ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ
Ο στρατός και η στρατιωτική θητεία από την ύπαρξή τους μέχρι και σήμερα βασίζονται στην ενιαιοποίηση και ομογενοποίηση αυτών που υπηρετούν την θητεία τους και την κάλυψη τους από μια «διαταξική» ομπρέλα. Δομικά και ιδεολογικά ενσάρκωνε αυτό που λέμε εθνική ενότητα. Αυτή η «μοναδική» υποτίθεται φύση του στρατού, από ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του και μειοψηφική κοινωνική τάση, τείνει σήμερα να γίνει το βασικό κοινωνικοπολιτικό μοντέλο της αστικής απάντησης στην κρίση. Μιας απάντησης, που από τη μια φέρει τη σκληρή οικονομική πολιτική των αντιλαϊκών μέτρων κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Από την άλλη στήνει ένα τρομακτικό ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα, που εντάσσει στην στρατηγική ξεπεράσματος της κρίσης τον ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης (με αναβαθμισμένο ρόλο), τα «πολεμικά παιχνίδια» στο Αιγαίο πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων, τον χαρακτηρισμό «εσωτερικός εχθρός» σε κάθε κίνημα και κοινωνική ομάδα που αμφισβητεί και αγωνίζεται. Ένα πλέγμα που θέτει διαρκώς και, όλο και πιο, εκφοβιστικά θέμα δήθεν εθνικής κυριαρχίας.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ
Ο στρατός και η στρατιωτική θητεία από την ύπαρξή τους μέχρι και σήμερα βασίζονται στην ενιαιοποίηση και ομογενοποίηση αυτών που υπηρετούν την θητεία τους και την κάλυψη τους από μια «διαταξική» ομπρέλα. Δομικά και ιδεολογικά ενσάρκωνε αυτό που λέμε εθνική ενότητα. Αυτή η «μοναδική» υποτίθεται φύση του στρατού, από ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του και μειοψηφική κοινωνική τάση, τείνει σήμερα να γίνει το βασικό κοινωνικοπολιτικό μοντέλο της αστικής απάντησης στην κρίση. Μιας απάντησης, που από τη μια φέρει τη σκληρή οικονομική πολιτική των αντιλαϊκών μέτρων κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Από την άλλη στήνει ένα τρομακτικό ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα, που εντάσσει στην στρατηγική ξεπεράσματος της κρίσης τον ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης (με αναβαθμισμένο ρόλο), τα «πολεμικά παιχνίδια» στο Αιγαίο πάνω από τα κεφάλια των εργαζόμενων, τον χαρακτηρισμό «εσωτερικός εχθρός» σε κάθε κίνημα και κοινωνική ομάδα που αμφισβητεί και αγωνίζεται. Ένα πλέγμα που θέτει διαρκώς και, όλο και πιο, εκφοβιστικά θέμα δήθεν εθνικής κυριαρχίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε προσπάθεια αντίστασης της θιγόμενης πλειοψηφίας βαφτίζεται υπονόμευση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Ενώ το κεφάλαιο κλέβει με κάθε μέσο τον πλούτο των εργαζομένων και ζητά «να μπει βαθιά το χέρι στην τσέπη», τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα αυξάνονται ραγδαία, όπως και τα αστρονομικά κέρδη των βιομηχάνων που εμπλέκονται σε αυτά (βλ. Κόκκαλης, Μητιλιναίος κτλ). Όλοι οι μηχανισμοί του κράτους, από το στρατό μέχρι τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς κάνουν πράξη το δόγμα πως «είτε με τα παιδιά σας (που θα κληθούν να υπηρετήσουν τα σχέδια του ελληνικού κεφαλαίου για καλύτερο διεθνές πλασάρισμα, που θα γίνουν μισθοφόροι στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις ή θα δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης για το τίποτα) είτε με το υστέρημά σας, θα δώσετε το αίμα σας για μια νέα ανάπτυξη του κεφαλαίου».
Σε αυτές τις συνθήκες σκληρής ταξικής πολιτικής, το ερώτημα τι κάνουν και πως απαντούν οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς, γίνεται όρος επιβίωσης για την ίδια τη θιγόμενη πλειοψηφία.
Η καθεστωτική αριστερά λοιπόν, όχι μόνο δεν συγκρούεται με τον πυρήνα αυτής της επίθεσης, αλλά με τη στάση της επί της ουσίας δικαιώνει και ενισχύει κομμάτια της ίδιας της αστικής προπαγάνδας. Από την μια, οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για μια άλλου τύπου ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού και μια πιο φιλολαϊκή ΕΕ συνεχίζονται ακόμα και την εποχή που η ΕΕ παίζει κυρίαρχο ρόλο στη νέα ληστρική επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Η αυταπάτη δε αυτή φτάνει μέχρι το σημείο «αγιοποίησης» της ΕΕ μπροστά στο «δαιμονικό» ΔΝΤ και στις προτάσεις εθνικής-λαϊκής ενότητας ενάντια στους κερδοσκόπους (είτε του Αλαβάνου είτε του Τσίπρα και του Λαφαζάνη).
Από την άλλη, το ΚΚΕ κάνει «αντιπολίτευση» λέγοντας πώς «αυτός είναι πατριωτισμός να μην πληρώσει ο λαός». Χαμένο στην αποθέωση της σκληρής εκλογικής λογικής, που αποθεώνει τους συσχετισμούς, και από την άλλη στη στρατηγική ουτοπία για συνεργασία εργαζομένων και κομματιών της «προοδευτικής αστικής τάξης», όχι απλά αδυνατεί να βαθύνει την σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά γίνεται ο πυρήνας (τελικά) της εθνικής ενότητας. Έτσι, ακόμη και το αντιΝΑΤΟΪΚΟ του προφίλ γίνεται «κενό γράμμα» αν συνδέσει παράλληλα κανείς την επί της ουσίας μη δράση των μελών της ΚΝΕ στο στρατό, γιατί - εκτός των άλλων - δεν τους καλύπτει το ίδιο τους το κόμμα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η δράση των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και μιας μεγάλης μερίδας φαντάρων που συστρατεύονται με αυτούς, μέσω του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία και δυναμική. Γεγονός το οποίο το αντιλαμβάνονται οι αστικοί κύκλοι και ως έκφραση ανησυχίας αυτών πρέπει να λάβουμε και την καταγγελία από το ΛΑΟΣ και το Μ. Βορίδη για τη δράση μας μέσα στα στρατόπεδα, ή την προσπάθεια συκοφάντησής μας ως «πράκτορες» από την ΕΥΠ και τους κρατικούς μηχανισμούς ασφαλείας.
Και τι είναι αυτό που τους φοβίζει; Μα, πως σε «εντός έδρας» αγώνα για αυτούς, σε ένα σκληρό και αυταρχικό πλαίσιο, ο αγώνας των φαντάρων όχι μόνο αντέχει και αναπτύσσεται αλλά, ταυτόχρονα, καταφέρνει και νικάει!
Γιατί, τι ήταν τελικά η αναστολή του μέτρου που ετοίμαζε η ΝΔ για τη στράτευση στα 18; Όχι μόνο το κίνημα μέσα και έξω από το στρατό το μπλόκαρε με συνεντεύξεις ένστολων φαντάρων, με ψηφίσματα σε εργασιακούς χώρους και σχολές και κινητοποιήσεις έξω από το Πεντάγωνο, αλλά τον επόμενο χρόνο μειώθηκε και η θητεία (9μηνο).
Πώς αλλιώς μπορεί να ονομαστεί η πρωτόγνωρη κινητοποίηση αλληλεγγύης και στήριξης στη μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που εκφράστηκε με γράμμα φαντάρων από 52 στρατόπεδα, οι οποίοι «έκοψαν την όρεξη» σε όσους πειραματίζονταν με τα όρια της κοινωνικής συναίνεσης και απειλούσαν να κατεβάσουν το στρατό στους δρόμους ενάντια στην εξεγερμένη νεολαία; Και δεν ήταν μόνο το γράμμα των φαντάρων (που προκάλεσε δέος σε διεθνή κλίμακα), αλλά η δημιουργία κοινωνικού ρεύματος μέσα στα στρατόπεδα. Εκεί που φαντάροι πετούσαν έξω από τα ΚΨΜ και τους λόχους τους «ελληνάρες», ενώ οι αξιωματικοί προπαγάνδιζαν «την ενότητα του στρατού με τους μαγαζάτορες και την αστυνομία».
Τι σηματοδοτεί άραγε, σε μια περίοδο ισοπέδωσης του συνόλου των δικαιωμάτων νεολαίας και εργαζομένων και σε περίοδο που το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα δυσκολεύεται έστω να ανακόψει αυτή την επίθεση, οι φαντάροι να καταφέρνουν να μην τους κόβεται κανένα από τα δικαιώματα τους και να διεκδικούν περισσότερα;
Που πήγε άραγε η προσπάθεια του Ευ. Βενιζέλου να περικόψει τα δωρεάν εισιτήρια των φαντάρων; Πήγε στον κάλαθο των αχρήστων ύστερα από το βάρος της δράσης των φαντάρων και των ανακοινώσεων του Δικτύου Σπάρτακος. Τότε, έγινε και η παράλληλη διαπίστωση μερίδας των μονίμων ότι οι φαντάροι πετυχαίνουν πράγματα γιατί κάνουν συνδικαλισμό!
Τα ίδια αποτελέσματα έχει και ο αγώνας που γίνεται για να μην πηγαίνουν οι φαντάροι να υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ, την ελληνική δύναμη επέμβασης και κατοχής στην Κύπρο, και μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο οι ίδιοι οι διοικητές των μονάδων να παραδέχονται ότι η στράτευση στην ΕΛΔΥΚ δεν είναι υποχρεωτική.
Αυτά και μια σειρά ακόμα μεγάλα και μικρά παραδείγματα (ασκήσεις, αγκαρίες, αυταρχικές συμπεριφορές στρατιωτικών, βύσματα και ο κατάλογος είναι μακρύς) αποδεικνύουν ότι όπου παρεμβαίνει το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος καταφέρνει με τη δράση του και την αντίληψή του πραγματικά αποτελέσματα.
Υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα δυνατότητας ανατροπής των συσχετισμών, από τη μαζική, πολιτική, αντικαπιταλιστική τελικά, πάλη της νεολαίας; Κερδίζουμε νίκες, αλλάζουμε συνειδήσεις, αντιμετωπίζουμε τους μηχανισμούς του κράτους, όχι γιατί απλώς δίνουμε μάχες για τα εισιτήρια, τις συνθήκες και τις υπηρεσίες. Μαζί με αυτά, που αποτελούν τον αγώνα για την καθημερινότητα της νεολαίας μέσα στα στρατόπεδα, αμφισβητούμε το αξιόμαχο, την πολεμική ετοιμότητα, τα ακραία δόγματα καταστολής και ελέγχου της κοινωνίας, την προετοιμασία για τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, τον εθνικισμό και την εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους.
Το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος αποτελεί το μόρφωμα εκείνο μέσα στο στρατό, που αποτελεί συνέχεια και διεύρυνση της ΕΑΑΚ σε ένα νέο πεδίο μάχης των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς - και όχι μόνο. Το Δίκτυο Σπάρτακος έχει καταφέρει να ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια όλου του κύκλου της αριστεράς (καθεστωτικής ή μη, κοινοβουλευτικής ή «εκτός των τειχών») και να εντάξει στη δράση του ανθρώπους που μέχρι να βρεθούν στο στρατό δεν είχαν καμία σχέση με οποιαδήποτε έκφανσή της.
Ιδιαίτερα σήμερα, που όλοι οι μηχανισμοί του κράτους δουλεύουν για την απόλυτη υποβάθμιση των δικαιωμάτων της θιγόμενης εργαζόμενης πλειοψηφίας και την απομόνωση των αγωνιστών, η δράση μέσα στο στρατό αποκτά μεγάλη σημασία.
Για να γίνει όμως αυτό οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα πρέπει να βρίσκονται βήματα μακριά από τα πρότυπα της εθνικής ενότητας και της υπεράσπισης των εθνικών, δηλαδή αστικών συμφερόντων. Μακριά από λογικές που μιλούν για την «εθνική υπεράσπιση των συνόρων από την τουρκική επιθετικότητα» αρνούμενες να δουν τον τεράστιο ανταγωνισμό ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Μακριά από αυτούς τους υπερπατριώτες που μιλούν για τις «γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο», αποπροσανατολίζοντας την οργή και αγανάκτηση μας για τις γκρίζες ζώνες που ολοένα περισσότερο αμφισβητούν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και με την κρατική τρομοκρατία εκφοβίζουν τις τάσεις κοινωνικής αμφισβήτησης. Μακριά από λογικές που υπερασπίζονται την αυτοτελή εθνική ανάπτυξη του «μικρού ελληνικού κεφαλαίου» κόντρα στους «κακούς ξένους» και τα αφηρημένα «μονοπώλια».
Μακριά από τις αντιλήψεις που «συγκρούονται» μεν με το ρόλο του στρατού εκτός συνόρων, αλλά «φλερτάρουν» με το αξιόμαχο και την αναγκαιότητα ύπαρξης του στρατού - είτε «ευέλικτου και μισθοφορικού», είτε «λαϊκού και δημοκρατικού» - εντός συνόρων. αντιλήψεις που υποτάσσονται τελικά στον αναβαθμισμένο κατασταλτικό ρόλο που πρέπει να έχει αυτός σε διαφόρων ειδών «τρομοκρατικές» αποστολές απέναντι στους κολασμένους του πλανήτη, τους μετανάστες και κομμάτια του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Κοινώς, με τον πιο δυναμικό και μαχητικό τρόπο, πρέπει να εκφράσουμε στις σύγχρονες συνθήκες, ότι εμείς ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ για τα συμφέροντα οποιασδήποτε αστικής τάξης, ντόπιας ή ξένης. Θα δώσουμε τη μάχη ΜΟΝΟ για την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του ελέγχου μας.
Το επόμενο διάστημα η αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά θα πρέπει με την πολιτική της παρουσία να εκφράσει αυτό που πολύ φοβούνται και άλλοι δεν μπορούν να εκφράσουν: Σήμερα, που προσπαθούν να μας πείσουν για το ενιαίο καλό του έθνους, στη χώρα μας και σε κάθε χώρα υπάρχουν δυο έθνη. Το έθνος των εργατών και το έθνος του κεφαλαίου τα οποία αποτελούν αγεφύρωτους και αντιπαραθετικούς κόσμους. Σήμερα, που κάθε κινηματικό σκίρτημα κινδυνεύει να ονομαστεί «προδοσία για την πατρίδα» και να βαφτιστεί, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ, εσωτερικός εχθρός, εμείς πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι για την ολιγαρχία, το κεφάλαιο και τους συμμάχους τους ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ.
Γι’ αυτό χρειάζεται μια αριστερά που θα σηκώσει το γάντι του κοινωνικού πολέμου, που έχει πετάξει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη - και ειδικά στην Ελλάδα - το κεφάλαιο στους προλετάριους. Ποιοι, αν όχι εμείς, σύντροφοι; Πότε, αν όχι τώρα; Από τη δική μας αποφασιστικότητα κρίνεται, στα δικά μας χέρια βρίσκεται το μέλλον μας.
Ειδικά μέσα στο στρατό, θα δώσουμε τη μάχη μέχρι τέλους; Θα εκφράσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά κυρίως τη λαϊκή νεολαία, θα πορευτούμε μαζί της στους μεγαλειώδεις δρόμους που ανοίγει η αυθόρμητη δράση της; Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που δε γίνονται «περήφανοι» δόκιμοι, είτε για να εκδημοκρατίσουν το στρατό είτε για να «καβατζωθούν» με «αξιοκρατία και αξιοπρέπεια»; Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που στις πορείες του Πολυτεχνείου, θα εκφράζουν το κλίμα γενικού ξεσηκωμού μέσα στα στρατόπεδα, από τη σκοπιά αυτών που μάχονται κι όχι αυτών που διαπραγματεύονται;
Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που «εκτίθενται» μέχρι τέλους μαζί με τους χιλιάδες «ανώνυμους» ήρωες της νεολαίας (όπως πχ το Δεκέμβρη του ’08), στη μάχη κατά του στρατού-ΜΑΤατζή, του στρατού-στυγνού εργοδότη, του στρατού-υπερασπιστή της εθνικής ανάπτυξης των εργοδοτών; Θα είμαστε οι αγωνιστές που δε φοβήθηκαν να εμφανιστούν δημόσια στη δημόσια αντιπαράθεση ή να συνυπογράψουν τις προσπάθειες για τη μαχητική και ταξική ενότητα της νεολαίας μέσα κι έξω από το στρατό;
Θα είμαστε οι αγωνιστές, που κάνουν πράξη τις θέσεις για μπλοκάρισμα του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού, των αποστολών εκτός συνόρων. Ιδού η Ρόδος… σύντροφοι. Το κράτος ζητά από τη νεολαία να στελεχώσει το στρατό κατοχής στην Κύπρο, σε ξένη χώρα πάνω στις πλάτες και τα δικαιώματα των Κύπριων εργαζόμενων, βόρειων και νότιων. Όταν η βάση της νεολαίας, ακόμα και χωρίς κινηματικές-συλλογικές εμπειρίες, αρνείται να το κάνει, εμείς θα κρυφτούμε πίσω από τους φόβους μας; Θα γίνουμε, ΟΛΟΙ όμως, πρωτεργάτες αυτής της δράσης; Θα αρνηθούμε, με ακόμα πιο πολιτικά χαρακτηριστικά; Θα γίνουμε πηγή έμπνευσης για τους - διαρκώς πιο πολλούς και νέους - αγωνιστές;
Γι’ αυτό λοιπόν, το Δίκτυο Σπάρτακος και η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, ενόψει και της νέας σειράς του Μαΐου, θα απευθύνει ένα ευρύ κάλεσμα αγώνα.
Οι νέοι φαντάροι, μαζί με τους παλιούς, μαζί με τα όργανα του εργατικού κινήματος, των τοπικών κινημάτων, της σπουδάζουσας νεολαίας, να κάνουν το Μάιο μια πραγματική Αντεπίθεση Αμφισβήτησης και Διεκδίκησης μέσα κι έξω από τα στρατόπεδα. Υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα του Φαντάρου-Πολίτη με Στολή.
Για να μην περικοπεί ούτε ένα από τα δικαιώματά μας στο στρατό στο όνομα της έκτακτης εθνικής ανάγκης. Ακόμα περισσότερο, για να διεκδικήσουμε περισσότερα ακόμα κι από όσα μας επιτρέπουν να φανταστούμε.
Για να μπλοκαριστούν όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα και όχι απλά να μειωθούν ή να δοθούν σε Έλληνες επιχειρηματίες.
Για να σταματήσουν όλες οι αποστολές εκτός συνόρων. Να διαλυθεί το ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ. Να κλείσουν οι Βάσεις του Θανάτου.
Για να Μπλοκαριστεί η στρατιωτική Άσκηση Ελλάδας-Ισραήλ και να ακυρωθεί η Συμφωνία Στρατιωτικής Συνεργασίας με το Κράτος-Τρομοκράτη του Ισραήλ.
Για να σταματήσει η θυσία της νεολαίας στα αναπτυξιακά και τυχοδιωκτικά πολεμικά τους σχέδια.
Για να ηττηθούν τώρα τα σενάρια χρήσης του στρατού ως μέσο καταστολής των αγώνων της θιγόμενης πλειοψηφίας. Για να ηττηθεί η νέα προσπάθεια της θωρακισμένης αστικής δημοκρατίας να μετατρέψει το στρατό σε καθοδηγητή και βασικό κρίκο των σωμάτων εσωτερικής ασφάλειας, του δικαστικού μηχανισμού, της τρομοϋστερίας και της καταστολής.
Για να μην ντυθεί κανένας άλλος νέος Αστυνομικός-Ματατζής-Ασφαλίτης-Αξιωματικός και Μισθοφόρος Στρατιώτης. Κανένας νέος άνθρωπος Φρουρός των συμφερόντων του κόσμου του πλούτου.
ΜΑΖΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
Την προσπάθεια αυτή θα την ολοκληρώσουμε με την ανάδειξη του ελεύθερου, μαχητικού συνδικαλισμού μέσα στα στρατόπεδα, ως βασικό κομμάτι του πιο ριζοσπαστικού και αποφασισμένου αντιπολεμικού κινήματος. Θα την προχωρήσουμε μέχρι τέλους, μέχρι τη θεσμική του κατοχύρωση. Μέχρι, οι πολλοί νικηφόροι αγώνες των φαντάρων να γίνουν ο κανόνας στην καθημερινότητά τους. Μέχρι το αντιπολεμικό κίνημα και οι φαντάροι-πολίτες με στολή να αποκτήσουν πανκοινωνική έκφραση και απεύθυνση, τόσο μέσα όσο κι έξω από τα συρματοπλέγματα των μονάδων.
Στους μεγάλους αγώνες που έχουμε δώσει μέσα στα στρατόπεδα στα ζητήματα της καθημερινότητας μπορεί να συσπειρωθούν δέκα φαντάροι ή ένας ολόκληρος λόχος ή διμοιρία. Όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρουσης σε πιο βαθιά, πολιτικά ή «επικίνδυνα» θέματα, αυτοί οι δέκα μπορεί να γίνουν 5, 2 ή και ένας. Το ζητούμενο όμως για την αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι να ενοποιηθεί στον αγώνα για την καθημερινότητα, αν και δεν είναι καθόλου μικρός ούτε άνευ σημασίας, αλλά σε κείνο το πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα είναι ικανό να βάλει βαθιά το μαχαίρι στην αστική κυριαρχία.
Το ερώτημα εν τέλει που θα πρέπει να μας απασχολεί, είναι αυτό που λέμε και σε όλους τους φαντάρους όταν αρχίζουμε μια νέα αναμέτρηση. Είμαστε ή δεν είμαστε; Πάμε να το κάνουμε ή δεν πάμε; Ο δρόμος που ανοίγουμε, δεν έχει επιστροφή – και ούτε θέλουμε.
Γιατί στο τέλος του, όπως ακριβώς μας έχει δείξει η εμπειρία από τους αγώνες μέσα στα στρατόπεδα, βρίσκεται η νίκη.
ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Σε αυτές τις συνθήκες σκληρής ταξικής πολιτικής, το ερώτημα τι κάνουν και πως απαντούν οι δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς, γίνεται όρος επιβίωσης για την ίδια τη θιγόμενη πλειοψηφία.
Η καθεστωτική αριστερά λοιπόν, όχι μόνο δεν συγκρούεται με τον πυρήνα αυτής της επίθεσης, αλλά με τη στάση της επί της ουσίας δικαιώνει και ενισχύει κομμάτια της ίδιας της αστικής προπαγάνδας. Από την μια, οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ για μια άλλου τύπου ανάπτυξη στα πλαίσια του καπιταλισμού και μια πιο φιλολαϊκή ΕΕ συνεχίζονται ακόμα και την εποχή που η ΕΕ παίζει κυρίαρχο ρόλο στη νέα ληστρική επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Η αυταπάτη δε αυτή φτάνει μέχρι το σημείο «αγιοποίησης» της ΕΕ μπροστά στο «δαιμονικό» ΔΝΤ και στις προτάσεις εθνικής-λαϊκής ενότητας ενάντια στους κερδοσκόπους (είτε του Αλαβάνου είτε του Τσίπρα και του Λαφαζάνη).
Από την άλλη, το ΚΚΕ κάνει «αντιπολίτευση» λέγοντας πώς «αυτός είναι πατριωτισμός να μην πληρώσει ο λαός». Χαμένο στην αποθέωση της σκληρής εκλογικής λογικής, που αποθεώνει τους συσχετισμούς, και από την άλλη στη στρατηγική ουτοπία για συνεργασία εργαζομένων και κομματιών της «προοδευτικής αστικής τάξης», όχι απλά αδυνατεί να βαθύνει την σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά γίνεται ο πυρήνας (τελικά) της εθνικής ενότητας. Έτσι, ακόμη και το αντιΝΑΤΟΪΚΟ του προφίλ γίνεται «κενό γράμμα» αν συνδέσει παράλληλα κανείς την επί της ουσίας μη δράση των μελών της ΚΝΕ στο στρατό, γιατί - εκτός των άλλων - δεν τους καλύπτει το ίδιο τους το κόμμα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η δράση των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και μιας μεγάλης μερίδας φαντάρων που συστρατεύονται με αυτούς, μέσω του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία και δυναμική. Γεγονός το οποίο το αντιλαμβάνονται οι αστικοί κύκλοι και ως έκφραση ανησυχίας αυτών πρέπει να λάβουμε και την καταγγελία από το ΛΑΟΣ και το Μ. Βορίδη για τη δράση μας μέσα στα στρατόπεδα, ή την προσπάθεια συκοφάντησής μας ως «πράκτορες» από την ΕΥΠ και τους κρατικούς μηχανισμούς ασφαλείας.
Και τι είναι αυτό που τους φοβίζει; Μα, πως σε «εντός έδρας» αγώνα για αυτούς, σε ένα σκληρό και αυταρχικό πλαίσιο, ο αγώνας των φαντάρων όχι μόνο αντέχει και αναπτύσσεται αλλά, ταυτόχρονα, καταφέρνει και νικάει!
Γιατί, τι ήταν τελικά η αναστολή του μέτρου που ετοίμαζε η ΝΔ για τη στράτευση στα 18; Όχι μόνο το κίνημα μέσα και έξω από το στρατό το μπλόκαρε με συνεντεύξεις ένστολων φαντάρων, με ψηφίσματα σε εργασιακούς χώρους και σχολές και κινητοποιήσεις έξω από το Πεντάγωνο, αλλά τον επόμενο χρόνο μειώθηκε και η θητεία (9μηνο).
Πώς αλλιώς μπορεί να ονομαστεί η πρωτόγνωρη κινητοποίηση αλληλεγγύης και στήριξης στη μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, που εκφράστηκε με γράμμα φαντάρων από 52 στρατόπεδα, οι οποίοι «έκοψαν την όρεξη» σε όσους πειραματίζονταν με τα όρια της κοινωνικής συναίνεσης και απειλούσαν να κατεβάσουν το στρατό στους δρόμους ενάντια στην εξεγερμένη νεολαία; Και δεν ήταν μόνο το γράμμα των φαντάρων (που προκάλεσε δέος σε διεθνή κλίμακα), αλλά η δημιουργία κοινωνικού ρεύματος μέσα στα στρατόπεδα. Εκεί που φαντάροι πετούσαν έξω από τα ΚΨΜ και τους λόχους τους «ελληνάρες», ενώ οι αξιωματικοί προπαγάνδιζαν «την ενότητα του στρατού με τους μαγαζάτορες και την αστυνομία».
Τι σηματοδοτεί άραγε, σε μια περίοδο ισοπέδωσης του συνόλου των δικαιωμάτων νεολαίας και εργαζομένων και σε περίοδο που το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα δυσκολεύεται έστω να ανακόψει αυτή την επίθεση, οι φαντάροι να καταφέρνουν να μην τους κόβεται κανένα από τα δικαιώματα τους και να διεκδικούν περισσότερα;
Που πήγε άραγε η προσπάθεια του Ευ. Βενιζέλου να περικόψει τα δωρεάν εισιτήρια των φαντάρων; Πήγε στον κάλαθο των αχρήστων ύστερα από το βάρος της δράσης των φαντάρων και των ανακοινώσεων του Δικτύου Σπάρτακος. Τότε, έγινε και η παράλληλη διαπίστωση μερίδας των μονίμων ότι οι φαντάροι πετυχαίνουν πράγματα γιατί κάνουν συνδικαλισμό!
Τα ίδια αποτελέσματα έχει και ο αγώνας που γίνεται για να μην πηγαίνουν οι φαντάροι να υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ, την ελληνική δύναμη επέμβασης και κατοχής στην Κύπρο, και μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο οι ίδιοι οι διοικητές των μονάδων να παραδέχονται ότι η στράτευση στην ΕΛΔΥΚ δεν είναι υποχρεωτική.
Αυτά και μια σειρά ακόμα μεγάλα και μικρά παραδείγματα (ασκήσεις, αγκαρίες, αυταρχικές συμπεριφορές στρατιωτικών, βύσματα και ο κατάλογος είναι μακρύς) αποδεικνύουν ότι όπου παρεμβαίνει το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος καταφέρνει με τη δράση του και την αντίληψή του πραγματικά αποτελέσματα.
Υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα δυνατότητας ανατροπής των συσχετισμών, από τη μαζική, πολιτική, αντικαπιταλιστική τελικά, πάλη της νεολαίας; Κερδίζουμε νίκες, αλλάζουμε συνειδήσεις, αντιμετωπίζουμε τους μηχανισμούς του κράτους, όχι γιατί απλώς δίνουμε μάχες για τα εισιτήρια, τις συνθήκες και τις υπηρεσίες. Μαζί με αυτά, που αποτελούν τον αγώνα για την καθημερινότητα της νεολαίας μέσα στα στρατόπεδα, αμφισβητούμε το αξιόμαχο, την πολεμική ετοιμότητα, τα ακραία δόγματα καταστολής και ελέγχου της κοινωνίας, την προετοιμασία για τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, τον εθνικισμό και την εθνική ενότητα του ελληνικού κράτους.
Το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος αποτελεί το μόρφωμα εκείνο μέσα στο στρατό, που αποτελεί συνέχεια και διεύρυνση της ΕΑΑΚ σε ένα νέο πεδίο μάχης των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς - και όχι μόνο. Το Δίκτυο Σπάρτακος έχει καταφέρει να ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια όλου του κύκλου της αριστεράς (καθεστωτικής ή μη, κοινοβουλευτικής ή «εκτός των τειχών») και να εντάξει στη δράση του ανθρώπους που μέχρι να βρεθούν στο στρατό δεν είχαν καμία σχέση με οποιαδήποτε έκφανσή της.
Ιδιαίτερα σήμερα, που όλοι οι μηχανισμοί του κράτους δουλεύουν για την απόλυτη υποβάθμιση των δικαιωμάτων της θιγόμενης εργαζόμενης πλειοψηφίας και την απομόνωση των αγωνιστών, η δράση μέσα στο στρατό αποκτά μεγάλη σημασία.
Για να γίνει όμως αυτό οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα πρέπει να βρίσκονται βήματα μακριά από τα πρότυπα της εθνικής ενότητας και της υπεράσπισης των εθνικών, δηλαδή αστικών συμφερόντων. Μακριά από λογικές που μιλούν για την «εθνική υπεράσπιση των συνόρων από την τουρκική επιθετικότητα» αρνούμενες να δουν τον τεράστιο ανταγωνισμό ελληνικού και τουρκικού κεφαλαίου στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Μακριά από αυτούς τους υπερπατριώτες που μιλούν για τις «γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο», αποπροσανατολίζοντας την οργή και αγανάκτηση μας για τις γκρίζες ζώνες που ολοένα περισσότερο αμφισβητούν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και με την κρατική τρομοκρατία εκφοβίζουν τις τάσεις κοινωνικής αμφισβήτησης. Μακριά από λογικές που υπερασπίζονται την αυτοτελή εθνική ανάπτυξη του «μικρού ελληνικού κεφαλαίου» κόντρα στους «κακούς ξένους» και τα αφηρημένα «μονοπώλια».
Μακριά από τις αντιλήψεις που «συγκρούονται» μεν με το ρόλο του στρατού εκτός συνόρων, αλλά «φλερτάρουν» με το αξιόμαχο και την αναγκαιότητα ύπαρξης του στρατού - είτε «ευέλικτου και μισθοφορικού», είτε «λαϊκού και δημοκρατικού» - εντός συνόρων. αντιλήψεις που υποτάσσονται τελικά στον αναβαθμισμένο κατασταλτικό ρόλο που πρέπει να έχει αυτός σε διαφόρων ειδών «τρομοκρατικές» αποστολές απέναντι στους κολασμένους του πλανήτη, τους μετανάστες και κομμάτια του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Κοινώς, με τον πιο δυναμικό και μαχητικό τρόπο, πρέπει να εκφράσουμε στις σύγχρονες συνθήκες, ότι εμείς ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ για τα συμφέροντα οποιασδήποτε αστικής τάξης, ντόπιας ή ξένης. Θα δώσουμε τη μάχη ΜΟΝΟ για την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και του ελέγχου μας.
Το επόμενο διάστημα η αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά θα πρέπει με την πολιτική της παρουσία να εκφράσει αυτό που πολύ φοβούνται και άλλοι δεν μπορούν να εκφράσουν: Σήμερα, που προσπαθούν να μας πείσουν για το ενιαίο καλό του έθνους, στη χώρα μας και σε κάθε χώρα υπάρχουν δυο έθνη. Το έθνος των εργατών και το έθνος του κεφαλαίου τα οποία αποτελούν αγεφύρωτους και αντιπαραθετικούς κόσμους. Σήμερα, που κάθε κινηματικό σκίρτημα κινδυνεύει να ονομαστεί «προδοσία για την πατρίδα» και να βαφτιστεί, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ, εσωτερικός εχθρός, εμείς πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι για την ολιγαρχία, το κεφάλαιο και τους συμμάχους τους ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ.
Γι’ αυτό χρειάζεται μια αριστερά που θα σηκώσει το γάντι του κοινωνικού πολέμου, που έχει πετάξει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη - και ειδικά στην Ελλάδα - το κεφάλαιο στους προλετάριους. Ποιοι, αν όχι εμείς, σύντροφοι; Πότε, αν όχι τώρα; Από τη δική μας αποφασιστικότητα κρίνεται, στα δικά μας χέρια βρίσκεται το μέλλον μας.
Ειδικά μέσα στο στρατό, θα δώσουμε τη μάχη μέχρι τέλους; Θα εκφράσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά κυρίως τη λαϊκή νεολαία, θα πορευτούμε μαζί της στους μεγαλειώδεις δρόμους που ανοίγει η αυθόρμητη δράση της; Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που δε γίνονται «περήφανοι» δόκιμοι, είτε για να εκδημοκρατίσουν το στρατό είτε για να «καβατζωθούν» με «αξιοκρατία και αξιοπρέπεια»; Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που στις πορείες του Πολυτεχνείου, θα εκφράζουν το κλίμα γενικού ξεσηκωμού μέσα στα στρατόπεδα, από τη σκοπιά αυτών που μάχονται κι όχι αυτών που διαπραγματεύονται;
Θα είμαστε εκείνοι οι αγωνιστές, που «εκτίθενται» μέχρι τέλους μαζί με τους χιλιάδες «ανώνυμους» ήρωες της νεολαίας (όπως πχ το Δεκέμβρη του ’08), στη μάχη κατά του στρατού-ΜΑΤατζή, του στρατού-στυγνού εργοδότη, του στρατού-υπερασπιστή της εθνικής ανάπτυξης των εργοδοτών; Θα είμαστε οι αγωνιστές που δε φοβήθηκαν να εμφανιστούν δημόσια στη δημόσια αντιπαράθεση ή να συνυπογράψουν τις προσπάθειες για τη μαχητική και ταξική ενότητα της νεολαίας μέσα κι έξω από το στρατό;
Θα είμαστε οι αγωνιστές, που κάνουν πράξη τις θέσεις για μπλοκάρισμα του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού, των αποστολών εκτός συνόρων. Ιδού η Ρόδος… σύντροφοι. Το κράτος ζητά από τη νεολαία να στελεχώσει το στρατό κατοχής στην Κύπρο, σε ξένη χώρα πάνω στις πλάτες και τα δικαιώματα των Κύπριων εργαζόμενων, βόρειων και νότιων. Όταν η βάση της νεολαίας, ακόμα και χωρίς κινηματικές-συλλογικές εμπειρίες, αρνείται να το κάνει, εμείς θα κρυφτούμε πίσω από τους φόβους μας; Θα γίνουμε, ΟΛΟΙ όμως, πρωτεργάτες αυτής της δράσης; Θα αρνηθούμε, με ακόμα πιο πολιτικά χαρακτηριστικά; Θα γίνουμε πηγή έμπνευσης για τους - διαρκώς πιο πολλούς και νέους - αγωνιστές;
Γι’ αυτό λοιπόν, το Δίκτυο Σπάρτακος και η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, ενόψει και της νέας σειράς του Μαΐου, θα απευθύνει ένα ευρύ κάλεσμα αγώνα.
Οι νέοι φαντάροι, μαζί με τους παλιούς, μαζί με τα όργανα του εργατικού κινήματος, των τοπικών κινημάτων, της σπουδάζουσας νεολαίας, να κάνουν το Μάιο μια πραγματική Αντεπίθεση Αμφισβήτησης και Διεκδίκησης μέσα κι έξω από τα στρατόπεδα. Υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα του Φαντάρου-Πολίτη με Στολή.
Για να μην περικοπεί ούτε ένα από τα δικαιώματά μας στο στρατό στο όνομα της έκτακτης εθνικής ανάγκης. Ακόμα περισσότερο, για να διεκδικήσουμε περισσότερα ακόμα κι από όσα μας επιτρέπουν να φανταστούμε.
Για να μπλοκαριστούν όλα τα εξοπλιστικά προγράμματα και όχι απλά να μειωθούν ή να δοθούν σε Έλληνες επιχειρηματίες.
Για να σταματήσουν όλες οι αποστολές εκτός συνόρων. Να διαλυθεί το ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ. Να κλείσουν οι Βάσεις του Θανάτου.
Για να Μπλοκαριστεί η στρατιωτική Άσκηση Ελλάδας-Ισραήλ και να ακυρωθεί η Συμφωνία Στρατιωτικής Συνεργασίας με το Κράτος-Τρομοκράτη του Ισραήλ.
Για να σταματήσει η θυσία της νεολαίας στα αναπτυξιακά και τυχοδιωκτικά πολεμικά τους σχέδια.
Για να ηττηθούν τώρα τα σενάρια χρήσης του στρατού ως μέσο καταστολής των αγώνων της θιγόμενης πλειοψηφίας. Για να ηττηθεί η νέα προσπάθεια της θωρακισμένης αστικής δημοκρατίας να μετατρέψει το στρατό σε καθοδηγητή και βασικό κρίκο των σωμάτων εσωτερικής ασφάλειας, του δικαστικού μηχανισμού, της τρομοϋστερίας και της καταστολής.
Για να μην ντυθεί κανένας άλλος νέος Αστυνομικός-Ματατζής-Ασφαλίτης-Αξιωματικός και Μισθοφόρος Στρατιώτης. Κανένας νέος άνθρωπος Φρουρός των συμφερόντων του κόσμου του πλούτου.
ΜΑΖΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
Την προσπάθεια αυτή θα την ολοκληρώσουμε με την ανάδειξη του ελεύθερου, μαχητικού συνδικαλισμού μέσα στα στρατόπεδα, ως βασικό κομμάτι του πιο ριζοσπαστικού και αποφασισμένου αντιπολεμικού κινήματος. Θα την προχωρήσουμε μέχρι τέλους, μέχρι τη θεσμική του κατοχύρωση. Μέχρι, οι πολλοί νικηφόροι αγώνες των φαντάρων να γίνουν ο κανόνας στην καθημερινότητά τους. Μέχρι το αντιπολεμικό κίνημα και οι φαντάροι-πολίτες με στολή να αποκτήσουν πανκοινωνική έκφραση και απεύθυνση, τόσο μέσα όσο κι έξω από τα συρματοπλέγματα των μονάδων.
Στους μεγάλους αγώνες που έχουμε δώσει μέσα στα στρατόπεδα στα ζητήματα της καθημερινότητας μπορεί να συσπειρωθούν δέκα φαντάροι ή ένας ολόκληρος λόχος ή διμοιρία. Όταν έρχεται η στιγμή της σύγκρουσης σε πιο βαθιά, πολιτικά ή «επικίνδυνα» θέματα, αυτοί οι δέκα μπορεί να γίνουν 5, 2 ή και ένας. Το ζητούμενο όμως για την αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι να ενοποιηθεί στον αγώνα για την καθημερινότητα, αν και δεν είναι καθόλου μικρός ούτε άνευ σημασίας, αλλά σε κείνο το πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα είναι ικανό να βάλει βαθιά το μαχαίρι στην αστική κυριαρχία.
Το ερώτημα εν τέλει που θα πρέπει να μας απασχολεί, είναι αυτό που λέμε και σε όλους τους φαντάρους όταν αρχίζουμε μια νέα αναμέτρηση. Είμαστε ή δεν είμαστε; Πάμε να το κάνουμε ή δεν πάμε; Ο δρόμος που ανοίγουμε, δεν έχει επιστροφή – και ούτε θέλουμε.
Γιατί στο τέλος του, όπως ακριβώς μας έχει δείξει η εμπειρία από τους αγώνες μέσα στα στρατόπεδα, βρίσκεται η νίκη.
ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου