ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 28ηΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Σελίδες ιστορίας

Ο Μεταξάς, ένας φιλόδοξος φασίστας και εκμεταλλευόμενος την προσωπική του σχέση με τους μασόνους (Είχε φτάσει στον τριακοστό βαθμό της μασονίας. Ανήκε στην Στοά «Ησίοδος», στην οποία είχε διατελέσει «σεβάσμιος»), βρέθηκε σύντομα στα ανώτατα στάδια της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Με τις πλάτες του Βασιλιά πάει στην Γερμανία και ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Το σαράκι της πολιτικής τον οδηγεί να φτιάξει το κόμμα των Ελευθεροφρόνων το οποίο όμως δεν μπόρεσε ποτέ να βρει λαϊκά ερείσματα.


Στις τελευταίες που πήρε μέρος το 1936 έλαβε μόνο 50.137 ψήφους. Η απελπισία του ήταν μεγάλη βλέποντας τα όνειρα του να γκρεμίζονται. Στο ημερολόγιο του έγραψε: «Εκλογαί. Από χθες είχα την διαίσθησιν της αποτυχίας. Ερημιά σπιτιού.Κέντρον, χαλαρότης, μόνον οι πιστοί Κεφαλλήνες. Καμία εκδήλωσις έξω. Σήμερον επίσης, παρ’ όλας τας ελπίδας οικείων και φίλων. Νύκτα εξεδηλώθη πλήρως η αποτυχία. Παντού. Εξαιρέσεις Ηλείας και Μεσσηνίας και εκεί μόνον κάτι. Εις Κεφαλληνίαν η επιτυχία όχι πλήρης. Εις Αθήνας η αποτυχία οικτρά. Συμπέρασμα, ο αντιβενιζελισμός δεν με θέλει, με απέβαλεν εκ του μέσου του. Καλλίτερα».
Όλα έδειχναν ότι η πολιτική σταδιοδρομία του Μεταξά έφτανε στο τέλος της. Ο Βασιλιάς όμως είχε διαφορετική άποψη. Στις 9 του Μάρτη τον διορίζει υπουργό στρατιωτικών και ο δρόμος για τον Μεταξά να εγκαταστήσει την δικτατορία της 4ης Αυγούστου είχε αρχίσει ήδη.Αμέσως μετά την επικράτηση της δικτατορίας ο Μεταξάς φτιάχνει ένα υφυπουργείο Δημοσίας Ασφάλειας στο υπουργείο Εσωτερικών.
Επικεφαλής διορίζει ένα πρόσωπο αφοσιωμένο στην υπόθεση της 4ης Αυγούστου και ιδιαίτερα στον αρχηγό της. Τον Κ. Μανιαδάκης. Σ’ αυτόν ανατέθηκε να εδραιώσει την δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Με ποιο τρόπο; Μ’ αυτόν που περιγράφει ο Σπύρος Λιναρδάτος στο βιβλίο του «4η Αυγούστου»: «Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της αστυνομίας εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος,των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών,φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση ομολογιών και δηλώσεως μετανοίας. Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, το φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής ανακριτής το θεωρούσε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμίων.
Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμίων.Σε αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού,ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελλί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελλί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερεις, πέντε και περισσότερες μέρες,αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανάβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μία στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με του ρετσινόλαδου.
Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα. Υπάρχει μάλιστα στη ζωή ένας από αυτούς που βασανίστηκαν με τη μέθοδο του πάγου: ο Χρήστος Χριστακάκης, ο οποίος υποφέρει από τις συνέπειες του φοβερού βασανιστηρίου. Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακκουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι κραυγές του κρατούμενου. [...] Την εποχή εκείνη «αυτοκτόνησε» σύμφωνα με την εκδοχή της Ασφαλείας, ο χημικός Μαρουκάκης,που είχε συλληφθεί με την κατηγορία ότι ήταν υπεύθυνος του παράνομου Ριζοσπάστη. Στην πραγματικότητα τον Κ. Μαρουκάκη, αφού τον βασάνισαν φρικτά,τον έρριξαν από την ταράτσα και τον σκότωσαν.
Με τον ίδιο τρόπο δολοφόνησαν και το γέρο αγωνιστή, στέλεχος της «Εργατικής Βοήθειας», [...] Βαλλιανάτο. Υπολογίζεται ότι εκτός από τις δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, δώδεκα τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε αλλά μη σκοτώνετε».
Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο»τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν»ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελλάθηκαν,έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια.».
Ερχεται λοιπόν η στιγμή που ο φασίστας Μουσολίνι στέλνει στον Μεταξά τον πρέσβη που έχει στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι να ζητήσει απ’ τον δικτάτορα να επιτρέχει στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις να καταλάβουν κάποια στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η απάντηση του Μεταξά αρνητική. Δεν μπορούσε να ήταν και διαφορετική. Διορισμένος, απ’ τον Βασιλιά –που υποστήριζε τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων- δικτάτορας και αντιλαμβανόμενος τα αισθήματα της κοινής γνώμης έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και απέρριψε το τελεσίγραφο των Ιταλών. Η στάση που είχε τότε το διδακτορικό καθεστώς ξεκάθαρη. Ο αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος, λίγες μέρες πριν την ιταλική εισβολή, έλεγε πως αν μας επιτεθούν«θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων» και ο δικτάτορας Μεταξάς σε συζήτηση με δημοσιογράφους, μόλις άρχισε η ιταλική επίθεση, δήλωνε πως η Ελλάδα δεν πολεμά για τη νίκη και, όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του, τον ανησυχούσε «η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη».
Όταν ξεκίνησε η επίθεση του Ιταλογερμανικού άξονα πάνω από 2.000 κομμουνιστές και δημοκράτες σάπιζαν σε φυλακές και τόπους εξορίας. Στις 31 Οκτώβρη από τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας της Αθήνας, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης καλούσε τον ελληνικό λαό με ανοιχτό γράμμα του να πολεμήσει ενάντια στο φασισμό. Το «Ανοιχτό γράμμα»του Ν. Ζαχαριάδη ήταν και η βάση της πολιτικής του γραμμής, που καθόρισε και την πορεία και την έκβαση του αγώνα: «Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα, με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα, όλοι οι Ελληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή,την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει, πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για τον σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι, και θα είναι, μια καινούρια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με έναν πραγματικό λαϊκό πολιτισμό. Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα είναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»
Την ίδια στιγμή περίπου 600κρατούμενοι στην Ακροναυπλία υπέβαλαν υπόμνημα στην κυβέρνηση που καταδίκαζε την ιταλική φασιστική επίθεση, καλούσαν σε αντίσταση και ζητούσαν να πολεμήσουν. «Εμείς οι κομμουνιστές παίρνουμε τη θέση μας στην πρώτη γραμμή του πυρός …για τη συντριβή των επιδρομέων και την υπεράσπιση της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας μας». Το ίδιο αίτημα εξέφρασαν και οι κομμουνιστές κρατούμενοι σε Φολέγανδρο, Ανάφη, Κίμωλο, Γαύδο, Πύλο, Αίγινα κ.α. Η κυβέρνηση όμως απέρριψε το αίτημα, ζητώντας να αποκηρύξουν πρώτα τις αντιφασιστικές και κομμουνιστικές τους ιδέες. Χαρακτηριστική η φράση του Μεταξά που είπε: «Εμείς θέλουμε να πολεμήσουμε την Ιταλία οι κομμουνιστές θέλουν να πολεμήσουν το φασισμό». Ο πόλεμος ξεκίνησε και ο ελληνικός λαός έγραψε στα βουνά της Πίνδου μερικές απ’ τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του. «Οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες» είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ περιγράφοντας την στάση του ελληνικού στρατού απέναντι στον Ιταλογερμανικό άξονα. Μετά την εισβολή των Γερμανών, το τμήμα της αστικής τάξης που είχε οικονομικοπολιτικές σχέσεις με τους Αγγλογάλλους φρόντισε να φύγει από την Ελλάδα για τη Μέση Ανατολή, το δε τμήμα της που είχε ανάλογες σχέσεις με τους Γερμανούς να μείνει στην Ελλάδα και να εγκαθιδρύσει το κατοχικό καθεστώς με διάφορα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα και έναν κρατικό μηχανισμό. Ενα μηχανισμό που θα αποτελούσε, όπως αποδείχτηκε μετά την απελευθέρωση, ένα από τα πιο καλά εργαλεία εξασφάλισης της εξουσίας του κεφαλαίου στο σύνολό του, με τη χρησιμοποίησή του από το φιλοαγγλικό τμήμα της άρχουσας τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου, που υποτίθεται ότι έκανε αντίσταση στη γερμανική κατοχή από το εξωτερικό, αλλά και τους Αγγλους.
Μεμονωμένα μόνο πρόσωπα του αστικού πολιτικού κόσμου πέρασαν στην Αντίσταση.Ηταν τότε που με πρωτοβουλία του ΚΚΕ γινόταν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για να αντισταθεί ένοπλα στους κατακτητές. Ηταν τότε που οι «εθνικόφρονες» στελέχωναν τους γερμανοτσολιάδες και τα «τάγματα ασφαλείας» που συνεργαζόταν με τους φασίστες εισβολείς.

'Υψωμα 731.Αίμα,πόνος,δόξα

Οι εικόνες της επέλασης των Ελλήνων στρατιωτών στα ελληνοαλβανικά σύνορα ,τα χαμογελαστά πρόσωπα των μαχητών όταν έμπαιναν στη Κορυτσά,το πλήθος στους δρόμους της Αθήνας πλημμυρισμένο από το πλήθος που πανηγύριζε ξέφρενα τις ελληνικές νίκες. Οι εικόνες της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Πίσω απ΄ όλα αυτά υπήρξε πόνος και αίμα. Οι ιστορίες του ελληνοαλβανικού μετώπου είναι πολλές.Μία απ΄ αυτές ίσως να μην είναι τόσο γνωστή,αλλά δείχνει πόσο ηρωϊκά πάλεψαν οι έλληνες στρατιώτες για να διατηρήσουν την ελληνική κυριαρχία,ακόμη και στο τελευταίο ύψωμα. Αυτή είναι η ιστορία του «Υψώματος 731».
20 χιλιόμετρα από τη Κλεισούρα. Το Ύψωμα 731, έχει καταληφθεί από τον ελληνικό στρατό από τους πρώτους μήνες των εχθροπραξιών με τα ιταλικά στρατεύματα.Σημείο κλειδί για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις.
9 Μαρτίου 1941. Η «εαρινή επίθεση» των Ιταλών αρχίζει. Έπαιζαν το τελευταίο χαρτί. Το ύψωμα 731 έπρεπε πάση θυσία να καταληφθεί. Το υπερασπίζονταν οι άνδρες του 5ου Συντάγματος της Ι Μεραρχίας ,οι περισσότεροι από τους οποίους κατάγονταν από τη Καρδίτσα και τα Τρίκαλα. Μέσα σε 48 ώρες μαχών 50 Έλληνες στρατιώτες σκοτώνονται. Τη τρίτη ημέρα νεκροί και τραυματίες έχουν φθάσει τους586! Οι ιταλοί έχουν 1000 νεκρούς και 3000 τραυματίες.
Οι μάχες συνεχίζονται κάθε μέρα,σώμα με σώμα. Μέχρι τις 19 Μαρτίου ,οι ιταλοί είχαν επιχειρήσει 18 επιθέσεις. Άρχιζαν με πυκνά πυρά πυροβολικού και κατέληγαν στις μάχες πρόσωπο με πρόσωπο. Το ύψωμα λέει ο θρύλος «κατέβηκε» τέσσερα μέτρα από τις βολές πυροβολικού. Τις δύο πρώτες ημέρες ο διοικητής του Τάγματος Δημήτρης Κασλάς κράτησε μερικές σημειώσεις στο προσωπικό του ημερολόγιο. Τα όσα έγραψε είναι συγκλονιστικά για μία μάχη διαρκείας που έγραψε ιστορία. Ο αριθμός731, είναι χαραγμένος στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη:
(Ημέρα πρώτη: Κυριακή 9η Μαρτίου 1941, «έναρξις της επιθέσεως»)
(Πρωινές ώρες): Την 06:30 ώραν ήρξατο τρομακτικόν και καταιγιστικόν πυρ του εχθρικού Πυροβολικού και όλμων. Η πρώτη ομοβροντία μιας βαρέως Πυροβολαρχίας ερρίφθη ακριβώς την 06:30 ώραν επί του υψώματος 731, όπου ο Σταθμός Διοικήσεώς μου ήτο το σύνθημα της ενάρξεως της βολής.
Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται με αυξάνουσαν έντασιν. Σμήνη αεροπλάνων ρίπτουν συνεχώς τα φορτία των επί των υψωμάτων 731 και 717. Το ύψωμα 731, όπου το Τάγμα μου, σείεται συνεχώς, σκόνη, φωτιά και καπνός, η ατμόσφαιρα είναι βαρειά,δύσκολα αναπνέει κανείς από τα αέρια των εκρήξεων, κόλασις πυρός, μας περιβάλλαν καπνοί και αι φλόγες, δεν ημπορούμε να διακρίνουμε τι γίνεται εις απόστασιν 10 μέτρων. Το ύψωμα 731 ήτο δασωμένον με δέντρα ύψους 4-5 μέτρων, εντός διώρου έμεινε γυμνόν. Τα συρματοπλέγματά μας κατεστράφησαν, τα χαρακώματα ισοπεδώθηκαν, οι στρατιώται καλύπτονται εις τας οπάς των οβίδων και αγωνίζονται απεγνωσμένα να επανορθώσουν τας ζημίας, ιδίως να προστατεύσουν τα πολυβόλα και οπλοπολυβόλα από την καταστροφήν, από τις πέτρες και χώματα που εγείροντο από τας εκρήξεις. Τα υπάρχοντα επί του υψώματος 731 δύο πυροβόλα των 6,5 και αντιαρματικός ουλαμός των 37 κατεστράφησαν ολοτελώς.
Περί την 07:30 ώραν κατόρθωσα να επικοινωνήσω τηλεγραφικώς δια λίγα λεπτά με τον Συνταγματάρχην Κετσέαν, επίσης μετά του Διοικητού του Συγκροτήματος Συνταγματάρχου Γεωργούλα Ν., οι οποίοι αγωνιούσαν να πληροφορηθούν την κατάστασίν μας. Με ερώτησαν εάν οι άνδρες του Τάγματος κρατούν τας θέσεις των,τους απάντησα ότι οι Λόχοι ευρίσκονται εις τας θέσεις των. Μου διεβίβασεν την εξής Διαταγήν γραπτήν: «Επί των θέσεών σας θ' αμυνθήτε μέχρις εσχάτων, Η Πατρίς, η Ανωτάτη Διοίκησις απαιτεί να κρατήσητε ψηλά την τιμήν των όπλων.».
...Του απήντησα: οτιδήποτε και αν συμβή δεν θα εγκαταλείψωμεν το 731 και έχω πεποίθησιν ότι δεν θα περάσουν οι Ιταλοί.
Περί την 8ην ώραν το Πυροβολικόν του εχθρού ήρχισε να επιμηκύνη την βολήν του εις τα μετόπισθεν του Τάγματος και την 08:30 έπαυσεν την βολήν του επί των υψωμάτων 731 και 717. ΄Ητο φανερόν πλέον ότι θα ήρχιζεν η επίθεσις των Ιταλών.Διέταξα τους Λόχους να ετοιμάσουν τα αυτόματα και να μη βάλουν από μεγάλας αποστάσεις, παρά μόνον όταν οι Ιταλοί θα έφθαναν εις ωρισμένα σημεία του εδάφους που υπεδείχθησαν επί τόπου εις απόστασιν περίπου 200 μέτρων.

Περί την 09:30 ώραν οι Ιταλοί χρησιμοποιούντες τας δεξιά του 5ου Λόχου βαθείας γραμμάς πλησιάζουν επικινδύνως και προσεγγίζουν τα κατεστραμμένα συρματοπλέγματα. Αρχίζει πλέον ο αγών διά της χειροβομβίδος. Οι Ιταλοί δοκιμάζουν με τρόμον και φωνάς τα καταστρεπτικά αποτελέσματα των αμυντικών μας χειροβομβίδων.
(Μεσημέρι): Την μεσημβρίαν προσπαθούν οι Ιταλοί να επαναλάβουν την επίθεσίν των, αλλά ευθύς ως αναπτύσσονται καθηλούνται και διασκορπίζονται από το Πυροβολικό και τα Πολυβόλα μας.
(Απόγευμα): Το απόγευμα και ενώ μέχρι της στιγμής εκείνης τα εχθρικά πυρά είχον αραιωθή, εκσπά και νέα επίθεσις μετά σφοδρού βομβαρδισμού, εφ' ολοκλήρου του τομέως της Ι Μεραρχίας και ανασκάπτεται πάλιν το έδαφος από το πυροβολικόν και τας βόμβας αεροπλάνων. Οι στρατιώται περιμένουν να πλησιάσουν τα εχθρικά τμήματα πεζικού, τα παραλαμβάνουν με τα αυτόματα και τα αποδεκατίζουν με επιτυχείς ριπές και όταν ο εχθρός χρησιμοποιή τας βαθείας γραμμάς και προσεγγίζει τα χαρακώματα, επιτίθενται διά της χειροβομβίδος και της λόγχης.
Οι Ιταλοί όμως δεν παραιτούνται. Δοκιμάζουν διά μία ακόμα φοράν, προτού νυκτώση, να διασπάσουν τας γραμμάς μας επί του υψώματος 731.Και η προσπάθεια αυτή αποκρούεται σε σοβαροτάτας απωλείας.
(Βράδυ): Η νύκτα μας βρίσκει όλους εξηντλημένους σωματικώς. Είμεθα όλη την ημέραν νηστικοί. Εν τούτοις κανείς δεν θέλει να φάγη. Έχουμε άφθονο κονιάκ. Οι Λόχοι δεν ζητούν ψωμί αλλά χειροβομβίδας αμυντικάς και σκαπανικά εργαλεία. Καθ'όλην την νύκτα οι ημιονηγοί του Τάγματος, οι αφανείς αυτοί ήρωες επηγαινοερχόνταν εις τον σταθμόν εφοδιασμού διά να μας φέρουν εκατοντάδας φορτίων χειροβομβίδων, πυρομαχικών και λοιπών εφοδίων.

(Ημέρα δεύτερη: Δευτέρα 10 Μαρτίου 1941).
(Πρωινές ώρες): «Την 7ην πρωινήν ήρχισε πάλιν το ιταλικόν πυροβολικόν. Εις τας9 ώρα αρχίζει η Ιταλική επίθεσις. Αυτήν την ημέραν κατευθύνεται προς το αριστερόν μας διά να υπερφαλαγγίσουν το 731 εκ του αριστερού. Οι Ιταλοί κινούνται με μυρίας προφυλάξεις, τους καταλαμβάνει πρώτον το Πυροβολικόν μας και τους αποδεκατίζει. Το Πυροβολικόν των Ιταλών προσπαθεί να υποστηρίζει την κινουμένην φάλαγγα. Οι Ιταλοί προχωρούν κατά διαδοχικά κύματα με προφανή σκοπόν να καταλάβουν οπωσδήποτε το 731, χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τας απωλείας των.Οι Ιταλοί φθάνουν εις απόστασιν από 50-100 μ. από την γραμμήν αντιστάσεως. Διά να εξαπατήσουν τους στρατιώτας μας υψώνουν λευκά μανδίλια, προς στιγμήν υπέθεσαν ότι επρόκειτο να παραδοθούν. Αντελήφθην εκ πρώτης στιγμής ότι επρόκειτο περί απάτης. Επενέβην αμέσως, διέταξα έντασιν των πυρών διά χεροβομβίδων και τοπικήν αντεπίθεσιν. Οι Στρατιώται κραυγάζοντες την περίφημον πολεμικήν ιαχήν «αέρα» διά της λόγχης και των χειροβομβίδων αιφνιδιάζουν τους Ιταλούς, οι οποίοι αρχίζουν να τρέχουν προς τα οπίσω, μεταβαλόντες την υποχώρησίν των εις πανικόβλητον φυγήν. Η επίθεσις των συνετρίβη.
(Μεσημέρι): Ολίγον προ της μεσημβρίας διεξάγεται νέα προσπάθεια εις το ίδιο σημείον παρά Ιταλών κατόπιν πάλιν προπαρασκευής διά σφοδρού βομβαρδισμού και η επίθεσις αύτη συνετρίβη προ του ακαμάτου ηρωισμού των Λόχων, διά της λόγχης,μέχρι την 12:30 ώραν τρέπομεν εις νέαν άτακτον φυγήν τους Ιταλούς.
(Απόγευμα): ... Εις τας 06:30 αρχίζει βομβαρδισμός επί των υψωμάτων 731 και 717και μετ' ολίγον νέα επίθεσις των Ιταλών και κατά των δύο πλευρών του υψώματος731, δηλαδή εναντίον και των δύο Λόχων μου. Και η επίθεσις αυτή απεκρούσθη με βαρυτάτας απωλείας διά τον εχθρόν.
(Βράδυ): Προς το εσπέρας νομίζουν ότι θα κλονίσουν το ηθικόν των στρατιωτών μας, ρίπτουν δι' αεροπλάνων χιλιάδας προκηρύξεις, καλούν τους στρατιώτας μας να ρίψουν τα όπλα και να σπεύσουν να παραδοθούν. Αι προκηρύξεις αυταί μόνον γέλωτας προσέφερον εις τους ηρωικούς οπλίτας.
Και η δευτέρα ημέρα της επιθέσεως έκλεισε με την απόλυτον διατήρησιν των θέσεών μας επί του υψώματος 731, καθώς επίσης και το δεξιά μου ΙΙΙ Τάγμα επί του υψώματος 717.»

38.000 ΟΧΙ στoΓερμανικό Φασισμό μέχρι τέλους! Μια απίστευτη ιστορία

Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε πει το ιστορικό “οι ήρωες πολέμανε σαν ΄Έλληνες”. Όπως φάνηκε βέβαια εκ των υστέρων δεν ήταν μόνο αναγνώριση του αγώνα των Ελλήνων ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα,αλλά και εκδήλωση της ανησυχίας του,γι΄ αυτό το λαό που στα πολύ δύσκολα με κάποιο μαγικό τρόπο αφυπνίζεται,ενώνεται,πολεμά μέχρι θανάτου για την εθνική του αξιοπρέπεια. Γι΄ αυτό και αμέσως μετά τα καλά και θερμά του λόγια, ο Τσώρτσιλ,έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εθνικό διχασμό που ακολούθησε το τέλος της Κατοχής.
Δεν γνωρίζουμε αν ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε στο μυαλό του κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που τον έκανε να εκφράσει το θαυμασμό του για τη μαχητικότητα των Ελλήνων. Δεν γνωρίζουμε αν είχε ακούσει ποτέ την ιστορία ενός Έλληνα λοχία που έχοντας απέναντί του τη πιο σύγχρονη πολεμική μηχανή της εποχής, έμεινε μόνος του μέσα σ΄ ένα πολυβολείο και “έριξε” 38.000σφαίρες εναντίον των Γερμανών εισβολέων! Σταμάτησε όταν του τελείωσαν οι σφαίρες και αφού είχε προξενήσει απίστευτες απώλειες στους Γερμανούς!
Η ιστορία του λοχία Δημήτρη Ίτσιου και το τραγικό του τέλος είναι ίσως το καλύτερο μήνυμα αυτή την ημέρα μνήμης. Και είναι ένα μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να σκύψεις,αν δεν το επιτρέψεις εσύ ο ίδιος.6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941
Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.
Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του Μπέλες, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.

Ο Ίτσιος κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941,βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8. Η ώρα είναι 5.15΄ όταν ψηλά στην «Ομορφοπλαγιά» του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει το καταστροφικό της έργο. Το πρώιμο γλυκοχάραμα έρχεται συντροφευμένο από ομοβροντίες Γερμανικών πυροβόλων, όλμων και πολυβόλων. Αρχίζει η επίθεση.Ανταπαντούν οι υπερασπιστές της προκάλυψης. Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα απ’ την ολονύχτια αγρυπνία ερευνούν πόντο -πόντο το έδαφος μπροστά τους. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην ιταμή επίθεση. Η προκάλυψη αντιστέκεται ηρωικά.
Ο ήλιος, στις πλαγιές του Μπέλες, αρχίζει σιγά - σιγά το καθημερινό του ανηφόρισμα. Κάποια στιγμή ακούγεται βόμβος αεροπλάνων. Τρία ή τέσσερα «στούκας»πλησιάζουν την περιοχή και ξερνούν σίδηρο και φωτιά. Στη σφοδρότητα των επίγειων και ουράνιων επιθέσεων δεν αντέχει άλλο η προκάλυψη. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής.
Έρχεται η σειρά των πολυβολείων. Θερίζουν τα πολυβόλα τους. Ατσάλινοι οι υπερασπιστές τους καθηλώνουν τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα βουτούν και ξαναβουτούν με λύσσα σκορπώντας φωτιά και όλεθρο. Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.
Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που,περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται το μεσημέρι… Τα πυροβολεία Π7 και Π8, όμως, συνεχίζουν να μάχονται. Μέσα,βρίσκονται Έλληνες με ψυχή, θρεμμένοι με τα ιδεώδη της ελευθερίας, με τα ιδανικά της αυτοθυσίας. Έλληνες, που δε διαπραγματεύονται ούτε μια σπιθαμή ελληνικής γης… Γνωρίζουν πως δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς. Αλλά,δεν τους νοιάζει. Το πυροβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα «ξοδέψουν» με τη «δέουσα τσιγκουνιά».
Κάποια στιγμή ο λοχίας Ίτσιος βλέποντας το μάταιο της θυσίας, διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν το Π8. Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του την σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν. Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Φίλοι και σύντροφοι στις δουλειές και στα γλέντια στο χωριό. Πιστοί συμμαχητές του τώρα στο Π8 στην απόφασή του για αντίσταση μέχρις εσχάτων. Στη θυσία.
Μεθυσμένος ο Ίτσιος από τους καπνούς και τη βαριά μυρωδιά της μπαρούτης, αλλά και σε κατάσταση έκστασης, αποκρούει με το πολυβόλο του τις λυσσασμένες απόπειρες των Γερμανών για κατάληψη του οχυρού του. Γυαλίζουν τα κράνη των σκοτωμένων Γερμανών στρατιωτών της Βέρμαχτ στον απριλιάτικο ήλιο. Οι επιθέσεις συνεχίζονται, πληθαίνουν, σκληραίνουν. Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και το θάνατο στο Γερμανό εισβολέα. Όσο πιο πολύ κρατήσει στο μετερίζι του, τόσο ποιό ασφαλής θα γίνει η υποχώρηση των άλλων προς τα Κρούσια. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή.
Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα δίνει φτερά στην ψυχή, στα χέρια, στο πολυβόλο του λοχία. Οι άδειοι κάλυκες γεμίζουν τον ελεύθερο χώρο του πολυβολείου. Το τηλέφωνο με τη Διοίκηση από ώρα έχει σιγήσει. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά. Αμέσως μετά ακολουθεί μια αλλόκοτη σιωπή. Οι Γερμανοί λουφάρουν. Αυτό φαίνεται, περίμεναν. Το τελείωμα των φυσιγγιών. Ο Λοχίας με τους συντρόφους του, γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Πολέμησαν για την πατρίδα, για τις οικογένειές τους, τους φίλους τους. Ξέρουν πως μάλλον δεν θα ξαναδούν ποτέ τους δικούς τους ανθρώπους, για τους οποίους υπεραμύνθηκαν.
Με δυσκολία ανοίγουν τη βαριά σιδερόπορτα του φρουρίου τους. Τα άδεια φυσίγγια την έχουν φρακάρει. Σε λίγο βρίσκονται έξω. Στο γεμάτο από καπνούς, μυρωδιά μπαρούτης και θάνατο αέρα του βουνού.
Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι από την περίεργη σιωπή - ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από ομάδα Γερμανών.
«Οι άνδρες, όσοι δεν εφονεύθησαν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί μ’ αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος, αρχηγός του Πυροβολείου Π8. Το πυροβολείον τούτο, δια του φοβερού, πράγματι, πυρός, επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι’ αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός,ζητάει να μάθει τον Αρχηγόν», μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο.
Ο επικεφαλής αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8.Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο - τρία βήματα μπροστά,χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:
- Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.
Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.
- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.
Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του - πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση - του λέει:
- Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.
Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:
- Έπραξα το καθήκον μου.
- Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.
Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Πέφτει άψυχο το παλληκάρι στα πόδια του εκτελεστή του. Μια αυλακιά άλικο αίμα πνίγει τα πρώτα αγριολούλουδα της «Ομορφοπλαγιάς» σημαδεύοντας τα όρια της γενναιότητας της πατριδολατρίας και της θυσίας από τη μια και της βαρβαρότητας,του φασισμού και της απανθρωπιάς από την άλλη. Ψυχρή, εγκληματική δολοφονία. Ο Γερμανός ήξερε καλά πως τη στιγμή εκείνη, διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου, μια στυγνή κι αποτρόπαια δολοφονία, μπροστά στα απορημένα βλέμματα των δικών του στρατιωτών και στα γεμάτα πίκρα και αγανάκτηση βλέμματα των συμπολεμιστών του Ίτσιου. Γιατί, ο λοχίας τους, δεν έπεσε. Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Έφυγε από τη ζωή άδικα, μια όμορφη Απριλιάτικη ημέρα στην καρδιά της άνοιξης…
Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται :
«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....»



Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά. Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς,ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Είναι η χρονιά που απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του. Πολλά χρόνια μετά στήνεται στην «Ομορφοπλαγιά» και κοντά στο θρυλικό πλέον Π8αναμνηστική στήλη, το δε στρατόπεδο που υπάρχει στο χώρο της θυσίας του ονομάζεται «Στρατόπεδο Ίτσιου». Τέλος στις 10 Αυγούστου 1980, σε επίσημη τελετή γίνονται τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.
Σήμερα, επίκαιρα όσο ποτέ, ο ήρωας Δημήτριος Ίτσιος βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του από την κεντρική πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού,σε απόσταση αναπνοής από τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, ότι τα κόκκαλα των παλαιών και νέων Μακεδόνων ηρώων τσακίζουν αλύπητα τα βέβηλα χέρια φίλων και εχθρών, για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας.
- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...
- Παρών!

ΠΗΓΗ:http://www.poroia.de/bio.html

Ο Oρκος του ταγματασφαλίτη:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν, τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισόμενας μου υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων».
“Ο Άρης κάνει πόλεμο, μ’ αντάρτες παλικάρια…”

Τραγική «σύμπτωση»! Στις 16 Ιουνίου 1945, την ίδια μέρα που το κρατικό ραδιόφωνο αναγγέλλει σε όλους τους Έλληνες το θάνατο του «αρχισυμμορίτη καπετάνιου του προδοτικού ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη», ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ:
«Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Σήμερα όμως, σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του, που μονάχα τον εχθρό ωφελεί».
Από τις 12 του Φλεβάρη του ’45 έχει υπογραφεί η επονείδιστη Συμφωνία της Βάρκιζας και έχουν παραδοθεί τα τιμημένα όπλα του ΕΛΑΣ, ενώ ο Άρης, έχοντας μαζί του μερικές δεκάδες λαϊκούς αγωνιστές, αρνείται να πειθαρχήσει,καταγγέλλει τη συμφωνία ως ξεπουληματική και διακηρύσσει την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας.
Όπως αποκαλύφθηκε μάλιστα τα τελευταία χρόνια, με τη δημοσίευση μέρους του αρχείου του, έχει ετοιμάσει και την ιδρυτική διακήρυξη νέας οργάνωσης, του ΜΕΑ(Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας), και νέου στρατού, του ΕΛΑΣ-Ν (ΕΛΑΣ-Νέος). Η Κ.Ε.του ΚΚΕ τον έχει διαγράψει από τον Απρίλη του ’45, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις απόψεις του και τις καταγγελίες που της προσάπτει, αλλά έκρινε σκόπιμο να κρατήσει μυστική την απόφαση για δύο μήνες περίπου για ευνόητους λόγους… Από τη μια μεριά, φοβούνται τη σχέση του Άρη με τους αγωνιστές και το λαό και, απ’ την άλλη, αισθάνονται πλήρη ασφάλεια μόνον όταν επιστρέφει ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός Νίκος Ζαχαριάδης, στα τέλη του Μάη του’45 από το Νταχάου της Γερμανίας, και αναλαμβάνει αυτός με το κύρος του την εσωκομματική εκκαθάριση.
Και απ’ το «ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη», εντολή που δόθηκε σε όλες τις κομματικές οργανώσεις και τα οργανωμένα μέλη του κόμματος, φτάσαμε στον«δειλό, φοβισμένο, προδότη Άρη»!
Ο Άρης (παρότι μάλλον αυτοκτόνησε, σύμφωνα με τις πληροφορίες των εν ζωή συναγωνιστών του, στη γνωστή συμπλοκή με απόσπασμα εθνοφυλάκων στη Μεσούντα)ουσιαστικά δολοφονείται δυο φορές: μία από τους κυνηγούς κεφαλών του ελληνικού δωσιλογισμού και πραιτοριανούς των εγγλέζων ιμπεριαλιστών, και μία από την ηγεσία του κόμματος στο οποίο αφιέρωσε όλη τη ζωή και τη δράση του!
Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται όλο το μεγαλείο και το δράμα του ελληνικού αντιστασιακού κινήματος, του μεγαλύτερου κινήματος Αντίστασης στην Ευρώπη τα χρόνια της Κατοχής.
Κι αν σήμερα, 60 χρόνια απ’ το θάνατό του, υπογραμμίζουμε αυτή την τεράστια αντίφαση που περικλείουν τα γεγονότα του θανάτου του Άρη, δεν το κάνουμε, ούτε γιατί θέλουμε να δώσουμε τεράστια σημασία σε μικρολεπτομέρειες, ούτε γιατί έχουμε στόχο να ενταχθούμε στην ομάδα των οπαδών του «αρχηγού των ατάκτων».
Άλλωστε, ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφασίσει ποιος είναι ο Άρης Βελουχιώτης και τον έχει κατατάξει στις πιο τιμητικές θέσεις που βρέθηκε ποτέ λαϊκός ηγέτης. Ο Άρης Βελουχιώτης έχει μπει στη λαϊκή συνείδηση ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας οριστικά και αμετάκλητα.
Γέννημα της εποχής της Οκτωβριανής Επανάστασης, κομμουνιστής από μικρή ηλικία, πήρε το παρατσούκλι «Μιζέριας» απ’ την εμμονή του να αναφέρεται στη μίζερη ζωή που κάνει ο έλληνας προλετάριος και ο φτωχός αγρότης. Πέρασε όλη τη διαδρομή της κλασικής κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης της Γ’ Διεθνούς της ηρωικής εποχής. Όπου ανακατεύθηκε βγήκε παλικάρι, είτε στον πειθαρχικό ουλαμό στο Καλπάκι, είτε στις φυλακές και στις εξορίες. Απ’ τους καλύτερους αγκιτάτορες του κόμματος (έχουν μείνει παροιμιώδεις οι αυτοσχέδιες ομιλίες του στις πλατείες της Αθήνας, τα χρόνια της «Τρίτης Περιόδου» και της«ηρωικής εφόδου στον καπιταλισμό»). Αυτή την περίφημη αγκιτάτσια, θα χρησιμοποιήσει, μόνος και πρώτος απ’ όλους, αμέσως μετά την κατάληψη της χώρας απ’ τις δυνάμεις του Άξονα, για να σημάνει το προσκλητήριο του αγώνα στις νέες συνθήκες. Από τις συναναστροφές του με κομμουνιστές διανοούμενους του μεσοπολέμου και την ατίθαση προσωπικότητά του αποκτά και βαθιά κριτικό πνεύμα, θέλει ν’ αγωνιστεί για ν’ ανακαλύψει κι αυτός το νέο κόσμο μέσα από τη δική του πείρα, κριτικάρει και διαφωνεί με τα«ετοιμοπαράδοτα» προϊόντα…
Όσο για το «κουσούρι» της «δήλωσης μετανοίας», δεν γνωρίζουμε ούτε και πρόκειται να μάθουμε ποτέ τι οδήγησε τον Άρη σ’ αυτή την ενέργεια. Από οποιαδήποτε σκοπιμότητα κι αν υπαγορεύτηκε η «δήλωση», εμείς ένα έχουμε να πούμε: όχι μόνο «ξαναγόρασε» με το αίμα του αυτή την πράξη (σαν πολλή αγορά δεν περιέχει άραγε η περίφημη διαγραφή του από την Κ.Ε;), αλλά κατάφερε ακόμα και την άρνηση να την κάνει θέση! Ο Θανάσης Κλάρας έγινε Άρης Βελουχιώτης μετά τη δήλωση! Βρήκε το ρόλο που του ταίριαζε γάντι, έγινε ο πρωτομάστορας, ο πρωτοκαπετάνιος, ο αδιαφιλονίκητος λαϊκός ηγέτης, ο άνθρωπος που αγαπήθηκε περισσότερο απ’ όλους απ’ όλη τη φτωχολογιά της Ελλάδας και μισήθηκε μέχρι θανάτου απ’ την πλουτοκρατία, τους προδότες και τους ξένους ιμπεριαλιστές.
Η λαϊκή συνείδηση έχει «παραγράψει» την οποιαδήποτε «αμαρτία» του Άρη, είτε τη δήλωση, είτε την «υπερβολική σκληράδα» απέναντι σε εχθρούς και φίλους την εποχή του αντάρτικου, γιατί η ίδια η ιστορία απέδειξε με γεγονότα ότι ο Άρης ήταν όχι μόνο στρατιωτική ιδιοφυία στον παρτιζάνικο πόλεμο, αλλά είχε τη διορατικότητα και την τόλμη να χαράξει κατά βάθος μια σωστή πολιτική γραμμή,απέναντι στην αδιέξοδη και τελικά ξεπουληματική πολιτική των «ομαλών δημοκρατικών εξελίξεων» που ακολούθησε το ΚΚΕ.
«Ό, τι συμφέρει το λαό συμφέρει και το κόμμα»
Όσο κι αν οι καιροί δεν επέτρεπαν να αναγνωστεί η προγραμματική στροφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που έγινε στα μέσα της δεκαετίας του’30 με τα «λαϊκά μέτωπα» και τα σύμφωνα τύπου Σοφούλη-Σκλάβαινα, ο Άρης θέτει, έστω πρωτόλεια, το πραγματικό πρόβλημα: το πρόβλημα του «ποιος ποιον»,το πρόβλημα της εξουσίας. Ο Άρης όχι μόνο δημιουργεί από το μηδέν τον αντάρτικο στρατό, αλλά διδάσκεται από τη λαϊκή πείρα, εμπνέεται από τους θεσμούς που δημιουργούνται σε απομονωμένα ορεινά χωριά, και τοποθετεί στα πρώτα καθήκοντα του ΕΛΑΣ την πάλη για να γεννηθούν και να ριζώσουν η λαϊκή αυτοδιοίκηση και η λαϊκή δικαιοσύνη στην Ελεύθερη Ελλάδα των βουνών.
Η φιλοσοφική λυδία λίθος του Άρη είναι πεντακάθαρη: «Ό, τι συμφέρει το λαό πρέπει να συμφέρει και το κόμμα. Με αυτή τη βάση δεν θα βγούμε ποτέ μπερδεμένοι». (Πόση διαφορά, αλήθεια, απ’ τη φιλοσοφία που αποπνέει η απόφαση της διαγραφής του: για το ΚΚΕ πάνω απ’ όλα στέκεται το κομματικό αλάθητο και τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να υποταχθούν στην ακόμη και λαθεμένη κομματική γραμμή).
Ο Άρης βλέπει την κοινωνική επανάσταση που συντελείται στην Ελλάδα,συνδυάζει με υποδειγματικό τρόπο το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα,ξέρει τα στρατόπεδα και παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες για να προωθήσει τις λαϊκές θέσεις. Το ΚΚΕ παλινδρομεί, παρακαλάει τα αστικά ραμολιμέντα να συμμαχήσουν μαζί του, έχει τουλάχιστον αυταπάτες για το ρόλο των Εγγλέζων στη μετά-κατοχική Ελλάδα, ακόμα και στα Δεκεμβριανά, μετά από συνεχείς παλινωδίες και, ενώ έχουν προηγηθεί οι καταστροφικές συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας (με τις οποίες αποδεχόταν τη διάλυση του ΕΛΑΣ και παρέδιδε την εξουσία στους «πατέρες του έθνους»), επιλέγει τη σύγκρουση με στόχο τη…συμφιλίωση, διώχνει τον κύριο όγκο των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο για να μη λάβει μέρος στη Μάχη της Αθήνας!
Άλλωστε, και το ίδιο το ΚΚΕ αναγκάστηκε απ’ τα πράγματα να ακολουθήσει τη γραμμή του Άρη, με καθυστέρηση βεβαίως δύο χρόνων (!), και να οικοδομήσει τον ΔΣΕ στον εμφύλιο ’46-’49, ασχέτως, βεβαίως αν και στον κολοφώνα της αντιπαράθεσης, στο Γράμμο και στο Βίτσι, η γραμμή του κόμματος μιλούσε πάλι για «ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις» και «εθνική συμφιλίωση».
Ήταν επόμενο, λοιπόν, μετά και τη Βάρκιζα, ο Άρης να κατασταλάξει ως προς αυτά που συνέβησαν. Τα παρακάτω είναι τα λόγια του Άρη, όπως τα καταγράφει στη μαρτυρία του ο συναγωνιστής του Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) μετά τη Βάρκιζα:
«Άκου,Περικλή, η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».
Κατά τη γνώμη μας, ο Άρης Βελουχιώτης είναι όχι μόνο το πρότυπο του κομμουνιστή της τρίτο-διεθνιστικής ηρωικής εποχής, της εποχής που ξεκίνησε απ’ τον Οκτώβρη και έφτασε στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά και του σημερινού και του μελλοντικού επαναθεμελιωμένου κομμουνιστικού κινήματος.Γι’ αυτό αγαπήθηκε απεριόριστα απ’ την ελληνική εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά. Η δράση του, η επαναστατική στάση του σε όλες τις δυσκολίες,η προλεταριακή αδιαλλαξία του, η ταύτισή του με τις θυσίες και τα βάσανα του λαού μας, η θέλησή του να μην πειθαρχήσει σε μια συμφωνία που πρόδιδε τα λαϊκά συμφέροντα, ο ηρωικός θάνατός του, αναδεικνύουν τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ σε φωτεινό παράδειγμα άξιου λαϊκού ηγέτη που ζει και θα ζει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά του λαού μας.

Έφυγε ο καπετάν Κεμάλ…

Αντίο στον Μιχρί Μπελλί
Εφυγε ο δικός μας Καπετάν-Κεμάλ
Σύμβολο διεθνιστικής πάλης
«Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή την κάθε αυγή,γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται».Αυτοί οι στίχοι του τούρκου ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, αποκαλύπτουν το ανήσυχο και διεθνιστικό πνεύμα ενός ανθρώπου που ζώντας στην πατρίδα του νιώθει βαθιά την αλληλεγγύη του για τους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των γειτονικών λαών της χώρας του. Ένας άλλος Τούρκος όμως, ο Μιχρί Μπελλί ξεπέρασε ακόμη και αυτούς τους στίχους διεκδικώντας επάξια το σύμβολο της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Γεννημένος το 1916 στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης, ο Μιχρί Μπελλί ξεκίνησε την πολιτική του δράση στις ΗΠΑ στο πλευρό των μαύρων που αγωνίζονταν στο Μισισίπι για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Αργότερα στο Σαν Φραντσίσκο,έδρασε ως στέλεχος μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, ενώ με την επιστροφή του στην Τουρκία εντάχθηκε στο ΚΚΤ. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Κατατάχθηκε εθελοντικά τον Απρίλιο του 1947 στο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας, «όταν Έλληνες σύντροφοι από την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα για έναν Τούρκο, επαρκώς καταρτισμένο για πολιτική καθοδήγηση σ’ αυτές τις περιοχές». Ανέλαβε την αρχηγεία ως Καπετάν Κεμάλ ενός τάγματος 500 ανταρτών (Μουσουλμάνων, Πομάκων και Ελλήνων). Μέχρι το 1949,πολεμούσε και διηύθυνε την κομμουνιστική εφημερίδα Αγώνας στην τουρκική γλώσσα.
Η θυελλώδης ζωή του έγινε αντικείμενο του ντοκιμαντέρ Καπετάν-Κεμάλ, Ένας Σύντροφος, διάρκειας 52 λεπτών, που φέρει της σκηνοθετική υπογραφή του Φώτου Λαμπρινού. «Όσοι πολέμησαν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού» αναφέρει ο Μπελλί, «τίμησαν το ελληνικό έθνος. Κι εγώ, ως Τούρκος, νιώθω περήφανος και ευτυχής που συμμετείχα σ’ αυτό τον λαμπρό αγώνα, εκτελώντας ένα ταπεινό καθήκον, που πολέμησα σ’ ένα δίκαιο αγώνα, δίπλα στα πιο τίμια, τα πιο γενναία παλικάρια του ελληνικού λαού».
Τραυματίστηκε σοβαρά δύο φορές και τέλος επέστρεψε στην πατρίδα του το καλοκαίρι του ’49 για να ακολουθήσει μία μακρά πορεία φυλακίσεων και εξοριών. Την περίοδο της χούντας του Εβρέν έφυγε από την Τουρκία, για να επιστρέψει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο Μιχρί Μπελλί έφυγε από τη ζωή στις 17 Αυγούστου. Η ζωή του αποτελεί όαση αλληλεγγύης στην ιστορία των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας και πηγή έμπνευσης για τους κοινούς αγώνες των βαλκανικών λαών.
του Κώστα Παλούκη

Το ΛΑΟΣ επιχειρεί να σπιλώσει Γλέζο – Σάντα

Αναρτήθηκε από kokkiniotisσε 11/10/2011 – 03:22Ενα σχόλιο

Σαν αύριο, πριν 67 χρόνια, 12 Οκτωβρίου 1944, απελευθερώνεται η Αθήνα από τους Γερμανούς. Έξι μέρες αργότερα, στις 18/10/44, γίνεται η έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη σε επίσημη τελετή. Ο κόσμος φωνάζει την έπαρση να κάνει ο παριστάμενος ήρωας της αντίστασης Μανώλης Γλέζος, όμως τελικά την κάνει ο πρωθυπουργός του Σκόμπυ Γεώργιος Παπανδρέου.
Οι πολιτικοί επίγονοι των χιτών και ταγματασφαλιτών, σημερινά μαντρόσκυλα του μνημόνιου της ΕΕ και του ΔΝΤ, επιδιώκουν την «αποκομμουνιστικοποίηση» της Ελλάδας χέρι- χέρι με τον Μανιαδάκη και επιχειρούν με απίθανο θράσος να ρίξουν λάσπη στην κορυφαία αντιστασιακή πράξη του Απόστολου ( Λάκη) Σάντα και του Μανώλη Γλέζου. Διαβάστε το κείμενο τουΔημήτρη Ψαρρά από τηνΚυριακάτικη Ελευθεροτυπία 9/10/11.

Ζήλεψε τη δόξα του Μανιαδάκη

O ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΣ Κ. ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΗΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Την προσεχή Τετάρτη η Αθήνα γιορτάζει την 67η επέτειο της απελευθέρωσής της από τη γερμανική κατοχή.
Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας χαρακτηρίστηκαν πρώτοι παρτιζάνοι της Ευρώπης για το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη. Ο ΛΑΟΣ όμως περί άλλα τυρβάζει.
Υποτίθεται ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου τιμά και εμπνέεται από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης και ξεχωρίζει ως μια από τις κορυφαίες ηρωικές πράξεις το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας με τον αγκυλωτό σταυρό από το βράχο της Ακρόπολης το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που έφεραν σε πέρας το παράτολμο εγχείρημα, έχουν εδώ και δεκαετίες καταγραφεί ως ήρωες της σύγχρονης ιστορίας.
Ομως εδώ και λίγο καιρό η ηρωική αυτή πράξη τους αμφισβητείται. Στην αρχή η αμφισβήτηση περιοριζόταν σε περιθωριακά ακροδεξιά και συνωμοσιολογικά ιστολόγια. Μόνο που τον τελευταίο καιρό η σκυτάλη της συκοφαντίας πέρασε σε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Σε αγαστή σύμπνοια με τον αρχηγό του που έχει κηρύξει τον αγώνα για την «αποκομμουνιστικοποίηση της Ελλάδος», ο βουλευτής Θεσσαλονίκης Κυριάκος Βελόπουλος έχει αποδυθεί τον τελευταίο καιρό σε μια προσπάθεια να αμφισβητήσει με κάθε τρόπο την ηρωική πράξη.
Ο κ. Βελόπουλος διατηρεί καθημερινή πολιτική-εμπορική εκπομπή σε πολλά κανάλια και ειδικεύεται στις «αποκαλύψεις». Αλλά ας δώσουμε το λόγο στον ίδιο τον Βελόπουλο: «Είχα πει για το Μανώλη το Γλέζο ότι είχα πολλές επιφυλάξεις για το πώς έγινε η ιστορία με τη γερμανική σημαία. Θα κάνω μια αποκάλυψη για την ιστορία αυτή. Κι αναγκάζομαι με πόνο ψυχής να την κάνω, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας. Γιατί πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να μάθει ο ελληνικός λαός την αλήθεια. [...] Είπα λοιπόν ότι μου φαίνεται περίεργο, διότι στρατό έχω πάει κι εγώ. Είχαμε την έπαρση και την υποστολή της σημαίας. Ρωτώ, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν το βράδυ η γερμανική σημαία να μην έχει υποσταλεί; Ηταν ένα ερώτημα ρητορικό [sic] δικό μου» (Τηλεάστυ, 16.9.2011).
Από καιρό, λοιπόν, όπως εξηγεί ο ίδιος ο Βελόπουλος σε πολλές εκπομπές του,προσπαθούσε να αποδείξει ότι ο Γλέζος και ο Σάντας δεν κατέβασαν την κατοχική γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, εφόσον το βράδυ οι σημαίες υποστέλλονται.
Πρόκειται για μια ένσταση που προβάλλουν εδώ και χρόνια κάθε λογής ακροδεξιά έντυπα και ιστολόγια. Μέχρι που κάποιος τους ψιθύρισε ότι όλες οι κατοχικές εφημερίδες δημοσιεύουν την επομένη της ηρωικής πράξης ανακοίνωση του γερμανού φρούραρχου, στην οποία αναφέρεται ρητά το γεγονός: «Κατά την νύκτα της 30ής προς την 31η Μαΐου υπεξαιρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις.Οι ένοχοι και οι συνεργοί αυτών θα τιμωρηθώσι διά της ποινής του θανάτου»(Ελεύθερον Βήμα, 1.6.1941).
Μετά απ’ αυτή την αδιάσειστη απόδειξη και με την άνεση που χαρακτηρίζει όλους τους τερατολόγους της ακροδεξιάς, ο Βελόπουλος αλλάζει το τροπάρι και προσπαθεί να λερώσει αυτή τη λαμπρή σελίδα της εθνικής αντίστασης με τη δήθεν αποκάλυψη για μια γυναίκα που υποτίθεται ότι έριξαν δόλωμα στους Γερμανούς οι Γλέζος και Σάντας. Μεταφέρουμε από την ίδια εκπομπή:
«Εγώ δεν είπα ότι δεν είναι αγωνιστής (ο Γλέζος). Αλλά ψάχνοντας τα αρχεία της Βουλής, στα Πρακτικά της Βουλής, στις 23 Δεκεμβρίου 1958, λένε -ήταν η ΕΔΑ τότε, οι αριστεροί, μαζί με τους δεξιούς, αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί- μάλωναν για το θέμα αυτό. Και ξέρεις τι είπαν; Δεν το διέψευσαν οι αριστεροί της ΕΔΑ τότε. Είπαν ότι όντως ο Γλέζος με τον Σάντα πήγαν στην Ακρόπολη, αλλά είχαν και μια συντρόφισσα μαζί. Μια γυναίκα μαζί. Και τη γυναίκα αυτή την έδωσαν ως δόλωμα όλο το βράδυ στους γερμανούς στρατιωτικούς, για να μην πω τι την κάναν τη συντρόφισσα. Ξέρεις… Κάναν σεξ όλο το βράδυ μαζί της, οι 4 Γερμανοί που φυλούσαν τη σημαία. Και πήραν τη σημαία ο Γλέζος με τον Σάντα με τρόπο πολύ απλό. Ανέβηκαν επάνω ενώ οι άλλοι πηδούσαν το χαντάκι, για να μην πω καμιά άλλη κουβέντα. [...] Ο Γλέζος έκανε ηρωική πράξη, αλλά έβαλε -ως προστάτης της ελληνικής σημαίας- μια γυναίκα να κοιμηθεί με Γερμανούς μαζί. Ολοι κοιμήθηκαν μαζί της. Αυτό λένε τα πρακτικά. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά αυτό λένε τα πρακτικά της Βουλής. Και κανείς εκ των αριστερών δεν το διέψευσε».
Αφήνουμε κατά μέρος την ευκολία με την οποία ο βουλευτής του ΛΑΟΣ περνά από τη μια βεβαιότητα (ότι δηλαδή δεν κατέβηκε ποτέ η σημαία) στην άλλη (ότι μεσολάβησε η θυσία μιας γυναίκας). Είναι χαρακτηριστική της σοβαρότητας των επιχειρημάτων του. Αλλά ας εξετάσουμε τη δεύτερη «αποκάλυψη». Ο Βελόπουλος επικαλείται μια συνεδρίαση της Βουλής στις 23 Δεκεμβρίου 1958. Η ημερομηνία τον προδίδει ότι αντέγραψε και πάλι από ακροδεξιά ιστολόγια. Γιατί πράγματι υπάρχει αυτή η συζήτηση στη Βουλή, μόνο που έγινε στις 23 Ιανουαρίου 1959. Τη λαθεμένη ημερομηνία αναφέρουν τα ακροδεξιά ιστολόγια που διακινούν από το 2006 αυτή την άθλια συκοφαντία.
Οσο για την «αποκάλυψη» που έγινε στη Βουλή, αυτή προέρχεται από τα χείλη των Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, του διαβόητου υφυπουργού ασφαλείας της δικτατορίας Μεταξά, γνωστού για τα βασανιστήρια και τις μεθόδους παραπληροφόρησης που χρησιμοποιούσε. Ο Μανώλης Γλέζος, διευθυντής τότε της «Αυγής», είχε συλληφθεί στις αρχές Δεκεμβρίου 1958 με την κατηγορία της κατασκοπίας. Ηταν ένας τρόπος κατατρομοκράτησης της αριστεράς που είχε κατορθώσει στις εκλογές της ίδιας χρονιάς να φτάσει το 24,5% και να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Χρειαζόταν,βέβαια, να αμαυρωθεί το αγωνιστικό παρελθόν του Γλέζου. Γιατί πώς μπορεί να είναι κατάσκοπος ένας ήρωας της αντίστασης; Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και στο άγριο πολιτικό περιβάλλον της εποχής εκείνης κανένας δεν πήρε υπόψη του τις δήθεν αποκαλύψεις Μανιαδάκη. Από την ΕΔΑ χαρακτηρίστηκε παράφρονας, ενώ ακόμα και οι βουλευτές της ΕΡΕ δεν τον παρακολούθησαν.
Και πού τα σκέφτηκε αυτά ο Μανιαδάκης; Μα στην πρώτη αφήγησή του για το περιστατικό, ο Λάκης Σάντας εξηγούσε το λόγο που οι Γερμανοί δεν τους πήραν χαμπάρι: «Ακούσαμε γέλια Γερμανών ανάμικτα με γυναικείες φωνές προς τα Προπύλαια. Οι φρουροί είχαν οργιαστικό γλέντι» («Ελευθερία», 25.3.1945). Αυτή τη μαρτυρία ο Μανιαδάκης τη διέστρεψε για να εμφανίσει τη μυστηριώδη «συντρόφισσα»που δήθεν «θυσιάστηκε».
Ηρθε τώρα ο κ. Βελόπουλος να ταυτιστεί με τον Μανιαδάκη. «Σημείο των καιρών»που θα έλεγε και ο κ. Λιακόπουλος.

Αρχίζουν νέες έρευνες για τα εγκλήματα στο Άουσβιτς

Στόχος να εντοπιστούν επιζώντες φρουροί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν φύγουν από τη ζωή για να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη για τη φρίκη του Άουσβιτς και όχι μόνο.

Περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους Εβραίοι, χάθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς,κοντά στην Κρακοβία.

31 χρόνια μετά το τέλος των ερευνών, οι πολωνικές αρχές αποφάσισαν να αρχίσουν νέο κύκλο ερευνών για τα εγκλήματα τα ναζιστικά στρατόπεδα.

Στη μεταπολεμική κομμουνιστική εποχή, η Βαρσοβία διεξήγαγε έρευνες για τα εγκλήματα στο Άουσβιτς, αλλά οι έρευνες αυτές έκλεισαν στη δεκαετία του 1980γιατί η ανάκριση μαρτύρων που ζούσαν στο εξωτερικό ήταν δύσκολη την περίοδο που η Πολωνία ανήκε στο σοβιετικό συνασπισμό.

"Δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο να είναι ζωντανοί ορισμένοι από τους φρουρούς και το υπόλοιπο προσωπικό του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου", δήλωσε χθες ο Πιοτρ Πιάτεκ του Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης της Πολωνίας (ΙΡΝ) στο πολωνικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΑΡ.

"Στην περίπτωση αυτή θα τούς απαγγελθούν κατηγορίες για εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους", τόνισε.

Το ΙΡΝ είναι ένα εθνικό ινστιτούτο, το οποίο ερευνά εγκλήματα της ναζιστικής και της κομμουνιστικής εποχής και μπορεί να προσαγάγει ενώπιον της δικαιοσύνης αυτούς που θεωρεί ότι διέπραξαν "εγκλήματα κατά του έθνους".

Δεν έγινε γνωστό εάν οι νέες έρευνες αφορούν και τα άλλα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στο πολωνικό έδαφος.

Ιστορίες πολέμου και ποδοσφαίρου! Ποιος ζήτησε να εκτελεστεί με τη φανέλα του ΟΣΦΠ!

Την εποχή που όλοι μας έχουμε αρχίσει να σιχαινόμαστε ακόμη και το ποδόσφαιρο -που λέει ο λόγος- με όσα αποκαλύπτονται και με τις φετεινές μεταγραφές να είναι κι αυτές φτωχές ,λόγω κρίσης,αξίζει να θυμηθούμε ιστορίες από το παρελθόν ,όταν αυτοί που έπαιζαν τιμούσαν τη φανέλα,αλλά και τα ιδανικά για τα οποία πίστευαν. Που πάλευαν μες στο γήπεδο και μετά πολεμούσαν. Η περίπτωση του Νίκου Γόδα,του ποδοσφαιριστή που πριν εκετελεστεί ζήτησε να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού ,είναι χαρακτηριστική. Ιστορίες πολέμου και ποδοσφαίρου.
Η ομάδα του Ολυμπιακού, έχοντας ξεκινήσει ιδιαίτερα δυναμικά το πειραϊκό πρωτάθλημα (7-0 τον Κεραμεικό, 2-0 τον Εθνικό και 4-0 τη Θύελλα) ετοιμαζόταν να πάρει μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, θέλοντας να σπάσει την κυριαρχία της ΑΕΚ που είχε πάρει τους δύο τελευταίους τίτλους.

Στις 27Οκτωβρίου 1940 οι περισσότεροι παίκτες των «ερυθρολεύκων» πήγαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το πρωτάθλημα πόλεων.
Τελικά δεν πρόλαβαν όχι μόνο να παίξουν αλλά ούτε καν να γυρίσουν στο σπίτι τους, αφού ξεκίνησε ο πόλεμος. Μάλιστα και από την οικογένεια του Ολυμπιακού χάθηκαν παίκτες σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια και αργότερα στα Δεκεμβριανά.
Ο Στέλιος Αναματέρος στη μάχη των Εξαρχείων το Δεκέμβριο του 1944 και ο Νίκος Γόδας.
Η περίπτωση μάλιστα του Νίκου Γόδα είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές.
Ο άσος των Πειραιωτών, στους οποίους μάλιστα πήρε μεταγραφή μέσα στην καρδιά του πολέμου, ήταν μέλος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και ως μέλος της Εθνικής Αντίστασης, δεν έχανε κανέναν αγώνα, από αυτούς που δίνουν οι άνθρωποι για την ίδια τη ζωή και όχι ένα απλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι.


Το 1942 και 1943, έκανε τα καλύτερά του παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, ιδιαίτερα σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο Χριστουγέννων (5-2) ενώ πλέον είχε γίνει λοχαγός. Δεν έχανε το χιούμορ του ούτε στις δύσκολες ώρες, όπως μια μάχη με τους Αγγλους σε ένα νεκροταφείο, στα Δεκεμβριανά.

«Είμαστε προνομιούχοι, γιατί αν σκοτωθούμε τώρα, θα θαφτούμε σε κανονικό μνήμα» είπε στον φίλο του Σταμάτη Σκούρτη, ο οποίος τα διηγήθηκε μέσα από το βιβλίο του,υποστηρίζοντας μάλιστα ότι η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού δεν τον βοήθησε όσο μπορούσε για να τον βγάλει από τη φυλακή, όπως είχε κάνει η ΑΕΚ για πολλούς παίκτες της.


Στις 19 Νοεμβρίου του 1948 ο Νίκος Γόδας, οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας και στο νησάκι Λαζαρέτο. Η τελευταία του επιθυμία, που έγινε και πραγματικότητα, ήταν να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού, λίγο πριν την εκτέλεση!


Από τους μεγαλύτερους μαχητές, είχε πάρει μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες εκείνης της εποχής, ενώ λέγεται ότι από τα πυροβολεία στο όρος Αιγάλεω είχε καταφέρει να καταρρίψει ένα γερμανικό αεροπλάνο.


Κατά γενική ομολογία η ΑΕΚ είχε την καλύτερη ομάδα εκείνη την εποχή, έχοντας πάρει μάλιστα και τα δύο τελευταία πανελλήνια πρωταθλήματα πριν την διακοπή (1939, 1940) με ντάμπλ την πρώτη σεζόν (πρώτη ομάδα που το κατάφερνε). Ήταν λογικά λοιπόν το μεγάλο φαβορί και για το πρωτάθλημα που δεν ξεκίνησε ποτέ, αφού είχε σπουδαίους παίκτες όπως ο Κλεάνθης Μαρόπουλος(πρώτος σκόρερ τις δυο προηγούμενες σεζόν) αλλά και ο Σπύρος Κοντούλης, ο οποίος και σκοτώθηκε καθ' οδόν για τον τοίχο της Καισαριανής, όταν πήδηξε από το καμιόνι όπου τον μετέφεραν μαζί με άλλους αιχμαλώτους και σκοτώθηκε από τα γερμανικά πυρά τον Ιούνιο του 1944.


Η «Ενωση» μπορεί να έχασε ένα σχεδόν σίγουρο πρωτάθλημα, όμως έβαλε και αυτή(μέσω των ανθρώπων της) το δικό της λιθαράκι για την πατρίδα.

Και άλλες ομάδες στον αγώνα

Αξίζει να σημειωθεί ότι δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, οι Ελληνες ποδοσφαιριστές (αλλά και αθλητές) είχαν οργανώσει την Ένωση Ελλήνων Αθλητών με στόχο τη βοήθεια παικτών που είχαν φυλακιστεί ή είχαν φυματίωση.

Τότε τα περισσότερα φιλικά ή κύπελλα Χριστουγέννων κ.λπ., είχαν στόχο εκτός από το να συντηρούνται οι ομάδες και να νοιώθουν μέσω του ποδοσφαίρου όλοι πιο δυνατοί (το καλύτερο αντίδοτο για εκείνη την εποχή), να συγκεντρώνονται και χρήματα για να βοηθούν τους συναθλητές τους που το είχαν ανάγκη.


Η ομάδα του Πανιωνίου (πάνω από 150 μέλη του συλλόγου είχαν επιστρατευτεί στον πόλεμο), είχε συγκεντρώσει χρήματα, από παιχνίδια, που τα πρόσφερε για την επισκευή του αντιτορπιλικού «Έλλη». Όλες οι ομάδες σχεδόν, είχαν κάποιον δικό τους στον πόλεμο, βοηθώντας η κάθε μία όσο μπορούσε στην αντίσταση. Ο ΠΑΟΚ έχασε τον Ιανουάριο του 1941 στην μάχη της Κλεισούρας τον Νίκο Σωτηριάδη, ενώ ο Ολυμπιακός Βόλου βυθίστηκε στο πένθος από τον χαμό του Κυριάκου Μαυραντζούλη(επίσης στη μάχη της Κλεισούρας) του Νίκου Μαλαβέτα και του Φάνη Σωτηρίου.


Η ζωή στην περιφέρεια ήταν εξαιρετικά δύσκολη, την εποχή της κατοχής, αλλά οι ομάδες προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Στην Καλαμάτα ουσιαστικά η κατοχή (εκτός από δεινά) έφερε και το ποδόσφαιρο, καθώς φιλοξενούσε πολλά γερμανικά και ιταλικά στρατεύματα. Οι Γερμανοί νικούσαν συνέχεια στα παιχνίδια που έπαιζαν τους Ιταλούς και έτσι αποφάσισαν να κοντραριστούν με μια μεικτή ομάδα της περιοχής.

Οι Καλαματιανοί τους νίκησαν με πρωταγωνιστές τους αδελφούς Αλησμόνη (εκ των πιονέρων του αθλήματος στην πόλη) με τον κόσμο να έχει κρεμαστεί στα δέντρα και στους γύρω λόφους, αφού δεν υπήρχαν ουσιαστικά κερκίδες.
Ο διοικητής των Γερμανών ήταν έξαλλος και όρισε αμέσως την ρεβάνς. Όταν οι παίκτες της Καλαμάτας μπήκαν στο γήπεδο, είδαν πίσω από το τέρμα ένα μυδραλιοβόλο(!) και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ηττήθηκαν με3-2!
Άλλωστε υπήρχε και το τραγικό παράδειγμα του 1942 στην κατεχόμενη Ουκρανία όπου διεξήχθη ο ιστορικός αγώνας μεταξύ επίλεκτων του Χίτλερ και της Ντιναμό Κιέβου.Η Γκεστάπο είχε προειδοποιήσει τους σοβιετικούς παίκτες ότι αν διενοούντο να νικήσουν, εκείνο θα ήταν και το τελευταίο τους παιχνίδι. Αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτε, νίκησαν και φυσικά τουφεκίστηκαν και οι 11 φορώντας τις φανέλες της ομάδας τους της Ντιναμό (!), σε μια ενέργεια εξαιρετικού ηρωϊσμου και πίστης. Η θυσία τους πέρασε μεγάλα μηνύματα και έδωσε κουράγιο σε χιλιάδες συμπατριώτες τους.

Στη Σάμο, με πάνω από 25.000 Ιταλούς στρατιώτες (αποτελούσε κομβικό σημείο) να βρίσκονται εκεί, είχε δημιουργηθεί ουσιαστικά πρωτάθλημα του νησιού με αρκετές ιταλικές ομάδες (αποτελούμενες από στρατιώτες) που έπαιζαν κυρίως κόντρα στο Βάθυλο και τον Απόλλωνα από τις ομάδες της Σάμου.

Η "ρεμπέτικη αντίσταση" στους Γερμανούς και τα θύματά της

Εβδομήντα ένα χρόνια συμπληρώνονται φέτος, από τις μεγάλες στιγμές του λαού μας, που μέσα στο μαύρο σκοτάδι της Κατοχής, και αφού προηγουμένως είχε δώσει μια πρώτη απάντηση στους φασίστες εισβολείς, αλλά και στους ντόπιους θαυμαστές τους, που απλώς ήθελαν μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων, ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος στην πάλη για την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση. 



Οι μεγάλες στιγμές ενός λαού που πάλεψε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα σε συνθήκες καταχνιάς, πείνας και κατατρεγμού. Πολλοί έφυγαν μέσα σε κείνες τις συνθήκες και ανάμεσά τους κάποιοι πού ήταν στηρίγματα αυτού του λαού, καθώς με τα τραγούδια τους, με την μουσική τους, με την φωνή τους, εξέφραζαν τις πίκρες και τα βάσανα του. Άνθρωποι λαϊκοί, που βάδισαν στους λασπωμένους δρόμους των φτωχογειτονιών, άνθρωποι που η ψυχή τους ανέδιδε το άρωμα της λαϊκής ευγένειας,άνθρωποι που όταν δεί κανείς φωτογραφίες τους καταλαβαίνει πολλά και κυρίως καταλαβαίνει ότι ήταν άνθρωποι που τιμούσαν αυτούς που τους άκουγαν, άνθρωποι που τιμούσαν το ψωμί που έτρωγαν. 



Σε αυτούς τους ανθρώπους, τους συνθέτες, μουσικούς και τραγουδιστές που έφυγαν μέσα στην Κατοχή θα αναφερθούμε σε αυτό το σημείωμα. Υπηρέτησαν όλοι τους το ρεμπέτικο τραγούδι, πλην του Αττίκ, ο οποίος "έφυγε" τον Αύγουστο του1944 παίρνοντας υπερβολική ποσότητα "βερονάλ" βαθύτατα προσβεβλημένος, καθώς ένας ναζί τον είχε σπρώξει στον δρόμο. Η Κατοχή προσέβαλε ως τα βάθη της ψυχής του τον μεγάλο καλλιτέχνη. 

 Μέσα στο 1941 έφυγε από την ζωή ο Ανέστος Δελιάς, ή Ανεστάκι, ή Αρτέμης: Ο Δελιάς γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1912. Ο πατέρας του ήταν περίφημος μουσικός. Ο Δελιάς ήρθε στην Αθήνα μετά το 1922 και εμφανίστηκε το 1928 παίζοντας κιθάρα,ενώ μετά το 1930 άρχισε να παίζει μπουζούκι. Μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Γιώργο Μπάτη συγκρότησαν την θρυλική "Τετράδα του Πειραιώς", την πρώτη δηλαδή ρεμπέτικη κομπανία με μπουζούκια που εμφανίστηκε το 1934, στου Σαραντόπουλου, στην Ανάσταση του Πειραιά. Ο Δελιάς ήταν πολύ αγαπητός. Στην ζωή του μοιραίο ρόλο έπαιξε μια πόρνη, η οποία τον έριξε στην πρέζα. Η ίδια πέθανε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Για ένα διάστημα τον βοήθησαν πολύ ο Παγιουμτζής και ο Μπαγιαντέρας. Δυστυχώς ξανασυνδέθηκε μαζί της λίγο πριν τον πόλεμο. Ο Δελιάς έφυγε μόνος και το άψυχο σώμα του βρέθηκε σε ένα καροτσάκι στο Βαρβάκειο το 1941.


Ο Παναγιώτης Τούντας δικαίως ονομάστηκε ο "ευφυής μάστορας της προσφυγιάς", καθώς ήταν όχι μόνο ο διασημότερος συνθέτης της Σμυρναϊκής Σχολής, αλλά επιπλέον ανήκει στην ομάδα των Μικρασιατών μουσικών που μετά την καταστροφή του 1922, διαμόρφωσαν το ρεμπέτικο τραγούδι στην Ελλάδα. Ο Παναγιώτης Τούντας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1886 από ευκατάστατους γονείς, που του έδωσαν την δυνατότητα να ασχοληθεί από μικρός με τη μουσική.


Άρχισε από παιδί να παίζει μαντολίνο και στις αρχές του 20ού αιώνα συμμετείχε στην Σμυρνέικη Εστουδιαντίνα του Σιδέρη, που έμεινε γνωστή με το όνομα "Τα Πολιτάκια". Συμμετείχε σε διάφορα μουσικά σχήματα που έκαναν περιοδείες εκτός Σμύρνης, για την ψυχαγωγία των Ελλήνων της διασποράς και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Αβησσυνία, την Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με ελληνική παροικία. Ο ίδιος λέει σε ένα τραγούδι του: "Εταξίδευα Συρία Πορτ-Σάιντ και Ασκεντερία".


Τα πρώτα χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή, έπαιζε σε διάφορα κέντρα σαν μαντολινίστας. Το 1924 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του ελληνικού παραρτήματος της γερμανικής "ODEON" στην Αθήνα. Μέχρι να κατασκευαστεί το εργοστάσιο δίσκων στην Ελλάδα, συνεργάζεται σχεδόν με όλες τις δισκογραφικές εταιρείες και διηύθυνε τις περισσότερες ηχογραφήσεις που γίνονταν στην Ελλάδα. Τον ίδιο χρόνο ηχογραφεί τη "Σμυρνιά" με την Αθηναϊκή Εστουδιαντίνα του Τάσου Μαρίνου και γίνεται ο πρώτος Έλληνας λαϊκός συνθέτης που το όνομά του αναγράφεται σε ετικέτα δίσκου.


Το 1931 αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής της "COLUMBIA" και της"His Master voice" και παραμένει στη θέση αυτή μέχρι το 1940. 


Ο Παναγιώτης Τούντας πέθανε τον Μάιο του 1942.


Ένας άλλος καλλιτέχνης που έφυγε μέσα στην Κατοχή, ήταν ο Γιάννης Εϊτσιρείσης,ή Εϊζερίδης, ή Ιντζιρίδης, ή Γιοβάν Τσαούς. Από τους καλύτερους μουσικούς. Οταν έπαιζε, ο Μάρκος Βαμβακάρης ακουμπούσε το μπουζούκι του δίπλα και καθόταν να τον ακούσει. "Παίξε ρε Γιοβάνη" τούλεγε ο Μάρκος, "να χαρείς τα παιδιά σου". 


Ο Γιοβάν Τσαούς γεννήθηκε στην Κασταμονή του Ικονίου της Μ. Ασίας από Έλληνες γονείς το 1896. Στα δεκαοκτώ του ήταν ξακουστός μουσικός σε όλη την Μικρά Ασία.Στην Ελλάδα ήρθε το 1923 και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Ζούσε δουλεύοντας ως ράφτης με βοηθό την γυναίκα του, καθώς αρνιόταν επίμονα και σταθερά να ανέβει σε πάλκο. Έπαιζε μόνο για το κέφι του. Αυτήν την αρχή την παρέβηκε μία ή δυό φορές σε όλη του την ζωή. Ηταν αυτοδίδακτος σε εννέα όργανα τα οποία έπαιζε περίφημα. Ο μόνος που μπορούσε να του φτιάξει όργανα έτσι όπως τα ήθελε ήταν ο Κυριάκος Πεσματζόγλου ή Λαζαρίδης. 


Ο Γιοβάν Τσαούς πέθανε τον Οκτώβριο του 1942 από δηλητηρίαση. Έφαγε τηγανόψωμο που έφτιαξε με χαλασμένο αλεύρι που είχε πάρει από κάποιο βομβαρδισμένο πλοίο στο λιμάνι του Πειραιά. Λίγες ώρες αργότερα από την ίδια αιτία πέθανε και η γυναίκα του.


Η γυναίκα του Γιοβάν Τσαούς έχει γράψει σχεδόν όλους τους στίχους των τραγουδιών του. Συχνά τα βραδάκια αυτή η γυναίκα καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της και μεταξύ των ανθρώπων που παρατηρούσε καθώς περνούσαν ήταν και οι πρεζάκηδες, πραγματικές ανθρώπινες σκιές που πήγαιναν να κοιμηθούν στα βαγόνια του σιδηροδρόμου. Αυτές τις τρομακτικές εντυπώσεις της, τις έκανε στην συνέχεια στίχους. 


Ο Γιώργος Κάβουρας αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις πιο συγκλονιστικές φωνές του ρεμπέτικου τραγουδιού. Έζησε μόνο 36 χρόνια για να μας χαρίσει 70 μόνο ανεπανάληπτες ερμηνείες. Ο Κάβουρας γεννιέται το 1907 στο Καστελόριζο. Ο πατέρας του Σταμάτης Κάβουρας (βιολιτζής) είχε φύγει από το 1906 από το Λίβισι της Μάκρης της Μικράς Ασίας για να μην συλληφθεί από τους Τούρκους και πέρασε στο Καστελόριζο Είχε άλλα δυο αδέλφια, τον Βασίλη (1914) και την Μαριάνθη(1917). 


Το 1918 η οικογένεια κατοικεί στον Πειραιά στην αρχή στο Χατζηκυριάκειο και μετά το '22 στην Δραπετσώνα. Ο πατέρας του Σταμάτης δούλευε σαν βιολιτζής και μάλιστα είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός και έπαιρνε τον Γιώργο μαζί του. Μέχρι το 1934 ο Γιώργος Κάβουρας γίνεται γνωστός στις γειτονιές του Πειραιά. Το 1929ενώ είναι αρραβωνιασμένος γνωρίζει την νεαρή Ειρήνη ("Καβουρίνα") την οποία κλέβει και παντρεύεται κρυφά. Αποκτούν 4 παιδιά εκ των οποίων το τελευταίο δεν έζησε πολύ. 


Ο Κάβουρας ήταν γνώστης διαφόρων μουσικών οργάνων, σαντούρι, βιολί, κιθάρα,αλλά τελικά με την παρέμβαση του Στελλάκη Περπινιάδη, που ήταν και φίλοι,αποφασίζει να ασχοληθεί με το τραγούδι. Έτσι το 1936 ηχογραφεί για πρώτη φορά ένα τραγούδι του Γιάννη Δραγάτση (Ογδοντάκη) το "Ο σερέτης". Στην συνέχεια συνεργάζεται και με άλλους μεγάλους συνθέτες της εποχής όπως ο Βαγγέλης Παπάζογλου και Σπύρος Περιστέρης αλλά η μεγαλύτερη συνεργασία του έγινε με τον Κώστα Σκαρβέλη (περίπου 50 τραγούδια). 


Μετά το '40 η κατάσταση αλλάζει, ο Γιώργος Κάβουρας κυνηγιέται από τους Ιταλούς(είχε Ιταλική υπηκοότητα μέχρι το 1936) και περνά στιγμές αγωνίας κρυμμένος και φοβισμένος για την οικογένειά του και για το ίδιο. Το τέλος έρχεται σύμφωνα με τα λεγόμενα της αδελφής του στις 20 Φεβρουαρίου 1943. Δούλευε στο μαγαζί του Στελλάκη στο Χαϊδάρι και λιποθύμησε την ώρα που τραγουδούσε. Στο νοσοκομείο της Νίκαιας που τον πήγαν , το οποίο είχαν αναλάβει οι Γερμανοί-Ιταλοί, κανείς δεν έδωσε σημασία και έτσι μετά από έξι μέρες το "αηδόνι" του ρεμπέτικου ξεψύχησε από το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε πάθει. Στο νοσοκομείο τον μετέφερε ο Γιάννης Αγορόπουλος ή Χατζής που εκείνη την εποχή δούλευε μαζί του.Στα χέρια του Χατζή έγινε τραγουδιστής ο Κάβουρας, ενώ ο Χατζής του συμπαραστάθηκε ως την τελευταία του στιγμή.


Σμυρνιός ήταν και ο Βαγγέλης Παπάζογλου. Γεννήθηκε το 1895 και στην Ελλάδα ήρθε το 1923. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Καλίνικος, όμως η μητέρα του πέθανε όταν ήταν αυτός και τα δυό του αδέλφια μικροί και τους ανέθρεψε ο παππούς του Παπάζογλου που τους "έγραψε" και στο όνομα του.

 Ηταν εξαιρετικός μουσικός και ήταν καθιερωμένος στην Σμύρνη πριν το 1922. Πάνω σε αυτόν και τον Παναγιώτη Τούντα που και αυτός πέθανε μέσα στην Κατοχή στηρίχθηκε το λαϊκό μας τραγούδι πριν να μπει το μπουζούκι. 


Το 1924 ο Βαγγέλης Παπάζογλου έφτιαξε το δικό του μουσικό στέκι καφενείο-ουζερί στις παράγκες της Παλιάς Κοκκινιάς. Το 1924 γνωρίστηκε με την τραγουδίστρια,ήδη από τα χρόνια της Σμύρνης, Αγγελική Μαρωνίτη. Παντρεύτηκαν το 1927 και εγκαταστάθηκαν σε ένα προσφυγικό σπίτι στην Κοκκινιά. 


Από το 1931 άρχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα, στον Περισσό, πλήρης μονάδα παραγωγής δίσκων. Το 1933-1934 ο Βαγγέλης Παπάζογλου έγινε ο πρώτος συνθέτης σε πωλήσεις δίσκων. 


Το 1937, η Μεταξική δικτατορία επέβαλε προληπτική λογοκρισία και στο τραγούδι και μάλιστα "πρωτοτυπώντας" παγκοσμίως, επέβαλε προληπτική λογοκρισία και στην μουσική, απαγορεύοντας στην ουσία το μπουζούκι. 


Ο Παπάζογλου αρνήθηκε να δίνει τραγούδια του στην δισκογραφία γιατί δεν ήθελε να του τα ελέγχουν οι επιτροπές του Μεταξά. Μέχρι τον πόλεμο του '40 ζούσε κάνοντας περιοδείες στην επαρχία και συχνά έβγαινε στη γύρα βγάζοντας πιατάκι.


Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα είπε στους συνεργάτες του: "Τώρα το παπιγιόν δεν έχει θέση. Ηρθε η ώρα να δείξουμε ο καθένας τι μετράει και τι μπορεί να κάνει".


Πέταξε το παπιγιόν και παράτησε την κιθάρα, το μπάντζο και το τραγούδι. Πήρε ένα τσουβάλι και έγινε παλιατζής. Τον τσάκισε η πείνα. Ο Βαγγέλης Παπάζογλου"έφυγε" φυματικός το 1943. Πέθανε Κυριακή. Την Τετάρτη πριν πεθάνει φώναξε την γυναίκα του: "Αγγελίτσα πάρε αυτά τα τραγούδια και όταν λευτερωθούμε δώστα στις εταιρείες". 


Επίσης υπάρχει μαρτυρία από τον Γρηγόρη Ασίκη, ότι λίγο πριν πεθάνει ο Παπάζογλου πήγε στην οδό Αθηνάς 33, στο στέκι των μουσικών και μοίρασε σε συναδέλφους του παρτιτούρες πολλών ανέκδοτων τραγουδιών του.


Τα ανέκδοτα αυτά τραγούδια είναι περίπου 100. Ο γιός του Βαγγέλη, Γιώργης μετά από 25 ετών προσπάθειες κατάφερε να μαζέψει 70 περίπου, ενώ βοήθησε πολύ και ο συνθέτης Κώστας Γιαννίδης στον οποίο ο Βαγγέλης Παπάζογλου είχε εμπιστευθεί παρτιτούρες τραγουδιών. Ο Γιώργης Παπάζογλου για την συμμετοχή του στους αγώνες κατά των κατακτητών "τιμήθηκε" δεόντως με φυλακές και εξορίες από το ελληνικό κράτος.


Πολλά τραγούδια του Βαγγέλη, η κυρ Αγγέλα, τυφλή από το 1929, τα άκουγε στο ραδιόφωνο με άλλους στίχους ή από άλλους τραγουδιστές. 

 Ωστόσο, παρ' όλα αυτά, τίποτα δεν μπορεί να σβήσει την προσφορά του Βαγγέλη Παπάζογλου στον λαϊκό πολιτισμό. Η κυρ Αγγέλα έφυγε στις 17 Αυγούστου 1983,στην Κοκκινιά. 


Σμυρνιός ήταν ο Δημήτρης Μπαρούσης, ή Μπαρούς, ή Λορέντζος πού ήρθε στην Ελλάδα μετά το 1922. Είχε γεννηθεί στην Σμύρνη το 1860 και ήταν άριστος στο βιολί και στο κανονάκι. Τα τραγούδια που έγραψε τραγουδήθηκαν πολύ στο διάστημα1922-1940. 'Ηταν επί πολλά χρόνια σύμβουλος του Σωματείου λαϊκών μουσικών. Ο Δημήτρης Μπαρούσης χάρισε το καλό του βιολί στον Μιχάλη Γενίτσαρη. "Έφυγε" το 1944. 


Την ίδια χρονιά, το 1944 γερμανοτσολιάδες, μετά από προδοσία δολοφόνησαν τον πολύ καλό μπουζουξή και στιχουργό και στην διάρκεια της Κατοχής, λοχαγό του ΕΛΑΣ,Νίκο Δημόπουλο ή Τούντα, 


Τα "τσακίσματα" και οι "κυματισμοί" της φωνής του χάρισαν στον Αντώνη Διαμαντίδη, το ψευδώνυμο "Νταλγκάς". Ήταν ένας από τους τραγουδιστές που άφησαν εποχή.



Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1892 και από 16 χρονών ασχολιόταν με το ούτι. Από το 1917 ως το 1922 που ήρθε στην Ελλάδα, εργάστηκε σαν τραγουδιστής στην Πόλη. Στο διάστημα 23-30 συνεργάστηκε με Σμυρναίικα, λαϊκά και ρεμπέτικα συγκροτήματα. Από το 1930 και μετά δούλεψε σε διάφορα κέντρα, ενώ ακόμα και στα πιο κοσμικά από αυτά δεν απαρνήθηκε ποτέ το ρεμπέτικο τραγούδι. Ο Αντώνης Νταλγκάς, "έφυγε" το 1945. 



Αν και ήταν το ελαφρό τραγούδι που κατά κύριο λόγο "σήκωσε" το βάρος του πολέμου του '40, εντούτοις ο πόλεμος αυτός αποτυπώθηκε και στο ρεμπέτικο τραγούδι. Σε αυτό το δεύτερο όμως, αποτυπώθηκε με πολύ ενάργεια η φοβερή εμπειρία της Κατοχής αλλά και οι λαϊκοί αγώνες.



Η μαύρη πείνα που θέριζε τα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα τα παιδιά, ο αγώνας του λαού μας για επιβίωση, τα θαρραλέα παιδιά που έγιναν από την ανάγκη σαλταδόροι τραγουδήθηκαν από το ρεμπέτικο τραγούδι.



Επίσης, οι ρεμπέτες επηρεάστηκαν και από τον οργανωμένο αγώνα του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ, τραγούδησαν τον αντάρτικο αγώνα, ιδιαίτερα ο Μπαγιαντέρας,μίλησαν μέσα από τα τραγούδια τους για τις λαϊκές γειτονιές της Κατοχής τα μπλόκα και τους αγωνιστές.



Ακόμα ο αγώνας του ελληνικού λαού εκφράστηκε μέσα από το ρεμπέτικο τραγούδι με αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα αγωνιστών και της αναγνώρισης ότι οι αγωνιστές αυτοί αποτελούσαν πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς για την λαϊκή συνοικία στην οποία ζούσαν. Αυτή η προσέγγιση παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς συνδέεται σαφώς και θεωρείται αυτονόητη από τον λαϊκό συνθέτη η"προηγούμενη" στάση ζωής ενός λεβεντόπαιδου με την αγωνιστική στάση στα χρόνια του σίδερου και της φωτιάς.



Τα ρεμπέτικα τραγούδια αυτής της περιόδου, όπως και τα αγωνιστικά τραγούδια φυσικά δεν εγγράφονταν σε "πλάκες γραμμοφώνου", αλλά μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα και φτερούγιζαν ελεύθερα σε μέρη που δεν είχε κατακτητές ή χαφιέδες.



Ορισμένα από τα τραγούδια αυτά ηχογραφήθηκαν αργότερα, ή πολύ αργότερα, ενώ άλλα έμειναν ακυκλοφόρητα στην δισκογραφία, και έφθασαν ως εμάς μόνοι οι στίχοι τους, ως ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής, ιστορημένης από λαϊκούς δημιουργούς.



Από τις φοβερές συνθήκες της περιόδου της Κατοχής έχασαν την ζωή τους και σπουδαίοι δημιουργοί του λαϊκού μας τραγουδιού, όμως, έφθασαν ως εμάς τα τραγούδια τους από τους πατέρες μας που πάντα κουβαλούσαν μέσα τους το παιδί που υπήρξαν στην Κατοχή, το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν, τον αγιάτρευτο καημό της λαχανίδας, τον φόβο της συσκότισης, τον φίλο που"έφυγε" πολεμώντας στο βουνό, και τις αγωνίες και τους αγώνες της συνοικίας.



Γιώργος Μηλιώνης

 


Ενδεικτική βιβλιογραφία

 Ρεμπέτικη Ανθολογία του Τάσου Σχορέλη, εκδόσεις Πλέθρον (4 τόμοι) 


Σχόλια του Παναγιώτη Κουνάδη, στα εσώφυλλα των ψηφιακών δίσκων, της σειράς Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας.