http://www.enet.gr
Την ώρα που ο Πρόεδρος Αμπάς μιλούσε στον ΟΗΕ χιλιάδες Παλαιστίνιοι που είχαν συγκεντρωθεί στη Δ. όχθη και τον παρακολουθούσαν σε γιγαντοθόνες τον επεφημούσαν. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρωμένοι στη Δυτική Οχθη επευφήμησαν τον πρόεδρο Αμπάς όταν, απευθυνόμενος στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, έκανε δύο επισημάνσεις που συμπυκνώνουν τους λόγους για το παλαιστινιακό αίτημα: «Το Ισραήλ έχει υπονομεύσει κάθε προσπάθεια ειρήνης της διεθνούς κοινότητας» και «οι εποικισμοί είναι το βασικό εμπόδιο για την ειρήνη και απειλούν να καταστρέψουν τη λύση των δύο κρατών».
Η πραγματικότητα τον επιβεβαιώνει, καθώς τα 18 χρόνια που μεσολάβησαν από τη Συμφωνία του Οσλο σημαδεύτηκαν από άκαρπες διαπραγματεύσεις που όχι μόνο δεν οδήγησαν σε λύσεις ή στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, που σύμφωνα με τον «οδικό χάρτη» θα είχε υλοποιηθεί το 2005, αλλά βάθυναν τη λεηλασία των παλαιστινιακών εδαφών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα οι ισραηλινές αρχές ενέκριναν σχέδιο οικοδόμησης 300 νέων κατοικιών στο Αριέλ, έναν από τους μεγαλύτερους εποικισμούς στη Δ. Οχθη, και 1.600 στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο Αμπάς γνωρίζει ότι η πρωτοβουλία του δεν έχει καμιά τύχη στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.), όπου πρέπει να ψηφιστεί από τουλάχιστον εννέα από τα δεκαπέντε μέλη του, χωρίς συγχρόνως να ασκηθεί βέτο από κάποιο από τα πέντε μόνιμα μέλη.
Το αμερικανικό βέτο όμως είναι δεδομένο, καθώς ο πρόεδρος Ομπάμα, υιοθετώντας πλήρως τις ισραηλινές θέσεις, ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να συνηγορήσει στο αίτημα, γιατί «η μόνη οδός για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους είναι οι διαπραγματεύσεις».
Η κίνηση του Αμπάς έχει ρίσκο. Οχι μόνο στο εσωτερικό μέτωπο, όπου μπορεί να βαθύνει τη διάσταση με τη Χαμάς, η οποία απορρίπτει την πρωτοβουλία του ως άνευ νοήματος και ξεκινά σαν αντιστάθμισμα «διπλωματική προσέγγιση» με Τουρκία και Αίγυπτο. Αλλά και γιατί οι ΗΠΑ απειλούν να σταματήσουν την ετήσια οικονομική βοήθεια των 470 εκατ. δολαρίων που στην πραγματικότητα συντηρεί την Παλαιστινιακή Αρχή.
Ομως, ξέρει επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον πρόεδρο Ομπάμα, που σε αυτή τη συγκυρία έχει να αντιμετωπίσει επίσης τον πονοκέφαλο της οικονομικής κρίσης και μιας επανεκλογής, στην οποία η εβραϊκή ψήφος θα είναι καταλυτική. Ο Ομπάμα καλείται να εξηγήσει σε έναν ξεσηκωμένο αραβικό κόσμο γιατί ενώ το Μάιο του 2009 στο Κάιρο αναγνώριζε ότι «η κατάσταση των Παλαιστινίων είναι απαράδεκτη» και δικαιούνται ένα κράτος στα σύνορα του 1967, τώρα το αρνείται.
Η διαδικασία στο Σ.Α. μπορεί να καθυστερήσει εβδομάδες ή και μήνες. Ο Ομπάμα ασκεί αφόρητες πιέσεις (ακόμη και απειλή περικοπής οικονομικής βοήθειας) στα μη μόνιμα μέλη ώστε να μη συγκεντρωθούν οι απαραίτητες ψήφοι και να μη χρειαστεί να καταφύγει σ' ένα βέτο που θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στον αραβικό κόσμο. Συγχρόνως με τη συνδρομή του «κουαρτέτου» θα επιδιώξει να καθυστερήσει την όποια ψηφοφορία έως ότου τα δύο μέρη, ως προϋπόθεση, συμφωνήσουν σε άμεση επανέναρξη συνομιλιών.
Καθώς ο Αμπάς έχει παράλληλα τη δυνατότητα να ζητήσει την αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου έχει εξασφαλίσει τη στήριξη των δύο τρίτων των 193 μελών, ο πρόεδρος Σαρκοζί έσπευσε να προτείνει μια «συμβιβαστική λύση»: να αναβαθμιστεί η θέση της Παλαιστινιακής Αρχής σε «κράτος παρατηρητή» παράλληλα με την άμεση επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή μιας οριστικής συμφωνίας ειρήνης εντός έτους. Αλλά αυτή η αναγνώριση προσφέρει πρόσβαση της Π.Α. και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς, εξαιρετικά χρήσιμους για τον παλαιστινιακό αγώνα. Γι' αυτό και ο Σαρκοζί θέτει ως όρο να απεμπολήσει η Π.Α. το δικαίωμά της να προσφύγει κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Εξοργισμένο το Ισραήλ απορρίπτει και αυτή την πρόταση, απειλεί να «απαντήσει» σε αυτό που θεωρεί πρόκληση και επιμένει πως χωρίς διαπραγματεύσεις καμιά απόφαση του ΟΗΕ δεν θα φέρει ειρήνη. Ισραηλινοί αξιωματούχοι μιλούν για «μαύρο Σεπτέμβριο», καθώς μετά την κρίση με την Τουρκία και τη νέα πραγματικότητα της Αιγύπτου φοβούνται τώρα νέες αντιδράσεις σε αραβικές πρωτεύουσες. Αλλά και στη Δυτική Οχθη, όπου ενίσχυσαν την ασφάλεια των εποικισμών και κατέβασαν κατά μήκος της «πράσινης γραμμής» 22.000 στρατιώτες.
Για κάποιους ο πρόεδρος της Π.Α. άνοιξε μια νέα σημαντική σελίδα στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Για άλλους απλώς διακινδυνεύει να προκαλέσει έναν νέο κύκλο βίας στην περιοχή. Αλλά το βέβαιο είναι ότι με την πρωτοβουλία του βάζει τέλος στην παραλυσία στην οποία έχει περιπέσει εδώ και χρόνια η ειρηνευτική διαδικασία.
Αψηφώντας νουθεσίες και απειλές, με το αίτημά του για αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτους πλήρους μέλους του ΟΗΕ, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής (Π.Α.) Μαχμούντ Αμπάς φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύρραξη, αναγκάζοντας τη διεθνή κοινότητα, έστω και συμβολικά, να αναλάβει τις ευθύνες της.
Την ώρα που ο Πρόεδρος Αμπάς μιλούσε στον ΟΗΕ χιλιάδες Παλαιστίνιοι που είχαν συγκεντρωθεί στη Δ. όχθη και τον παρακολουθούσαν σε γιγαντοθόνες τον επεφημούσαν. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρωμένοι στη Δυτική Οχθη επευφήμησαν τον πρόεδρο Αμπάς όταν, απευθυνόμενος στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, έκανε δύο επισημάνσεις που συμπυκνώνουν τους λόγους για το παλαιστινιακό αίτημα: «Το Ισραήλ έχει υπονομεύσει κάθε προσπάθεια ειρήνης της διεθνούς κοινότητας» και «οι εποικισμοί είναι το βασικό εμπόδιο για την ειρήνη και απειλούν να καταστρέψουν τη λύση των δύο κρατών».
Η πραγματικότητα τον επιβεβαιώνει, καθώς τα 18 χρόνια που μεσολάβησαν από τη Συμφωνία του Οσλο σημαδεύτηκαν από άκαρπες διαπραγματεύσεις που όχι μόνο δεν οδήγησαν σε λύσεις ή στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, που σύμφωνα με τον «οδικό χάρτη» θα είχε υλοποιηθεί το 2005, αλλά βάθυναν τη λεηλασία των παλαιστινιακών εδαφών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα οι ισραηλινές αρχές ενέκριναν σχέδιο οικοδόμησης 300 νέων κατοικιών στο Αριέλ, έναν από τους μεγαλύτερους εποικισμούς στη Δ. Οχθη, και 1.600 στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο Αμπάς γνωρίζει ότι η πρωτοβουλία του δεν έχει καμιά τύχη στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.), όπου πρέπει να ψηφιστεί από τουλάχιστον εννέα από τα δεκαπέντε μέλη του, χωρίς συγχρόνως να ασκηθεί βέτο από κάποιο από τα πέντε μόνιμα μέλη.
Το αμερικανικό βέτο όμως είναι δεδομένο, καθώς ο πρόεδρος Ομπάμα, υιοθετώντας πλήρως τις ισραηλινές θέσεις, ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να συνηγορήσει στο αίτημα, γιατί «η μόνη οδός για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους είναι οι διαπραγματεύσεις».
Η κίνηση του Αμπάς έχει ρίσκο. Οχι μόνο στο εσωτερικό μέτωπο, όπου μπορεί να βαθύνει τη διάσταση με τη Χαμάς, η οποία απορρίπτει την πρωτοβουλία του ως άνευ νοήματος και ξεκινά σαν αντιστάθμισμα «διπλωματική προσέγγιση» με Τουρκία και Αίγυπτο. Αλλά και γιατί οι ΗΠΑ απειλούν να σταματήσουν την ετήσια οικονομική βοήθεια των 470 εκατ. δολαρίων που στην πραγματικότητα συντηρεί την Παλαιστινιακή Αρχή.
Ομως, ξέρει επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον πρόεδρο Ομπάμα, που σε αυτή τη συγκυρία έχει να αντιμετωπίσει επίσης τον πονοκέφαλο της οικονομικής κρίσης και μιας επανεκλογής, στην οποία η εβραϊκή ψήφος θα είναι καταλυτική. Ο Ομπάμα καλείται να εξηγήσει σε έναν ξεσηκωμένο αραβικό κόσμο γιατί ενώ το Μάιο του 2009 στο Κάιρο αναγνώριζε ότι «η κατάσταση των Παλαιστινίων είναι απαράδεκτη» και δικαιούνται ένα κράτος στα σύνορα του 1967, τώρα το αρνείται.
Η διαδικασία στο Σ.Α. μπορεί να καθυστερήσει εβδομάδες ή και μήνες. Ο Ομπάμα ασκεί αφόρητες πιέσεις (ακόμη και απειλή περικοπής οικονομικής βοήθειας) στα μη μόνιμα μέλη ώστε να μη συγκεντρωθούν οι απαραίτητες ψήφοι και να μη χρειαστεί να καταφύγει σ' ένα βέτο που θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στον αραβικό κόσμο. Συγχρόνως με τη συνδρομή του «κουαρτέτου» θα επιδιώξει να καθυστερήσει την όποια ψηφοφορία έως ότου τα δύο μέρη, ως προϋπόθεση, συμφωνήσουν σε άμεση επανέναρξη συνομιλιών.
Καθώς ο Αμπάς έχει παράλληλα τη δυνατότητα να ζητήσει την αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου έχει εξασφαλίσει τη στήριξη των δύο τρίτων των 193 μελών, ο πρόεδρος Σαρκοζί έσπευσε να προτείνει μια «συμβιβαστική λύση»: να αναβαθμιστεί η θέση της Παλαιστινιακής Αρχής σε «κράτος παρατηρητή» παράλληλα με την άμεση επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και την υπογραφή μιας οριστικής συμφωνίας ειρήνης εντός έτους. Αλλά αυτή η αναγνώριση προσφέρει πρόσβαση της Π.Α. και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς, εξαιρετικά χρήσιμους για τον παλαιστινιακό αγώνα. Γι' αυτό και ο Σαρκοζί θέτει ως όρο να απεμπολήσει η Π.Α. το δικαίωμά της να προσφύγει κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Εξοργισμένο το Ισραήλ απορρίπτει και αυτή την πρόταση, απειλεί να «απαντήσει» σε αυτό που θεωρεί πρόκληση και επιμένει πως χωρίς διαπραγματεύσεις καμιά απόφαση του ΟΗΕ δεν θα φέρει ειρήνη. Ισραηλινοί αξιωματούχοι μιλούν για «μαύρο Σεπτέμβριο», καθώς μετά την κρίση με την Τουρκία και τη νέα πραγματικότητα της Αιγύπτου φοβούνται τώρα νέες αντιδράσεις σε αραβικές πρωτεύουσες. Αλλά και στη Δυτική Οχθη, όπου ενίσχυσαν την ασφάλεια των εποικισμών και κατέβασαν κατά μήκος της «πράσινης γραμμής» 22.000 στρατιώτες.
Για κάποιους ο πρόεδρος της Π.Α. άνοιξε μια νέα σημαντική σελίδα στην ιστορία της Μέσης Ανατολής. Για άλλους απλώς διακινδυνεύει να προκαλέσει έναν νέο κύκλο βίας στην περιοχή. Αλλά το βέβαιο είναι ότι με την πρωτοβουλία του βάζει τέλος στην παραλυσία στην οποία έχει περιπέσει εδώ και χρόνια η ειρηνευτική διαδικασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου