«Μα, καλά. Πόσοι έγιναν πια αυτοί οι "κουκουλοφόροι";
Αν κατέβουν στις εκλογές θα τις πάρουν.»
Ανώνυμος (πιθανώς και «κουκουλοφόρος»),
Κυριακή 12/02, 00.15, βλέποντας
την ανάλυση του ΣΚΑΪ για τους «κουκουλοφόρους»
Μια βδομάδα σχεδόν από τα γεγονότα της 12ης Φλεβάρη, αργά και βασανιστικά συνειδητοποιούμε πόσο βαθιά είναι η μετεξέλιξη και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης που μαίνεται στην ελληνική κοινωνία, από την εμφάνιση της κρίσης μέχρι σήμερα. «Ένας νέος «Δεκέμβρης 08», πανεργατικός αυτή τη φορά, ξεπροβάλλει μέσα στον Φλεβάρη, ανήμερα στην επέτειο της Βάρκιζας.».[1]
Ακριβώς γι' αυτό, ένας οχετός εικονικής πραγματικότητας από ΜΜΕ, βουλευτές, επιχειρηματίες (παρασύροντας, στις δηλώσεις της, και μια αριστερά αδύναμη να σηκώσει το βάρος της πολιτικής ευθύνης μιας εξέγερσης, στην οποία καλούσε), θέλει να πείσει ότι το κεντρικό θέμα των διαδηλώσεων της Κυριακής είναι τα καμένα κτίρια του «ιστορικού κέντρου»[2] και οι «σαράντα τόνοι μάρμαρο»[3], που πετάχτηκαν στις συγκρούσεις. Θέλει να πείσει ότι το δίλημμα, εν μέσω της βίαιης επιστροφής της ζωή μας στο Μεσαίωνα. για τους προλετάριους είναι «αν είμαστε με τους κουκουλοφόρους ή όχι», «αν είμαστε με τις ειρηνικές διαμαρτυρίες ή όχι». Αν είμαστε «με την αστική (τους) νομιμότητα ή όχι».
Όλη αυτή την εβδομάδα, τόνοι κρατικής προπαγάνδας (συμπολιτευόμενης ή αντιπολιτευόμενης) κουνάνε το δάχτυλο σε ένα τσακισμένο λαό, με 450 ευρώ και «κουρεμένες» δυνατότητες επιβίωσης, καλώντας τον να επιλέξει αν είναι με «τη δημοκρατία ή όχι». Αν είναι νόμιμος ή παράνομος, ανάλογα με το αν σκύβει το κεφάλι ή όχι στην (περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατική - ανάλογα με τα «νεοφιλελεύθερα» ή «προοδευτικά» σχέδια για την οικονομία) χούντα των αγορών, του κεφαλαίου, των τραπεζών, του εμπορεύματος, της παραγωγικότητας και των ελλειμμάτων.
Δεν είναι πρώτη φορά που σκηνοθετείται ένα τέτοιο καραγκιοζιλίκι. Παρόμοιο μίγμα πολιτικής τοποθέτησης απέναντι στον εξεγερμένο λαό, εμφανίζεται όποτε το αστικό μπλοκ εξουσίας έχει ανάγκη να επιβάλλει βιαίως ομαλότητα και ταξική ειρήνη έπειτα από κάθε γεγονός που βαθαίνει το ρήγμα που διατρέχει την ελληνική κοινωνία. Παρόμοιο σκηνικό στήθηκε ύστερα από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του '08, ύστερα από τα γεγονότα της 5ης Μάη του '10, πριν από κάθε μεγάλη απεργία (όπως στις 19-20 Οκτώβρη '11), διαδήλωση, σύγκρουση της κοινωνικής πλειοψηφίας με κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-εργοδότες τα τελευταία χρόνια. Μαζί και οι (επίσημες και ανεπίσημες) δηλώσεις στελεχών για την ανάγκη χρησιμοποίησης του στρατού εναντίων διαδηλωτών, για την υπεράσπιση της χώρας από την «εκτροπή» και την «κοινωνική έκρηξη»[4].
Για τις ανάγκες αυτού του κοινωνικού πολέμου, που έχει κηρύξει ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, από τη σκοπιά των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, γράφουμε αυτό το κείμενο.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά.
Την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012, παραπάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μέρος του κόσμου της εργασίας, του οποίου η ζωή γκρεμίζεται από την πιο άγρια καπιταλιστική αναδιάρθρωση που εφαρμόστηκε ποτέ σε ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και των πόλεων της Ελλάδας.
Το τεράστιο ποτάμι οργισμένων-αγανακτισμένων-εξεγερμένων - ένα εκρηκτικό μίγμα οργής κι αγώνα - καταψήφισε έμπρακτα, με όρους μιας «πραγματικής δημοκρατίας του δρόμου», τη 2η δανειακή σύμβαση μεταξύ του εγχώριου συνασπισμού εξουσίας (πολιτικού προσωπικού-εργοδοτών-κεφαλαίου), των πολυεθνικών-πολυκλαδικών μονοπωλίων και των διεθνών οργανισμών τους (ΕΕ-ΔΝΤ-ΟΟΣΑ κλπ). Η δεύτερη πράξη του θρίλερ παίζεται πάλι με τα ίδια πρόχειρα υλικά (στο ίδιο κακογραμμένο σενάριο), της «απειλής της κατάρρευσης», της «απώλειας εθνικής κυριαρχίας», του επερχόμενου «εμφυλίου», της κατάστασης «έκτακτης ανάγκης»[5]. Αυτή η δεύτερη πράξη παίζεται με το ίδιο προσδοκώμενο αποτέλεσμα: την κατεδάφιση κάθε όρου ζωής για την κοινωνία των 2/3 που ήδη στενάζει.
Όπως όμως σε κάθε «έργο» που σέβεται τον εαυτό του, υπάρχουν ανατροπές, έτσι κι αυτή τη φορά εμφανίστηκε ο εσωτερικός εχθρός, ο εχθρός-λαός (που, ανώριμος «να καταλάβει την ευθύνη», «οδηγεί τη χώρα σε εμφύλιο», σύμφωνα με τον Ευ. Βενιζέλο.), για να απαντήσει στα δόγματα της εθνικής, πατριωτικής τρομοκρατίας.
Πάνω από 700.000 (οι. 15-20.000 του MEGA, οι 30.000 του ΣΚΑΪ), συγκεντρώθηκαν αποφασισμένοι, καλύπτοντας όλο το «ιστορικό κέντρο» της πρωτεύουσας, απέναντι σε κάτι δεκάδες βουλευτές, εκπροσώπους μερικών χιλιάδων επιχειρηματιών και «διαπλεκόμενων», κι 6.000 ένοπλους πραίτορες της κοινοβουλευτικής χούντας. Είναι ο κόσμος της ελαστικοποιημένης εργασίας και της ανεργίας, ο ταξικά απελπισμένος κόσμος της οργής απέναντι στην εξαθλίωση και τη μιζέρια, ο κόσμος που βιώνει κάθε μέρα τον έλεγχο και την καταστολή της ΕΛΑΣ και των συνοριοφυλάκων, των εργοδοτών και των οικονομικών μεγεθών, των τηλεοπτικών «τεθωρακισμένων» (των «καλών και κακών μπάτσων»: Παπαδημητρίου, Τρέμη, Πρετεντέρη και Τράγκα, Τσίμα και Καψή και τόσων άλλων).
Τα βίαια επεισόδια, οι γενικευμένες συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων καταστολής και δεκάδων χιλιάδων κόσμου (ποιος τυφλός δεν τα είδε, έστω και στα βίντεο του ίντερνετ;), το χάος ακόμα και οι λεηλασίες, δεν είναι παρά η αποτύπωση της αβύσσου που χωρίζει το κοινωνικο-οικονομικό και πολιτικό σύστημα της χώρας και της ΕΕ από το λαό. Δεν είναι παρά η αντίδραση απέναντι στη βία του νέου γύρου ανάπτυξης, για το ελληνικό κεφάλαιο και τον κόσμο του πλούτου, πάνω στα συντρίμμια της ερήμου του πραγματικού, που καλείται να ζήσει η κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτό που δέχθηκε καταρχήν πλήγμα την Κυριακή, στην επέτειο των 67 χρόνων από τη συμφωνία της Βάρκιζας, ήταν το σχέδιο για μια κοινωνική φυλακή και ο διαχειριστικός καυγάς για τις γεωπολιτκές συμμαχίες μιας «Ελλάδας-Ισραήλ των Βαλκανίων» (μέσα ή έξω από την ΕΕ; Με το Ισραήλ ή με το διεθνές δίκαιο;.). Ήταν ο σχεδιασμός μιας εθνικής πολιτικής συμφωνίας, που υπόσχεται για τους κάτω αποκλεισμό, έλεγχο και ανέχεια, πολέμους για τα συμφέροντα τους και υποταγή στον ολοκληρωτισμό τους.
Γι' αυτό το λόγο, οι πολιτικές επιλογές του «μαύρου μετώπου», δεν είναι υποταγή στις απαιτήσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί, της ΕΕ και της τρόικα, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Είναι ακριβώς η κρίσιμη μάχη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για να επιβάλλει την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, να τσακίσει τον κόσμο της εργασίας, να μετρήσει τα βήματα του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που μπορεί να επιβάλλει στο όνομα της «κατάστασης εξαίρεσης», των ειδικών και των τεχνοκρατών, που πρώτα επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και στην Ιταλία.
Διαφωνούμε ριζικά με τον William Wall της Guardian[6], που γράφει ότι στη «συμπεριφορά των κρατών της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα[.] παρατηρείται μια αποτυχία αλληλεγγύης». Είναι ακριβώς η ισχυρότερη αλληλεγγύη, που έχουν πετύχει ποτέ τα κοράκια του ιμπεριαλισμού, ενάντια στους αγώνες του προλεταριάτου διεθνώς. Μέσα σε μια μέρα αποδείχτηκε ότι η καπιταλιστική χούντα στην Ελλάδα, προάγγελος της επερχόμενης επίθεσης σε όλη την ανεπτυγμένη δύση, είναι ανίκανη να επιβάλει μόνη τα μέτρα της στον ανυπότακτο κόσμο της εργασίας, χωρίς τις απειλές του Σόιμπλε, την τρομοκρατία της πτώχευσης, τα «νάζια» του Εκοφίν και του Eurogroup για την επόμενη δόση[7], τις «Κασσάνδρες» των δημοσιογραφικών παπαγάλων και τις απειλές για στρατιωτική επέμβαση του ελληνικού στρατού, του ΝΑΤΟ ή του ευρωστρατού και της Eurogedfor[8]. Και, απ' ότι φαίνεται, ίσως ούτε αυτά μπορούν να τα επιβάλλουν. Αυτό είναι και το πραγματικό δίλημμα που πρέπει να απαντήσει το προλεταριάτο στην Ελλάδα!
Αμέσως μετά τον τρόμο που προκάλεσε και προκαλεί η οργισμένη παν-κοινωνική αντίδραση στο 2ο μνημόνιο, ανέλαβε όλος ο εθνικός κορμός της ενημέρωσης, των επίσημων θεσμών και της πολιτειακής εκπροσώπησης, σε όλες του τις παραλλαγές και τις εκφράσεις, να στρεβλώσει την αλήθεια, να θέσει αποτελεσματικά διλήμματα, να επαναφέρει όλο το οπλοστάσιο της κυβερνητικής προπαγάνδας και των αναλύσεων των μυστικών υπηρεσιών και των μηχανισμών ασφαλείας, να διασπείρει τον τρόμο της ανελέητης τιμωρίας όσων αγωνίζονται.
Ο Σαμαράς δήλωσε ότι «όταν έρθει η ώρα, θα κατεβάσω τις κουκούλες στα καθάρματα(!)»[9]. Είναι οι ίδιες δηλώσεις, που έκανε ο Ντ. Κάμερον ενάντια στους κολασμένους της Αγγλίας, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είναι η πιστή παραλλαγή των δηλώσεων του Σαρκοζί («αποβράσματα»), για τους εξεγερμένους των γαλλικών προαστίων, το Νοέμβρη του '05. Είναι δηλώσεις που δεν τόλμησε καν να εκφράσει ο Καραμανλής στην εξέγερση του '08, όταν και τότε απειλούσε με επέμβαση του στρατού.
Αλήθεια, ο Σαμαράς, που υπόσχεται «επαναδιαπραγμάτευση των όρων» (κάνοντας και τα παρδαλά κατσίκια του κόμματός του να γελάνε), τι διαφορετικό υπόσχεται από τη Γαλλία του Σαρκοζί (του CPE, των αντιασφαλιστικών νόμων, των περικοπών) και τη Μ. Βρετανία του Κάμερον (των χιλιάδων απολύσεων, των αντεργατικών νόμων, της κρίσης και των σκανδάλων); Αλήθεια, πόσο διαφέρουν οι δηλώσεις αυτής της «ευρωπαϊκής δεξιάς», από τις δηλώσεις του Μουμπάρακ, του Μπεν Αλί και του Καντάφι ή του Άσαντ περί «καθαρμάτων, αποβρασμάτων και πρακτόρων» για τους εξεγερμένους, που η ΕΕ χειροκροτούσε (αρκεί στα πτώματά τους να μπορούσε να τζογάρει τις νέες συμφωνίες της);
Ο Αίβαλιώτης, εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ που έβγαλε την ουρά του έξω από την τελευταία ψήφιση έχοντας στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου και αφήνοντάς της δύο βουλευτές καβάτζα, έσπευσε να πει ότι «οι εμπρηστές πρέπει να επικηρυχθούν άμεσα. Η περαιτέρω ασυλία τους, δίδει λαβές για απεμπόληση ευθυνών από όσους υποστηρίζουν ότι τα αίσχη οφείλονται σε κρατική προβοκάτσια»[10]. Εξάλλου, μόνο άγχος του ΛΑΟΣ και του προέδρου του, Καρατζαφέρη, είναι «να μην παραδοθεί το έθνος στην αριστερά».
Όπως γραφόταν σε διάφορα blogs, «κατάφεραν να μετατρέψουν χιλιάδες πασιφιστές σε μπατσοθήρες, σε ανθρώπους έτοιμους να τα σπάσουν όλα για να δείξουν για μια φορά πόσο τους πνίγει ο καπνός, τα χημικά και το δίκιο. Λες κι η πέτρα που θέλαμε όλοι να πετάξουμε θα μπορούσε να χτυπήσει την καρδιά της εικονικής πραγματικότητας, να αποδείξει πόσοι, πώς και γιατί ήμασταν εκεί»[11]. Προφανώς, κάτι τέτοιο είχε στο νου του και ο Καζάκης, απευθυνόμενος «στις Ένοπλες Δυνάμεις, στην Αστυνομία, στους δημοσίους υπαλλήλους», καλώντας τους «να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Ακολούθως, οι δυνάμεις της Αριστεράς που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο θα παραιτηθούν, ώστε να οδηγηθούμε άμεσα σε εκλογές»[12]. Όλα, λοιπόν για τη διάσωση της χώρας και της ομαλότητας, όλα για να επιστρέψουν οι δυνητικοί ψηφοφόροι των «προοδευτικών σωτήρων του έθνους» στο μαντρί της βουλευτικής επιλογής άλλων εκμεταλλευτών, για να «αποφευχθεί το αιματοκύλισμα της χώρας» (ό.π.). Ο στρατός, λοιπόν, επιστρέφει στα σενάρια «αντιμνημονιακών» ως εγγυητής της κοινωνικής ομαλότητας. Η μόνη διαφορά εν έτι 2012, από τις πρακτικές του '73, είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η ανάπηρη δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε το '74 με το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς», να διασωθεί σήμερα με το δίλημμα «Καζάκης ή τανκς».
Αστειότητες, θα μπορούσε να πει κανείς. Δε διστάζει, όμως, να απευθύνει αυτή την πρόταση και στις κοινοβουλευτικές «δυνάμεις της αριστεράς». Λογικό είναι. Δεν διαψεύδει κάτι τις προσδοκίες του, καθώς η αυτοκριτική (στα λόγια του πανηγυριού της βουλής) της Παπαρήγα «για τα λάθη της Βάρκιζας», αποδεικνύεται για το σύνολο της κοινοβουλευτικής αριστεράς (και της ΔΗΜΑΡ, φυσικά, για τους μερακλήδες που θέλουν να αποκαλούν «αριστερά» το μόρφωμα που μαζεύει από το ΠΑΣΟΚ τους σημιτικούς), ιστορικό όριο υποχώρησης.
Μετά τη μεγαλειώδη διαδήλωση της Κυριακής, κανείς από τους κυρίαρχους χώρους της αριστεράς δε βρήκε μια λέξη να πει για την αποτίναξη του ιστορικού φόβου του εργαζόμενου λαού, που τον κρατούσε μαζί με δάνεια και τα ψίχουλα μιας εικονικής ανάπτυξης στην υποταγή του και στο σπίτι του. Από τα γεγονότα της Κυριακής, μετά τους ανέξοδους λεονταρισμούς των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ μέσα στο κοινοβούλιο, έμειναν μόνο οι καταγγελίες για «ξένους πράκτορες» και οι προβοκάτσιες, που εξυπηρετούν το «κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού»[13] (αλήθεια, ποια είναι η γνήσια λαϊκή διαμαρτυρία που δεν εκφράστηκε ποτέ, λόγω των. 100 - και πλέον - χιλιάδων «κουκουλοφόρων»;).
ΟΤΑΝ Η ΕΥΠ ΚΙΝΕΙ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Η καθυπόταξη της αριστεράς σε αυτές τις λογικές, είναι ένα μόνο επεισόδιο ενός ενορχηστρωμένου σκηνικού πραγματικής προβοκάτσιας. Ενός σκηνικού, που στήνεται από think tanks, μυστικές υπηρεσίες, κρατικούς κύκλους.
Γνωστοί μιλιταριστικοί ιστότοποι για την προώθηση (μεταξύ άλλων) της συζήτησης για την ενοποίηση των δογμάτων ασφαλείας και άμυνας (για την ενοποίηση δηλαδή του εξωτερικού πολέμου και της εσωτερικής καταστολής), βρίθουν σε αναφορές για τη σύλληψη μεταναστών και Ελλήνων για τα επεισόδια της Κυριακής, πανηγυρίζοντας για τη δράση των ξένων υπηρεσιών[14]. Από κοντά, ακολουθεί εδώ και καιρό το περιοδικό Επίκαιρα, με σειρά άρθρων του για το «ασταθές περιβάλλον ασφαλείας» στη χώρα (από το Δεκέμβρη του '08 και μετά) και το συσχετισμό κάθε όξυνσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό με την εμφάνιση απειλών για θερμά επεισόδια με την Τουρκία (όπως τα σχέδια κατάληψης της Ρω και του Καστελλόριζου). Αυτές οι αναλύσεις διανθίζονται και με διαρροές από επίσημα έγγραφα της ΕΥΠ[15].
Με πρωτοπόρους τα Επίκαιρα και το www.defencenet.gr, καθώς και μια σειρά από αναδημοσιεύσεις σε blogs αλλά και δημοσιεύματα, επιχειρείται η προβολή στην κοινωνία των αναλύσεων βαθέων κρατικών κύκλων, σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς και πολιτικούς παράγοντες, ως η μόνη πραγματικότητα των πολιτικών εξελίξεων. Με τις κατάλληλες «διαρροές», «αποκαλύψεις», «αναλύσεις ειδικών» και «εμπειρογνομώνων» (που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης γιατί είναι «ειδικοί»), επιχειρείται μια ολόκληρη μεταστροφή της ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου της εργασίας ή την περιστολή και τη διοχέτευσή της σε εργαλείο διαπραγματεύσεων μεταξύ των συμπολιτευόμενων ή αντιπολιτευόμενων μερίδων του κράτους για το ζήτημα της διαχείρισης της κρίσης.
Όλα, λοιπόν, ισοπεδώνονται στον ίδιο οδοστρωτήρα της «επιστημονικής αντικειμενικότητας» και της «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας». Το φοιτητικό κίνημα του '06-'07 και - πιο πολύ - ο Δεκέμβρης του '08 κατατάσσονται ως ασύμμετρη απειλή, όπως ασύμμετρες απειλές ήταν και οι φωτιές του καλοκαιριού του '07, που έκαψαν τη χώρα. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Μα, από τις «διαρροές», τις δηλώσεις του Γιλμάζ για δράση τούρκων πρακτόρων, τα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών και τις δηλώσεις των «ειδικών» (πάλι)[16]. Κάπως έτσι, αποκαθίσταται και ο γραφικός Πολύδωρας, ο οποίος είχε μιλήσει πρώτος για «ασύμμετρες απειλές», εκφράζοντας με φαιδρό τρόπο τις πρώτες προσπάθειες των κρατικών υπηρεσιών σε αυτό τον τομέα.
Ο Δεκέμβρης του '08 γέννησε το νέο κύμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, εκπαιδεύοντας (μέσω μυστικών πρακτόρων) τη νεολαία σε πρακτικές ΟΥΚάδων και ειδικών δυνάμεων. Πάλι, «άκρως απόρρητα έγγραφα», διοχετευμένα από μυστικές υπηρεσίες και ανώνυμες πηγές, το επιβεβαιώνουν. Εξάλλου, ακόμα και το ΚΚΕ τότε μιλούσε για «ξένους πράκτορες και σωματέμπορες». Ακόμα και τα σχέδια «δολοφονίας του Καραμανλή»[17]επιστρατεύτηκαν για να μας πείσουν (αφού οι προκάτοχοι τους, τη δεκαετία του '90 δεν μπόρεσαν να πείσουν ότι η ταξική πάλη τελείωσε) ότι, τελικά, η ταξική πάλη, οι οξύνσεις της και οι συγκρούσεις που γεννά, είναι αποτέλεσμα της δράσης των ξένων μυστικών υπηρεσιών.
Αν συμμετέχεις σε πορεία που δεν είναι καλά περιφρουρημένη από τις δυνάμεις του κοινοβουλευτισμού ή της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και - κυρίως - δεν είναι «ειρηνική», μας ενημερώνουν, τότε γίνεσαι μέρος των σχεδίων αποσταθεροποίησης και προβοκάτσιας. Είτε γιατί σε αυτή μπορεί να συμμετέχουν και μετανάστες, άρα είναι δεδομένο ότι θα συμμετέχουν και ισλαμιστές τρομοκράτες, προβοκάτορες που τα σπάνε στην πλάτη σου, εξτρεμιστές που έχουν άλλους σκοπούς. Είτε γιατί σε αυτές συμμετέχουν πράκτορες της ΕΥΠ, που θέλουν να εκτρέψουν την κατάσταση προς όφελος του μνημονίου και των συνοδοιπόρων του[18]. Εξάλλου, το κρίσιμο ζήτημα για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό είναι ότι δε γίνονται επενδύσεις λόγω του φόβου της τρομοκρατίας[19].
Δε θα σταθούμε στην άκρως προσβλητική, για τα εκατομμύρια κόσμου που έχουν συρρεύσει στις πορείες και τις διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, λογική ότι είναι μόνο υποχείρια «καλών» και «κακών» κέντρων που συγκρούονται, ότι είναι ανίκανοι και ανίκανες να έχουν οποιοδήποτε παραπάνω λόγο σε οτιδήποτε.
Η διαστροφή, όμως, των πραγματικών γεγονότων είναι τρομακτική. Η συνεύρεση μεταναστών- νεόπτωχων-νεολαίας, μια νέα σύνθεση ενός προλεταριάτου που συντρίβεται από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και εμφανίζεται ενιαία σε κάθε μεγάλη εκδήλωση ταξικής οργής, μετατρέπεται σε ελεγχόμενο σχέδιο σκοτεινών κύκλων. Το εκρηκτικό μίγμα της κοινωνίας, που αντιμετωπίζει το φάσμα της περιθωριοποίησης (ή έχει ήδη περιθωριοποιηθεί), πάνω στο οποίο επιχειρούνται να εφαρμοστούν όλα τα δόγματα της βιοπολιτικής και της ασφάλειας του σύγχρονου καπιταλισμού, εξοβελίζεται ως ένα μπουλούκι τυχαίων κοινωνικών ομάδων που δε χωράνε σε αναλύσεις εκτός και αν εντάσσονται στα ίδια σκοτεινά σχέδια.
Κάπως έτσι, καθαγιάζεται και το περίφημο τρίπτυχο «μετανάστευση-εγκληματικότητα-τρομοκρατία», που αποτελεί τη βάση αντιμετώπισης των καταστάσεων στα συμπεράσματα και τα γραπτά όλων, από τον Πάσχο Μανδραβέλη και τον Παπαχελά ως τα έγγραφα της ΕΥΠ, το defencenet και ταΕπίκαιρα. Το δόγμα αυτό, μαζί με τον «μουσουλμανικό κίνδυνο» και το τέλος του «πολυπολιτισμικού μοντέλου (που ανακοίνωναν σχεδόν ταυτόχρονα Μέρκελ και Κάμερον, τον καιρό που μαίνονταν οι πρώτες αραβικές εξεγέρσεις), αποτελεί τον όρο καθυπόταξης του προλεταριάτου σε όλο τον πλανήτη.
Οι εκδηλώσεις απελπισίας και οργής, που αδυνατούν να βρουν διέξοδο στην ανυπαρξία ενός συνολικού σχεδίου χειραφέτησης, μετασχηματίζονται σε πιόνια που πλήττουν την «εικόνα της χώρας» και απειλούν την «εθνική κυριαρχία». Μήπως, όμως, έτσι δεν είχαν χαρακτηριστεί και οι μεγαλειώδεις απεργίες και τα μπλοκαρίσματα των ναυτεργατών και των λιμενεργατών του ΠΑΜΕ, πριν η ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρήσει να μαζέψει άρον-άρον τις κινητοποιήσεις τους;
ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ!
Υπάρχει μια διάσημη φράση του Πικάσο για τη Γκουέρνικα, προς ένα γερμανό αξιωματικό της Γκεστάπο: «εσείς το κάνατε»[20]. Ας μην αναρωτιέται κανείς για τις καταστροφές που προκλήθηκαν, αυτή η φράση τις επεξηγεί πλήρως. Το μόνο «οργανωμένο σχέδιο» που «υποκίνησε» τις συγκρούσεις είναι το σχέδιο κατεδάφισης της κοινωνίας από το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-πολιτικών στελεχών-εργοδοτών-ΕΕ-ΔΝΤ.
Η μόνη δύναμη που «παρακίνησε κουκουλοφόρους, μετανάστες, παιδιά και νεολαίους», να κάψουν ένα μέρος του κέντρου, να κάνουν πλιάτσικο, είναι η ερημοποίηση που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι η φτώχια, η απομόνωση και ο φόβος. Δεν είναι αυτοτελείς εκδηλώσεις βίας αλλά αντανακλαστική αντίδραση στην οικονομική και κοινωνική βία που ασκεί η εξουσία μετά την υπογραφή του μνημονίου.
Αδυνατούμε να διακρίνουμε «κρατικές προβοκάτσιες» και «παρακρατική βία» στα γεγονότα της Κυριακής από τη μεριά του λαού, αυτού που περιγράφεται ως εσωτερικό εχθρός σε όλα τα έγγραφα και τα κείμενα όσων ψηφίζουν και εφαρμόζουν την εξαθλίωσή του. Αδυνατούμε να τις διακρίνουμε γιατί, πριν από όλα, οι «προβοκάτορες ήταν μέσα στη βουλή» και η «παρακρατική βία» ασκήθηκε από τα ΜΑΤ και τις ορδές των ΔΙΑΣ-Δ και λοιπών κατασταλτικών δυνάμεων[21].
Όποιος το βλέπει αλλιώς, είναι καταδικασμένος να υποταχθεί ή να στοιχηθεί σε περισσότερο ή λιγότερο «δημοκρατικά» σχέδια «εθνικής ενότητας», σιωπής και καταστολής. Η αφήγηση του ενιαίου έθνους, που εκφράζει ειρηνικά τις αντιθέσεις του αλλά το εκτρέπουν «οι κουκουλοφόροι και οι πράκτορες», έχει τελειώσει. Αν θέλει κανείς να μιλήσει με όρους έθνους, τότε πρέπει να παραδεχτεί ότι υπάρχουν κάθε φορά δύο έθνη, οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, που διατρέχουν κάθε εθνική και κοινωνική συγκρότηση με αδιαμεσολάβητο χάσμα μεταξύ τους.
Γι' αυτό επιλέξαμε τον τίτλο του κειμένου: ΟΙ ΜΟΝΕΣ ΞΕΝΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΣΕΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ «ΕΧΘΡΟΥ-ΛΑΟΥ».
Απέναντι στον πολιτισμό της βαρβαρότητας των εργοδοτών, των τραπεζών, του πολιτικού τους προσωπικού και των διεθνών τους οργανισμών, χρειάζεται να αντιπαραθέσουμε δυναμικά τον δικό μας πολιτισμό, που δεν μπορεί παρά να είναι πολιτισμός αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και συνολικής πολιτικής και ιστορικής ρήξης. Η 12η Φλεβάρη του 2012 τελείωσε, μετρώντας νίκες και ήττες, σταθμούς και συνέχειες. Σαν μια στιγμή όμως, είναι απλά ένας ακόμα κόμβος που ορίζει τις δυνατότητες της εποχής μας, τα όρια και τους κινδύνους της.
Ένας κοινωνικός πόλεμος έχει ξεσπάσει, συνοδευόμενος από απειλές για όξυνση του εθνικισμού, για νέες διαιρέσεις της τάξης, νέες απειλές εθνικών πολέμων για την επέκταση του κεφαλαίου, νέα μέτρα εξαθλίωσης. Οι απειλές τους είναι και το μέτρο του πανικού τους.
Αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι απέναντι τους εμφανίζεται ένα καινούριο δέος, μια «ακίνητη στρατιά, που τώρα συνειδητοποιεί τη δύναμή της». Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κλάδο, οπουδήποτε χτυπά η καρδιά μιας κοινωνίας που ασφυκτιά αλλά και αναζητά δρόμους έκφρασης, χρειάζεται πάλη, πρωτότυπες μορφές δράσης μια νέα ενότητα των ταξικών μας αναγκών.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΤΑΙ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ: 6932 955437
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου