ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΟΜΑΤΑ

Πηγή: Ελευθεροτυπία


της Λ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μια χοντρή μπλε κλωστή σφραγίζει ερμητικά τα χείλη του. Αποστεωμένος, με μάτια που κοιτούν αλλά δεν βλέπουν, προσπαθεί να γυρίσει πλευρό. Ισα που καταφέρνει να σαλέψει. Υστερα από 26 μέρες απεργίας πείνας και αφού έραψε ο ίδιος το στόμα του, ο 36χρονος Ιρανός Χαμίντ Σαντεκί απλώς αναπνέει τον αέρα μιας χώρας που δεν έδωσε καμία σημασία στην κραυγή αγωνίας που απηύθυνε. Εξι ολόκληρα χρόνια περιμένει απάντηση στην αίτησή του για πολιτικό άσυλο.

Ο Χαμίντ δεν είναι μόνος του. Μαζί του ξεκίνησε την απεργία πείνας και ο Βαχίτ Φαρσφάμπ, ενώ άλλοι τρεις, οι Φαρχάτ Γιολαμί, Σαντέγ Φαραχανί και Σαγέντ Ρουχολά Ραουφί, προστέθηκαν στην ομάδα των Ιρανών που δεν δέχονται να λάβουν τραφή. Ολοι τους περιμένουν απάντηση στην αίτηση για πολιτικό άσυλο έως και 9 χρόνια...

Ενα πεζοδρόμιο απέναντι από τα γραφεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στο Ψυχικό, χαρτόνια για στρώμα και δύο παλιές κουβέρτες είναι πλέον το σπίτι τους. Ενα υποτυπώδες καταφύγιο, το οποίο δεν σεβάστηκαν -σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες τους- οι αστυνομικές δυνάμεις πριν από ακριβώς μία εβδομάδα. Σύμφωνα με τα όσα είπαν χθες οι ίδιοι, αλλά και τα μέλη της Ενωσης Μεταναστών Εργατών και της Κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή», την Παρασκευή 13 Αυγούστου αστυνομικοί προσήγαγαν κάποιους από τους απεργούς, ενώ άλλους τούς μετέφεραν διά της βίας στο νοσοκομείο. Φώναξαν δε και τα συνεργεία του Δήμου Ψυχικού να καθαρίσουν το πεζοδρόμιο, αφαιρώντας όλα τα προσωπικά αντικείμενα και τα είδη υγιεινής των απεργών.

Αποκορύφωμα όλης αυτής της... διαδικασίας, η μεταφορά του Σαντέγ Φαραχανί από τους αστυνομικούς μπροστά στην πόρτα της πρεσβείας του Ιράν, ώστε να τον «επιδείξουν» σιδεροδέσμιο στους εργαζόμενους, οι οποίοι χειροκροτούσαν. «Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πιστό στην πολιτική καλών σχέσεων με την ιρανική κυβέρνηση, αποφάσισε να καταστείλει την απεργία πείνας», έλεγαν χθες οι Ιρανοί.

Περιπέτεια

Ο ίδιος ο Σαντέγ, μιλώντας στην «Ε», περιέγραψε όλη την περιπέτεια που έζησε στην Ελλάδα, όχι μόνο για το περιστατικό αλλά και για όλα όσα πέρασε όταν έφτασε στη χώρα μας. «Ηρθα μέσω Τουρκίας πριν από εννιάμισι χρόνια. Υστερα από δύο χρόνια έκανα αίτηση για πολιτικό άσυλο, γιατί είμαι εκπρόσωπος του πολιτικού γκρουπ Παρς και με κυνηγούν ακόμα και εδώ οι καθεστωτικοί. Δεν μπορώ να επιστρέψω, γιατί θα με σκοτώσουν. Φανταστείτε ότι κάθε φορά που γίνεται κάτι με μένα εδώ, οι Ιρανοί καλούν στο τμήμα τον αδερφό μου στο Ιράν. Ηρθα σε ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία νόμιζα ότι υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Ομως υπάρχει μόνο ρατσισμός. Αν είχα άλλη επιλογή, δεν θα καθόμουν ούτε δευτερόλεπτο στην Ελλάδα. Οσο γι' αυτά που μου έκαναν πριν από μία εβδομάδα, πιστεύω ότι η Αστυνομία ή είχε πάρει λεφτά για να με επιδείξει στην πρεσβεία ή συνεννοήθηκαν για δικές τους σκοπιμότητες».

Στο ίδιο κλίμα και τα λεγόμενα του Φαρχάτ Γιολαμί, που ήρθε πριν από 3 χρόνια στην Ελλάδα -κι αυτός λαθραία από τη θάλασσα- και έκανε αίτηση για πολιτικό άσυλο πέντε μήνες μετά. «Μετάνιωσα που ήρθα. Αν ήξερα ότι φέρονται έτσι στους πολιτικούς πρόσφυγες και τους μετανάστες, δεν θα ερχόμουν ποτέ. Στο Ιράν με κυνηγάνε γιατί είμαι αντικαθεστωτικός και εδώ γιατί δεν είμαι Ελληνας. Δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται τόσος καιρός για να μας απαντήσουν. Δεν έχετε υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης; Δεν έχετε ακούσει για τα δικαιώματα των πολιτικών προσφύγων; Ξεκίνησα κι εγώ απεργία πείνας και αν δεν μου απαντήσουν σύντομα στην αίτηση, απλώς θα πεθάνω...».