http://www.enet.gr
Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι φαίνεται ότι θα ανεβάσει τους τόνους απέναντι στην Αθήνα για το θέμα της ονομασίας. Μάλιστα, η κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί χειρότερη ακόμη και σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, καθώς η κυβέρνηση Γκρούεφσκι με μια επικοινωνιακή αντεπίθεση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την απόφαση και να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που δεν ανταποκρίνεται και ότι τώρα πρέπει να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο.
Και στην Αθήνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, αφού στον κυβερνητικό συνασπισμό το στίγμα δίνουν πλέον οι σκληρές θέσεις Σαμαρά - Καρατζαφέρη, δηλαδή των πολιτικών εκείνων που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στα σημερινά αδιέξοδα. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έδωσε σαφές στίγμα προθέσεων στη Μασσαλία, αρνούμενος ακόμη και να συναντηθεί με τον Ν. Γκρούεφσκι και επικαλούμενος «φόρτο εργασίας». Ηδη το κλίμα στα Σκόπια είναι βαρύ για τον κ. Σαμαρά, ο οποίος θεωρείται κύριος υπεύθυνος για τη «χαμένη ευκαιρία της δεκαετίας του '90», ενώ τα ΜΜΕ υπογραμμίζουν τη διαφορά φάσης με τον υπουργό Εξωτερικών, Σ. Δήμα, στη γραπτή δήλωση του οποίου για τη Χάγη αποδίδουν «θετική πολιτική βούληση».
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ υιοθετεί τη θέση Γκρούεφσκι ότι η όποια λύση πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα και παράλληλα απειλεί πως οποιαδήποτε ονομασία με το συνθετικό «Μακεδονία» θα οδηγήσει στην αποχώρησή του από την κυβέρνηση. Από τη Βουλή μάλιστα έστειλε «προειδοποίηση» προς την ΠΓΔΜ: «Ο αλυτρωτισμός δεν είναι μόνο Βαρδάρης, δεν φυσάει μόνο από το Βορρά προς το Νότο. Υπάρχει κίνδυνος να γυρίσει και νοτιάς»!
Στο ίδιο κλίμα και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία «κάρφωσε» με δηλώσεις της τον Α. Σαμαρά για «τους φανατισμούς και τις πατριδοκαπηλίες του 1990-1», αλλά δεν είπε κουβέντα για τις ευθύνες της ως υπουργού Εξωτερικών στην καταδίκη, λόγω των δικών της πανηγυρισμών (όπως και του Κ. Καραμανλή) περί άσκησης βέτο στο Βουκουρέστι.
Αναλυτές της γειτονικής χώρας εκτιμούν ότι αυτή η «σκληρή γραμμή» πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας ισχυροποίησε τον Ν. Γκρούεφσκι και τον κατέστησε αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο με όχημα τον εθνικισμό και το «ξαναγράψιμο της ελληνικής ιστορίας», όπως τον κατηγόρησε ευθέως προ ημερών ο πρώην πρωθυπουργός και προκάτοχος της θέσης της προεδρίας του κόμματος VMRO DPMNE Λιούπτσο Γκεοργκιέφσκι.
Στο πλαίσιο αυτό ο «μεταβατικός πρωθυπουργός», Λ. Παπαδήμος, στην απαντητική επιστολή του στον κ. Γκρούεφσκι εκφράζει μεν «τη σταθερή επιδίωξη της Ελλάδας για σχέσεις καλής γειτονίας και τη θέληση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων», ωστόσο έχει μηδενικά περιθώρια ουσιαστικών κινήσεων, καθώς βρίσκεται όμηρος των κυβερνητικών εταίρων, ενώ η βασική του προτεραιότητα παραμένει η οικονομική κρίση.
Σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση τυπικά είναι ευνοϊκή για τις ελληνικές θέσεις, καθώς οι σύνοδοι των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ επανέλαβαν ότι προϋπόθεση για ένταξη της ΠΓΔΜ παραμένει η επίλυση του θέματος της ονομασίας. Ωστόσο σε επίπεδο ουσίας και απτών αποτελεσμάτων φαίνεται πως ο διεθνής παράγοντας συμβιβάζεται με το αδιέξοδο και μαθαίνει να ζει με αυτό. Ετσι και ο Μάθιου Νίμιτς κάλεσε τυπικά τις δύο κυβερνήσεις να θεωρήσουν την απόφαση της Χάγης ως μια «ευκαιρία» να σκεφτούν εποικοδομητικά για τις αμοιβαίες σχέσεις τους και να εξετάσουν μια νέα πρωτοβουλία.
Από την πλευρά του το υπουργείο Εξωτερικών επικοινωνιακά αποσυνδέει την καταδίκη της χώρας μας από την πολιτική διαφορά, υπογραμμίζοντας ότι η πρώτη αφορά ένα συγκεκριμένο θέμα (την εφαρμογή του άρθρου 11) σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με βάση τα πραγματικά περιστατικά, ενώ χαρακτηρίζει «άνευ νοήματος» τη συζήτηση τι θα μπορούσε να έχει γίνει τα τελευταία χρόνια έστω και σε επίπεδο νομικών χειρισμών.
Διπλωματικοί κύκλοι, πάντως, στο φως της υπόθεσης της ΠΓΔΜ, εφιστούν την προσοχή στο θέμα του Δικαστηρίου της Χάγης και στους κινδύνους που ελλοχεύουν αναφορικά με την πάγια πολιτική επιλογή στο ζήτημα των διαφορών με την Τουρκία και συνιστούν προβληματισμό και ίσως επανασχεδίαση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής.
Σε ουσιαστική ανακύκλωση του αδιεξόδου, παρά τις δηλώσεις καλών προθέσεων από τις δύο πλευρές, οδηγείται το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ μετά και την απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.
Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι φαίνεται ότι θα ανεβάσει τους τόνους απέναντι στην Αθήνα για το θέμα της ονομασίας. Μάλιστα, η κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί χειρότερη ακόμη και σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, καθώς η κυβέρνηση Γκρούεφσκι με μια επικοινωνιακή αντεπίθεση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την απόφαση και να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που δεν ανταποκρίνεται και ότι τώρα πρέπει να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο.
Και στην Αθήνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, αφού στον κυβερνητικό συνασπισμό το στίγμα δίνουν πλέον οι σκληρές θέσεις Σαμαρά - Καρατζαφέρη, δηλαδή των πολιτικών εκείνων που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στα σημερινά αδιέξοδα. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. έδωσε σαφές στίγμα προθέσεων στη Μασσαλία, αρνούμενος ακόμη και να συναντηθεί με τον Ν. Γκρούεφσκι και επικαλούμενος «φόρτο εργασίας». Ηδη το κλίμα στα Σκόπια είναι βαρύ για τον κ. Σαμαρά, ο οποίος θεωρείται κύριος υπεύθυνος για τη «χαμένη ευκαιρία της δεκαετίας του '90», ενώ τα ΜΜΕ υπογραμμίζουν τη διαφορά φάσης με τον υπουργό Εξωτερικών, Σ. Δήμα, στη γραπτή δήλωση του οποίου για τη Χάγη αποδίδουν «θετική πολιτική βούληση».
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ υιοθετεί τη θέση Γκρούεφσκι ότι η όποια λύση πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα και παράλληλα απειλεί πως οποιαδήποτε ονομασία με το συνθετικό «Μακεδονία» θα οδηγήσει στην αποχώρησή του από την κυβέρνηση. Από τη Βουλή μάλιστα έστειλε «προειδοποίηση» προς την ΠΓΔΜ: «Ο αλυτρωτισμός δεν είναι μόνο Βαρδάρης, δεν φυσάει μόνο από το Βορρά προς το Νότο. Υπάρχει κίνδυνος να γυρίσει και νοτιάς»!
Στο ίδιο κλίμα και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία «κάρφωσε» με δηλώσεις της τον Α. Σαμαρά για «τους φανατισμούς και τις πατριδοκαπηλίες του 1990-1», αλλά δεν είπε κουβέντα για τις ευθύνες της ως υπουργού Εξωτερικών στην καταδίκη, λόγω των δικών της πανηγυρισμών (όπως και του Κ. Καραμανλή) περί άσκησης βέτο στο Βουκουρέστι.
Αναλυτές της γειτονικής χώρας εκτιμούν ότι αυτή η «σκληρή γραμμή» πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας ισχυροποίησε τον Ν. Γκρούεφσκι και τον κατέστησε αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο με όχημα τον εθνικισμό και το «ξαναγράψιμο της ελληνικής ιστορίας», όπως τον κατηγόρησε ευθέως προ ημερών ο πρώην πρωθυπουργός και προκάτοχος της θέσης της προεδρίας του κόμματος VMRO DPMNE Λιούπτσο Γκεοργκιέφσκι.
Στο πλαίσιο αυτό ο «μεταβατικός πρωθυπουργός», Λ. Παπαδήμος, στην απαντητική επιστολή του στον κ. Γκρούεφσκι εκφράζει μεν «τη σταθερή επιδίωξη της Ελλάδας για σχέσεις καλής γειτονίας και τη θέληση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων», ωστόσο έχει μηδενικά περιθώρια ουσιαστικών κινήσεων, καθώς βρίσκεται όμηρος των κυβερνητικών εταίρων, ενώ η βασική του προτεραιότητα παραμένει η οικονομική κρίση.
Σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση τυπικά είναι ευνοϊκή για τις ελληνικές θέσεις, καθώς οι σύνοδοι των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ επανέλαβαν ότι προϋπόθεση για ένταξη της ΠΓΔΜ παραμένει η επίλυση του θέματος της ονομασίας. Ωστόσο σε επίπεδο ουσίας και απτών αποτελεσμάτων φαίνεται πως ο διεθνής παράγοντας συμβιβάζεται με το αδιέξοδο και μαθαίνει να ζει με αυτό. Ετσι και ο Μάθιου Νίμιτς κάλεσε τυπικά τις δύο κυβερνήσεις να θεωρήσουν την απόφαση της Χάγης ως μια «ευκαιρία» να σκεφτούν εποικοδομητικά για τις αμοιβαίες σχέσεις τους και να εξετάσουν μια νέα πρωτοβουλία.
Από την πλευρά του το υπουργείο Εξωτερικών επικοινωνιακά αποσυνδέει την καταδίκη της χώρας μας από την πολιτική διαφορά, υπογραμμίζοντας ότι η πρώτη αφορά ένα συγκεκριμένο θέμα (την εφαρμογή του άρθρου 11) σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με βάση τα πραγματικά περιστατικά, ενώ χαρακτηρίζει «άνευ νοήματος» τη συζήτηση τι θα μπορούσε να έχει γίνει τα τελευταία χρόνια έστω και σε επίπεδο νομικών χειρισμών.
Διπλωματικοί κύκλοι, πάντως, στο φως της υπόθεσης της ΠΓΔΜ, εφιστούν την προσοχή στο θέμα του Δικαστηρίου της Χάγης και στους κινδύνους που ελλοχεύουν αναφορικά με την πάγια πολιτική επιλογή στο ζήτημα των διαφορών με την Τουρκία και συνιστούν προβληματισμό και ίσως επανασχεδίαση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου