ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ NORMAN STONE
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Ο επιφανής ιστορικός ΝΟΡΜΑΝ ΣΤΟΟΥΝ, με λαμπρή καριέρα σε γνωστά βρετανικά και τουρκικά πανεπιστήμια, αποκαλύπτει το πολιτικό μπαγκράουντ των απόψεων του μέσα από τη θητεία του ως σύμβουλος της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Ο επιφανής ιστορικός ΝΟΡΜΑΝ ΣΤΟΟΥΝ, με λαμπρή καριέρα σε γνωστά βρετανικά και τουρκικά πανεπιστήμια, αποκαλύπτει το πολιτικό μπαγκράουντ των απόψεων του μέσα από τη θητεία του ως σύμβουλος της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να επισημάνει ότι «ενώ οι κυβερνήσεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο δήλωναν πως ενεργούσαν για την εθνική άμυνα, εκείνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν η αυτοκρατορία». Και πιο συγκεκριμένα η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Βαλκάνια, Στενά Βοσπόρου και Αραβικές επαρχίες, με το πετρέλαιο να έχει από τότε αρχίσει να παίζει ρόλο, βρέθηκαν στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής μοιρασιάς.
Τα Συμμαχικά μπλοκ έκρυβαν την νέα μοιρασιά επικαλούμενα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη. Ενώ παράλληλες, ανταγωνιστικές στοχεύσεις αποκάλυπταν συχνά ότι ο χειρότερος αυριανός αντίπαλος πολεμά σήμερα στο ίδιο χαράκωμα. Ο ιμπεριαλιστικός ευρωπαϊκός καιροσκοπισμός φανέρωσε όλη την αδίστακτη υφή του: ενώ οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ παρακινούσαν σε εξέγερση τις χριστιανικές μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Γερμανία συνδιοργάνωνε μαζί με τους Νεότουρκους Πογκρόμ εναντίον των τελευταίων και ταυτόχρονα καλούσε σε ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ τους Μουσουλμάνους εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών (τι αναλογίες άραγε υπάρχουν με τον σημερινό ιμπεριαλιστικό κόσμο των ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ).
Συχνά ο συγγραφέας δε μπορεί να κρύψει την πραγματική στόχευση του βιβλίου. Και αυτή δεν είναι άλλη από την πρόθεση του να τοποθετηθεί για την σημερινή κατάσταση του ιμπεριαλιστικού πλέγματος. Να ασκήσει κριτική στη Γερμανία που περιορίζεται σε οικονομικούς στόχους και αδιαφορεί για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Να τοποθετηθεί για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, καθώς η διαμέσου του πολέμου Γερμανική Ευρώπη ήταν επίδικο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (αλλά και του Δεύτερου). «Ένας Ευρωπαϊκός οικονομικός χώρος που θα ήταν προστατευμένος από το βρετανικό ή αμερικανικό ανταγωνισμό και ο οποίος θα περιλάμβανε τα μεταλλεύματα της Σουηδίας και της Γαλλίας, τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και θα επεκτείνονταν στη Βόρειο Αφρική ή ακόμα και στη Βαγδάτη..».
Ο Στόουν, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον βρετανικό παράγοντα, θα περιγράψει το σύνολο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στα 1900, «όπου ο μη ευρωπαϊκός κόσμος έμοιαζε να βρίσκεται σε διάλυση», κρίνοντας σαν αποφασιστικό παράγοντα για την έκρηξη του πολέμου τη δημιουργία γερμανικού πολεμικού ναυτικού που επεδίωκε να αμφισβητήσει την θαλασσοκράτειρα Μ.Βρετανία. Ταυτόχρονα, θα εντοπίσει το τέλος των Αυτοκρατοριών και την έξαρση των εθνικισμών (που προκάλεσαν εκτός των άλλων τεράστιες εθνοκαθάρσεις (όπως των χριστιανών και Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ακολουθούν τον ξεριζωμό των Βαλκανικών μουσουλμανικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων), θα επισημάνει το ρόλο των διανοούμενων (π.χ. Μαξ Βέμπερ) και των εφημερίδων που έσπειραν τον εθνικισμό, αλλά και του λεγόμενου στρατιωτικό-βιομηχανικού συγκροτήματος που κατέληξε να γίνει το ισχυρότερο στοιχείο της οικονομίας, καθώς αποσπούσε ένα μεγάλο μέρος των κρατικών προϋπολογισμών και αλληλοδιαπλέκονταν με τον τύπο «τόνωνε παράπλευρες οικονομικές δραστηριότητες κάθε είδους, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η δημοσίευση άρθρων στον Τύπο»! (όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν).
Δεν ξεφεύγει της προσοχής του ο ρόλος του Κομμουνιστικού κινήματος και ιδιαίτερα των Μπολσεβίκων. Τα χειρότερα στοιχεία της προσωπικότητας του θα αναδειχτούν για να δώσει την εικόνα «των μεθύστακων, των τυχοδιωκτών, που εκμεταλλεύτηκαν τις εξεγέρσεις που προκάλεσε η Αδράνεια και η Μέθη»!
Η παγκόσμια αστική τάξη δεν ξεχνά. Δε μπορεί να υπερβεί το φόβο που γεννά το νικηφόρο προηγούμενο που γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για αυτό ο συγγραφέας θα σταθεί ειρωνικά, επικριτικά και μηδενιστικά απέναντι στην Οκτωβριανή Επανάσταση, θα χαρακτηρίσει τον Λένιν «την πιο ακραία μορφή στις ρωσικές υποθέσεις».
Ο πόλεμος λοιπόν που προκάλεσε 10.000.000 νεκρούς άρχισε μέσα σε κλίμα πρωτοφανούς ενθουσιασμού (που ποτέ βεβαίως δεν επαναλήφθηκε), θεωρήθηκε ότι θα ήταν κεραυνοβόλος και θα έφερνε την νίκη άμεσα, έως τα Χριστούγεννα, για να διαρκέσει (4) χρόνια.
Μια αναμέτρηση που επέβαλε την Υποχρεωτική Στράτευση και ως εργαλείο τόνωσης της εθνικής ενότητας: «στη Γαλλία ο μισός πληθυσμός ήταν χωρικοί, οι οποίοι πολύ συχνά δεν μιλούσαν καν κανονικά γαλλικά. Η στράτευση ήταν υποχρεωτική ακόμη και για τους μοναχούς»! Στη Βρετανία δε, η επιβολή της Υποχρεωτικής Στράτευσης το 1916, επιτρέπει να γίνουν εξαιρέσεις στους εξειδικευμένους βιομηχανικούς εργάτες, που επιστρέφουν από το μέτωπο για να εργαστούν στις εξαγωγικές βιομηχανίες, καθώς η Βρετανική αστική τάξη εκμεταλλεύεται τον Ναυτικό Αποκλεισμό της Γερμανίας για να της υφαρπάξει τις Αγορές της Λατινικής Αμερικής!
Στις μάχες, όπου η χρήση των χημικών όπλων ήταν συνεχής (τα παράνομα σύμφωνα με τις Συνθήκες της Χάγης δηλητηριώδη αέρια, που μπορούσαν να τυφλώσουν και να καταστρέψουν τους πνεύμονες, χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο ρωσικό μέτωπο), εξαιτίας της κτηνωδίας των στρατηγών και των πολεμικών αδιεξόδων, προκαλούνταν τεράστιες απώλειες. Στη μάχη για την Προεξοχή της Ιπρ υπήρξαν 130.000 απώλειες σε κάθε πλευρά. Σε 100.000 υπολογίζονται οι απώλειες της οθωμανικής εκστρατείας του Εμβέρ στον Καύκασο. Η εκστρατεία στην Καλλίπολη κόστισε 500.000 απώλειες στην ΑΝΤΑΝΤ και 250.000 στους Οθωμανούς. Στην εκστρατεία των Καρπαθίων η Αυστροουγγαρία θυσίασε 800.000 άνδρες. Στο Βερντέν υπολογίζονται σε 750.000 οι απώλειες και των δύο πλευρών, ενώ στη Φλάνδρα οι Βρετανοί χάνουν 400.000 άνδρες.
Είναι ενδεικτικές οι μακροπρόθεσμες συνέπειες. «Το Βερντέν πρόσφερε επίσης στους Γάλλους ένα σύνθημα: Δε θα περάσουν. Κατά κάποιο τρόπο όμως τσάκισε το γαλλικό στρατό ή τον πίεσε σε τέτοιο βαθμό που η χώρα δε μπόρεσε ποτέ να συνέλθει όντως. Ήταν η τελευταία στιγμή της Γαλλίας ως μεγάλη δύναμη. Όταν κατέρρευσε το 1940, αυτό οφειλόταν και στο ότι ο λαός της δεν ήθελε να ξαναπεράσει ένα καινούργιο Βερντέν». Από την άλλη μεριά, η Μάχη του ποταμού Σομ, που θεωρείται η μεγαλύτερη καταστροφή σε ολόκληρη τη βρετανική στρατιωτική ιστορία, έχει χαραχτεί για πάντα στη συνείδηση του Βρετανικού στρατού καθώς «αφθονούσαν οι παπαρούνες οι οποίες κι έγιναν το σύμβολο των νεκρών Βρετανών κατά τον πόλεμο»!
Ο συγγραφές δε μασά τα λόγια του: «πολλοί από τους διοικητές δεν ήταν διόλου έξυπνοι, ενώ άλλοι ήταν κυριολεκτικά βλάκες». Χαρακτηριστικές είναι οι δολοπλοκίες των γηραιών και ανίκανων Ρώσων στρατηγών που στροβιλίζονται στην τσαρική αυλή και θυσιάζουν εκατομμύρια στρατιώτες. Επίσης, ερωτήματα προκαλεί η πληροφορία που κάνει λόγο ότι «ανάμεσα στις πρώτες διαταγές που δόθηκαν στους νέους Ρουμάνους αξιωματικούς ήταν η εντολή να μην βάφουν τα μάτια τους». Είναι ενδεικτικό ότι ο «στρατηγός Ρομπέρ Ναβάλ θεωρείται ότι κατέστρεψε το γαλλικό στρατό (μεταξύ άλλων οδήγησε σενεγαλέζικα στρατεύματα μέσα σε χιονοθύελλα), ενώ ο βρετανός Στρατάρχης Σερ Ντάγκλας Χειγκ έχει ειπωθεί ότι ήταν ο καλύτερος Σκοτσέζος στρατηγός, αφού κατάφερε και σκότωσε τόσο πολλούς Εγγλέζους».
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της διήγησης αποτελεί σίγουρα η αποκαλυπτική προσέγγιση του ρόλου και της νοοτροπίας της ιταλικής στρατιωτικής ηγεσίας. Στις μάχες στον ποταμό Ισόνζο, οι Ιταλοί μετρούν 1.500.000 και οι Αυστριακοί 600.000 απώλειες. Το χάσμα που υπάρχει μεταξύ στρατιωτών και αξιωματικών αναλαμβάνει να καλύψει ο Καντόρνα, που διεύθυνε την στρατηγική, τρομοκρατώντας τους: «αν οι στρατιώτες δεν έβγαιναν από τα χαρακώματα τους για να επιτεθούν, έπρεπε να βάλουν εναντίον τους τα ίδια τους τα τηλεβόλα». Το παράδειγμα του ακολουθούν αξιωματικοί που εκτελούν με το υπηρεσιακό τους περίστροφο όσους διστάζουν. Ο Καντόρνα μάλιστα έφτασε να υιοθετήσει τη ρωμαϊκή πρακτική του δεκατισμού σκοτώνοντας στην τύχη κάθε δέκατο άνδρα ανά σύνταγμα που τα έχει πάει άσχημα!
Η ήττα του ιταλικού στρατού στο Ισόνζο του οποίου ηγούνταν ο Στρατηγός Μπαντόλιο φανερώνει την ποιότητα των ανθρώπων. Ο διοικητής του 2ου Σώματος Στρατού, Καπέλο, μπροστά στη γερμανική αντεπίθεση έκανε τον άρρωστο και κρύφτηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Πάδοβα, ο Μπαντόλιο έριξε την ευθύνη στον Καπέλο και κρύφτηκε επίσης, ενώ ο Καντόρνα σε τηλεγράφημα του «κατηγορούσε τους Κόκκινους που είχαν διεισδύσει στη χώρα». Στη μεγάλη υποχώρηση του ιταλικού στρατού «κοιλαράδες μικρόσωμοι συνταγματάρχες εκ του ασφαλούς πυροβολούσαν κάθε στρατιώτη που έδειχνε να παραπατά», σε ένα επεισόδιο που περιγράφεται στο φημισμένο βιβλίο ταυ Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 1917, σημειώνονται οι Ανταρσίες του Γαλλικού στρατού (40.000 άνδρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή), σαφές δείγμα ότι η εργατική τάξη και οι αγρότες έχουν εξεγερθεί. Στον εξεγερμένο ρωσικό στρατό «είχαν καταργήσει των χαιρετισμό των ανωτέρων, την στρατιωτική ποινή του θανάτου και νομοθέτησαν πως οι πάντες στο στρατό θα έπρεπε να δημιουργήσουν επιτροπές από τις οποίες θα εκλέγονταν οι αξιωματικοί και θα επέβλεπαν τα όσα αυτοί έκαναν».
Το 1917, δεν αποτελεί μόνο την χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και το έτος που επιβάλλεται το Δόγμα του Ολοκληρωτικού Πολέμου: αρχίζει ο αδίστακτος πόλεμος των υποβρυχίων, ενώ το Πρόγραμμα Χίντεμπουργκ προβλέπει «κάθε άνδρας από τα 16 έως τα 60 ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει στρατιωτική υπηρεσία». Από το σχολείο στο χαράκωμα λοιπόν για τη γερμανική νεολαία. Έχουν προηγηθεί οι διαπραγματεύσεις για σύναψη ειρήνης (Δεκέμβριος 1916) με τη μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Γουίλσον που αποτυχαίνουν εξαιτίας των βλέψεων προσάρτησης ξένων εδαφών. Η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της ΑΝΤΑΝΤ.
1918. «Στο τέλος της ταινίας Ω ΤΙ ΩΡΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, υπάρχει μια όντως μεγαλοφυής σκηνή καθώς γύρω από τα μνήματα των νεκρών του πολέμου, τα οποία καλύπτουν ολόκληρη την οθόνη, τυλίγεται αργά μια κόκκινη κορδέλα. Οι επίσημοι και οι ανώτατες διοικήσεις συζητούσαν σοβαρά πάνω από ένα μήνα τα υπέρ και τα κατά της ανακωχής, ενώ στο μεταξύ οι στρατιώτες συνέχιζαν να πολεμούν και να πεθαίνουν κατά δεκάδες χιλιάδες.
Η Γερμανία αποτυχαίνει στη τελευταία της απελπισμένη επίθεση, λυγίζει κάτω από την υπεροπλία των ΗΠΑ και την άρνηση να συνεχίσουν να πολεμούν των Γερμανών στρατιωτών που παραδίδονται κατά χιλιάδες. Οι Γερμανοί στρατηγοί με πρωτεργάτη τον Λούντεντορφ επιχειρούν πολιτικό ελιγμό βάζοντας τον Πρίγκιπα Μαξ και τους πολιτικούς να αποδεχτούν τους όρους της ανακωχής και στη συνέχεια την αμφισβητούν, οικοδομώντας το μύθο ότι είχαν μαχαιρωθεί στην πλάτη: «οι Εβραίοι, οι αριστεροί και οι λιγόψυχοι πανεπιστημιακοί τους είχαν εμποδίσει να κερδίσουν τον πόλεμο και να δημιουργήσουν μια Ευρώπη που για τον κόσμο θα είχε περισσότερη ουσία από οτιδήποτε ονειρεύονταν οι αφελείς Αμερικανοί».
Ο Λούντεντορφ θα χρησιμοποιήσει το κύρος του το 1923 για να εισάγει τον Χίτλερ στην πολιτική σκηνή και το 1933, ο Χίντεμπουργκ, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα τον διορίσει καγκελάριο.
Δύο επεισόδια όμως είναι ενδεικτικά, καθώς ο κόσμος οδεύει με προσδοκίες αιώνιας ειρήνης στο Συνέδριο των Παρισίων (1919), που ουσιαστικά καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τους όρους της επόμενης Παγκόσμιας Σύγκρουσης.
Στο πρώτο, ο πλοίαρχος φον Λέβερτσοβ, αρχηγός του επιτελείου ναυτικού, σκέφτηκε ότι αντί να παραδώσει τον γερμανικό στόλο της Ανοικτής Θάλασσας, θα ήταν πιο τιμητικό για το Γόητρο του Γερμανικού Ναυτικού να τον βουλιάξει στον Τάμεση μαζί με τους 80.000 ναύτες και θερμαστές. Προκαλώντας την εξέγερση του Κιέλου που επεκτάθηκε σε όλη τη Γερμανία και έμεινε γνωστή ως η Επανάσταση των Σπαρτακιστών.
Την επαύριο του πολέμου, μια παγκόσμια επιδημία γρίπης προκάλεσε 10.000.000 θύματα που ήρθαν να προστεθούν στις τεράστιες απώλειες του Ρωσικού Εμφυλίου και της Ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα των Μπολσεβίκων, ενώ εκατόμβες νεκρών, κυρίως αμάχων, ήταν το αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής μοιρασιάς των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι πηγές και δρόμοι ενέργειας της περιοχής εξάλλου αποτελούν επίδικο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και στον 21ο αιώνα.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437diktiospartakos.blogspot.com
Τα Συμμαχικά μπλοκ έκρυβαν την νέα μοιρασιά επικαλούμενα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη. Ενώ παράλληλες, ανταγωνιστικές στοχεύσεις αποκάλυπταν συχνά ότι ο χειρότερος αυριανός αντίπαλος πολεμά σήμερα στο ίδιο χαράκωμα. Ο ιμπεριαλιστικός ευρωπαϊκός καιροσκοπισμός φανέρωσε όλη την αδίστακτη υφή του: ενώ οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ παρακινούσαν σε εξέγερση τις χριστιανικές μειονότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Γερμανία συνδιοργάνωνε μαζί με τους Νεότουρκους Πογκρόμ εναντίον των τελευταίων και ταυτόχρονα καλούσε σε ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ τους Μουσουλμάνους εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών (τι αναλογίες άραγε υπάρχουν με τον σημερινό ιμπεριαλιστικό κόσμο των ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ).
Συχνά ο συγγραφέας δε μπορεί να κρύψει την πραγματική στόχευση του βιβλίου. Και αυτή δεν είναι άλλη από την πρόθεση του να τοποθετηθεί για την σημερινή κατάσταση του ιμπεριαλιστικού πλέγματος. Να ασκήσει κριτική στη Γερμανία που περιορίζεται σε οικονομικούς στόχους και αδιαφορεί για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Να τοποθετηθεί για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, καθώς η διαμέσου του πολέμου Γερμανική Ευρώπη ήταν επίδικο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (αλλά και του Δεύτερου). «Ένας Ευρωπαϊκός οικονομικός χώρος που θα ήταν προστατευμένος από το βρετανικό ή αμερικανικό ανταγωνισμό και ο οποίος θα περιλάμβανε τα μεταλλεύματα της Σουηδίας και της Γαλλίας, τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και θα επεκτείνονταν στη Βόρειο Αφρική ή ακόμα και στη Βαγδάτη..».
Ο Στόουν, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον βρετανικό παράγοντα, θα περιγράψει το σύνολο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στα 1900, «όπου ο μη ευρωπαϊκός κόσμος έμοιαζε να βρίσκεται σε διάλυση», κρίνοντας σαν αποφασιστικό παράγοντα για την έκρηξη του πολέμου τη δημιουργία γερμανικού πολεμικού ναυτικού που επεδίωκε να αμφισβητήσει την θαλασσοκράτειρα Μ.Βρετανία. Ταυτόχρονα, θα εντοπίσει το τέλος των Αυτοκρατοριών και την έξαρση των εθνικισμών (που προκάλεσαν εκτός των άλλων τεράστιες εθνοκαθάρσεις (όπως των χριστιανών και Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ακολουθούν τον ξεριζωμό των Βαλκανικών μουσουλμανικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων), θα επισημάνει το ρόλο των διανοούμενων (π.χ. Μαξ Βέμπερ) και των εφημερίδων που έσπειραν τον εθνικισμό, αλλά και του λεγόμενου στρατιωτικό-βιομηχανικού συγκροτήματος που κατέληξε να γίνει το ισχυρότερο στοιχείο της οικονομίας, καθώς αποσπούσε ένα μεγάλο μέρος των κρατικών προϋπολογισμών και αλληλοδιαπλέκονταν με τον τύπο «τόνωνε παράπλευρες οικονομικές δραστηριότητες κάθε είδους, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η δημοσίευση άρθρων στον Τύπο»! (όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν).
Δεν ξεφεύγει της προσοχής του ο ρόλος του Κομμουνιστικού κινήματος και ιδιαίτερα των Μπολσεβίκων. Τα χειρότερα στοιχεία της προσωπικότητας του θα αναδειχτούν για να δώσει την εικόνα «των μεθύστακων, των τυχοδιωκτών, που εκμεταλλεύτηκαν τις εξεγέρσεις που προκάλεσε η Αδράνεια και η Μέθη»!
Η παγκόσμια αστική τάξη δεν ξεχνά. Δε μπορεί να υπερβεί το φόβο που γεννά το νικηφόρο προηγούμενο που γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για αυτό ο συγγραφέας θα σταθεί ειρωνικά, επικριτικά και μηδενιστικά απέναντι στην Οκτωβριανή Επανάσταση, θα χαρακτηρίσει τον Λένιν «την πιο ακραία μορφή στις ρωσικές υποθέσεις».
Ο πόλεμος λοιπόν που προκάλεσε 10.000.000 νεκρούς άρχισε μέσα σε κλίμα πρωτοφανούς ενθουσιασμού (που ποτέ βεβαίως δεν επαναλήφθηκε), θεωρήθηκε ότι θα ήταν κεραυνοβόλος και θα έφερνε την νίκη άμεσα, έως τα Χριστούγεννα, για να διαρκέσει (4) χρόνια.
Μια αναμέτρηση που επέβαλε την Υποχρεωτική Στράτευση και ως εργαλείο τόνωσης της εθνικής ενότητας: «στη Γαλλία ο μισός πληθυσμός ήταν χωρικοί, οι οποίοι πολύ συχνά δεν μιλούσαν καν κανονικά γαλλικά. Η στράτευση ήταν υποχρεωτική ακόμη και για τους μοναχούς»! Στη Βρετανία δε, η επιβολή της Υποχρεωτικής Στράτευσης το 1916, επιτρέπει να γίνουν εξαιρέσεις στους εξειδικευμένους βιομηχανικούς εργάτες, που επιστρέφουν από το μέτωπο για να εργαστούν στις εξαγωγικές βιομηχανίες, καθώς η Βρετανική αστική τάξη εκμεταλλεύεται τον Ναυτικό Αποκλεισμό της Γερμανίας για να της υφαρπάξει τις Αγορές της Λατινικής Αμερικής!
Στις μάχες, όπου η χρήση των χημικών όπλων ήταν συνεχής (τα παράνομα σύμφωνα με τις Συνθήκες της Χάγης δηλητηριώδη αέρια, που μπορούσαν να τυφλώσουν και να καταστρέψουν τους πνεύμονες, χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο ρωσικό μέτωπο), εξαιτίας της κτηνωδίας των στρατηγών και των πολεμικών αδιεξόδων, προκαλούνταν τεράστιες απώλειες. Στη μάχη για την Προεξοχή της Ιπρ υπήρξαν 130.000 απώλειες σε κάθε πλευρά. Σε 100.000 υπολογίζονται οι απώλειες της οθωμανικής εκστρατείας του Εμβέρ στον Καύκασο. Η εκστρατεία στην Καλλίπολη κόστισε 500.000 απώλειες στην ΑΝΤΑΝΤ και 250.000 στους Οθωμανούς. Στην εκστρατεία των Καρπαθίων η Αυστροουγγαρία θυσίασε 800.000 άνδρες. Στο Βερντέν υπολογίζονται σε 750.000 οι απώλειες και των δύο πλευρών, ενώ στη Φλάνδρα οι Βρετανοί χάνουν 400.000 άνδρες.
Είναι ενδεικτικές οι μακροπρόθεσμες συνέπειες. «Το Βερντέν πρόσφερε επίσης στους Γάλλους ένα σύνθημα: Δε θα περάσουν. Κατά κάποιο τρόπο όμως τσάκισε το γαλλικό στρατό ή τον πίεσε σε τέτοιο βαθμό που η χώρα δε μπόρεσε ποτέ να συνέλθει όντως. Ήταν η τελευταία στιγμή της Γαλλίας ως μεγάλη δύναμη. Όταν κατέρρευσε το 1940, αυτό οφειλόταν και στο ότι ο λαός της δεν ήθελε να ξαναπεράσει ένα καινούργιο Βερντέν». Από την άλλη μεριά, η Μάχη του ποταμού Σομ, που θεωρείται η μεγαλύτερη καταστροφή σε ολόκληρη τη βρετανική στρατιωτική ιστορία, έχει χαραχτεί για πάντα στη συνείδηση του Βρετανικού στρατού καθώς «αφθονούσαν οι παπαρούνες οι οποίες κι έγιναν το σύμβολο των νεκρών Βρετανών κατά τον πόλεμο»!
Ο συγγραφές δε μασά τα λόγια του: «πολλοί από τους διοικητές δεν ήταν διόλου έξυπνοι, ενώ άλλοι ήταν κυριολεκτικά βλάκες». Χαρακτηριστικές είναι οι δολοπλοκίες των γηραιών και ανίκανων Ρώσων στρατηγών που στροβιλίζονται στην τσαρική αυλή και θυσιάζουν εκατομμύρια στρατιώτες. Επίσης, ερωτήματα προκαλεί η πληροφορία που κάνει λόγο ότι «ανάμεσα στις πρώτες διαταγές που δόθηκαν στους νέους Ρουμάνους αξιωματικούς ήταν η εντολή να μην βάφουν τα μάτια τους». Είναι ενδεικτικό ότι ο «στρατηγός Ρομπέρ Ναβάλ θεωρείται ότι κατέστρεψε το γαλλικό στρατό (μεταξύ άλλων οδήγησε σενεγαλέζικα στρατεύματα μέσα σε χιονοθύελλα), ενώ ο βρετανός Στρατάρχης Σερ Ντάγκλας Χειγκ έχει ειπωθεί ότι ήταν ο καλύτερος Σκοτσέζος στρατηγός, αφού κατάφερε και σκότωσε τόσο πολλούς Εγγλέζους».
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της διήγησης αποτελεί σίγουρα η αποκαλυπτική προσέγγιση του ρόλου και της νοοτροπίας της ιταλικής στρατιωτικής ηγεσίας. Στις μάχες στον ποταμό Ισόνζο, οι Ιταλοί μετρούν 1.500.000 και οι Αυστριακοί 600.000 απώλειες. Το χάσμα που υπάρχει μεταξύ στρατιωτών και αξιωματικών αναλαμβάνει να καλύψει ο Καντόρνα, που διεύθυνε την στρατηγική, τρομοκρατώντας τους: «αν οι στρατιώτες δεν έβγαιναν από τα χαρακώματα τους για να επιτεθούν, έπρεπε να βάλουν εναντίον τους τα ίδια τους τα τηλεβόλα». Το παράδειγμα του ακολουθούν αξιωματικοί που εκτελούν με το υπηρεσιακό τους περίστροφο όσους διστάζουν. Ο Καντόρνα μάλιστα έφτασε να υιοθετήσει τη ρωμαϊκή πρακτική του δεκατισμού σκοτώνοντας στην τύχη κάθε δέκατο άνδρα ανά σύνταγμα που τα έχει πάει άσχημα!
Η ήττα του ιταλικού στρατού στο Ισόνζο του οποίου ηγούνταν ο Στρατηγός Μπαντόλιο φανερώνει την ποιότητα των ανθρώπων. Ο διοικητής του 2ου Σώματος Στρατού, Καπέλο, μπροστά στη γερμανική αντεπίθεση έκανε τον άρρωστο και κρύφτηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο της Πάδοβα, ο Μπαντόλιο έριξε την ευθύνη στον Καπέλο και κρύφτηκε επίσης, ενώ ο Καντόρνα σε τηλεγράφημα του «κατηγορούσε τους Κόκκινους που είχαν διεισδύσει στη χώρα». Στη μεγάλη υποχώρηση του ιταλικού στρατού «κοιλαράδες μικρόσωμοι συνταγματάρχες εκ του ασφαλούς πυροβολούσαν κάθε στρατιώτη που έδειχνε να παραπατά», σε ένα επεισόδιο που περιγράφεται στο φημισμένο βιβλίο ταυ Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 1917, σημειώνονται οι Ανταρσίες του Γαλλικού στρατού (40.000 άνδρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή), σαφές δείγμα ότι η εργατική τάξη και οι αγρότες έχουν εξεγερθεί. Στον εξεγερμένο ρωσικό στρατό «είχαν καταργήσει των χαιρετισμό των ανωτέρων, την στρατιωτική ποινή του θανάτου και νομοθέτησαν πως οι πάντες στο στρατό θα έπρεπε να δημιουργήσουν επιτροπές από τις οποίες θα εκλέγονταν οι αξιωματικοί και θα επέβλεπαν τα όσα αυτοί έκαναν».
Το 1917, δεν αποτελεί μόνο την χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και το έτος που επιβάλλεται το Δόγμα του Ολοκληρωτικού Πολέμου: αρχίζει ο αδίστακτος πόλεμος των υποβρυχίων, ενώ το Πρόγραμμα Χίντεμπουργκ προβλέπει «κάθε άνδρας από τα 16 έως τα 60 ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει στρατιωτική υπηρεσία». Από το σχολείο στο χαράκωμα λοιπόν για τη γερμανική νεολαία. Έχουν προηγηθεί οι διαπραγματεύσεις για σύναψη ειρήνης (Δεκέμβριος 1916) με τη μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Γουίλσον που αποτυχαίνουν εξαιτίας των βλέψεων προσάρτησης ξένων εδαφών. Η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της ΑΝΤΑΝΤ.
1918. «Στο τέλος της ταινίας Ω ΤΙ ΩΡΑΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, υπάρχει μια όντως μεγαλοφυής σκηνή καθώς γύρω από τα μνήματα των νεκρών του πολέμου, τα οποία καλύπτουν ολόκληρη την οθόνη, τυλίγεται αργά μια κόκκινη κορδέλα. Οι επίσημοι και οι ανώτατες διοικήσεις συζητούσαν σοβαρά πάνω από ένα μήνα τα υπέρ και τα κατά της ανακωχής, ενώ στο μεταξύ οι στρατιώτες συνέχιζαν να πολεμούν και να πεθαίνουν κατά δεκάδες χιλιάδες.
Η Γερμανία αποτυχαίνει στη τελευταία της απελπισμένη επίθεση, λυγίζει κάτω από την υπεροπλία των ΗΠΑ και την άρνηση να συνεχίσουν να πολεμούν των Γερμανών στρατιωτών που παραδίδονται κατά χιλιάδες. Οι Γερμανοί στρατηγοί με πρωτεργάτη τον Λούντεντορφ επιχειρούν πολιτικό ελιγμό βάζοντας τον Πρίγκιπα Μαξ και τους πολιτικούς να αποδεχτούν τους όρους της ανακωχής και στη συνέχεια την αμφισβητούν, οικοδομώντας το μύθο ότι είχαν μαχαιρωθεί στην πλάτη: «οι Εβραίοι, οι αριστεροί και οι λιγόψυχοι πανεπιστημιακοί τους είχαν εμποδίσει να κερδίσουν τον πόλεμο και να δημιουργήσουν μια Ευρώπη που για τον κόσμο θα είχε περισσότερη ουσία από οτιδήποτε ονειρεύονταν οι αφελείς Αμερικανοί».
Ο Λούντεντορφ θα χρησιμοποιήσει το κύρος του το 1923 για να εισάγει τον Χίτλερ στην πολιτική σκηνή και το 1933, ο Χίντεμπουργκ, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα τον διορίσει καγκελάριο.
Δύο επεισόδια όμως είναι ενδεικτικά, καθώς ο κόσμος οδεύει με προσδοκίες αιώνιας ειρήνης στο Συνέδριο των Παρισίων (1919), που ουσιαστικά καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τους όρους της επόμενης Παγκόσμιας Σύγκρουσης.
Στο πρώτο, ο πλοίαρχος φον Λέβερτσοβ, αρχηγός του επιτελείου ναυτικού, σκέφτηκε ότι αντί να παραδώσει τον γερμανικό στόλο της Ανοικτής Θάλασσας, θα ήταν πιο τιμητικό για το Γόητρο του Γερμανικού Ναυτικού να τον βουλιάξει στον Τάμεση μαζί με τους 80.000 ναύτες και θερμαστές. Προκαλώντας την εξέγερση του Κιέλου που επεκτάθηκε σε όλη τη Γερμανία και έμεινε γνωστή ως η Επανάσταση των Σπαρτακιστών.
Την επαύριο του πολέμου, μια παγκόσμια επιδημία γρίπης προκάλεσε 10.000.000 θύματα που ήρθαν να προστεθούν στις τεράστιες απώλειες του Ρωσικού Εμφυλίου και της Ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα των Μπολσεβίκων, ενώ εκατόμβες νεκρών, κυρίως αμάχων, ήταν το αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής μοιρασιάς των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι πηγές και δρόμοι ενέργειας της περιοχής εξάλλου αποτελούν επίδικο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και στον 21ο αιώνα.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437diktiospartakos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου