Κύμα μετανάστευσης Πορτογάλων προς την (πρώην αποικία) Ανγκόλα

http://www.tovima.gr

Χιλιάδες νέοι κάνουν αιτήσεις για βίζα ώστε να μεταναστεύσουν μόνιμα

 

Μια αναπτυσσόμενη μεγαλούπολη στις ακτές της νοτιοανατολικής Αφρικής. Αποψη της Λουάντα, πρωτεύουσας της Ανγκόλα

Λισσαβώνα

Υπερωρίες αναγκάζονται να κάνουν οι υπάλληλοι της πρεσβείας της Ανγκόλας στη Λισσαβόνα, αφού εδώ και πολλούς μήνες, χιλιάδες νέοι Πορτογάλοι κάνουν αιτήσεις για απόκτηση βίζας ώστε να μεταναστεύσουν μόνιμα στην πρώην πορτογαλική αποικία στη νοτιοανατολική Αφρική. Ήδη, περίπου 20.000 άτομα ετησίως κάνουν, τα τελευταία χρόνια, το επτάωρο αεροπορικό ταξίδι μέχρι την πρωτεύουσα της Ανγκόλας, Λουάντα, αναζητώντας καλύτερη επαγγελματική τύχη και μια πιο αισιόδοξη καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση του πορτογάλου πρωθυπουργού Πέδρο Πάσος Κοέλιο ανέφερε ότι το ποσοστό ανεργίας έφτασε το 14,9 % για το πρώτο τρίμηνο του 2012, από 12,4 % κατά την ίδια περίοδο πέρυσι, γεγονός που σπρώχνει όλο και περισσότερους άνεργους να στραφούν στην Ανγκόλα, η αγορά εργασίας της οποίας διαθέτει πολύ σοβαρά πλεονεκτήματα. Καταρχάς δεν θα αντιμετωπίσουν γλωσσικά εμπόδια αφού στην αφρικανική χώρα η εθνική γλώσσα είναι τα πορτογαλικά. Επίσης, το 40% από τα 18 εκατομμύρια των κατοίκων της είναι αναλφάβητοι κι όσοι δεν έχουν την εκπαίδευση και την κατάρτιση δεν είναι σε θέση να βρουν εργασία - συνεπώς η ζήτηση για πτυχιούχους και έμπειρους εργαζόμενους είναι υψηλή.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι μηνιαίοι μισθοί στη πρώην αποικία μπορούν να ανέλθουν μέχρι τα… 10.000 ευρώ για ειδικότητες με μεγάλη ζήτηση όπως γιατροί ή μηχανικοί.

Η Ανγκόλα κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1975, ένα χρόνο μετά την ανατροπή της πορτογαλικής δικτατορίας με την «επανάσταση των γαρυφάλων» του 1974. Εκτοτε εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο σημαντικούς παραγωγούς πετρελαίου στην Μαύρη Ήπειρο, ενώ διαθέτει και πλούσια κοιτάσματα διαμαντιών. Η αφρικανική χώρα ήταν κάποτε και η τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγέας καφέ στον κόσμο, αλλά λόγω της συνεχούς εξόρυξης πετρελαίου κατά τη διάρκεια του πολέμου, και λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού από άλλες καφεπαραγωγούς χώρες οι περισσότερες φυτείες εγκαταλείφθηκαν.