Το τσούξιμο στα μάτια σαν να σου τραβούν τα βλέφαρα πυρωμένα μανταλάκια, ο βήχας, το πνίξιμο κι ένα φρικτό κάψιμο στις καρωτίδες, να νομίζεις ότι σε τρυπούν με βελόνες πλεξίματος.
Οι περισσότεροι άντεξαν και ξαναγύρισαν έξω από τη Βουλή, όπου εισέπραξαν πάλι την... προστασία της αστυνομίας (φωτ.: Σπ. Τσακίρης) Θα μπορούσε να ήταν μια υπερβολική περιγραφή διεστραμμένου βασανιστηρίου, αλλά ήταν η πραγματικότητα για χιλιάδες Ελληνες, χθες, στο γεωγραφικό κέντρο της χώρας με το μεσοπρόθεσμο μέλλον. Τα δακρυγόνα, αυτή η θεοποιημένη μορφή καταστολής στην Ελλάδα, ξεπέρασαν χθες κάθε προηγούμενο. Σε τέτοιο μέγιστο βαθμό, που αναρωτιέται κανείς με τι άλλο μπορεί να συγκρίνει αυτόν τον αυταρχισμό, σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί αν επρόκειτο για λατινοαμερικανική, δεν υπήρχε αμφιβολία για το χαρακτηρισμό...
Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο εκλεκτός του υπουργός Οικονομικών εξήραν το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται, η Αστυνομία -υπό τις εντολές άλλου υπουργού της κυβέρνησης- το σεβόταν απολύτως... Ο πολιτικά επικίνδυνος παραλογισμός δεν είχε, χθες, στόχο μόνο τους πνεύμονες των ανθρώπων. Το επίσημο βιογραφικό του πολιτικού προϊσταμένου της Αστυνομίας αναφέρει ότι συμμετείχε «στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στις εξεγέρσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973». Αλλά από τότε πολλά έχουν αλλάξει. Και κυρίως τα δακρυγόνα...
Φάνηκε από νωρίς
Από νωρίς το «στήσιμο» των αστυνομικών δυνάμεων φαινόταν ότι είχε συγκεκριμένο στόχο. Αρχικώς να εμποδίσει την πρόσβαση στη Βουλή με κάθε τρόπο, γι' αυτό και ο αποκλεισμός των βασικότερων δρόμων με λεωφορεία των ΜΑΤ σε θέση «προφυλακτήρα με προφυλακτήρα». Λίγο αργότερα ήταν περισσότερο από σαφές ότι στόχος δεν ήταν οι κουκουλοφόροι που ήταν σταγόνες στον ωκεανό... Ο πραγματικός στόχος ήταν να διαλυθούν οι... μυαλοφόροι, και όχι μόνο της πλατείας. Πάση θυσία...
Ανευ κουκουλοφόρων
Δεν είναι τυχαίο ότι τα χημικά έπεφταν με καταιγιστικούς ρυθμούς σε στενούς δρόμους ακόμα και λίγο πριν από την Πλάκα, σε στοές όπου ο κόσμος κατέφευγε να σωθεί, ακόμα και μέσα στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα. Στη Βουλής, στην Αμερικής, στην Κολοκοτρώνη, στη Νίκης, στην Απόλλωνος, στη Χρήστου Λαδά, στην Κριεζώτου και σε πολλούς άλλους μικρούς δρόμους του κέντρου της πόλης.
Στην Κολοκοτρώνη, γύρω στις 2.30 μετά το μεσημέρι, δεκάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι. Με σφυρίχτρες και όλα τα υπόλοιπα, με το εκμαγείο του «μααλόξ» στο πρόσωπο, με αντιασφυξιογόνα μάσκα. Σφύριζαν και φώναζαν συνθήματα. Τίποτα άλλο. Κουκουλοφόροι δεν υπήρχαν. Κανείς δεν κατάλαβε πώς άρχισαν να πέφτουν εκεί, σ' εκείνο το πεζοδρόμιο, τα χημικά.
Ο κόσμος έτρεξε να σωθεί, ένα συνονθύλευμα από τρεχαλητά, εκρήξεις, δυνατούς βήχες, φτυσίματα στο δρόμο. Και μέσα στον πανικό αλλοδαποί να πωλούν μικρές αντιασφυξιογόνες μάσκες, σαν αυτές που χρησιμοποιούν στις οικοδομές, για 10 ευρώ. Με 5 έπαιρνες μικρά γυαλάκια κολύμβησης...
Στην Καραγεώργη Σερβίας κάποιοι κυνηγημένοι μπήκαν στο άνοιγμα, κάτι σαν στοά, ενός μικρού εμπορικού κέντρου. Χημικά έπεσαν κι εκεί. Ενας άντρας, γύρω στα πενήντα, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα κι έβγαζε κάτι θορύβους σαν να προσπαθούσε να ανανήψει. Μια κοπέλα τού έχυσε το νερό της στο κεφάλι. Συνήλθε. Μια γυναίκα δίπλα του άρχισε να φωνάζει: «Πάμε πίσω ρε, δεν θα τους περάσει...».
Κάποιοι δεν άντεχαν και άρχισαν να περπατούν προς την Πλάκα. Οι περισσότεροι άντεξαν και ξαναγύρισαν στη Βουλή. Αργότερα, βλέποντας την ψηφοφορία στην τηλεόραση, αναρωτηθήκαμε ότι ίσως αυτό που γινόταν έξω από τη Βουλή, έστω κι αν ήταν πρωτόγνωρο, το άντεχε κανείς ευκολότερα από αυτό που γινόταν μέσα. Ιδίως όταν από τα έδρανα του ΠΑΣΟΚ ακούγονταν χειροκροτήματα. Η ίδια αναγούλα, χωρίς δακρυγόνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου