τις αγωνίες και τα όνειρα, δίνουν κουράγιο και έμπνευση, με το έργο τους «στους πολιορκητές του ουρανού».

Σε αυτή την κατηγορία συμπεριλαμβάνεται αναμφίβολα και ο πολυπράγμων, πολίτης του κόσμου Α. Χατζηστεφάνου. Όσοι παρακολουθούν το συγγραφικό του έργο, τη μάχιμη δημοσιογραφική του παρέμβαση, δεν εκπλήσσονται από τη δική του εκδοχή, για τα «γεγονότα του Δεκέμβρη».

Το νέο του βιβλίο, «ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ’08, ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ …ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ», με το σπιρτσιόζικο ραδιοφωνικό στυλ πρέπει να αποτελέσει πιστεύουμε ανάγνωσμα σε όσους ήταν εκεί, τις μέρες του Δεκέμβρη και σε όσους θα ήθελαν να είναι εκεί. Δεν είναι μόνο η παράθεση και ο καταπληκτικός συνδυασμός των φωτογραφιών με τα πλούσια, εύστοχα αποφθέγματα και τους στίχους, αλλά κυρίως η άποψη, που δίνει τροφή στην σκέψη, εμπνέοντας την εμπιστοσύνη από ένα δημιουργό που ήταν μαζί μας, ενός αγωνιστή που ξεπερνά κατεστημένες παραδοχές και του αστικού κατεστημένου, αλλά και του κινήματος.

Την ώρα που πολιτικοί και διανοούμενοι, συχνά με προίκα τις χθεσινές αγωνιστικές παρακαταθήκες βρέθηκαν να κατακεραυνώνουν από τους προμαχώνες των τηλεοπτικών οθονών, ο Άρης διάλεξε να εκτεθεί και με μοναδικό τρόπο να διαγράψει μια γραμμή. Από εδώ εμείς, η Κούνεβα, ο Αλέξης, οι φοιτητές, τα ανεξάρτητα σωματεία, τα ενθουσιώδη δεκαπεντάχρονα και οι εξοργισμένοι, ξεβολεμένοι εργαζόμενοι γονείς τους και από εκεί όλοι εσείς: κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ηγέτες της Ε.Ε., ΛΑΟΣ, ΚΚΕ, έμποροι και βιομήχανοι, μεγαλοδημοσιογράφοι και ομόσταυλοι διανοούμενοι του συστήματος.

Βλέπεις, το Πολυτεχνείο πολλοί επικαλέστηκαν, αλλά το Δεκέμβρη, «το σημαντικότερο πολιτικό και κοινωνικό γεγονός μετά την πτώση της χούντας» ελάχιστοι θα επικαλεστούν. Το γιατί, το απαντά ο διευθυντής του συντηρητικού περιοδικού Εξπρές, Κριστόφ Μπαρμπιέ:

«Ένα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας, σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών, αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας: ενάντια στην κρίση, ενάντια στους συντηρητισμούς, ενάντια στο καπάκι της τάξης που ασταμάτητα γίνεται πιο βαρύ, ενάντια στις παχύσαρκες αστικές τάξεις που έχουν οδηγήσει τις δυτικές κοινωνίες στο χείλος της αβύσσου και οι οποίες δεν αφήνουν στις γενιές που μεγαλώνουν παρά το αβέβαιο μέλλον ενός άλματος στο κενό. […] Η νεολαία ετοιμάζεται να ιππεύσει το ακόμα άγριο άλογο του 21ου αιώνα και του έχει ήδη πιάσει τη χαίτη: άλογο και καβαλάρης ορμούν μέσα από τα δακρυγόνα με τόση απελπισία όση ελπίδα υπήρχε το 1968. […] Βεβαίως, σε αυτή την εικονική επανάσταση, ο μηδενισμός των γκρουπούσκουλων χρησιμεύει ως φυτίλι στα κοκτέιλ μολότοφ, αλλά το μπουκάλι είναι γεμάτο από εξαιρετικά εύφλεκτη αγωνία».

Όσο και αν συγκλονίζει η περιγραφή «της γενιάς που ζει την κρίση», άλλο τόσο πρωτοτυπεί και ερεθίζει την σκέψη του κάθε αγωνιστή το κεφάλαιο με τίτλο «Βία στη βία της εξουσίας». Στην κοινωνία του θεάματος, όπου οι βολεμένοι θαμώνες του ΖΟΝΑΡΣ μετατράπηκαν σε ΖΩΑ, πρωταγωνιστές στο ριάλιτι του καταναλωτισμού και αδίστακτου, κοινωνικά ανάλγητου ευδαιμονισμού τους, αλλά κυρίως στην κοινωνία της απόγνωσης, οι οργανωμένες-ειρηνικές μάζες του κινήματος συνυπάρχουν, αλληλοδιαπλέκονται με τους μετανάστες, την νεολαία των ελληνικών γκέτο και την τυφλή οργή, που χρωμάτισε συγκεκριμένες στιγμές της εξέγερσης.

Ο Χατζηστεφάνου είναι ξεκάθαρος: «όλοι αυτοί οι θεατές της τυφλής βίας θα ήθελαν να φωνάξουν “Μην σπας τη βιτρίνα, δε θα κερδίσεις τίποτα”. Εκείνο το βράδυ (της Δευτέρας) όμως δεν το έκαναν. Ίσως γιατί αισθάνονταν ότι δεν είχαν κανένα επιχείρημα απέναντι στη βία. Γιατί δεν τους είχαν αφήσει κανένα επιχείρημα. Οι δικές τους πρωτοβουλίες είχαν πέσει στο κενό. Είχαν προσκρούσει στη βουβή βία του ίδιου του συστήματος. Τη βία των ιδιωτικοποιήσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Τη βία του Βατοπεδίου και της Siemens. Τη βία της ανεργίας. Την τρομακτική βία που ασκεί κάποιος όταν στήνει ένα ακόμα ράντσο στο διάδρομο ενός νοσοκομείου.

Όσο γιγαντωνόταν αυτή η συστημική βία και όσο οι κυβερνήσεις αγνοούσαν κάθε ειρηνική μορφή δράσης τόσο όπλιζαν τα χέρια των διαδηλωτών με πέτρες και μολότοφ. Ήταν το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που έκαψε το κέντρο των μεγαλύτερων ελληνικών πόλεων».

Ας αφήσουμε όμως όλους αυτούς που τώρα μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζονται να διατυπώσουν το «σαβουάρ βιβρ»των επόμενων εξεγέρσεων, να αναζητούν τους τρόπους χειραγώγησης-ενσωμάτωσης, ιδιαίτερα των πιο ριζοσπαστικών-αντικαπιταλιστικών τμημάτων του κινήματος και ας πάμε στη Νομική Σχολή, το πραγματικό πολιτικό κέντρο της εξέγερσης, δίνοντας το λόγο σε έναν από τους ανώνυμους πρωταγωνιστές:

«Η αστική τάξη, και ο μηχανισμός προπαγάνδας της, μας μισεί και μας φοβάται. Νομίζω, πάμε καλά».

Ο συγγραφέας θα περιπλανηθεί από την Εκτέλεση στην Εξέγερση, τη Βία και την Καταστολή, τους Νοικοκυραίους και την Εξημέρωση, στη Δημοκρατία της Αγοράς και την Εξαγορά της Δημοκρατίας.

Τα βιβλία όπως αυτό του Χατζηστεφάνου δεν έχουν τέλος. Βλέπεις, ο Δεκέμβρης «αφύπνισε μια ολόκληρη γενιά απέναντι σε φαινόμενα αυταρχικής καταστολής, είτε αυτά προέρχονται από το κράτος είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε πιο μαζικές και οργανωμένες μορφές δράσης. Η συμπαράσταση στον παλαιστινιακό λαό, οι κινητοποιήσεις των αγροτών, αλλά ακόμα και οι συγκρούσεις αστυνομίας-πολιτών που σημειώθηκαν τον Ιανουάριο στην Κυψέλη για το κόψιμο των δέντρων αποτελούν παρακαταθήκη της κοινωνικής έκρηξης. Κι αν κάποιοι κοιτάζουν από ψηλά, το Δεκέμβρη με φόβο …ας είναι. Αναπληρώνουν έτσι την έλλειψη σεβασμού που επέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια στους από κάτω.

Καλώς ορίσατε στην πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωή μας».

Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο ολοκληρώνεται με φωτογραφία από την διεθνιστική αντιπολεμική κινητοποίηση-καταδίκης της βάρβαρης εισβολής του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα. που διοργάνωσε η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, την Πρωτοχρονιά.

Υποδοχή του νέου έτους εν μέσω συνθημάτων.

«ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ»

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ