ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΕΥΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΡΙΝΥΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα Νέα

του Ν.ΙΕΡΕΙΔΗ

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΚΟΣΑΡΗΔΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΝΚ ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. ΜΙΑ

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΑΟΖ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ «ΛΙΒΑΝΟΣ» ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΣΕ ΣΤΟΜΑ

«Ο ι Ισραηλινοί σκέφτονται την ειρήνη. Μια νέα γενιά έρχεται στα πράγματα και θέλει να ζήσει». Ο Σάμιουελ Μαόζ, σα να βλέπει στο μέλλον, εκφράζει την επιθυμία των συνομηλίκων του αλλά και των νεώτερων ηλικιακά ανθρώπων της χώρας του με αφορμή την αίσθηση που έχει προκαλέσει η βραβευμένη (με Χρυσό Λιοντάρι στη Μόστρα της Βενετίας) αντιπολεμική ταινία του «Λίβανος» (στο 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε το βραβείο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων).

Το με στοιχεία ντοκιμαντέρ φιλμ εστιάζει στα αιματηρά γεγονότα της εισβολής του 1982, μέσα από την προσωπική ιστορία και την κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που έζησε τον πόλεμο από μέσα- συγκεκριμένα από τη θέση του πυροβολητή ενός τανκ του ισραηλινού στρατού- σε ηλικία μόλις 20 ετών. Ο Σάμιουελ Μαόζ πάλεψε για σχεδόν 30 χρόνια με τις ερινύες του, σκηνοθέτησε μια συγκλονιστική ταινία που βρήκε παγκόσμια διανομή ώστε να μεταφέρει το αντιπολεμικό μήνυμά του ανάγλυφο σχεδόν παντού.

Με ποια αφορμή σκηνοθετήσατε τον «Λίβανο»;

Ήταν η ανάγκη μου να ξαλαφρώσω από αυτό που κουβαλούσα μέσα μου τόσο καιρό, αλλά και να συγχωρήσω τον εαυτό μου, νιώθοντας παράλληλα κατανόηση. Δεν είμαι εγκληματίας. Βρέθηκα εκεί, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Όμως αισθάνθηκα υπεύθυνος και ήταν σημαντικό για μένα να μιλήσω. Αυτό που μ΄ ενδιέφερε πρωτίστως να αποτυπώσω ήταν το πώς νιώθει ένας άνθρωπος όταν ξαφνικά βρίσκεται στο κέντρο ενός παράλογα βίαιου κόσμου, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο και το ένστικτο της επιβίωσης. Η απόφασή μου να κάνω αυτήν την ταινία ήταν ο δεύτερος πόλεμος στον Λίβανο, το 2006. Η διαφορά ήταν ότι στον πρώτο πόλεμο ουδείς μίλησε. Ο δεύτερος ήταν ένα ριάλιτι σόου...

Και ποια είναι η προσδοκία σας;

Το θέμα δεν είμαι εγώ και το πρόβλημά μου αλλά να προλάβω άλλες παρόμοιες καταστάσεις, να σώσω ζωές, να γλιτώσω κόσμο, να κάνω κάτι καλό. Η πρώτη δοκιμαστική προβολή έγινε σε Ισραηλινούς θεατές. Μετά το τέλος της προβολής μια γυναίκα ήρθε και μου είπε ότι σκέφτεται με τρόμο το ενδεχόμενο ότι τα δύο αγόρια της μπορεί να πάνε στον πόλεμο. Η ταινία, μου είπε, άλλαξε τις προτεραιότητές της. Είναι επίτευγμα για μένα και μόνο το γεγονός ότι προκάλεσε συζητήσεις. «Ανοίγει» το μυαλό και δείχνει ότι ο πόλεμος δεν είναι η τελική λύση.

Τι σημαίνουν οι αντιδράσεις του κόσμου;

Είναι σημαντικές οι προσωπικές αντιδράσεις διότι ακριβώς αυτός ο κόσμος εκλέγει κυβερνήσεις.

Ο «Λίβανος», όπως και το «Βαλς με τον Μπασίρ» είναι ισραηλινές ταινίες που μιλούν για την εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο. Ωστόσο ό,τι και να κάνει ο Κινηματογράφος, διαπιστώνουμε ότι η πολιτική μάλλον δεν αλλάζει. Αυτό σας απογοητεύει;

Είναι αφελής όποιος σκέφτεται ότι θα αλλάξουν δραματικά και άμεσα τα πράγματα. Όμως, έχει αρχίσει να γίνεται μια αλλαγή. Θέλουμε να ζήσουμε φυσιολογικά και η γενιά μου θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Όλοι έχουμε κουραστεί. Αλλά για να έχουμε μια φυσιολογική ζωή πρέπει να το πιστέψουμε.