http://www.enet.gr
Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι ήταν τα δύο πρώτα θύματα του γερμανικού σχεδιασμού. Και οι δύο έπεσαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ο πρώτος, γιατί -χωρίς συναίσθηση των πράξεών του - με την ιδέα του δημοψηφίσματος έθεσε υπό αμφισβήτηση την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και ο δεύτερος ακριβώς επειδή ήταν ταγμένος εναντίον μεγαλύτερης πολιτικής ενοποίησης της Ενωσης.
Οι Γερμανοί άνευ του παραμικρού ενδοιασμού τούς ...«ξήλωσαν» πάραυτα. Δεν ανέχθηκαν και δεν συγχώρησαν τα «σφάλματα» των ηγετών των δύο γειτονικών χωρών της νότιας Ευρώπης. Ανεξαρτήτως της ανεπάρκειας του πρώτου και της προκλητικής παρουσίας του δεύτερου στην πολιτική σκηνή των χωρών τους, Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι «μετρούσαν μέρες» από τη στιγμή που το Βερολίνο τούς έβαλε στα μαύρα κατάστιχα...
Οι περιπτώσεις Ελλάδας και Ιταλίας από κοινού συνθέτουν μια γκρίζα εικόνα, που καταγράφει την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού των δύο χωρών και την αδυναμία τους, να διαβάσουν τα μηνύματα της εποχής και ν' αντιμετωπίσουν επαρκώς τα καυτά προβλήματα των καιρών. Ετσι, αφέθηκαν διάπλατα περιθώρια εκβιαστικών μεθόδων σε εξωτερικούς παράγοντες.
Αν δει κανείς και τις δύο περιπτώσεις βαθύτερα, αλλά και σε συνδυασμό με τα τεκταινόμενα και σε άλλες χώρες, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα πως - ελλείψει και κεντρικής πολιτικής σκηνής - η Ευρώπη πλησιάζει, αν δεν βρίσκεται ήδη, σε μια βαθιά πολιτική κρίση, από την οποία, μάλιστα, δύσκολα θα βγει αλώβητη. Οι πρόσφατες αλλαγές στο Νότο υποδεικνύουν, ακριβώς, ότι το Βερολίνο δείχνει ν' ανησυχεί για το μέλλον της ευρωζώνης και έχει βάλει πλώρη για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με «φρέσκο πολιτικό προσωπικό», που να ασπάζεται και να είναι απόλυτα δοσμένο στους γερμανικούς στόχους: αυστηρά μέτρα λιτότητας και ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Πολλοί, ωστόσο, διατείνονται πως οι Γερμανοί δεν αντιλαμβάνονται καν αυτή την ίδια την πολιτική πραγματικότητα που θέλουν να αλλάξουν και να φέρουν στα μέτρα τους. Και, όπως αναρωτήθηκε πρόσφατα μελετητής των ευρωπαϊκών εξελίξεων αμερικανικού ιδρύματος, πώς είναι δυνατόν ν' αλλάξεις μια πραγματικότητα, «όταν δεν έχεις πλήρη επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, πολλώ δε μάλλον να τη φέρεις στα μέτρα σου;».
Οι ενέργειες της Γερμανίας είναι προφανές ότι πηγάζουν από εμφανή θέσης ισχύος την εποχή αυτή, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσον τελικά θα στεφθούν με επιτυχία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και τούτο, γιατί στην προσπάθεια διάσωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος - ήτοι, την προστασία της ήδη ευνοημένης άρχουσας και ευρωπαϊκού προσανατολισμού πολιτικοοικονομικής ελίτ - καλούνται να πληρώσουν τη... «νύφη» οι ήδη ταλαιπωρημένες και λιγότερο ή καθόλου ευνοημένες κοινωνικές τάξεις, οι οποίες είναι εύλογο να εξωτερικεύουν βίαια τις αντιδράσεις τους.
Με άλλα λόγια, στα «εύκολα», όταν έτρεχαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, οι ημέτεροι τα εκαρπούντο και οι μάζες τα «έβλεπαν από μακριά», ενώ τώρα, στα «δύσκολα», οι μάζες καλούνται να υποστούν το βάρος των στυγνών μέτρων λιτότητας για να σωθούν οι ελίτ των «μονοφαγάδων» που, εν τω μεταξύ, πρόλαβαν και μετέτρεψαν τους καρπούς της επίπλαστης ευρωπαϊκής ευημερίας σε ακίνητα στο Λονδίνο.
Στο Βερολίνο - επιφανειακά μόνο - δείχνουν πως αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να ανησυχούν γι' αυτούς τους προβληματισμούς και για την εικόνα της Γερμανίας στην ευρωζώνη. Αυτό καταγράφεται στις δηλώσεις «συμπόνιας» των ηγετών της για τους Ελληνες, με την επίρριψη ευθυνών στους πολιτικούς της χώρας, για να υπογραμμιστεί ότι είναι εκείνοι που ευθύνονται για τα δεινά των Ελλήνων. Παρά ταύτα, δεν κάνουν πίσω ως προς την υιοθέτηση και εφαρμογή νέων μέτρων.
Μάλιστα, όπως εγκύρως επισημαίνεται, η τοποθέτηση στο πηδάλιο των δύο χωρών τεχνοκρατών που είναι ταγμένοι υπέρ μιας σκληρής ευρωζώνης, δείχνει ακριβώς τη γερμανική αδιασάλευτη πορεία εγκαθίδρυσης κυβερνήσεων που, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, θα εφαρμόσουν προγράμματα λιτότητας και θα ακολουθήσουν πολιτικές που θα οδηγούν στην κατά τη γερμανική αντίληψη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, με κέντρο το Βερολίνο.
Αυτό που παρατηρήθηκε ιδιαίτερα το τελευταίο δεκαήμερο, με την ταχύτητα διαχείρισης του «αποκεφαλισμού» των ήδη τρωτών Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι, ήταν πως το Βερολίνο χρησιμοποίησε συλλήβδην τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς της ευρωζώνης για τη μέσω οικονομικών εκβιασμών «παραίτηση» και των δύο πρωθυπουργών -στην πρώτη περίπτωση με το «φόβητρο» εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και στη δεύτερη με την ευκαιρία ανόδου των επιτοκίων δανεισμού της Ιταλίας στις αγορές.
Εξ όλων αυτών, εκείνο που βγαίνει προς τα έξω είναι το σκληρό πρόσωπο της Γερμανίας. Γιατί, πέρα από τα «κροκοδείλια δάκρυα» των Μέρκελ και Σόιμπλε για τους πολίτες των χωρών του Νότου, εκείνο που στην πραγματικότητα αναδεικνύεται είναι μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων με επίκεντρο ένα ξεχωριστό είδος ευρωπαϊστών - μιας νέας φουρνιάς ηγετών, όπως ο Παπαδήμος στην Ελλάδα και ο Μόντι στην Ιταλία - οι οποίοι θέτουν τα ευρωπαϊκά τους διαπιστευτήρια υπεράνω εθνικών προκαταλήψεων και ιδεοληψιών.
Εν τω μεταξύ, οι υπάρχουσες ελίτ, κατ' αντιδιαστολήν, θα προσπαθούν να επιβιώσουν και την επόμενη μέρα. Και θα επιβιώσουν υπό την προϋπόθεση ότι θα ακολουθήσουν πιστά τα κελεύσματα του Βερολίνου. Διαφορετικά θα «πάνε σπίτι» τους και οι, κατά τη γερμανική έννοια, ευρωπαϊστές θα παραμονεύουν για ν' αναλάβουν εργολαβία...
Η Γερμανία βιάζεται να φέρει την ευρωζώνη στα μέτρα της και οι -ακουσίως ή εκουσίως-αντιφρονούντες στην ευρωπαϊκή ενοποίηση οδηγούνται σε σφαγή...
Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι ήταν τα δύο πρώτα θύματα του γερμανικού σχεδιασμού. Και οι δύο έπεσαν για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ο πρώτος, γιατί -χωρίς συναίσθηση των πράξεών του - με την ιδέα του δημοψηφίσματος έθεσε υπό αμφισβήτηση την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και ο δεύτερος ακριβώς επειδή ήταν ταγμένος εναντίον μεγαλύτερης πολιτικής ενοποίησης της Ενωσης.
Οι Γερμανοί άνευ του παραμικρού ενδοιασμού τούς ...«ξήλωσαν» πάραυτα. Δεν ανέχθηκαν και δεν συγχώρησαν τα «σφάλματα» των ηγετών των δύο γειτονικών χωρών της νότιας Ευρώπης. Ανεξαρτήτως της ανεπάρκειας του πρώτου και της προκλητικής παρουσίας του δεύτερου στην πολιτική σκηνή των χωρών τους, Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι «μετρούσαν μέρες» από τη στιγμή που το Βερολίνο τούς έβαλε στα μαύρα κατάστιχα...
Οι περιπτώσεις Ελλάδας και Ιταλίας από κοινού συνθέτουν μια γκρίζα εικόνα, που καταγράφει την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού των δύο χωρών και την αδυναμία τους, να διαβάσουν τα μηνύματα της εποχής και ν' αντιμετωπίσουν επαρκώς τα καυτά προβλήματα των καιρών. Ετσι, αφέθηκαν διάπλατα περιθώρια εκβιαστικών μεθόδων σε εξωτερικούς παράγοντες.
Αν δει κανείς και τις δύο περιπτώσεις βαθύτερα, αλλά και σε συνδυασμό με τα τεκταινόμενα και σε άλλες χώρες, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα πως - ελλείψει και κεντρικής πολιτικής σκηνής - η Ευρώπη πλησιάζει, αν δεν βρίσκεται ήδη, σε μια βαθιά πολιτική κρίση, από την οποία, μάλιστα, δύσκολα θα βγει αλώβητη. Οι πρόσφατες αλλαγές στο Νότο υποδεικνύουν, ακριβώς, ότι το Βερολίνο δείχνει ν' ανησυχεί για το μέλλον της ευρωζώνης και έχει βάλει πλώρη για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με «φρέσκο πολιτικό προσωπικό», που να ασπάζεται και να είναι απόλυτα δοσμένο στους γερμανικούς στόχους: αυστηρά μέτρα λιτότητας και ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Πολλοί, ωστόσο, διατείνονται πως οι Γερμανοί δεν αντιλαμβάνονται καν αυτή την ίδια την πολιτική πραγματικότητα που θέλουν να αλλάξουν και να φέρουν στα μέτρα τους. Και, όπως αναρωτήθηκε πρόσφατα μελετητής των ευρωπαϊκών εξελίξεων αμερικανικού ιδρύματος, πώς είναι δυνατόν ν' αλλάξεις μια πραγματικότητα, «όταν δεν έχεις πλήρη επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, πολλώ δε μάλλον να τη φέρεις στα μέτρα σου;».
Οι ενέργειες της Γερμανίας είναι προφανές ότι πηγάζουν από εμφανή θέσης ισχύος την εποχή αυτή, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσον τελικά θα στεφθούν με επιτυχία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και τούτο, γιατί στην προσπάθεια διάσωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος - ήτοι, την προστασία της ήδη ευνοημένης άρχουσας και ευρωπαϊκού προσανατολισμού πολιτικοοικονομικής ελίτ - καλούνται να πληρώσουν τη... «νύφη» οι ήδη ταλαιπωρημένες και λιγότερο ή καθόλου ευνοημένες κοινωνικές τάξεις, οι οποίες είναι εύλογο να εξωτερικεύουν βίαια τις αντιδράσεις τους.
Με άλλα λόγια, στα «εύκολα», όταν έτρεχαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, οι ημέτεροι τα εκαρπούντο και οι μάζες τα «έβλεπαν από μακριά», ενώ τώρα, στα «δύσκολα», οι μάζες καλούνται να υποστούν το βάρος των στυγνών μέτρων λιτότητας για να σωθούν οι ελίτ των «μονοφαγάδων» που, εν τω μεταξύ, πρόλαβαν και μετέτρεψαν τους καρπούς της επίπλαστης ευρωπαϊκής ευημερίας σε ακίνητα στο Λονδίνο.
Στο Βερολίνο - επιφανειακά μόνο - δείχνουν πως αντιλαμβάνονται και αρχίζουν να ανησυχούν γι' αυτούς τους προβληματισμούς και για την εικόνα της Γερμανίας στην ευρωζώνη. Αυτό καταγράφεται στις δηλώσεις «συμπόνιας» των ηγετών της για τους Ελληνες, με την επίρριψη ευθυνών στους πολιτικούς της χώρας, για να υπογραμμιστεί ότι είναι εκείνοι που ευθύνονται για τα δεινά των Ελλήνων. Παρά ταύτα, δεν κάνουν πίσω ως προς την υιοθέτηση και εφαρμογή νέων μέτρων.
Μάλιστα, όπως εγκύρως επισημαίνεται, η τοποθέτηση στο πηδάλιο των δύο χωρών τεχνοκρατών που είναι ταγμένοι υπέρ μιας σκληρής ευρωζώνης, δείχνει ακριβώς τη γερμανική αδιασάλευτη πορεία εγκαθίδρυσης κυβερνήσεων που, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους, θα εφαρμόσουν προγράμματα λιτότητας και θα ακολουθήσουν πολιτικές που θα οδηγούν στην κατά τη γερμανική αντίληψη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, με κέντρο το Βερολίνο.
Αυτό που παρατηρήθηκε ιδιαίτερα το τελευταίο δεκαήμερο, με την ταχύτητα διαχείρισης του «αποκεφαλισμού» των ήδη τρωτών Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι, ήταν πως το Βερολίνο χρησιμοποίησε συλλήβδην τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και μηχανισμούς της ευρωζώνης για τη μέσω οικονομικών εκβιασμών «παραίτηση» και των δύο πρωθυπουργών -στην πρώτη περίπτωση με το «φόβητρο» εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και στη δεύτερη με την ευκαιρία ανόδου των επιτοκίων δανεισμού της Ιταλίας στις αγορές.
Εξ όλων αυτών, εκείνο που βγαίνει προς τα έξω είναι το σκληρό πρόσωπο της Γερμανίας. Γιατί, πέρα από τα «κροκοδείλια δάκρυα» των Μέρκελ και Σόιμπλε για τους πολίτες των χωρών του Νότου, εκείνο που στην πραγματικότητα αναδεικνύεται είναι μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων με επίκεντρο ένα ξεχωριστό είδος ευρωπαϊστών - μιας νέας φουρνιάς ηγετών, όπως ο Παπαδήμος στην Ελλάδα και ο Μόντι στην Ιταλία - οι οποίοι θέτουν τα ευρωπαϊκά τους διαπιστευτήρια υπεράνω εθνικών προκαταλήψεων και ιδεοληψιών.
Εν τω μεταξύ, οι υπάρχουσες ελίτ, κατ' αντιδιαστολήν, θα προσπαθούν να επιβιώσουν και την επόμενη μέρα. Και θα επιβιώσουν υπό την προϋπόθεση ότι θα ακολουθήσουν πιστά τα κελεύσματα του Βερολίνου. Διαφορετικά θα «πάνε σπίτι» τους και οι, κατά τη γερμανική έννοια, ευρωπαϊστές θα παραμονεύουν για ν' αναλάβουν εργολαβία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου