Ελευθεροτυπία
του Π.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η διορία που είχε θέσει ο Αμερικανός πρόεδρος για το κλείσιμο του Γκουαντάναμο εξέπνευσε στις 22 Ιανουαρίου. Το κολαστήριο της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην Κούβα, όμως, δεν πέρασε ακόμη στην Ιστορία. Εξακολουθεί να «φιλοξενεί» εκατοντάδες κρατούμενους, κάποιους από αυτούς επ΄ αόριστον· και οι αποκαλύψεις για τις ωμότητες της εποχής Μπους συνεχίζονται.
Πότε θα κλείσει το Γκουαντάναμο; Πριν από μερικές ημέρες ο Ντάνιελ Φράιντ περιόδευσε την Ευρώπη. Στόχος της περιοδείας του ειδικού απεσταλμένου της κυβέρνησης των ΗΠΑ για το κλείσιμο του Γκουαντάναμο ήταν να κάμψει την απροθυμία των Ευρωπαίων ηγετών να δεχθούν πολλούς από τους 192 κρατουμένους που παραμένουν στις φυλακές της αμερικανικής βάσης Δέλτα. «Ναι», απάντησε όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες εάν είναι ρεαλιστικό να υποθέσει κανείς ότι το Γκουαντάναμο θα κλείσει μέσα στα τρία υπόλοιπα χρόνια της πρώτης θητείας του Αμερικανού προέδρου. «Πιστεύω ότι το Γκουαντάναμο θα κλείσει μέχρι το τέλος της πρώτης θητείας του προέδρου Ομπάμα, δηλαδή το 2013». Το Γκουαντάναμο θα παραμείνει ανοικτό για έναν ακόμη ένα χρόνο ή και περισσότερο, εκτιμά το περιοδικό Εconomist.
Το κέντρο κράτησης στην αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο άνοιξε το 2002 από την κυβέρνηση Μπους για την κράτηση υπόπτων που φέρονταν να έχουν σχέσεις με την τρομοκρατία. Προεκλογικά, ο Μπαράκ Ομπάμα είχε δεσμευθεί ότι θα κλείσει τον πρώτο χρόνο της θητείας του το κολαστήριο βασανιστηρίων όπου οι κρατούμενοι στερούνταν βασικών ατομικών και δικονομικών δικαιωμάτων. Η διορία εξέπνευσε στις 22 Ιανουαρίου. Και οι αποκαλύψεις του Σκοτ Χόρτον στο περιοδικό Ηarper΄s για την υπόθεση τριών κρατουμένων που φέρονται να αυτοκτόνησαν τον Ιούνιο του 2006 συνάντησαν την αδιαφορία τόσο των δικαστικών αρχών στις ΗΠΑ όσο και των μεγάλων μέσων ενημέρωσης.
Τα νέα στοιχεία. Ο Χόρτον, δικηγόρος που ασχολείται με υποθέσεις του Γκουαντάναμο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, βρήκε πρόσφατα νέα στοιχεία κυρίως από τις μαρτυρίες τεσσάρων δεσμοφυλάκων. Ο Χόρτον χαρακτηρίζει απίστευτη την έκθεση που συντάχθηκε το 2008 από την υπηρεσία του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού (ΝCΙS) υπονοώντας ότι επιχειρήθηκε η συγκάλυψη της υπόθεσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έφερε στο φως, οι τρεις κρατούμενοι (οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την τρομοκρατία ενώ δυο από αυτούς επρόκειτο να απελευθερωθούν) μεταφέρθηκαν σε τυφλή, μυστική τοποθεσία όπου βασανίστηκαν με μοιραία αποτελέσματα. Μετά τον θάνατο των τριών κρατουμένων ακολούθησε μια γιγαντιαία επιχείρηση συγκάλυψης. Ο αντιναύαρχος Χάρι Χάρις, διοικητής εκείνη την περίοδο του Γκουαντανάμο, όχι μόνο χαρακτήρισε «αυτοκτονίες» τους θανάτους των τριών, αλλά φόρτωσε τα θύματα με «πράξεις ασύμμετρου πολέμου εναντίον μας». Στο προσωπικό της βάσης αναφέρθηκε ότι οι κρατούμενοι αυτοκτόνησαν καταπίνοντας υφάσματα, ενώ στα ΜΜΕ ανακοινώθηκε ότι είχαν κρεμαστεί. Οι σοροί στάλθηκαν στις οικογένειες, οι οποίες ζήτησαν να γίνει ανεξάρτητη νεκροψία. Όπως διαπιστώθηκε «είχε αποκολληθεί το σημείο που θα επικεντρωνόταν λογικά μια νεκροψία: ο λαιμός».
Οι σκοποί δεν ανακρίθηκαν ποτέ
Όταν η υπόθεση ήρθε στο φως για πρώτη φορά, ο Βρετανός πολιτικός σχολιαστής Άντριου Σάλιβαν και ιδιοκτήτης ενός από τα πιο δημοφιλή μπλογκ στις ΗΠΑ, έγραψε ότι «πρόκειται για την πιο μεγάλη υπόθεση βασανιστηρίων μετά το Αμπού Γράιμπ, γιατί απειλεί να ρίξει το τείχος του ψεύδους και των αρνήσεων που εμπόδιζε τους Αμερικανούς να έρθουν αντιμέτωποι με αυτά που έκανε η κυβέρνηση Μπους».
Η πρόβλεψη του Σάλιβαν αποδείχθηκε ανεπιτυχής. Οι τέσσερις σκοποί εκείνης της νύχτας δεν εξετάστηκαν από την αρμόδια υπηρεσία που ερεύνησε τις συνθήκες θανάτου των τριών κρατουμένων, αποκαλύπτει ο Χόρτον. Οι συντάκτες της έκθεσης των 1.700 σελίδων, που συντάχθηκε για την υπόθεση, δεν κατάφεραν να εξηγήσουν πώς κρεμάστηκαν ή κατάπιαν υφάσματα τα θύματα από τη στιγμή που βρίσκονταν σε συνεχή παρακολούθηση. Παρόλα αυτά το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν βρήκε κανένα στοιχείο τέλεσης παρανομίας, αν και «πραγματοποίησε ενδελεχή έρευνα». Η σιωπή αυτή, σχολιάζει η αρχισυντάκτρια του ηλεκτρονικού περιοδικού Slate, Ντάλια Λίθγουικ, οφείλεται σε ένα δόγμα: το καλύτερο πράγμα που έχουμε να κάνουμε με όλες αυτές τις ιστορίες είναι να τις ξεχάσουμε. Κανείς δεν θέλει να θυμάται το Γκουαντάναμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου