http://www.enet.gr
Σύμφωνα με την ενδιάμεση συμφωνία που υπέγραψε η χώρα μας το 1995, δεν έχει δικαίωμα βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ εφόσον η κίνηση υποβληθεί ως ΠΓΔΜ. Κι όμως, το βέτο των Καραμανλή-Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι είχε πανηγυριστεί ως εθνικά υπερήφανη στάση, ενώ τώρα στη Χάγη η Ελλάδα αρνήθηκε ότι είχε υποβάλει βέτο. Δεν πρόλαβε να δοθεί στη δημοσιότητα η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που καταδίκασε ρητά την Ελλάδα για το «βέτο» του 2008 στο Βουκουρέστι (με ψήφους 15 αντί 1 και μοναδικό μειοψηφήσαντα τον έλληνα δικαστή Μ. Ρούκουνα), και το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ έσπευσε να την εμφανίσει περίπου ως εθνική επιτυχία! Ο λόγος; Το δικαστήριο απέρριψε το δεύτερο αίτημα της ΠΓΔΜ, να «προστάξει» ρητά την Ελλάδα να μην αντιταχθεί ξανά στο αίτημα για ένταξη της γειτονικής μας χώρας στο ΝΑΤΟ ή άλλο διεθνή οργανισμό, τασσόμενο υπέρ της συνέχισης των διαπραγματεύσεων για συμβιβαστική λύση στο όνομα. Στάση που, σύμφωνα με το καθ' ημάς ΥΠΕΞ και τα παπαγαλάκια του, ισοδυναμεί τουλάχιστον με «ισοπαλία» στο δικαστικό ματς Αθήνας-Σκοπίων.
Στην πραγματικότητα, αρκεί η απλή ανάγνωση του κειμένου της απόφασης (που έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο του διεθνούς δικαστηρίου) για να διαπιστώσει κανείς πως η «ερμηνεία» αυτή προσπαθεί απλώς να ρίξει στάχτη στα μάτια των ελλήνων πολιτών. Οι διαπραγματεύσεις προβλέπονται π.χ. ρητά από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 και η απόφανση του δικαστηρίου για τη συνέχισή τους πρόκυψε ως απόρριψη του ελληνικού ισχυρισμού ότι η όλη διαδικασία έχει μπλοκαριστεί με ευθύνη και «κακοπιστία» της άλλης πλευράς (παράγραφοι 127-138 του κειμένου).
Υπενθυμίζουμε εδώ πως το διακύβευμα της προσφυγής και η απόφαση του Δικαστηρίου αφορούν την παραβίαση από την Ελλάδα του άρθρου 11§1 της ενδιάμεσης συμφωνίας, σύμφωνα με το οποίο η χώρα μας υποχρεώνεται να μην αντιταχθεί στην είσοδο της γειτονικής μας χώρας «σε οποιαδήποτε συμμετοχή σε διεθνείς, πολυμερείς ή διεθνείς οργανισμούς», εφόσον αυτή υποβάλει τη σχετική αίτηση ως «ΠΓΔΜ» κι όχι ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μοιραία, η ελληνική επιχειρηματολογία στη Χάγη στηρίχθηκε έτσι στον (όχι ιδιαίτερα σοβαρό) ισχυρισμό πως το «εθνικά υπερήφανο» βέτο των Καραμανλή-Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι το 2008 δεν ετέθη ποτέ εκ μέρους της Ελλάδας! Λεπτομέρεια που, φυσικά, αποσιωπάται διακριτικά κατά την «ενημέρωση» του εγχώριου ιθαγενούς κοινού...
Το σοβαρότερο κρούσμα παραπληροφόρησης αφορά, ωστόσο, τους λόγους απόρριψης από το δικαστήριο του δεύτερου αιτήματος της ΠΓΔΜ. Η κυβέρνηση των Σκοπίων ζητούσε την «αποκατάσταση» της βλάβης που υπέστη στο Βουκουρέστι με δήλωση του δικαστηρίου ότι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης το 2008 υπήρξε (συνειδητά) παράνομη και ρητό εξαναγκασμό της Αθήνας «με τη μορφή προσταγής» να απόσχει στο μέλλον από κάθε παρόμοια ενέργεια. Η απόρριψη αυτού του αιτήματος (επίσης με 15-1) ερμηνεύθηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ σαν εν λευκώ άδεια να εξακολουθήσουμε να προβάλλουμε το ίδιο βέτο στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, όπως διαπιστώνουμε από την ίδια την απόφαση (§ 168), το νόημα αυτής της απόρριψης είναι παντελώς διαφορετικό. Το δικαστήριο προτίμησε μια πιο ήπια μορφή καταδίκης της Ελλάδας, αποφαινόμενο πως το βέτο της κυβέρνησης Καραμανλή οφειλόταν σε απλή «άγνοια» των υποχρεώσεών της κι όχι συνειδητή παρανομία. Ως εκ τούτου, διαβάζουμε επί λέξει στο γαλλικό πρωτότυπο, «το Δικαστήριο δεν εκτιμά απαραίτητο να διατάξει τον κατηγορούμενο, όπως ο προσφεύγων ζητά, να απόσχει στο μέλλον από οποιαδήποτε ενέργεια αντίθετη στην υποχρέωση που του επιβάλλει η παράγραφος 1 του άρθρου 11 της συμφωνίας. Οπως [το Δικαστήριο] έχει επισημάνει και παλιότερα, κατά γενικό κανόνα δεν έχει λόγο να υποθέσει ότι το κράτος, μια ενέργεια ή συμπεριφορά του οποίου κηρύχθηκε από το Δικαστήριο παράνομη, θα επαναλάβει στο μέλλον αυτή την ενέργεια ή συμπεριφορά, επειδή πρέπει να εικάζεται η καλή πίστη του».
Με άλλα λόγια, η απόφαση της Χάγης σ' αυτό το σημείο θεωρεί ότι δεν συντρέχει λόγος μιας (εξευτελιστικής) «προσταγής» επειδή για λόγους αρχής θεωρεί δεδομένο ότι ως κράτος σεβόμαστε τη διεθνή νομιμότητα. Αν έχει δίκιο, η οργανωμένη παραπληροφόρηση επιδιώκει απλά να αποκρύψει από τους έλληνες πολίτες το μέγεθος του νέου «εθνικού» φιάσκου των διπλωματικών μας υπηρεσιών και των πολιτικών προϊσταμένων τους. Εκτός αν οι πρόσφατες φιλίες μας με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ βάζουν τους κυβερνώντες μας στον πειρασμό να το μιμηθούν στην απροσχημάτιστη περιφρόνηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής, που δεν πρόκειται φυσικά να περιοριστεί μόνο στο Μακεδονικό, θα είναι ωστόσο απείρως σοβαρότερες από τους φαιδρούς καβγάδες για τα γονίδια του Μεγαλέξανδρου.
Το 'χει φαίνεται το έρμο το «Σκοπιανό» να αναδεικνύεται σε πεδίο οργανωμένης παραπληροφόρησης από κυβερνήσεις και ΜΜΕ, με στόχο τη συγκάλυψη των διαδοχικών αδιεξόδων που κληροδότησε στην ελληνική διπλωματία η «εθνικά υπερήφανη» γραμμή Σαμαρά και η απροθυμία των πολιτικών κομμάτων της χώρας ν' αποστασιοποιηθούν ουσιαστικά από τα θέσφατα της εποχής των συλλαλητηρίων.
Σύμφωνα με την ενδιάμεση συμφωνία που υπέγραψε η χώρα μας το 1995, δεν έχει δικαίωμα βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ εφόσον η κίνηση υποβληθεί ως ΠΓΔΜ. Κι όμως, το βέτο των Καραμανλή-Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι είχε πανηγυριστεί ως εθνικά υπερήφανη στάση, ενώ τώρα στη Χάγη η Ελλάδα αρνήθηκε ότι είχε υποβάλει βέτο. Δεν πρόλαβε να δοθεί στη δημοσιότητα η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που καταδίκασε ρητά την Ελλάδα για το «βέτο» του 2008 στο Βουκουρέστι (με ψήφους 15 αντί 1 και μοναδικό μειοψηφήσαντα τον έλληνα δικαστή Μ. Ρούκουνα), και το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ έσπευσε να την εμφανίσει περίπου ως εθνική επιτυχία! Ο λόγος; Το δικαστήριο απέρριψε το δεύτερο αίτημα της ΠΓΔΜ, να «προστάξει» ρητά την Ελλάδα να μην αντιταχθεί ξανά στο αίτημα για ένταξη της γειτονικής μας χώρας στο ΝΑΤΟ ή άλλο διεθνή οργανισμό, τασσόμενο υπέρ της συνέχισης των διαπραγματεύσεων για συμβιβαστική λύση στο όνομα. Στάση που, σύμφωνα με το καθ' ημάς ΥΠΕΞ και τα παπαγαλάκια του, ισοδυναμεί τουλάχιστον με «ισοπαλία» στο δικαστικό ματς Αθήνας-Σκοπίων.
Στην πραγματικότητα, αρκεί η απλή ανάγνωση του κειμένου της απόφασης (που έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο του διεθνούς δικαστηρίου) για να διαπιστώσει κανείς πως η «ερμηνεία» αυτή προσπαθεί απλώς να ρίξει στάχτη στα μάτια των ελλήνων πολιτών. Οι διαπραγματεύσεις προβλέπονται π.χ. ρητά από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 και η απόφανση του δικαστηρίου για τη συνέχισή τους πρόκυψε ως απόρριψη του ελληνικού ισχυρισμού ότι η όλη διαδικασία έχει μπλοκαριστεί με ευθύνη και «κακοπιστία» της άλλης πλευράς (παράγραφοι 127-138 του κειμένου).
Υπενθυμίζουμε εδώ πως το διακύβευμα της προσφυγής και η απόφαση του Δικαστηρίου αφορούν την παραβίαση από την Ελλάδα του άρθρου 11§1 της ενδιάμεσης συμφωνίας, σύμφωνα με το οποίο η χώρα μας υποχρεώνεται να μην αντιταχθεί στην είσοδο της γειτονικής μας χώρας «σε οποιαδήποτε συμμετοχή σε διεθνείς, πολυμερείς ή διεθνείς οργανισμούς», εφόσον αυτή υποβάλει τη σχετική αίτηση ως «ΠΓΔΜ» κι όχι ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μοιραία, η ελληνική επιχειρηματολογία στη Χάγη στηρίχθηκε έτσι στον (όχι ιδιαίτερα σοβαρό) ισχυρισμό πως το «εθνικά υπερήφανο» βέτο των Καραμανλή-Μπακογιάννη στο Βουκουρέστι το 2008 δεν ετέθη ποτέ εκ μέρους της Ελλάδας! Λεπτομέρεια που, φυσικά, αποσιωπάται διακριτικά κατά την «ενημέρωση» του εγχώριου ιθαγενούς κοινού...
Το σοβαρότερο κρούσμα παραπληροφόρησης αφορά, ωστόσο, τους λόγους απόρριψης από το δικαστήριο του δεύτερου αιτήματος της ΠΓΔΜ. Η κυβέρνηση των Σκοπίων ζητούσε την «αποκατάσταση» της βλάβης που υπέστη στο Βουκουρέστι με δήλωση του δικαστηρίου ότι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης το 2008 υπήρξε (συνειδητά) παράνομη και ρητό εξαναγκασμό της Αθήνας «με τη μορφή προσταγής» να απόσχει στο μέλλον από κάθε παρόμοια ενέργεια. Η απόρριψη αυτού του αιτήματος (επίσης με 15-1) ερμηνεύθηκε από τα ελληνικά ΜΜΕ σαν εν λευκώ άδεια να εξακολουθήσουμε να προβάλλουμε το ίδιο βέτο στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, όπως διαπιστώνουμε από την ίδια την απόφαση (§ 168), το νόημα αυτής της απόρριψης είναι παντελώς διαφορετικό. Το δικαστήριο προτίμησε μια πιο ήπια μορφή καταδίκης της Ελλάδας, αποφαινόμενο πως το βέτο της κυβέρνησης Καραμανλή οφειλόταν σε απλή «άγνοια» των υποχρεώσεών της κι όχι συνειδητή παρανομία. Ως εκ τούτου, διαβάζουμε επί λέξει στο γαλλικό πρωτότυπο, «το Δικαστήριο δεν εκτιμά απαραίτητο να διατάξει τον κατηγορούμενο, όπως ο προσφεύγων ζητά, να απόσχει στο μέλλον από οποιαδήποτε ενέργεια αντίθετη στην υποχρέωση που του επιβάλλει η παράγραφος 1 του άρθρου 11 της συμφωνίας. Οπως [το Δικαστήριο] έχει επισημάνει και παλιότερα, κατά γενικό κανόνα δεν έχει λόγο να υποθέσει ότι το κράτος, μια ενέργεια ή συμπεριφορά του οποίου κηρύχθηκε από το Δικαστήριο παράνομη, θα επαναλάβει στο μέλλον αυτή την ενέργεια ή συμπεριφορά, επειδή πρέπει να εικάζεται η καλή πίστη του».
Με άλλα λόγια, η απόφαση της Χάγης σ' αυτό το σημείο θεωρεί ότι δεν συντρέχει λόγος μιας (εξευτελιστικής) «προσταγής» επειδή για λόγους αρχής θεωρεί δεδομένο ότι ως κράτος σεβόμαστε τη διεθνή νομιμότητα. Αν έχει δίκιο, η οργανωμένη παραπληροφόρηση επιδιώκει απλά να αποκρύψει από τους έλληνες πολίτες το μέγεθος του νέου «εθνικού» φιάσκου των διπλωματικών μας υπηρεσιών και των πολιτικών προϊσταμένων τους. Εκτός αν οι πρόσφατες φιλίες μας με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ βάζουν τους κυβερνώντες μας στον πειρασμό να το μιμηθούν στην απροσχημάτιστη περιφρόνηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής, που δεν πρόκειται φυσικά να περιοριστεί μόνο στο Μακεδονικό, θα είναι ωστόσο απείρως σοβαρότερες από τους φαιδρούς καβγάδες για τα γονίδια του Μεγαλέξανδρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου