Η εργατική αλληλεγγύη «αντίδοτο» στο βιτριόλι

ΠΡΙΝ

Υπουργείο Μεταφορών και ΗΣΑΠ ήξεραν τα πάντα για τις παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας από την ΟΙΚΟΜΕΤ

Καθώς το τρένο ξεκινά συγκρατώ μια φευγαλέα εικόνα: δύο κατακίτρινα πλαστικά γάντια, μια γυναίκα που σέρνει το καρότσι με τα σύνεργα της δουλειάς – σκούπα, φαράσι, καθαριστικά. Καθημερινά το βλέμμα μας προσπερνά βιαστικά δεκάδες τέτοιες φιγούρες. Γυναίκες, κατά κύριο λόγο, διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, μοχθούν για να βγάλουν τα προς το ζην, φροντίζοντας να κρατούν τους σταθμούς του τρένου καθαρούς. Κάνουν τη «βρόμικη» δουλειά. Μια εργασία «αόρατη», κοινωνικά απαξιωμένη, για την οποία κανείς δεν μιλούσε. Ποιοι κάνουν αυτή τη δουλειά, πόσο αμείβονται, ποια είναι τα αφεντικά τους; Τι απαντήσεις είχαμε σε αυτά τα ερωτήματα πριν την 22α Δεκέμβρη του 2008;

Εκείνο το βράδυ η Κωνσταντίνα Κούνεβα, συνδικαλίστρια της ΠΕΚΟΠ και εργαζόμενη στην εταιρεία καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ – εταιρεία που είχε μισθώσει ο ΗΣΑΠ, έπεσε θύμα μιας αποτρόπαιας δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι. Ο στυγνός εκτελεστής την περιέλουσε και την έβαλε να καταπιεί καυστικό υγρό. Η είδηση αρχικά πέρασε στα ψιλά. Από την πρώτη στιγμή, το σωματείο της και η ίδια έκαναν λόγο για δολοφονική απόπειρα, που σχετίζονταν με τη συνδικαλιστική της δράση. Επέμεναν πως από τότε που η Κωνσταντίνα αντιτάχθηκε στην ωμή παραβίαση των εργασιακών της δικαιωμάτων και δήλωσε τη συνδικαλιστική της ιδιότητα δέχονταν αφόρητες εργοδοτικές πιέσεις και ανώνυμα απειλητικά τηλεφωνήματα. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται: δεκάδες εταιρείες υπενοικίασης εργαζομένων, όπως η ΟΙΚΟΜΕΤ, που δραστηριοποιούνται στον κλάδο καθαρισμού και μισθώνονται κυρίως από το Δημόσιο, μετατρέπουν σε κόλαση τη ζωή των εργαζομένων τους. Στις σύγχρονες γαλέρες, οι σκλάβοι του 21ου αιώνα πρέπει να δουλεύουν πολύ, να αμείβονται λίγο, να μην έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα και ταυτόχρονα να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Μετά τις αποκαλύψεις οι φωνές συμπαράστασης πύκνωσαν. Η ΠΕΚΟΠ συναντήθηκε στους δρόμους με 90 πρωτοβάθμια σωματεία, την εξεγερμένη νεολαία, με οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η λέξη αλληλεγγύη, σε μια εποχή που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, επανανοηματοδοτήθηκε. Το σύνθημα «Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη» κυριάρχησε. Το κίνημα αλληλεγγύης απαίτησε να καταργηθεί το δουλεμπόριο, να απαγορευθούν οι εταιρείες υπενοικίασης, να αποπεμφθεί η ΟΙΚΟΜΕΤ από τον ΗΣΑΠ και να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό καθαρισμού.

Για να πέσει φως στο απάνθρωπο καθεστώς εργασίας που έχουν επιβάλει οι δουλεμπορικές εταιρείες, για να γίνει ορατός ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας, έπρεπε η Κωνσταντίνα να βυθιστεί στο σκοτάδι, χάνοντας το ένα της μάτι και όχι μόνο. Βαρύ το τίμημα…