Σκοτώσανε το Σάββα…

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τελείως αδύναμος.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι δε μπορείς να κάνεις τίποτε.

Υπάρχουν στιγμές που θεωρείς ότι τα γεγονότα σε ξεπερνούν και ότι αυτό που κάνεις, ότι κάνουμε, δε φτάνει…

Μια τέτοια άσχημη στιγμή ήταν όταν  μας έγινε γνωστή η δραματική είδηση της απώλειας του Σάββα.

Τι να πεις για αυτό τον άνθρωπο, για αυτό τον σεμνό αγωνιστή;

Τα είπαν καλύτερα οι συνάδελφοι και συναγωνιστές του, δάσκαλοι.

Όμως και εμείς είχαμε την τύχη σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο να συνεργαστούμε με τον Σάββα και να μοιραστούμε προβληματισμούς και αγωνίες.

Σημαντική και ιδιαίτερη στιγμή η εκδήλωση για το μειονοτικό ζήτημα που οργανώσαμε πριν μερικά χρόνια. Ο Σάββας μοιράστηκε μαζί μας, με τη γνωστή σε όλους ευαισθησία και απαράμιλλη σεμνότητά του, τις εμπειρίες του από τη μειονότητα στη Θράκη, παρουσίασε τα ακραία προβλήματα που βιώνουν, θύματα οι ίδιοι της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ελληνικού και τουρκικού κράτους, αλλά και του συντηρητικού κατεστημένου της μειονότητας.

Η προσωπική επαφή που είχαμε μαζί του λίγες μέρες πριν το Πάσχα μας έδωσε την αίσθηση ενός ανθρώπου προβληματισμένου για τις εξελίξεις στην αριστερά και το κίνημα, με αγωνία για το αν μπορεί να υπάρξει απάντηση στη λαίλαπα που ζει ο κόσμος της εργασίας. Δυστυχώς, η συνάντηση που υποσχεθήκαμε δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ…

Κρεμάστηκε 45χρόνος εκπαιδευτικός στη Σταυρούπολη Ξάνθης. Δεν έχουν τέλος οι αυτοκτονίες λόγω κρίσης και οικονομικών προβλημάτων. Δραματικό τέλος στη ζωή του έβαλε ένας 45χρόνος εκπαιδευτικός από τη Σταυρούπολη, ο οποίος κρεμάστηκε με σκοινί στην αποθήκη του σπιτιού του το απόγευμα του Σαββάτου, σύμφωνα με το ThrakiToday.  Ο 45χρόνος εκπαιδευτικός, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, Σάββας Μετ., διορισμένος στην Αθήνα, είχε επισκεφτεί τον τόπο καταγωγής του για τις εορτές του Πάσχα. Στα τρία πολυσέλιδα σημειώματα που άφησε πίσω του εξηγεί του λόγους της πράξης του, αποδίδοντάς την στο Μνημόνιο και στην οικονομική του κατάσταση. Το περιστατικό αυτό έρχεται να προστεθεί στις τρεις αυτοκτονίες που συγκλόνισαν πριν από μια εβδομάδα τη Θράκη, αυξάνοντας δραματικά τον αριθμό των αυτοκτονιών στην περιοχή την τελευταία διετία.

Εκπαιδευτική Παρέμβαση  Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
 Σαν ψέμα… για το μονάκριβό μας φίλο, σύντροφο, αδελφό…

Ποια λόγια μπορούν να αποτυπώσουν το χαμό  ενός ανθρώπου, του Σάββα μας, του Σάββα Μετοικίδη δάσκαλου που έφυγε από κοντά μας, θέτοντας τέλος στη ζωή του, σήμερα Σάββατο 21 Απρίλη;

Ο Σάββας 44 χρονών από την Ξάνθη, πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο. 

Και όταν έσβηναν τα φώτα των μεγάλων αγώνων, δίπλα στα παιδιά που τόσο αγάπησε, ως δάσκαλος ειδικής αγωγής, ως δάσκαλος εκμάθησης ελληνικής γλώσσας των μεταναστών.

Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε  «σπαθί».

Σύντροφέ μας, καλό ταξίδι, μας αφήνεις σε δύσκολες μέρες, σε δύσκολες εποχές. Ξέρουμε όμως, ότι σε αυτό το ταξίδι που όλοι μαζί χαράξαμε, δε θα λείπεις. Θα μας συντροφεύεις με το πείραγμά σου, τη γνώμη σου, το γέλιο σου, την  αποφασιστικότητα σου. Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στους ίδιους δρόμους που μαζί διαβήκαμε, στους δρόμους που ακόμα δεν ανοίξαμε, αλλά ονειρευτήκαμε μαζί, στη διαδήλωση, στον αγώνα, στο σχολείο.

Θέλουμε όμως να θυμίσουμε το τελευταίο απόσπασμα από την συγκλονιστική συνέντευξη που έδωσε στον Λεωνίδα Βατικιώτη η κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, Εμμυ, πιστεύοντας ότι υπάρχει κοινός, ταξικός παρανομαστής και κοινή δέσμευσή μας απέναντι στην απώλειά τους.

Ποια είναι η παρακαταθήκη που αφήνει σε όλους εμάς ο Δημήτρης Χριστούλας;

Η υποχρέωση για λύση, για κάθαρση. Όχι όπως πραγματώνεται στον Αισχύλο, όπου η τάξη φαίνεται εγγυημένη από τη θεϊκή τάξη, τη μαρξιστική τάξη. Αλλά όπως πραγματώνεται στον Σοφοκλή, όπου δεν υπάρχει καμία εγγύηση της θεϊκής - μαρξιστικής ασυλίας. Έτσι προκύπτει η ανάγκη να ανακαλυφθεί και πάλι μια νέα οπτική του κόσμου, η ανάγκη να ανασυσταθούν οι πολιτικές σχέσεις που διατηρούν ακόμη το νόημά τους, η ανάγκη τα θεωρητικά μας εργαλεία να γίνουν λαχτάρα για ανακάλυψη. Όπου λύση και κάθαρση, βλέπε εξέγερση... ■
 ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437  Diktiospartakos.blogspot.com