ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ;

Ολοένα περισσότερο προβάλλει η ανάγκη για την Ελεύθερη Συνδικαλιστική των Οργάνωση των Φαντάρων και όχι μόνο. Η κατάσταση πραγματικά δεν παλεύεται και η νέα στρατιωτική ηγεσία φαίνεται αποφασισμένη να υλοποιήσει με τον πιο ακραίο τρόπο την κυβερνητική πολιτική. Το Αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που καλείται να απαντήσει στις ανάγκες του οξυνόμενου ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, στην ένταση στην Κύπρο και στις αυξημένες ανάγκες των αποστολών εκτός συνόρων, ουσιαστικά απαιτούν συνεχή Πολεμική Ετοιμότητα, εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, αμέτρητες υπηρεσίες που παραβιάζουν κάθε πρόγραμμα και σμπαραλιάζουν τις αντοχές φαντάρων και μονίμων.

Αυτοί είναι οι λόγοι των συνεχών ατυχημάτων, συχνά θανατηφόρων, της άνθισης των ναρκωτικών και του αλκοολισμού, αλλά και των αυτοκτονιών. Η τάση φυγής από την αβάστακτη καθημερινότητα είναι η άλλη μεριά του νομίσματος όπου προνομιούχοι γεύονται τα «καλά» της βιομηχανίας των Μετατάξεων, ευνοϊκών Μεταθέσεων και Αποσπάσεων.

Δε λείπουν όμως και τα περιστατικά ανυπακοής και Αντίστασης. Το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ κινούμενο ανεξάρτητα από τα κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ κλπ) καταφέρνει να εκφράσει εν μέρει την οργή των φαντάρων ωθώντας την συλλογική διεκδίκηση, την έκφραση παραπόνων στους διοικητές και τη δημοσιοποίηση της βάρβαρης χακί καθημερινότητας.

Σε αυτή την άτυπη καθημερινή συνδικαλιστική δράση έρχονται να προστεθούν οι διεργασίες των επαγγελματιών στελεχών. Ένας δρόμος είναι αυτός της παραίτησης που ακολουθούν κατά χιλιάδες οι ΕΠ.ΟΠ. Άλλος δρόμος είναι αυτός της αναζήτησης συνδικαλιστικής έκφρασης, που φτάνει ακόμη και στη Λευκή Απεργία (όπως αυτή που πραγματοποίησαν πριν λίγα χρόνια οι πιλότοι).

Οι εγκάθετοι κονδυλοφόροι και οι επαγγελματίες χαφιέδες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, που παρεμβαίνουν και στο Διαδίκτυο, συχνά με απαξιωτικές επιθέσεις, προβάλλουν το φόβο της πραγματοποίησης Απεργίας. Ταυτόχρονα, η εκδήλωση Απεργία προβάλλεται ως κάτι απίθανο, ως κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά.

Σεβόμαστε την άγνοια τους για τα ιστορικά γεγονότα. Όμως ένα πρόσφατο δημοσίευμα ήρθε να αποδείξει ότι η ανάγκη συλλογικής διεκδίκησης υπάρχει σε όλους τους στρατούς. Εκδηλώνεται ακόμη και με τη μορφή της Απεργίας.

Διαβάζουμε λοιπόν:

«Σοβαρά επεισόδια σημειώθηκαν στην Πραιτόρια της Νότιας Αφρικής όταν η Αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει συγκέντρωση απεργών-στρατιωτών, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τις μονάδες τους διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς. Η Αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων απέναντι στους απεργούς, η συγκέντρωση των οποίων είχε κριθεί παράνομη από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Τουλάχιστον 2000 στρατιώτες εγκατέλειψαν τις θέσεις τους για να λάβουν μέρος στην συγκέντρωση και να συναντηθούν με τον πρόεδρο Ζούμα. Ο νοτιοαφρικανικός υπουργός Άμυνας απείλησε ότι θα προχωρήσει στην απόταξη περίπου 1000 στρατιωτών με το αιτιολογικό ότι οι πράξεις τους έθεσαν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια και την εθνική άμυνα της χώρας. Χιλιάδες νέοι αναγκάζονται λόγω ανεργίας να καταταγούν στις Ένοπλες Δυνάμεις της Νότιας Αφρικής, παρά το γεγονός ότι οι στρατιώτες θεωρούνται οι πιο κακοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι».

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά κύριε Β.Μεϊμαράκη και κα. Β.Παπανδρέου;