http://www.enet.gr
Καλλιόπη και Αννα Δίπλα στον καιόμενο κάδο επί της Νίκης, την ώρα που φαινομενικά δεν υπήρχε λόγος έκρηξης. «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αγριοφωνάζει, τον πιάνει μια υστερία, ο μόνος που δεν έχει λευκή σκόνη γύρω από τα μάτια που τσούζουν από τα δακρυγόνα.
Διασχίζει τη Μητροπόλεως καμιά εικοσαριά μέτρα από τους αστυνομικούς με τις γυάλινες ασπίδες -εικαστικώς πολύχρωμες από τις πιτσιλιές των χρωμάτων-, αρχίζει να βρίζει «...η μάνα σας, ... την αδελφή σας». «Πάνω τους ρε» φωνάζει και κοιτά μπας και βρει συνεργούς από το πλήθος. Οι συγκεντρωμένοι δεν τσιμπάνε, εξοργίζεται, μεθοδεύει επαναφορά. Πιάνει μια πέτρα και την εκσφενδονίζει στους αστυνομικούς. Εκείνοι κάνουν ένα βήμα μπρος. Ωρα 3.00. Το «μπαμ» που επεδίωκε ο τύπος, γύρω στα 25, ξεσπά. Τέσσερα πέντε δακρυγόνα κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Οπου φύγει φύγει ο κόσμος. Εκείνος, αφού τα έκανε μπάχαλο, με την ησυχία του ανηφορίζει τη Νίκης και χάνεται στα στενά.
Απροσπέλαστο ψηλά το Σύνταγμα, οι μάχες στα οδοφράγματα πέριξ της Βουλής μαίνονται. Μπαμ μπουμ από κροτίδες, υστερικά σινιάλα να κάνουν πίσω οι διαδηλωτές, φωνές και συνθήματα, πανό «να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας». Απ' όλες τις ηλικίες οι διαμαρτυρόμενοι. Φοιτητές, άνεργοι, παιδιά, εργαζόμενοι σταματούν για μια ανάσα αφού η κατάσταση είναι αποπνικτική. Πεδίο μάχης οι δρόμοι, Αμαλίας, Φιλελλήνων.
Κρεμασμένοι σε μια τηλεόραση τυροπιτάδικου, άνεργοι δάσκαλοι ακούνε τα «ναι» και τα «όχι» των βουλευτών από τη διαδικασία ψηφοφορίας στη Βουλή. Ακολουθούν σχόλια σαν αυτά που ο μακαρίτης Ηλίας Πετρόπουλος θα σταχυολογούσε για τις συλλογές του. «Αντε...», «αλήτες κλέφτες», «βρωμιάρηδες», «αληταράδες»...
Το Μεσοπρόθεσμο φαίνεται πως ψηφίζεται και οι όποιες ελάχιστες ελπίδες για αποδοκιμασία του πέφτουν στο κενό. «Να σηκωθούν να φύγουν, μας διέλυσαν, δεν τους θέλει κανείς. Τα ξεπούλησαν όλα, δεν έχουμε μέλλον με δαύτους», μας λέει ο Κώστας Δεληδημητρίου. «Τέτοια χρέη δεν αποπληρώνονται. Υποθήκευσαν όλη μας τη ζωή. Εχουν βγάλει τη χώρα και την ξεπουλάνε», προσθέτει ο Νεκτάριος Παναγόπουλος.
Αποκαμωμένη από το τρέξιμο για να βρει κάπου να ηρεμήσει από το σύννεφο των χημικών, η Βασιλική Θεοδωροπούλου πίνει μια γουλιά νερό: «Μη ρωτάτε τι θα έλεγα σε αυτούς που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο. Δεν μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μου».
Με μάσκα στο κεφάλι, αναψοκοκκινισμένη αλλά με φρόνημα υψηλό, η Μάγδα Μαντέκα δεν σκέφτεται πολύ: «Ουστ... βρωμόσκυλα. Να φύγουν οι δωσίλογοι, οι πουλημένοι, είναι εξωμότες και εξωνημένοι. Ντροπή τους ρε, το ψήφισαν για να κάνουν εκλογές σε τρεις μήνες».
«Διέλυσαν τις ζωές μας, δε μιλάμε για αριθμούς» υπογραμμίζουν η Καλλιόπη και η Αννα. «Εχουμε άνεργους συζύγους, ζούμε καθημερινά με το φόβο της ανεργίας, μεγαλώνουμε με θυσίες τα παιδιά».
Για την Κατερίνα Ρούμπου λέξεις δεν υπάρχουν. «Δεν θα τους έλεγα, θα τους έκανα, δεν είναι Ελληνες αυτοί. Να πτωχεύσουμε αλλά να πτωχεύσουμε όλοι, και αυτοί οι καλοζωισμένοι της Βουλής».
Γελά και προσυπογράφει ο Αντώνης Γερόλυμπος: «Θα τους λιάνιζα στο ξύλο. Ξέρεις τι οργή έχεις αυτός ο κόσμος. Δεν θα ξέρουν πού θα κρυφτούν. Αυτοί μας έφεραν εδώ».
Μέχρι τη Φιλελλήνων η κατάσταση φαίνεται να είναι ελεγχόμενη. Παρέες και ομάδες συγκεντρώνονται και συζητούν στο οδόστρωμα. Μια διμοιρία ΜΑΤ ανηφορίζει μπροστά από τη ρωσική εκκλησία. Ακολουθούν αποδοκιμασίες και γιουχαρίσματα. Μια κοπελιά γύρω στα τριάντα κάνει στην άκρη, διακριτικά παρακολουθεί η παρέα της. «Αννα, πρόσεχε» της λέει ένας νεαρός. Την πλησιάζουμε για να μας πει δυο λέξεις, τι την έφερε στο Σύνταγμα.
Σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι με τα χέρια της. «Ηρθα όπως όλος ο κόσμος εδώ για να διαμαρτυρηθώ. Δεν έκανα τίποτε σπουδαίο» μας λέει. Τα μάτια της λάμπουν, μοιράζεται ένα χαμόγελο με το φίλο της, γίνεται ένα με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. *
Μαύρο σκούρο γυαλί, μετρημένος στο μπόι, μαγκάκι με τριμμένο παντελόνι και «σταράκια» παπούτσια. Υφάκι πολλών καρδιναλίων, με κομπολογάκι που το γυρόφερνε ενοχλητικά και ματιά καρφωμένη στην απέναντι γωνία με το κιτρινισμένο από μπογιά όχημα της Αστυνομίας.
Καλλιόπη και Αννα Δίπλα στον καιόμενο κάδο επί της Νίκης, την ώρα που φαινομενικά δεν υπήρχε λόγος έκρηξης. «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αγριοφωνάζει, τον πιάνει μια υστερία, ο μόνος που δεν έχει λευκή σκόνη γύρω από τα μάτια που τσούζουν από τα δακρυγόνα.
Διασχίζει τη Μητροπόλεως καμιά εικοσαριά μέτρα από τους αστυνομικούς με τις γυάλινες ασπίδες -εικαστικώς πολύχρωμες από τις πιτσιλιές των χρωμάτων-, αρχίζει να βρίζει «...η μάνα σας, ... την αδελφή σας». «Πάνω τους ρε» φωνάζει και κοιτά μπας και βρει συνεργούς από το πλήθος. Οι συγκεντρωμένοι δεν τσιμπάνε, εξοργίζεται, μεθοδεύει επαναφορά. Πιάνει μια πέτρα και την εκσφενδονίζει στους αστυνομικούς. Εκείνοι κάνουν ένα βήμα μπρος. Ωρα 3.00. Το «μπαμ» που επεδίωκε ο τύπος, γύρω στα 25, ξεσπά. Τέσσερα πέντε δακρυγόνα κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Οπου φύγει φύγει ο κόσμος. Εκείνος, αφού τα έκανε μπάχαλο, με την ησυχία του ανηφορίζει τη Νίκης και χάνεται στα στενά.
Απροσπέλαστο ψηλά το Σύνταγμα, οι μάχες στα οδοφράγματα πέριξ της Βουλής μαίνονται. Μπαμ μπουμ από κροτίδες, υστερικά σινιάλα να κάνουν πίσω οι διαδηλωτές, φωνές και συνθήματα, πανό «να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας». Απ' όλες τις ηλικίες οι διαμαρτυρόμενοι. Φοιτητές, άνεργοι, παιδιά, εργαζόμενοι σταματούν για μια ανάσα αφού η κατάσταση είναι αποπνικτική. Πεδίο μάχης οι δρόμοι, Αμαλίας, Φιλελλήνων.
Κρεμασμένοι σε μια τηλεόραση τυροπιτάδικου, άνεργοι δάσκαλοι ακούνε τα «ναι» και τα «όχι» των βουλευτών από τη διαδικασία ψηφοφορίας στη Βουλή. Ακολουθούν σχόλια σαν αυτά που ο μακαρίτης Ηλίας Πετρόπουλος θα σταχυολογούσε για τις συλλογές του. «Αντε...», «αλήτες κλέφτες», «βρωμιάρηδες», «αληταράδες»...
Το Μεσοπρόθεσμο φαίνεται πως ψηφίζεται και οι όποιες ελάχιστες ελπίδες για αποδοκιμασία του πέφτουν στο κενό. «Να σηκωθούν να φύγουν, μας διέλυσαν, δεν τους θέλει κανείς. Τα ξεπούλησαν όλα, δεν έχουμε μέλλον με δαύτους», μας λέει ο Κώστας Δεληδημητρίου. «Τέτοια χρέη δεν αποπληρώνονται. Υποθήκευσαν όλη μας τη ζωή. Εχουν βγάλει τη χώρα και την ξεπουλάνε», προσθέτει ο Νεκτάριος Παναγόπουλος.
Αποκαμωμένη από το τρέξιμο για να βρει κάπου να ηρεμήσει από το σύννεφο των χημικών, η Βασιλική Θεοδωροπούλου πίνει μια γουλιά νερό: «Μη ρωτάτε τι θα έλεγα σε αυτούς που ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο. Δεν μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Θέλω πίσω την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μου».
Με μάσκα στο κεφάλι, αναψοκοκκινισμένη αλλά με φρόνημα υψηλό, η Μάγδα Μαντέκα δεν σκέφτεται πολύ: «Ουστ... βρωμόσκυλα. Να φύγουν οι δωσίλογοι, οι πουλημένοι, είναι εξωμότες και εξωνημένοι. Ντροπή τους ρε, το ψήφισαν για να κάνουν εκλογές σε τρεις μήνες».
«Διέλυσαν τις ζωές μας, δε μιλάμε για αριθμούς» υπογραμμίζουν η Καλλιόπη και η Αννα. «Εχουμε άνεργους συζύγους, ζούμε καθημερινά με το φόβο της ανεργίας, μεγαλώνουμε με θυσίες τα παιδιά».
Για την Κατερίνα Ρούμπου λέξεις δεν υπάρχουν. «Δεν θα τους έλεγα, θα τους έκανα, δεν είναι Ελληνες αυτοί. Να πτωχεύσουμε αλλά να πτωχεύσουμε όλοι, και αυτοί οι καλοζωισμένοι της Βουλής».
Γελά και προσυπογράφει ο Αντώνης Γερόλυμπος: «Θα τους λιάνιζα στο ξύλο. Ξέρεις τι οργή έχεις αυτός ο κόσμος. Δεν θα ξέρουν πού θα κρυφτούν. Αυτοί μας έφεραν εδώ».
Μέχρι τη Φιλελλήνων η κατάσταση φαίνεται να είναι ελεγχόμενη. Παρέες και ομάδες συγκεντρώνονται και συζητούν στο οδόστρωμα. Μια διμοιρία ΜΑΤ ανηφορίζει μπροστά από τη ρωσική εκκλησία. Ακολουθούν αποδοκιμασίες και γιουχαρίσματα. Μια κοπελιά γύρω στα τριάντα κάνει στην άκρη, διακριτικά παρακολουθεί η παρέα της. «Αννα, πρόσεχε» της λέει ένας νεαρός. Την πλησιάζουμε για να μας πει δυο λέξεις, τι την έφερε στο Σύνταγμα.
Σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι με τα χέρια της. «Ηρθα όπως όλος ο κόσμος εδώ για να διαμαρτυρηθώ. Δεν έκανα τίποτε σπουδαίο» μας λέει. Τα μάτια της λάμπουν, μοιράζεται ένα χαμόγελο με το φίλο της, γίνεται ένα με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου