ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ- Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη σπάει τη σιγή της ΓΣΕΕ

ΠΡΙΝ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ

Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων, απάντηση στην επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ

Οι διαρθρωτικές αλλαγές θα πονέσουν», είπε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου από τις Βρυξέλλες, αλλά και οι εργαζόμενοι προετοιμάζονται να…ανταποδώσουν αναλόγως στην κυβέρνηση με την οργάνωση της πρώτης απεργίας με πανεργατικά χαρακτηριστικά, την ερχόμενη Πέμπτη. Δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και ομοσπονδίες έχουν αποφασίσει απεργιακές κινητοποιήσεις –στάσεις εργασίας ή 24ωρη απεργία– σε έναν εργατικό Δεκέμβρη που δείχνει ότι η εργατική οργή και αγανάκτηση μπορεί να μετασχηματιστεί σε οργανωμένο αγώνα για την ανατροπή.

Η σφοδρότητα της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, που εκπορεύεται από την κυβέρνηση, την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα του Τρισέ και το ΔΝΤ, δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. «Θα κόψουμε τους μισθούς ακόμη και στο μισό, όταν χρειαστεί», απείλησε ο πρωθυπουργός. H νέα αντιασφαλιστική επίθεση θα κάνει το νόμο Πετραλιά να… ωχριά. «Καμιά αναμονή, καμιά ανακωχή» λένε πολλά σωματεία, 238 συνδικαλιστές καλούν σε πανεργατικό αγώνα, και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αρνούνται να είναι κομπάρσοι. Επομένως, μια πρώτη άμεση απεργιακή απάντηση, με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή σωματείων, κλάδων και εργαζομένων είναι «αναγκαία συνθήκη» για να μπορέσει το εργατικό κίνημα να θέσει το ζήτημα της ανατροπής της επίθεσης στο προσκήνιο της ταξικής πάλης.

Στην πορεία προς τις 17 Δεκέμβρη, αρκετοί θέτουν το ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική εργατική απάντηση από κάποια πρωτοβάθμια σωματεία ή από διάφορους κλάδους στους οποίους έχει την πλειοψηφία το ΠΑΜΕ. Βέβαια, το βασικό ερώτημα είναι εάν μπορεί να αναμένει κανείς το παραμικρό από τη σημερινή γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, που κάνουν ό,τι είναι δυνατό είτε για να αποτρέψουν τους αγώνες, είτε για να τους ευνουχίσουν πολιτικά, ή για να τους διασπάσουν, όπως έδειξε και η στάση τους στη ΔΟΕ (βλ. σελ.17). Η απεργία στις 17/12 θέτει επί τάπητος το ζήτημα του αν μπορεί η ίδια η εργατική βάση να πάρει την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα χέρια της, εάν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητος εργατικός απεργιακός αγώνας, πέρα κι ενάντια στην προδοτική στάση των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ. Και η ίδια η ζωή έδειξε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Πρωτοβάθμια σωματεία τόλμησαν να υπερβούν τα «όρια» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και αποφάσισαν απεργία (Σωματεία Eργαζομένων Δήμων Ν. Ιωνίας, Ρέντη , γιατροί ιδιωτικού τομέα - ΣΕΙΙΝΑΠ, νοσοκομείο Ε. Ντινάν, συντονιστικό ωρομίσθιων εκπαίδευσης κ.ά. ), πολλά μέσα από μαζικές συνελεύσεις (Αττικό Νοσοκομείο, Mισθωτοί Tεχνικοί Αθήνας και Μακεδονίας, εργαζόμενοι στους ιδιωτικούς φορείς κοινωνικής υγείας, ΣΕΦΚ). Τόλμησαν και ομοσπονδίες, όπως αυτή των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ). Ενώ στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης έγιναν δεκάδες συνελεύσεις ΕΛΜΕ και συλλόγων πρωτοβάθμιας, που αποφάσισαν ολόκληρο πρόγραμμα δράσης «των κάτω», κόντρα στους συμβιβασμούς των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, με στάση εργασίας στις 17/12. Αυτή η προσπάθεια ανάγκασε την ΟΛΜΕ να εξαγγείλει στάση εργασίας, αλλά και τη ΔΟΕ να κάνει το διασπαστικό ελιγμό για τις 16/12, όταν λίγες μέρες πριν είχε «κατεβάσει ρολά».

Η απεργία αυτή μπορεί να αγγίζει σήμερα λίγους κλάδους, ωστόσο μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα αγωνιστικής κινητοποίησης, και να αποτελέσει ένα πρώτο καθοριστικό βήμα για τις μεγάλες αναμετρήσεις που θα έρθουν, για τους εργατικούς «Δεκέμβρηδες» που θα «πυρπολήσουν» τον αντεργατικό οδοστρωτήρα. Η εμπειρία από τον πρωτοβάθμιο συντονισμό όλων αυτών των σωματείων για την πιο αποτελεσματική διοργάνωση της απεργίας και της διαδήλωσης, είναι επίσης πολύ θετική, και ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος για την ανατροπή της ακινησίας και της απεργοσπασίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Αλλά και για την υπέρβαση των μικροκομματικών παιχνιδιών και της κοντόφθαλμης και αναποτελεσματικής γραμμής πλεύσης που υιοθετούν οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η ανάγκη για κοινή δράση και εργατική ενότητα σωματείων, συνελεύσεων και εργατικών συλλογικοτήτων, με ένα πολιτικό περιεχόμενο αιχμηρό, που θα αντιπαρατίθεται στα κυρίαρχα αστικά δόγματα, την πολιτική της ΕΕ, του Συμφώνου Σταθερότητας και της ΟΝΕ, και της στρατηγικής της πτώχευσης των εργατικών οικογενειών, δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε από το ΠΑΜΕ, ούτε από την Αυτόνομη Παρέμβαση. Το μεν ΠΑΜΕ έχει αναλάβει ρόλο αυτόκλητου… διαχειριστή των αγωνιστικών διαθέσεων, υλοποιεί ένα πρόγραμμα προαποφασισμένο με γραφειοκρατικές διαδικασίες, απορρίπτει όποιο σωματείο δεν «ακολουθεί» αυτό το πρόγραμμα, ενώ δεν πιστεύει στη δυνατότητα κλιμάκωσης των αγώνων και τη νίκη τους, ακριβώς επειδή δεν θέτει ένα περιεχόμενο ανατροπής της επίθεσης. Η δε Αυτόνομη Παρέμβαση υποκριτικά μιλά για «μαζικό ενωτικό αγώνα» παρότι έπαιξε το «κρυφτούλι» των ημερομηνιών (16 ή 17/12), και δεν διαχωρίζεται από την αδιέξοδη γραμμή της… επίδρασης στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που την έχει καταστήσει… ουρά της! Από την άλλη, αρνείται να θέσει ένα περιεχόμενο ενάντια στην ΕΕ και τον ευρωμονόδρομο, αφού κατηγορεί την κυβέρνηση απλώς για «υποταγή και εναρμόνιση» στις… «περιοριστικές πολιτικές του Συμφώνου Σταθερότητας».

Όσον αφορά στην απεργιακή συγκέντρωση, δυστυχώς, δεν έγινε κατορθωτό σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, να αρθούν οι επιμέρους κατακερματισμοί και η κυριαρχία του «κλαδικού», που έχουν επιδράσει σε ένα τμήμα του μαχόμενου εργατικού συνδικαλισμού, ώστε να αποφευχθεί η διοργάνωση δύο απεργιακών συγκεντρώσεων των σωματείων: των πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στο Μουσείο (11 π.μ.) και της ΟΛΜΕ στα Προπύλαια (12.30 μ.μ.), στην οποία τελικά θα συμμετάσχουν και τα σωματεία του κλάδου. Το ΠΑΜΕ καλεί στο Πεδίο Άρεως. Είναι γεγονός ότι αυτός ο κατακερματισμός αντανακλά μια κατάσταση διαχωρισμών στη βάση των εργαζόμενων. Επομένως, η γραμμή του ταξικού συντονισμού πρέπει να πείσει και για την ανάγκη κοινού, πανεργατικού μετώπου, όπου μέσα από αυτό θα μπορούν να αναπνέουν, να δυναμώνουν και να νικούν και οι κλαδικοί αγώνες. Πάντως, θα γίνει προσπάθεια συμπόρευσης όλων αυτών των συγκεντρώσεων, στην απεργιακή διαδήλωση.