TBXS
Λουκέτο» σε τρεις εφημερίδες μέσα σε διάστημα οκτώ μηνών, δεκάδες μεμονωμένες και σιωπηλές απολύσεις, εργαζόμενοι απλήρωτοι επί μήνες, οφειλές-σκάνδαλο στα Ταμεία, αρμόδιοι φορείς που δηλώνουν «αδυναμία» να παρέμβουν. «Καταραμένη κρίση», «ευκαιρία για εκκαθάριση του τοπίου», «τι να κάνουμε έτσι όπως είναι τα πράγματα;». Και ξαφνικά: νέα portals, νέα έντυπα, μηδέν ασφαλισμένο προσωπικό, ποιες εργασιακές σχέσεις, πού πήγαν τα χρέη; Όσο για την περίφημη ενημέρωση, ας το αφήσουμε καλύτερα…
Της Αριστερής Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Συντακτών "ΠΑΡΑΤΥΠΩΣ", 2.9.2010
Κι όμως τα παραπάνω συμβαίνουν. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στα τοπικά ΜΜΕ. Εν Πάτραις. Τι θα σκεφτόσασταν αν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Απασχόλησης σάς δήλωνε… ευθαρσώς ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το γεγονός ότι το αφεντικό σας έκλεισε εν μία νυκτί –και με εκβιασμό– την εφημερίδα όπου δουλεύατε, αρνείται να σας καταβάλει αποζημιώσεις και χρωστούμενα δεδουλευμένα, και κανείς μα κανείς αρμόδιος δεν του έχει ζητήσει το λόγο; Την απάντηση μπορούν να σας τη δώσουν οι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Ημέρα» που εδώ και δέκα μήνες παραμένουν όμηροι (χωρίς εισαγωγικά) του κ. Θ. Καμπέρου, και στις 9/6/2010 άκουσαν διά στόματος του κ. Ρ. Σπυρόπουλου ότι το υπουργείο Απασχόλησης «δεν είναι Αστυνομία».
Πώς θα αισθανόσασταν αν ο εργοδότης σας, που σας χρωστά δεδουλευμένα ενός σχεδόν χρόνου, σας ανακοίνωνε καταπρόσωπο ότι κλείνει την εφημερίδα με «σύστημα Καμπέρου» (αυτολεξεί!) και «κάντε ό,τι θέλετε»; Την απάντηση έχουν οι –εναπομείναντες– συνάδελφοι από τη «Σημερινή».
Πώς, τέλος, θα σας φαινόταν αν στις 07:00 το απόγευμα του Σαββάτου σάς ενημέρωναν τηλεφωνικώς ότι την επομένη δεν θα πάτε για δουλειά, γιατί η εφημερίδα που εργάζεστε θα βγάλει τη Δευτέρα το τελευταίο φύλλο της; Για λεπτομέρειες, ρωτήστε τους συναδέλφους στον «Εθνικό Κήρυκα».
«Ημέρα»: 22/10/2009, «Σημερινή»: 14/6/2010, «Εθνικός Κήρυκας»: 21/6/2010. Μέσα σε οκτώ μήνες, τρεις εφημερίδες της Πάτρας έβαλαν «λουκέτο». Δεκάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν άνεργοι, οι περισσότεροι παραμένουν απλήρωτοι. Κανείς αρμόδιος φορέας δεν φιλοτιμήθηκε να κάνει τη δουλειά του: να εφαρμόσει τους νόμους. Και δυστυχώς, η κοροϊδία (κομψό!) δεν σταματά εδώ.
Τα χρέη στον… κόκορα
Ένα μήνα σχεδόν μετά το κλείσιμο της «Ημέρας», ο κ. Καμπέρος εκδίδει free-press περιοδικό με τον τίτλο «abgamma», στο οποίο δεν αναγράφεται καν «ταυτότητα» πέρα από το «μηνιαία έκδοση του Ράδιο Γάμα», του ραδιοφωνικού σταθμού του οποίου είναι ιδιοκτήτης. Μπορεί το περιοδικό να μην έχει ταυτότητα, καταφέρνει όμως και εξασφαλίζει από το πρώτο ήδη τεύχος κρατική διαφήμιση – συνολικά έξι καταχωρίσεις από Δήμο Πατρέων, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας και Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Το έντυπο κυκλοφορεί τρία τεύχη και σταματά.
Σε λιγότερο από ένα μήνα από το «λουκέτο» της «Σημερινής», ο εκδότης Ανδρέας Χριστόπουλος εκδίδει νέα εβδομαδιαία –αυτή τη φορά– εφημερίδα, τον «Πατρινό Τύπο», το lay out της οποίας είναι πιστή κόπια του «Ελεύθερου Τύπου» της κ. Αγγελοπούλου. Η εφημερίδα, στην οποία με το ζόρι βρίσκουμε να υπογράφουν δύο συντάκτες, κυκλοφορεί από τον Ιούνιο κάθε εβδομάδα, και λαμβάνει και αυτή μερίδιο από την πίτα της κρατικής διαφήμισης.
Και μπορεί να σας φαίνεται ανέκδοτο, όμως στα σκαριά βρίσκεται και νέα εβδομαδιαία εφημερίδα, εμπνευστές τής οποίας είναι δύο πρώην διευθυντικά στελέχη της «Σημερινής», τα οποία προσεγγίζουν συντάκτες προσφέροντας δουλειά με 500 ευρώ «μαύρα».
Την ίδια στιγμή, σαν τα μανιτάρια φυτρώνουν το τελευταίο διάστημα «ειδησεογραφικά portal» στην Πάτρα, με άγνωστο αριθμό συντακτών και άγνωστες εργασιακές σχέσεις. Το «φαινόμενο», μάλιστα, οδήγησε την ΕΣΗΕΠΗΝ να ετοιμάζεται να αλλάξει το καταστατικό της, ώστε να μην υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ των συντακτών που ανήκουν στην Ένωση και είναι ιδιοκτήτες ή συνιδιοκτήτες portal…
Κατήφορος δίχως τέλος
Εν Πάτραις, το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι στον Τύπο βιώνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα: ΜΜΕ που κλείνουν για να ανοίξουν νέα με μηδέν προδιαγραφές και προϋποθέσεις σε κάθε επίπεδο. Με μηδέν –επί της ουσίας– προσωπικό, με «μαύρες» εργασιακές σχέσεις και μισθούς-χαρτζιλίκια. Εκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ που δεν λογοδοτούν πουθενά για τα υπέρογκα χρέη τους προς τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά Ταμεία, που δεν τους κυνηγά κανείς αρμόδιος, που επιβραβεύονται κι από πάνω λαμβάνοντας δημόσιο χρήμα. Λογοκλόποι (το copy-paste πάει σύννεφο) που, αντί να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη, φέρουν τον τίτλο του εκδότη και του ρυθμιστή των τοπικών πολιτικών εξελίξεων.
Εν Πάτραις, σήμερα, δεν κοστίζει τίποτα να κλείσεις ένα Μέσο, να απολύσεις δεκάδες εργαζόμενους. Όπως, επίσης, δεν κοστίζει τίποτα να ανοίξεις ένα νέο.
Οι εξελίξεις στα ΜΜΕ της Πάτρας κατέρριψαν γρήγορα όσους απέδιδαν στην οικονομική κρίση τα «κακά της μοίρας μας». Το πρόβλημα υπήρχε από πριν και πλέον γιγαντώνεται και λόγω κρίσης, αλλά κυρίως λόγω της ισοπέδωσης κάθε εργασιακού δικαιώματος και συνθήκης με τις ευλογίες του κράτους. Όταν σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις οι πρώτοι που δηλώνουν «αδυναμία» είναι οι αρμόδιοι φορείς (υπουργείο, Επιθεώρηση Εργασίας, ΤΣΠΕΑΘ κ.ά.), γιατί να μη συμβαίνουν όλα αυτά; Όπως επίσης καταρρίφθηκε και το επιχείρημα μερίδας συνδικαλιστών για «εκκαθάριση του τοπίου», το οποίο γίνεται όλο πιο θολό και λασπώδες, εγκλωβίζοντας όλους τους εργαζόμενους στον τοπικό Τύπο.
Οι εξελίξεις στο χώρο των ΜΜΕ στην Πάτρα είναι δυσοίωνες και για όσους εργάζονται και για όσους βρίσκονται στην ανεργία, και δεν βρίσκουν διέξοδο. Η άρνηση των συνδικαλιστικών οργάνων να δουν το πρόβλημα κατά πρόσωπο και να σταματήσουν να συναινούν στην κατάρρευση κάθε εργασιακού δικαιώματος με το πρόσχημα των θέσεων εργασίας –τα 400-500 ευρώ «μαύρα» δεν είναι θέσεις εργασίας!– δεν θα φέρει απλώς χειρότερες εργασιακές συνθήκες, αλλά θα διαλύσει τον κλάδο προσφέροντας ενημέρωση-καρικατούρα.
Κι όμως τα παραπάνω συμβαίνουν. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στα τοπικά ΜΜΕ. Εν Πάτραις. Τι θα σκεφτόσασταν αν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Απασχόλησης σάς δήλωνε… ευθαρσώς ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το γεγονός ότι το αφεντικό σας έκλεισε εν μία νυκτί –και με εκβιασμό– την εφημερίδα όπου δουλεύατε, αρνείται να σας καταβάλει αποζημιώσεις και χρωστούμενα δεδουλευμένα, και κανείς μα κανείς αρμόδιος δεν του έχει ζητήσει το λόγο; Την απάντηση μπορούν να σας τη δώσουν οι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Ημέρα» που εδώ και δέκα μήνες παραμένουν όμηροι (χωρίς εισαγωγικά) του κ. Θ. Καμπέρου, και στις 9/6/2010 άκουσαν διά στόματος του κ. Ρ. Σπυρόπουλου ότι το υπουργείο Απασχόλησης «δεν είναι Αστυνομία».
Πώς θα αισθανόσασταν αν ο εργοδότης σας, που σας χρωστά δεδουλευμένα ενός σχεδόν χρόνου, σας ανακοίνωνε καταπρόσωπο ότι κλείνει την εφημερίδα με «σύστημα Καμπέρου» (αυτολεξεί!) και «κάντε ό,τι θέλετε»; Την απάντηση έχουν οι –εναπομείναντες– συνάδελφοι από τη «Σημερινή».
Πώς, τέλος, θα σας φαινόταν αν στις 07:00 το απόγευμα του Σαββάτου σάς ενημέρωναν τηλεφωνικώς ότι την επομένη δεν θα πάτε για δουλειά, γιατί η εφημερίδα που εργάζεστε θα βγάλει τη Δευτέρα το τελευταίο φύλλο της; Για λεπτομέρειες, ρωτήστε τους συναδέλφους στον «Εθνικό Κήρυκα».
«Ημέρα»: 22/10/2009, «Σημερινή»: 14/6/2010, «Εθνικός Κήρυκας»: 21/6/2010. Μέσα σε οκτώ μήνες, τρεις εφημερίδες της Πάτρας έβαλαν «λουκέτο». Δεκάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν άνεργοι, οι περισσότεροι παραμένουν απλήρωτοι. Κανείς αρμόδιος φορέας δεν φιλοτιμήθηκε να κάνει τη δουλειά του: να εφαρμόσει τους νόμους. Και δυστυχώς, η κοροϊδία (κομψό!) δεν σταματά εδώ.
Τα χρέη στον… κόκορα
Ένα μήνα σχεδόν μετά το κλείσιμο της «Ημέρας», ο κ. Καμπέρος εκδίδει free-press περιοδικό με τον τίτλο «abgamma», στο οποίο δεν αναγράφεται καν «ταυτότητα» πέρα από το «μηνιαία έκδοση του Ράδιο Γάμα», του ραδιοφωνικού σταθμού του οποίου είναι ιδιοκτήτης. Μπορεί το περιοδικό να μην έχει ταυτότητα, καταφέρνει όμως και εξασφαλίζει από το πρώτο ήδη τεύχος κρατική διαφήμιση – συνολικά έξι καταχωρίσεις από Δήμο Πατρέων, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας και Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Το έντυπο κυκλοφορεί τρία τεύχη και σταματά.
Σε λιγότερο από ένα μήνα από το «λουκέτο» της «Σημερινής», ο εκδότης Ανδρέας Χριστόπουλος εκδίδει νέα εβδομαδιαία –αυτή τη φορά– εφημερίδα, τον «Πατρινό Τύπο», το lay out της οποίας είναι πιστή κόπια του «Ελεύθερου Τύπου» της κ. Αγγελοπούλου. Η εφημερίδα, στην οποία με το ζόρι βρίσκουμε να υπογράφουν δύο συντάκτες, κυκλοφορεί από τον Ιούνιο κάθε εβδομάδα, και λαμβάνει και αυτή μερίδιο από την πίτα της κρατικής διαφήμισης.
Και μπορεί να σας φαίνεται ανέκδοτο, όμως στα σκαριά βρίσκεται και νέα εβδομαδιαία εφημερίδα, εμπνευστές τής οποίας είναι δύο πρώην διευθυντικά στελέχη της «Σημερινής», τα οποία προσεγγίζουν συντάκτες προσφέροντας δουλειά με 500 ευρώ «μαύρα».
Την ίδια στιγμή, σαν τα μανιτάρια φυτρώνουν το τελευταίο διάστημα «ειδησεογραφικά portal» στην Πάτρα, με άγνωστο αριθμό συντακτών και άγνωστες εργασιακές σχέσεις. Το «φαινόμενο», μάλιστα, οδήγησε την ΕΣΗΕΠΗΝ να ετοιμάζεται να αλλάξει το καταστατικό της, ώστε να μην υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ των συντακτών που ανήκουν στην Ένωση και είναι ιδιοκτήτες ή συνιδιοκτήτες portal…
Κατήφορος δίχως τέλος
Εν Πάτραις, το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι στον Τύπο βιώνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα: ΜΜΕ που κλείνουν για να ανοίξουν νέα με μηδέν προδιαγραφές και προϋποθέσεις σε κάθε επίπεδο. Με μηδέν –επί της ουσίας– προσωπικό, με «μαύρες» εργασιακές σχέσεις και μισθούς-χαρτζιλίκια. Εκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ που δεν λογοδοτούν πουθενά για τα υπέρογκα χρέη τους προς τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά Ταμεία, που δεν τους κυνηγά κανείς αρμόδιος, που επιβραβεύονται κι από πάνω λαμβάνοντας δημόσιο χρήμα. Λογοκλόποι (το copy-paste πάει σύννεφο) που, αντί να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη, φέρουν τον τίτλο του εκδότη και του ρυθμιστή των τοπικών πολιτικών εξελίξεων.
Εν Πάτραις, σήμερα, δεν κοστίζει τίποτα να κλείσεις ένα Μέσο, να απολύσεις δεκάδες εργαζόμενους. Όπως, επίσης, δεν κοστίζει τίποτα να ανοίξεις ένα νέο.
Οι εξελίξεις στα ΜΜΕ της Πάτρας κατέρριψαν γρήγορα όσους απέδιδαν στην οικονομική κρίση τα «κακά της μοίρας μας». Το πρόβλημα υπήρχε από πριν και πλέον γιγαντώνεται και λόγω κρίσης, αλλά κυρίως λόγω της ισοπέδωσης κάθε εργασιακού δικαιώματος και συνθήκης με τις ευλογίες του κράτους. Όταν σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις οι πρώτοι που δηλώνουν «αδυναμία» είναι οι αρμόδιοι φορείς (υπουργείο, Επιθεώρηση Εργασίας, ΤΣΠΕΑΘ κ.ά.), γιατί να μη συμβαίνουν όλα αυτά; Όπως επίσης καταρρίφθηκε και το επιχείρημα μερίδας συνδικαλιστών για «εκκαθάριση του τοπίου», το οποίο γίνεται όλο πιο θολό και λασπώδες, εγκλωβίζοντας όλους τους εργαζόμενους στον τοπικό Τύπο.
Οι εξελίξεις στο χώρο των ΜΜΕ στην Πάτρα είναι δυσοίωνες και για όσους εργάζονται και για όσους βρίσκονται στην ανεργία, και δεν βρίσκουν διέξοδο. Η άρνηση των συνδικαλιστικών οργάνων να δουν το πρόβλημα κατά πρόσωπο και να σταματήσουν να συναινούν στην κατάρρευση κάθε εργασιακού δικαιώματος με το πρόσχημα των θέσεων εργασίας –τα 400-500 ευρώ «μαύρα» δεν είναι θέσεις εργασίας!– δεν θα φέρει απλώς χειρότερες εργασιακές συνθήκες, αλλά θα διαλύσει τον κλάδο προσφέροντας ενημέρωση-καρικατούρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου