ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟ
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
1.“Πρόσφατα, Καταδικάστηκαν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η Ρωσία και η Κύπρος για εμπορία ανθρώπων, μετά τον ύποπτο θάνατο μιας νεαρής Ρωσίδας λίγες μέρες μετά την πρόσληψή της σε καμπαρέ της Κύπρου. Το Δικαστήριο κατέληξε ομόφωνα στην απόφαση ότι πρόκειται για παραβίαση από τις δύο χώρες του άρθρου 4 που ορίζει την απαγόρευση της δουλείας και της εμπορίας ανθρώπων.
Η νεαρή γυναίκα βρέθηκε νεκρή στο πεζοδρόμιο μιας πολυκατοικίας στη Λεμεσό, μετά από πτώση από τον έκτο όροφο, στις 16 Μαρτίου του 2001, ένδεκα ημέρες μετά την άφιξή της στην Κύπρο με βίζα καλλιτέχνη για να εργαστεί σε καμπαρέ. Τρεις ημέρες αργότερα, εγκατέλειψε την εργασία της, όμως το αφεντικό της την βρήκε σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στη Λεμεσό”.
H συγκεκριμένη περίπτωση μεταξύ χιλιάδων άλλων αποτελεί σαφή απόδειξη της βάρβαρης εκμετάλλευσης νέων και εργαζομένων σε μια αστική Κύπρο, που είτε στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της, είτε στο νότο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο καπιταλισμός είτε με τη μορφή των δεκάδων χιλιάδων off shore, του ξεπλύματος χρήματος, των σημαιών ευκαιρίας για τους εφοπλιστές, του τουρισμού και των καζίνο, όπου δεν ξέρεις που σταματά το «νόμιμο» εκμεταλλευτικό προσωπείο και που αρχίζει η δράση της μαφίας, ρωσικής-τουρκικής-βαλκανικής κλπ, αλέθει πραγματικά κορμιά, Ε\Κ-Τ\Κ-Εποίκων και Μεταναστών.
2. Όμως σε κάθε ιστορική στιγμή της Νεότερης Κυπριακής Ιστορίας τα αστικά συμφέροντα, η ακροδεξιά, οι μυστικές υπηρεσίες, οι κατασταλτικές δυνάμεις, οι άνθρωποι της νύχτας αλληλοδιαπλέκονταν σε ένα αμαρτωλό κουβάρι, όπου ο εθνικισμός ερχόταν πάντα να καλύψει ευθύνες, να ηρωοποιήσει εγκληματίες και να αποπροσανατολίσει τον λαό.
Τα δύο τελευταία επεισόδια αφορούσαν την κλοπή της σορού του πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και τη δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή, δύο πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ΟΧΙ του Ε\Κ λαού απέναντι στο σχέδιο Ανάν. Εντύπωση προκάλεσε η πολιτική εκμετάλλευση των δύο εγκληματικών ενεργειών από το εθνικιστικό μπλοκ, ιδιαίτερα από τη ΝΔ του Σαμαρά, το ΛΑΟΣ και την ΕΔΕΚ, αλλά και εκδοτικά συγκροτήματα και δημοσιογράφους, που έτρεξαν να δώσουν πολιτική χροιά: Ιδιαίτερα έντονες ήταν οι δηλώσεις του Προέδρου της Κυπριακής Βουλής, Μάριου Καρογιάν, ο οποίος δήλωσε ότι «ζούμε σε κάποιες φάσεις ζούγκλας», ενώ ενέταξε το περιστατικό στις προσπάθειες αποσταθεροποίησης του τόπου. Το ΚΣ ΕΔΕΚ εκφράζει «συγκλονισμό για τη στυγερή και ειδεχθή δολοφονία του Διευθύνοντος Συμβούλου του Συγκροτήματος 'Δία' Άντη Χατζηκωστή» και σημειώνει ότι «το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα δικαιολογημένα συνταράσσει την κυπριακή κοινωνία και δημιουργεί πελώρια ερωτηματικά, ανησυχία και κλίμα αποσταθεροποίησης» και τονίζει ότι «η δολοφονία ενός εκδότη πλήττει και υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατική ομαλότητα, πλήττει τους θεσμούς και τη συνοχή του πολιτειακού και κοινωνικού ιστού».
Στην πρώτη περίπτωση, ο ισοβίτης Αντώνης Προκοπίου Κίτα άλλως «Αλ Καπόνε» παραδέχεται τη συμμετοχή του στην οργάνωση του πρωτοφανούς εγκλήματος, με κίνητρο, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, τον εκβιασμό των αρχών για να πετύχει την αποφυλάκισή του.
Στη δεύτερη περίπτωση, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη μεταξύ άλλων της 42χρονης δημοσιογράφου Έλενα Σκορδέλη, και του 37χρονου αδελφού της Τάσου Κρασοπούλη. Η Έλενα Σκορδέλη είναι μέτοχος του τηλεοπτικού σταθμού «ΣΙΓΜΑ», ο οποίος ανήκει στο συγκρότημα «ΔΙΑΣ». Κρατούμενος κατονόμασε τα δύο αδέλφια ως τα άτομα που έδωσαν την εντολή για την εν ψυχρώ δολοφονία τον Άντη Χατζηκωστή, με ανταμοιβή 50.000 ευρώ. Υποσχέθηκαν επίσης ότι θα τους εξασφάλιζαν μόνιμη εργασία στον τηλεοπτικό σταθμό «ΣΙΓΜΑ». Σύμφωνα με τη μαρτυρία ο Κρασοπούλης και η Σκορδέλη ήθελαν τη φυσική εξόντωση του Άντη Χατζηκωστή, «επειδή η Σκορδέλη εκδιώχθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό».
ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
H οικονομική ύφεση που αντιμετωπίζει η Κύπρος περισσότερες πληροφορίεςφέτος είναι ενδεχομένως εντονότερη από ότι αποτυπώθηκε σε προηγούμενες προβλέψεις, καθώς, σύμφωνα με τις νέες προβλέψεις της Κεντρικής Τράπεζας, το πραγματικό ΑΕΠ κατά το 2009 καταγράφει μείωση πέραν του 1%, ενώ κατά το 2010 αναμένεται οριακή μόνο αύξηση. Με αυτούς τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας προβλέπεται ότι η ανεργία, που ήδη βρίσκεται σε ανοδική πορεία, θα εξακολουθήσει να αυξάνεται σημαντικά και τον επόμενο χρόνο. Σημαντική επιδείνωση καταγράφει και το δημοσιονομικό έλλειμμα, ιδιαίτερα από το 2010 και μετά, και ετοιμάζεται να αναλάβει όπως στην Ελλάδα, το ρόλο του μπαμπούλα που θα απαιτήσει εργατικές θυσίες για τη μείωση του!
Σύμφωνα με τις πρόσφατες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναμένεται δημοσιονομική επιδείνωση, με το έλλειμμα να φτάνει το 5,75% το 2010 και σχεδόν 6% του ΑΕΠ το 2011. Έχει επίσης σημειώσει σημαντική δημοσιονομική επιδείνωση τον τελευταίο χρόνο εξαιτίας της κατάρρευσης των κερδών από τα ακίνητα και τον τουρισμό, και τα δύο βασικά συστατικά στοιχεία της οικονομίας που βασίζεται στις υπηρεσίες.
Η Κεντρική Τράπεζα προβλέπει ότι χωρίς αλλαγές στη δημοσιονομική πολιτική δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 6% και το 2010 και το 2011. Ταυτόχρονα, θεωρεί ότι η δημοσιονομική επιδείνωση που αντιμετωπίζει η Κύπρος είναι δομικής φύσης. O Ορφανίδης, πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας δείχνει το στόχο: «Οι συνολικές κρατικές δαπάνες, που εκπροσώπησαν το 45% του ΑΕΠ, έπρεπε να περικοπούν. Τα υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα πρέπει να αντιμετωπιστούν με περιορισμό των κρατικών δαπανών, που φαίνεται να έχουν βγει εκτός ελέγχου,’’ είπε.
Οι συνταγές του Παπακωνσταντίνου είναι προ των πυλών της Λευκωσίας…
Ας δώσουμε όμως το λόγο στα Σωματεία της Κύπρου, παρουσιάζοντας την Σχετική Έκθεση με τίτλο «Συνδικαλισμός και Αγορά Εργασίας στη Κύπρο (Έκθεση 2001)», η οποία είναι αντιπροσωπευτική των αντιλήψεων και των κατευθύνσεων του κατεστημένου κρατικού συνδικαλισμού. Η συγγραφή της παρούσας «Έκθεσης» πραγματοποιήθηκε από το επιστημονικό δυναμικό των τμημάτων συνδικαλιστικών μελετών των κυπριακών Συνδικαλιστικών Συνομοσπονδιών ΠΕΟ και ΣΕΚ, καθώς και με την υποστήριξη της ΔΕΟΚ.
Στην έκθεση αυτή μπορεί κανείς να διαγνώσει γιατί τα συνδικάτα σήμερα αποτελούν τμήμα του κράτους, φορείς της αστικής και όχι της εργατικής πολιτικής. Σωματεία υποταγμένα στις «εθνικές ανάγκες», με άποψη για την «εθνική ανάπτυξη», που ελέγχονται από την Αριστερά αλλά έχουν κάνει κουρελόχαρτο το κεφάλαιο του Μαρξ μην αναγνωρίζοντας το ρόλο των υπηρεσιών, ενώ ο τριτογενής τομέας είναι καθοριστικός για την Κυπριακή Οικονομία: χρηματοπιστωτικό σύστημα-τουρισμός κλπ, ενώ οι θαλάσσιες μεταφορές εξαιτίας των Σημαιών Ευκαιρίας και Μαύρης Εργασίας φτάνουν την Κύπρο στην 6Η ΘΈΣΗ Της Παγκόσμιας Κατάταξης. Ενός εργατικού κινήματος που δεν ενδιαφέρεται για το σύνολο των εργαζομένων, αλλά μόνο για τους Κύπριους. Που βλέπει ρατσιστικά τους ξένους εργάτες, φτάνοντας να υιοθετήσει τα κυρίαρχα ακροδεξιά θέσφατα, θεωρώντας τους μετανάστες ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.
Από την άλλη μεριά εντυπωσιάζουν τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Ε.Ε. ουσιαστικά χειροτέρευσε την κατάσταση της εργατική τάξης, αλλά και το γεγονός ότι όχι μόνο αυξάνεται το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, αλλά υπάρχει μια βραδυφλεγής βόμβα που απειλεί το ασφαλιστικό σύστημα. Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις στην Κύπρο έχουν δανειστεί από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και αδυνατούν να επιστρέψουν τα χρήματα αυτά!
Το μέλλον το γνωρίζουμε από τους χειρισμούς ου Λοβέρδου…
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
«Στην έκδοση αυτή, τα συνδικάτα της Κύπρου διαπιστώνουν για άλλη μια φορά την στρεβλή κατεύθυνση της οικονομικής μεγέθυνσης. Ειδικότερα σημειώνεται ότι η ανάπτυξη στην περίοδο 1993-98 βασίστηκε στον τριτογενή τομέα με παράλληλη φθίνουσα πορεία του δευτερογενή.
Σημαντικό ζήτημα για το συνδικαλιστικό κίνημα της Κύπρου αποτελεί η φιλελευθεροποίηση των τιμών όλων των ελεγχόμενων προϊόντων με ταυτόχρονη κατάργηση της Επιτροπής Τιμών. Τα συνδικάτα αντιδρούν στην επέκταση της φιλελευθεροποίησης στα είδη πρώτης ανάγκης.
Ως το υπ’ αριθμό ένα πρόβλημα της κυπριακής οικονομίας θεωρείται το δημοσιονομικό έλλειμμα, το οποίο ανέρχεται στο 6% του ΑΕΠ. Τα συνδικάτα της Κύπρου αντέδρασαν στην φιλελεύθερη φορολογική πολιτική για την κάλυψη του ελλείμματος και υπέδειξαν μέτρα για την εξυγίανση των δημοσιονομικών, με φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και των δραστηριοτήτων της εκκλησίας, με καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και φοροαπαλλαγών, κ.ά.
Το Δημόσιο Χρέος είναι εξ ορισμού συνυφασμένο με τη δημοσιονομική ελλειμματικότητα. Το σύνολο του δημοσίου χρέους αναμένεται από 2,4 δις. Λίρες που ήταν το 1992 να γίνει ίσο με το ΑΕΠ της χώρας δηλαδή 4,9 δις. Λίρες. Και το πιο ανησυχητικό από την άποψη των συνδικάτων είναι, ότι σχεδόν το ήμισυ του δημοσίου χρέους προέρχεται από δανεισμό της κυβέρνησης από το Ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Το ζήτημα της φιλελευθεροποίησης του νομισματικού και τραπεζιτικού συστήματος βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα των αντιπαραθέσεων των συνδικάτων με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας και της κυβέρνησης.
Ειδικότερα το ζήτημα της «απελευθέρωσης των επιτοκίων» τείνει να μετατραπεί σε μια σοβαρή απειλή για:
Ø την στεγαστική πολιτική για τους πρόσφυγες από το υπό κατοχή βόρειο τμήμα της Κύπρου μετά την εισβολή του ‘74,
Ø τις επενδυτικές προσπάθειες στο τομέα του τουρισμού και της ένδυσης –υπόδησης,
Ø την αποταμιευτική και καταναλωτική κατάσταση όλων των εργαζομένων, αλλά και των μικρομεσαίων της χώρας,
Ø την αποστέρηση των δυνατοτήτων για μακροπρόθεσμο δανεισμό και χρηματοδότηση έργων του λεγόμενου υψηλού κινδύνου, τα οποία έργα αφορούν την υποδομή της χώρας , καθώς και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής,
Ø την αύξηση των τοκοχρεολυσίων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους,
Ø την φυγή έξοδο κεφαλαίων σε περιόδους κρίσεων,
Ø τον έλεγχο των παραγωγικών τομέων από το ξένο κεφάλαιο.
Ως επίμαχο σημείο της διαπραγμάτευσης της εργοδοσίας με τα συνδικάτα προβλήθηκε το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και ειδικότερα της βιομηχανίας. Το ζήτημα αυτό συνδέθηκε με το θέμα της αύξησης της παραγωγικότητας της κυπριακής οικονομίας που υστερεί έως και 2-3 φορές του μέσου όρου της Ε.Ε. Στην αναμενόμενη από την εργοδοσία διασύνδεση της ανταγωνιστικότητας με το εργατικό κόστος και την παραγωγικότητα, τα κυπριακά συνδικάτα κατέθεσαν εναλλακτικές προτάσεις για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας με παρεμβάσεις στα διαρθρωτικά προβλήματα, στην τεχνολογική ανέλιξη, στην βελτίωση της οργάνωσης–διεύθυνσης, στην αναβάθμιση του εργατικού δυναμικού και του εργασιακού περιβάλλοντος κ.ά.
Στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε ενωμένο. Τάχθηκε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις , καθώς επεσήμανε και τις κοινωνικές συνέπειες από αυτές.
Όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, έτσι και στην Κύπρο, διαπιστώνονται με ευκρίνεια το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας των λεγόμενων «πολιτικών εναρμόνισης» με την Ε.Ε. Παρατηρούμε έτσι και στη Κύπρο την εφαρμογή πολιτικών «κοινωνικού ντάμπινγκ», ενώ παραπέμπονται στις «καλένδες» του άγνωστου απώτερου μέλλοντος οι όποιες οδηγίες της Ε.Ε. θα είχαν θετικό αποτέλεσμα για τις συνθήκες εργασίας και ζωής των εργαζομένων της Κύπρου». Όμως πάντα το κεφάλαιο έχει την ικανότητα να ενοποιεί τον κόσμο της εργασίας προς τα κάτω. Η Κύπρος, σύμφωνα με την τελευταία «Έκθεση» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις 10 χώρες που πρόσφατα εντάχτηκαν στη Ε.Ε- (ημερ. Τύπος 22.2.2003.) παρουσιάζει το υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης (67,9 %) μεταξύ των υπό ένταξη και υποψήφιων χωρών στην Ε.Ε. , καθώς και ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας στη ΕΕ των 15 (4%). Ωστόσο τα τελευταία χρόνια η ανεργία στην Κύπρο παρουσιάζει ανησυχητική αυξητική τάση. Το πρόβλημα είναι αρκετά σοβαρό και αποτελεί ένα από τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν σήμερα το κυπριακό συνδικαλιστικό κίνημα.
Συμπεράσματα ΕΚΘΕΣΗΣ
Η αύξηση της ανεργίας στην Κύπρο οφείλεται κυρίως στη μη βελτίωση του ρυθμού ανάπτυξης του τομέα των οικοδομών και της μεταποίησης καθώς επίσης και στην παράνομη απασχόληση αλλοδαπών σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας. Δεν θα πρέπει να αγνοηθεί πως τελευταία άρχισε να παρουσιάζεται και στην Κύπρο το φαινόμενο της τεχνολογικής ανεργίας. Από αρμόδιους φορείς εκτιμήθηκε πως το φαινόμενο τούτο θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια, γι’ αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικό και έτοιμο να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις.
Η παράνομη απασχόληση αλλοδαπών «κλέβει» επίσης αρκετές θέσεις εργασίας από το ντόπιο εργατικό δυναμικό, ενώ θα πρέπει να λεχθεί πως προβλήματα δημιουργούνται και από τους νόμιμους ξένους εργάτες.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως με βάση επίσημα στοιχεία των Κοινωνικών Ασφαλίσεων προκύπτει πως κατά την 15/10/1999, Στην μεταποίηση, Στον τομέα του εμπορίου, των Ξενοδοχείων και στις Στις οικοδομήσεις είχαμε 8.922 αλλοδαπούς και 7.327 άνεργους.
Σαν αποτέλεσμα τέτοιου είδους καταστάσεων τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σοβαρή διαφοροποίηση της αγοράς στην Κύπρο με πλήθος αρνητικά φαινόμενα να λειτουργούν σε βάρος των Κυπρίων εργαζομένων, ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί πως το θεριό της ανεργίας κατέφαγε ήδη τον τομέα της μεταποίησης με την πολιτεία να διαδραματίζει ρόλο παθητικού θεατή.
Τι λέει όμως η Ε.Ε.; Οι κυριότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Κύπρος είναι:
1. Διατήρηση των ψηλών ρυθμών αύξησης της προσφοράς εργασίας, μέσω της προώθησης της ενεργού γήρανσης, της συμμετοχής των γυναικών στην αγορά εργασίας και της ισότητας των φύλων
Οι ελλείψεις που παρουσιάζονται στην αγορά εργασίας της Κύπρου και η σταδιακή γήρανση του πληθυσμού αυξάνουν την ανάγκη για προσέλκυση αδρανούς εργατικού δυναμικού (γυναίκες, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας κτλ.) στην αγορά εργασίας. Επίσης, υπάρχει ανάγκη για ενίσχυση της απασχολησιμότητας των ανέργων.
Βεβαίως θα δούμε παρακάτω τι βιώνουν οι μετανάστριες, ενώ το χαλί για την αύξηση των χρόνων εργασίας έχει στρωθεί.
2. Αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας
Η αγορά εργασίας της Κύπρου μπορεί να θεωρηθεί ότι λειτουργεί ικανοποιητικά και σχετικά κατά τρόπο ευέλικτο. Προκειμένου οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι να αντεπεξέλθουν στο γρήγορο μεταβαλλόμενο και έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον πρέπει να προσαρμόζουν τις διοικητικές και παραγωγικές λειτουργίες τους στα εκάστοτε νέα δεδομένα της αγοράς εργασίας τόσο από πλευράς ενσωμάτωσης νέων τεχνολογιών και καινοτομιών στις λειτουργίες τους, όσο και στην οργάνωση της εργασίας και αναβάθμιση των δεξιοτήτων και προσόντων των εργαζομένων σε συνδυασμό με την ασφάλεια των εργαζομένων.
3. Ορθολογιστική Διαχείριση των ζητημάτων μετανάστευσης με στόχο την εξυπηρέτηση των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών της χώρας
Για την Κύπρο, μία μικρή χώρα με ψηλό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας και με περιορισμένες δυνατότητες αύξησης της εγχώριας προσφοράς εργασίας, που ταυτόχρονα απειλείται από το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού, η προσέλκυση και απασχόληση εργατικού δυναμικού από την ευρύτερη αγορά εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί διέξοδο στην κάλυψη των αναγκών, παράλληλα με την ελεγχόμενη και στοχευμένη απασχόληση αλλοδαπών από τρίτες χώρες σε τομείς/ επαγγέλματα που εξυπηρετούνται οι αναπτυξιακές ανάγκες του κράτους και αποφεύγονται αρνητικές παρενέργειες.
ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Η κυπριακή κυβέρνηση δια στόματος προέδρου Χριστόφια καλεί Ρώσους πολίτες να μεταφέρουν κεφάλαια και καταθέσεις στην Κύπρο. Ως αντάλλαγμα, τους υπόσχεται να τους δώσει την Κυπριακή υπηκοότητα, που εκτός των άλλων έχει και ευρωπαϊκή διάσταση!
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ: Την ίδια στιγμή, στην Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκονται 70.000 νόμιμοι μετανάστες με χαρτιά (10% του πληθυσμού) και πολλαπλάσιος αριθμός άλλων που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας, καθώς η ευάλωτη κατάσταση τους επιτρέπει την άνευ όρων υποταγή τους στην εργοδοσία. Οι φασιστικές επιθέσεις αποτελούν την αιχμή του δόρατος του διάχυτου ρατσισμού, της ωμότητας των εργοδοτών και της επίσημης αυθαιρεσίας του κράτους και των κατασταλτικών δυνάμεων.
Διακρίσεις και ρατσισμός Οι μετανάστες δηλώνουν ότι είναι θύματα θεσμικού ρατσισμού, στιγματισμού και αποτελούν τους «αποδιοπομπαίους τράγους» για προβλήματα όπως είναι η ανεργία, η εγκληματικότητα, η διάλυση οικογενειών. Καταγγέλλουν ότι οι συνθήκες εργασίας και οι μισθοί τους είναι χαμηλότεροι σε σχέση με αυτούς των Κυπρίων. Μόνο για το 2008, σύμφωνα με έκθεση της Αρχής ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΎ, διερευνήθηκαν 214 ατομικές καταγγελίες από τις οποίες οι 91 άγγιζαν θέματα ρατσισμού και διακρίσεων. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ «Η κυπριακή κοινωνία αρνείται να εντάξει τους ξένους μετανάστες», πλούτο διακρίσεων που πηγάζουν από το ευρωπαϊκό και εθνικό δίκαιο εις βάρος των μεταναστών. Η κοινωνική ένταξη των μεταναστών στην Κύπρο είναι η δεύτερη χειρότερη στην ΕΕ, ενώ τα δικαιώματα των οικιακών "βοηθών" στο... Χονγκ Κονγκ σημειώνουν μεγαλύτερα ποσοστά απ' ό,τι στην Κύπρο!
Ξένο σώμα οι μετανάστες στην Κύπρο;
Αυτή τη στιγμή, ούτε ένταξη αλλά ούτε και αφομοίωση των μεταναστών που ζουν στο νησί μας ΓΊΝΕΤΑΙ. Διότι πολύ απλά η κυπριακή κοινωνία εξακολουθεί να αρνείται την ύπαρξη του φαινομένου της μετανάστευσης. Ο μύθος της εθνικής ομοιογένειας είναι ακόμη τόσο ισχυρός στη χώρα μας (όπως εξάλλου και στην Ελλάδα) που οι ντόπιοι αρνούνται πεισματικά να ενσωματώσουν τους ξένους μετανάστες. Τους θεωρούμε ως ξένο σώμα, το οποίο, αφού εκτελέσει το... εργατικό του "χρέος", θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι οι μετανάστες (και η πρώτη γενιά μεταναστών έχει ήδη αρχίσει να ξεπροβάλλει δειλά-δειλά στα σχολεία μας, στα οποία οι 13.001 από τις 136.970, δηλαδή το 9,5% των μαθητών, είναι ξένης καταγωγής) είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Αντιθέτως, συχνά τους θεωρούμε απειλή για την κοινωνική συνοχή.
Οι μετανάστες όμως συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, ενώ οι οικιακές εργάτριες έχουν αντικαταστήσει την Κύπρια στο σπίτι, συμβάλλοντας στη δυναμική είσοδο των Κύπριων γυναικών στην αγορά εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό πως το 2008 το 57% περίπου των μεταναστών ήταν γυναίκες. Όσον αφορά τους μετανάστες από χώρες της ΕΕ, οι γυναίκες αντιστοιχούσαν στο ποσοστό του 51%, ενώ όσον αφορά τους μετανάστες από τρίτες χώρες, οι γυναίκες αντιστοιχούσαν στο 64%. Από αυτό το 64% των μεταναστριών από τρίτες χώρες, η συντριπτική πλειοψηφία απασχολείτο στα νοικοκυριά, είτε ως "οικιακές βοηθοί" είτε ως "φροντίστριες". Η θηλυκοποίηση της μετανάστευσης, όπως χαρακτηριστικά λέγεται συχνά, εμφανίζεται και στην Κύπρο...
Διαφορετικοί οι νόμοι για τους μετανάστες;
"Οι νόμοι μετανάστευσης γίνονται όλο και πιο σκληροί", χωρίς βεβαίως να μειώνουν το κύμα μεταναστών. Απλά ευνοούν την είσοδο από μη νόμιμες οδούς, επιτρέποντας έτσι την εκμετάλλευση (οικονομική ή σεξουαλική) των μεταναστών από επιτήδειους διακινητές, ενώ ταυτόχρονα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους.
"Συχνά δεν έχουμε ισότιμο ρόλο ως μετανάστριες με τους πολίτες της χώρας διαμονής μας. Υπάρχουν διαφορετικοί νόμοι για μας", λένε οι ίδιοι. "Τυγχάνουμε εκμετάλλευσης, είτε με την ανεπαρκή νομοθεσία είτε με το να στερούμαστε των δικαιωμάτων μας όταν μας ονομάζουν λόγου χάριν "οικιακές βοηθούς" κι όχι "οικιακές εργάτριες" ή όταν μας εκμεταλλεύονται οι εργοδότες μας στα σπίτια όπου εργαζόμαστε και κανείς αρμόδιος δεν γνοιάζεται..."
"Οι νομοθεσίες των πλείστων ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ τους κι η Κύπρος, δεν επιτρέπουν στις μετανάστριες να εργαστούν βάσει των προσόντων τους. Και στην Κύπρο δεν είναι λίγα τα προσοντούχα κορίτσια, μπορεί και απόφοιτοι πανεπιστημίου, που χρησιμοποιούνται ως οικιακές εργάτριες!
Αλλά οι διακρίσεις που προωθούν οι ίδιες οι νομοθεσίες των ευρωπαϊκών χωρών δεν σταματούν εδώ. "Στη Γερμανία, για να εργοδοτήσει κάποιος ένα μετανάστη από τρίτη χώρα πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι δεν κατάφερε να βρει ντόπιο εργάτη ή καταγόμενο από χώρα της ΕΕ!".
Να θυμίσουμε εδώ απλά πως οι μισθοί των οικιακών εργατριών στην Κύπρο κυμαίνονται περίπου στο ένα τρίτο του κατώτατου μισθού...
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Έχοντας αυτές τις διαπιστώσεις κατά νου νομίζουμε ότι πρέπει να διαβάσουμε τις εξελίξεις για τις συνομιλίες Λύσης του Κυπριακού. Συνομιλίες που γίνονται πάντα από την υψηλή εποπτεία των Μητέρων Πατρίδων Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά και των ΗΠΑ-Βρετανίας-Ε.Ε, αλλά παραμένουν πάντα μυστικές από τον Κυπριακό Λαό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μια σειρά σύνθετων ζητημάτων αλληλοδιαπλέκονται με ευρύτερες βλέψεις, αλλά και με τις προτεραιότητες του Κυπριακού κατεστημένου ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας. ΟΙ Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, με τις ιδιαίτερες βλέψεις που έχουν για αυτές πολυεθνικά-βρετανικά και ντόπια αστικά συμφέροντα, ακολουθούν το ζήτημα των τεράστιων περιουσιών στη βόρεια Κύπρο με τις μεγάλες ευκαιρίες τουριστικής ανάπτυξης, ενώ τελικά αποκαλύπτουν ότι οι πρόσφυγες-οι έποικοι και οι μετανάστες είναι όμηροι, όπως και το σύνολο των Ε\Κ-Τ\Κ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ.
Η οικονομία είναι πάντα η βάση της πολιτικής, που αλληλοδιαπλέκεται με γεωστρατηγικά συμφέροντα.
ΖΗΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ-ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ
Μια σύντομη περιδιολόγηση
ΚΛΗΡΙΔΗΣ ΜΕΧΡΙ Τ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Η πρώτη πενταετία της κυβέρνησης Κληρίδη σηματοδοτείται από την ταύτιση του σκληρού πολιτικού λόγου του ΔΗΣΥ με την απορριπτική γραμμή που ακολουθούνταν στο εσωτερικό του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ. Ήταν η εποχή της πολιτικής του «ενεργού ηφαιστείου», της προσπάθειας δηλαδή της κυπριακής κυβέρνησης να περάσει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η Κύπρος, με άλυτο το Κυπριακό, μπορούσε να μετατραπεί σε ένα ενεργό ηφαίστειο που θα απειλούσε με έκρηξη ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση Κληρίδη παραγγέλνει από τη Ρωσία τους περιβόητους πυραύλους S-300, αφήνοντας να νοηθεί ότι ακόμη και η στρατιωτική αναμέτρηση δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί.
Παρά τις έντονες διεθνείς αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση να εγκατασταθούν οι πύραυλοι στην Κύπρο, την εκλογική αναμέτρηση του 1998 κερδίζει και πάλι ο Γλαύκος Κληρίδης. Η δεύτερη πενταετία της διακυβέρνησής του θα αποδειχθεί ωστόσο εντελώς διαφορετική από την πρώτη. Η αποτυχία της κυπριακής κυβέρνησης να εγκαταστήσει τους πυραύλους στην Κύπρο, σε συνδυασμό με την προοπτική ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ορατή, συμβάλλουν στην πολιτική μεταστροφή του Κληρίδη: ο λόγος της κυπριακής κυβέρνησης αλλάζει και ταυτίζεται πλέον με την πολιτική Σημίτη, η οποία υποστηρίζει την εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης στο Κυπριακό.
Ταυτόχρονα αρχίζει να αναφαίνεται καθαρότερα το χάσμα ανάμεσα στα δύο βασικά στρώματα της Δεξιάς: από τη μία η παραδοσιακή λαϊκή Δεξιά που παραμένει προσκολλημένη στα εθνικιστικά συνθήματα και από την άλλη η νέα φιλελεύθερη αστική Δεξιά, που εντάσσεται στα ιμπεριαλιστικά πλαίσια και αποδέχεται τα σχέδια Ανάν. Διαισθάνονται ότι η είσοδος της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. διασφαλίζει πολιτικά την συνέχεια της Δημοκρατίας και την ενσωμάτωση των Τ\Κ που θα παραγκωνίσουν τους εθνικιστές ηγέτες και την τουρκική κατοχή, προσφέροντας παράλληλα μάζες εξαθλιωμένων Τ\Κ Εργατών στο Ε\Κ κεφάλαιο, που οραματίζεται την γεωστρατηγική του αναβάθμιση στη σπαρασσόμενη Μ.Ανατολή, καλύπτοντας ταυτόχρονα το κενό του Λιβάνου. Αυτή η Δεξιά βρίσκει τον βασικό της εκπρόσωπο πρώτα στον Κληρίδη και αργότερα στον πρόεδρο του ΔΗΣΥ Νίκο Αναστασιάδη.
Η λύση T.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Η εκστρατεία υπέρ του «όχι» στο σχέδιο Ανάν στηρίχθηκε, σε μεγάλο βαθμό, στο επιχείρημα ότι το προτεινόμενο σχέδιο καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία. Με αυτό τον όρο, οι απορριπτικοί εννοούν βέβαια την «Ελληνοκυπριακή Δημοκρατία», έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από το 1964 και εξής (με την de facto αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από την κυβέρνηση λόγω της δικοινοτικής βίας και την καταφυγή τους σε θύλακες). Άποψη τους είναι πως η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να περιμένει μέχρι τα διεθνή δεδομένα να αλλάξουν υπέρ των Ελληνοκυπρίων, ώστε να μπορεί να βρεθεί μια λύση που θα εξαναγκάζει τους Τουρκοκυπρίους να ενταχθούν σε αυτήν ως μειονότητα. Διαφορετικά, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Παπαδόπουλου, το status quo είναι «η δεύτερη καλύτερη λύση για όλους».
Συνεχιστές αυτής της αντίληψης είναι ο Λιλλήκας (υπ. Εξωτερικών του Τ.Παπαδόπουλου), η ΕΔΕΚ κλπ. Μάλιστα, η αντίληψη τους δεν έχει ως αντίλογο απέναντι τα σχέδια Ανάν μόνο τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά και την πιθανότητα ύπαρξης δύο διαφορετικών κρατών, προ του κινδύνου τουρκοποίησης ολόκληρης της Κύπρου.
Πρέπει να δούμε ότι οι προτάσεις Λιλλήκα, που Έλληνες Αριστεροί «Πατριώτες» περιβάλλουν με δέος και εκτίμηση επιχειρούν να εντάξουν ακόμη περισσότερο την Κύπρο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
· Απαιτούν μια διαφορετικού τύπου συνεννόηση με τις ΗΠΑ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΑΝΑΒΆΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΦΟΥ ΤΟ ΡΟΛΟ-ΕΦΟΡΜΗΣΗΣ\ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΙΘΗΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ)
· Θέλουν να μετατρέψουν την Κύπρο σε Ορμητήριο του Ευρωστρατού για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Ασία-Αφρική-Μ.Ανατολή και σιγά σιγά εθίζουν τον κυπριακό λαό στην συμμετοχή των Κυπριακών Δυνάμεων σε Ιμπεριαλιστικούς Στρατιωτικούς Κατασταλτικούς Μηχανισμούς διαμέσου του ΟΑΣΕ.
· Επίσης, επιδιώκουν στρατιωτικές συνεργασίες και αγορές όπλων με διαφορετικές δυνάμεις π.χ. Ρωσία-Γαλλία, ώστε να εξισορροπήσουν το ρόλο των ΗΠΑ.
· Τέλος, διευρύνονται ολοένα οι πιέσεις τμημάτων του αστικού κατεστημένου για είσοδο της Κύπρου σε ΝΑΤΟ.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής εκτίμησης ήταν ότι (2) χρόνια μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης του προέδρου Χριστόφια, στην οποία μετείχαν η ΕΔΕΚ, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ αποχώρησε. Τα βασικά επιχειρήματα αφορούν τη διαφωνία της ΕΔΕΚ στις προτάσεις του προέδρου Χριστόφια σε ότι αφορά την επίλυση του Κυπριακού για την εκ περιτροπής προεδρία, τη σταθμισμένη ψήφο και την παραμονή πενήντα χιλιάδων εποίκων. Υπενθυμίζεται ότι το 1998 η ΕΔΕΚ είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση Κληρίδη, επειδή ματαιώθηκε η εγκατάσταση στην Κύπρο των πυραύλων S-300.
Και ενώ τα πράγματα φαίνεται ότι οδεύουν σε νέο αδιέξοδο, σε παρέμβαση του ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης αναγνωρίζει ότι η πολιτική ηγεσία της Κύπρου δεν έχει αποφασίσει πώς θα χειριστεί πιθανή νέα αποτυχία των συνομιλιών για το κυπριακό.
Σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κύπρου ο Γλαύκος Κληρίδης χαρακτηρίζει την επιλογή της «μη λύσης», που έχει αρχίσει να εμπεδώνεται στον λαό, ως «μία πολύ κακή λύση» και σημειώνει ότι ακόμα και σήμερα, 33 χρόνια μετά την αποδοχή της, η έννοια της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν έχει γίνει κατανοητή από τον λαό.
Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτει τη διφορούμενη στάση του, αφού οι δηλώσεις του συγκαλύπτουν στο πέπλο του φόβου την συμφωνία του απέναντι στο Χριστόφια για τη διασταυρούμενη ψήφο, τονίζοντας ότι «δεν μπορεί ένας να θεωρείται πρόεδρος της Κύπρου, όταν από την εκλογή του αποκλείεται ένα 18% του πληθυσμού».
Εξάλλου, πάντα οι ακραίες φωνές συμπλήρωναν την συμβιβαστική στάση των διαπραγματευτών, ενώ επίσης οι καλοπροαίρετες τοποθετήσεις όπως του Ερντογάν για αποχώρηση του Τουρκικού Στρατού Κατοχής σε περίπτωση λύσης ή του Ευ.Βενιζέλου για τις ξεπερασμένες Συνθήκες Εγγύησης έκρυβαν την πρόθεση να φανούν τα εμπλεκόμενα μέρη αρεστά στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, φορτώνοντας το βάρος ης αποτυχίας των συνομιλιών στην αντίθετη μεριά.
Παιχνίδια στις πλάτες των λαών, ενώ με τα εθνικιστικά γκέμια επιχειρούν να συγκρατήσουν την τεράστια οργή και αγανάκτηση που προκαλούν τα πρωτόγνωρα κοινωνικά προβλήματα. Μια νεολαίας που θέλει να ενωθεί, να ξεπεράσει την έχθρα του παρελθόντος, καθώς ολοένα περισσότερο έρχεται κοντά κοινωνικά και τείνει να διαβάσει τους όρους ανάπτυξης κοινών ταξικών αγώνων.
Οι μόνοι εξάλλου που μπορούν να δώσουν ειρηνική απάντηση στο Κυπριακό Ζήτημα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ενός Λαού με δύο εθνότητες, μαζί με ένα πολυεθνικό πλήθος ταξικών αδελφών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου