Ακόμη και ένα 11χρονο παιδί χρησιμοποιήθηκε ως ανθρώπινη ασπίδα από τα πάνοπλα καθάρματα των Ειδικών Δυνάμεων του Ισραήλ. Ένας από τους πιο καλογυμνασμένους, εκπαιδευμένους και αποτελεσματικούς στρατούς στο κόσμο, εξοπλισμένος με τα πιο εξελιγμένα όπλα που μετατρέπουν την σφαγή αμάχων σε video game, χρησιμοποίησε ξανά παιδιά για να κρυφτεί από πίσω.
Ισραηλινοί δειλοί φονιάδες έβαλαν μπροστά παιδιά όταν δέχονταν πυρά ενώ έμπαιναν στην Τελ αλ Χάουα της Γάζας, τα υποχρέωναν να μπαίνουν πρώτα σε κτίρια και να ανοίγουν τσάντες Παλαιστινίων φοβούμενοι ότι είναι παγιδευμένα με εκρηκτικά.
Ο υπερεξοπλισμένος στρατός του Ισραήλ, που εννοείται ότι επιχειρούσε εναντίον της "τρομοκρατικής" Χαμάς για να προστατεύσει τους Ισραηλινούς αμάχους και παιδιά που πλήττονται από τις κατιούσες, όχι μόνο προέτασσε τις ζωές των ενόπλων του έναντι των αμάχων-παιδιά Παλαιστινίων, αλλά συχνά πυροβόλησαν παιδιά, ισοπέδωσαν σπίτι που μέσα βρισκόταν μια γυναίκα και ένα παιδί!!!
Αυτός ο «περιούσιος λαός», με τον «περιούσιο στρατό» δικαιολογήθηκε διαμέσου του ισραηλινού πρέσβη, που επέκρινε την έκθεση του ΟΗΕ λέγοντας «εσκεμμένα αγνοεί και υποβαθμίζει την τρομοκρατία και άλλες απειλές που αντιμετωπίζουμε».
Πολλά μπορείς να πεις για το τι σημαίνει τρομοκρατία, ποιος προκαλεί την οργή και την αντίδραση των απελπισμένων και ανίσχυρων Παλαιστινίων, αλλά σοκάρεσαι από την ενσωματωμένη από το ίδιο το ισραηλινό κράτος αντιδραστική και φονταμενταλιστή αντίληψη, θρησκευτικό και ολοκληρωτικό θέσφατο:
«ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Αντίληψη που κυριαρχεί σε ολόκληρο το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο του Ισραήλ και οδηγεί σε απάνθρωπες πρακτικές, σε πράξεις που αναιρούν οτιδήποτε κατέκτησε ο ανθρώπινος πολιτισμός, ακόμη και στον καθορισμό των όρων καταστροφής. Στο στόχαστρο πλέον των πιο σύγχρονων όπλων μπαίνουν οι ανίσχυροι, οι απροστάτευτοι, οι άμαχοι, οι άοπλοι.
Η πείνα, η έλλειψη νερού-ηλεκτρικού-φαρμάκων γίνονται ξανά τα όπλα στους πολέμους της νέας εποχής από τη Φαλούτζα έως τη Γάζα. Είναι τα όπλα που στοχοποιούν όχι μόνο το κορμί αλλά και το φρόνημα, την ελπίδα, την προσδοκία, το πνεύμα, επιδιώκοντας την ταπείνωση, την υποταγή, την απανθρωποποίηση του ίδιου του ανθρώπου, που τόσο αδίστακτα δίδαξαν τα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Απέναντι στον Νετανιάχου, τον Λίμπερμαν, τα υπερορθόδοξα κόμματα και το Λικούντ στέκονται οργανώσεις όπως οι «Γιατροί για τα δικαιώματα του ανθρώπου-Ισραήλ» που καταγγέλλουν: «οι Ισραηλινοί στρατιώτες παραβίασαν τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας γιατί όχι μόνο δεν βοήθησαν να διακομιστούν τραυματίες αλλά εμπόδισαν και Παλαιστινίους γιατρούς να βοηθήσουν. Χτύπησαν 34 κέντρα παροχής ιατρικής βοήθειας, μεταξύ των οποίων οχτώ νοσοκομεία. Εμπόδισαν τη διακομιδή αμάχων τραυματιών, που ήταν αποκλεισμένοι επί μέρες και άφησαν αμάχους χωρίς τροφή και νερό». Τέλος, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αποκαλύπτει ότι 16 Παλαιστίνιοι, ιατρικό προσωπικό, σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά».
Και όμως αυτό το κράτος φονιάς συνεχίζει να έχει την συμπαράσταση της Δύσης, να απολαμβάνει την οικονομική-πολιτική-στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ-Ε.Ε., ενώ ο ελληνικός στρατός κάνει κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Την ίδια στιγμή το Παλαιστινιακό κατεστημένο Φατάχ-Χαμάς συνεχίζει να συγκρούεται με επίδικο το μοίρασμα της εξουσίας. Ο Αμπάς, ένας δοτός πρόεδρος που "έχει λήξει" και τον στηρίζουν οι ΗΠΑ-Ε.Ε-Ισραήλ μαζεύει λεφτά για την ανοικοδόμηση της Γάζας από διεθνείς προσφορές και τα δίνει στην κατασκευαστική εταιρεία του γιού του. Εκφραστής του παλαιστινιακού κατεστημένου που θέλει Συμβιβασμό με το Ισραήλ, απεμπολώντας για πάντα το όραμα της Ελεύθερης Παλαιστίνης και τα ιστορικά αιτήματα του Παλαιστινιακού αγώνα, καλεί τους Ευρωπαίους να αποφύγουν τις συνομιλίες με τη Χαμάς και να μη σταματήσουν το μποϋκοτάζ κατά της οργάνωσης. Χρησιμοποιεί και αυτός τον λαό του ως όμηρο αφού η Χαμάς ελέγχει τη Γάζα και εξάλλου είναι η πολιτική επιλογή της πλειοψηφίας.
Την ώρα που «η δυτική εισαγόμενη δημοκρατία» λειτουργεί ως λάστιχο, η Χαμάς επιβάλλει το νόμο της Σαρίας οικοδομώντας ένα φονταμενταλιστικό κρατικό μόρφωμα, εξοντώνοντας τους πολιτικούς της αντιπάλους, ακολουθώντας τις πρακτικές Αμπάς-Φατάχ στη Δυτική Όχθη.
Η δολοφονία του Καμάλ Μεντχάτ, υπαρχηγού της οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο Λίβανο (ΟΑΠ), ενός από τα πιο διαλλακτικά πνεύματα της Φατάχ, ανοικτό στις προτάσεις συμφιλίωσης αποκαλύπτει ότι η σύγκρουση οδηγείται στα άκρα και εξαπλώνεται και στο Λίβανο. Εξάλλου, οι προσφυγικοί καταυλισμοί εκτός Παλαιστίνης αποτελούν τα τελευταία προπύργια της Φατάχ, είναι μαζί με την PLO βασικά διακυβεύματα του ανταγωνισμού Φατάχ-Χαμάς.
Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται και σε αυτή την άγρια δοκιμαζόμενη γωνιά του κόσμου, η απουσία της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς αντικαπιταλιστικής, διεθνιστικής, εργατικής που θα στέκονταν αντιμέτωπη με το πολιτικό Ισλάμ και τον συμβιβασμένο Αμπάς, θα εξέφραζε την ανάγκη διπλού αγώνα, εθνικοαπελευθερωτικού απέναντι στους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-Ε.Ε και την κατοχή του Ισραήλ, αλλά και κοινωνικού-ταξικού απέναντι στο κοσμικό-φονταμενταλιστικό αστικό κατεστημένο.
Αυτό εξάλλου ήταν και το περιεχόμενο της 2ης ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ το 2001.
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου