Το να επικαλούνται την ασφάλεια των υπηκόων τους, ακόμα κι αν δεν συντρέχει επί της ουσίας πραγματικός κίνδυνος, είναι συνήθης πρακτική των «μεγάλων δυνάμεων» με στόχο την επέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Πρόκειται, ασφαλώς για μια πρακτική διόλου καινούργια ή πρωτότυπη. Στη χώρα μας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμά της εμφανίστηκε σχεδόν αμέσως μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Ο λόγος για την υπόθεση Πατσίφικο και τα επακολουθήσαντα «Παρκερικά».
Ο Πατσίφικο είχε διατελέσει πρόξενος της Πορτογαλίας στην Αθήνα, αλλά είχε απαλλαγεί των καθηκόντων του λόγω καταχρήσεων. Μετά την «επιδρομή» αυτή στο σπίτι του στράφηκε κατά της ελληνικής κυβερνήσεως και ζήτησε αποζημίωση 888.736 δραχμών και 57 λεπτών. Και καθώς είχε πρόσφατα αποκτήσει βρετανική υπηκοότητα, αποτελούσε την τέλεια αφορμή για την Αγγλία,η οποία και ανταγωνίζονταν τις Γαλλία και Ρωσία στην περιοχή, να επέμβει στα εσωτερικά της Ελλάδας. Ζήτησε, λοιπόν, την καταβολή του υπέρογκου ποσού στον υπήκοο της.Τον Απρίλιο, λοιπόν, του 1849, κατά τη διάρκεια των εορτών του Πάσχα, απαγορεύθηκε από τις αρχές το έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Κάτοικοι της πρωτεύουσας, εξαγριωμένοι με την απαγόρευση του εθίμου αυτού, επέδραμαν επί της οικίας ενός εβραίου τυχοδιώκτη, ονόματι Δαβίδ Πατσίφικο, στου Ψυρρή, προξενώντας ασήμαντες ζημιές. Άλλη εκδοχή, βέβαια, αναφέρει ότι το εν λόγω περιστατικό έγινε τη Μεγάλη Παρασκευή κατά την περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Φιλίππου, όταν ο Πατσίφικο προκάλεσε τους πιστούς.
Καθώς, όμως, η κυβέρνηση Κριεζή αρνήθηκε, η Αγγλία διέταξε στις 3 Ιανουαρίου του 1850 τον ναύαρχο Ουίλιαμ Πάρκερ να επιβάλλει ναυτικό αποκλεισμό στον Πειραιά και τα κυριότερα ελληνικά λιμάνια. Αποτέλεσμα η εύθραυστη οικονομία της νεοσύστατης χώρας να υποστεί ανυπολόγιστες ζημίες, ιδίως οι έμποροι και οι ναυτιλλόμενοι, ενώ σημαντικά ήταν και τα προβλήματα επισιτισμού στην πρωτεύουσα. Σημειώνεται, βέβαια, ότι η πραγματική, όμως, αιτία των παρκερικών ήταν ο φόβος της Βρετανίας μήπως ο βασιλιάς Όθωνας συμπράξει με τη Ρωσία, στην περίπτωση κήρυξης ρωσοτουρκικού πολέμου.
Ο αποκλεισμός αυτός κράτησε τέσσερις περίπου μήνες, έως τις 15 Απριλίου του 1850, οπότε και έληξε μετά και από την αντίδραση Γαλλίας και Ρωσίας, τα συμφέροντα των οποίων είχαν πληγεί από τον αποκλεισμό. Το θέμα Πατσίφικο παραπέμφθηκε τελικά σε διαιτησία και η αποζημίωση που του επιδικάσθηκε ήταν μόλις 3.750 δραχμές, ποσό, όμως, σημαντικό για το φτωχό ελληνικό κράτος εκείνη την εποχή. ΠΗΓΗ TVXS
-... με αφορμή τα ως άνω και χάριν περισσότερης ανάλυσης στο θέμα, ας μου επιτραπεί να θυμίσω κείνα τα πολύτιμα που είχε γράψει ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Το 1847 μας υποχρεώσανε να πληρώσουμε στον Ευνάρδο τα λεφτά που μας είχε δανείσει. Και του τα πληρώσαμε σχεδόν διπλάσια. Η προσπάθεια όμως για την επέμβαση με λύσεις ριζικές επιχειρήθηκε ύστερα από το επεισόδιο του Πατσίφικο και αποτελεί για την κυρίαρχη τάξη της Αγγλίας εκείνη την εποχή ένα στίγμα που δύσκολα ξεπλένεται.
Το Πάσχα, οι Αθηναίοι είχαν έθιμο να καίνε τον Ιούδα. Αλλά το 1847 η γιορτή απαγορεύτηκε, γιατί βρισκότανε στην Αθήνα ένας από τους Ρότσιλδ. (Είναι πολύ σατανική σύμπτωση το ότι ένας από τους Εβραίους τοκογλύφους, που μας δώσανε το μοιραίο δάνειο του 1833, στάθηκε αφορμή όλης αυτής της ιστορίας.) Οι Αθηναίοι όμως θεώρησαν υπεύθυνο γι'αυτή την απαγόρευση έναν Πατσίφικο, εβραίο τοκογλύφο, Πορτογάλο στην καταγωγή, Μαλτέζο κάτοικο και...υπήκοο της Αγγλίας. Περνώντας, λοιπόν, το πλήθος έξω από το σπίτι του, μπήκε μέσα και τά'κανε γυαλιά-καρφιά. Ο γιός του Τζαβέλα, υπουργού των Οικονομικών, βούτηξε κι ένα κουτί με λεφτά. Αυτό ήτανε! Ο Πατσίφικο, που πάταγε στις πλάτες της εγγλέζικης Πρεσβείας, ζήταγε αποζημίωση για τα παλιοέπιπλά του 887.000 χρυσές δραχμές! Και επειδή η κυβέρνηση έφερνε αντιρρήσεις, ο Πάλμερστον έστειλε στον Πειραιά, σύμφωνα με τις δηλώσεις του λόρδου Άμπερντιν, στόλο πολύ μεγαλύτερο από εκείνον που είχε ο Νέλσον, όταν κατάστρεφε στο Τραφάλγκαρ τον ενωμένο γαλλοϊσπανικό στόλο. Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1850, τα καράβια ρίξανε άγκυρα στη Σαλαμίνα κι αμέσως ο ναύαρχος Πάρκερ με τον Εγγλέζο πρεσβευτή στείλανε στην κυβέρνηση τελεσίγραφο και ζήταγαν τα λεφτά του Πατσίφικο, 11.500 δρχ. για μερικούς Εφτανησιώτες, που ληστεύτηκαν στην Ακαρνανία, 56.000 πρόστιμο γιατί στην Πάτρα και τον Πύργο κάτι άλλοι Εφτανήσιοι είχανε φάει ξύλο, 41 δρχ. αποζημίωση για μια λουρίδα από ένα γήπεδο του Φίνλεϋ, που απαλλοτριώθηκε για το Βασιλικό Κήπο, 14 δρχ. για το ξύλο που έφαγαν στην Πάτρα μερικοί Εγγλέζοι ναύτες, αποζημίωση επειδή κάτι Εφτανησιώτες που είχαν κοιμηθεί στο δρόμο για να γλιτώσουν από τους ψύλλους πιάστηκαν από την ελληνική αστυνομία, "η οποία", έλεγε ο Πάλμερστον, "βεβαίως δεν έπρεπε να ενοχλεί Βρετανούς υπηκόους φοβούμενους τους ψύλλους"! Και τέλος ζητάγανε τα νησιά Οινούσες και Ελαφονήσι.
Το τελεσίγραφο έταζε εικοσιτετράωρη προθεσμία. Ο λαός όμως ξεσηκώθηκε, ξεχύθηκε γεμάτος μίσος και οργή στους δρόμους της Αθήνας και ανάγκασε στην αρχή την κυβέρνηση να μην υποχωρήσει. Μαζί με τον ελληνικό ξεσηκώθηκαν κι όλοι οι λαοί της Ευρώπης μαζί με τους προοδευτικούς πολιτικούς της ενάντια σ'αυτόν τον πρωτάκουστο ληστρικό εκβιασμό. Και τιμάει ιδιαίτερα τον εγγλέζικο λαό το γεγονός ότι ξεσηκώθηκε αγαναχτισμένος γι'αυτόν τον εξευτελισμό που μια μεγάλη αυτοκρατορία θέλησε να επιβάλει σε μια μικρή χώρα."
(σελίδες 102,103,104 από την ΒΙΒΛΙΑΡΑΡΑ "ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ -ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΡΑ.
Ο υπογραφόμενος: Μνημέας Ληθοκτονίδης
-...επειδή το "γενναιόδωρο" ιντερνετικό σύστημα μας επιτρέπει να γράφουμε μέχρι και 4.096 χαρακτήρες, ΣΥΝΕΧΙΖΩ από κεί που σταμάτησα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Όλα δείχνανε πως θα γλιτώναμε από τους ληστές, αν η ελληνική κυβέρνηση του ξενόδουλου και αυλόδουλου Κριεζή, που είχε αντικαταστήσει τον Κανάρη, στεκόντανε στο πλευρό του λαού και συνέχιζε σταθερά την άρνησή της να υποταχτεί στον ξετσίπωτο εκβιασμό. Ο Πάρκερ όμως αύξησε την πίεση γενικεύοντας τον αποκλεισμό, κι ο Πάλμερστον, βλέποντας ότι χάνει το παιχνίδι, μετρίασε τις αξιώσεις του σε 330 χιλιάδες δραχμές. Και τότε ο Κριεζής υποχώρησε. Κάλεσαν τη Βουλή κι αποφάσισαν να συμβιβαστούνε. Η συνεδρίαση έγινε μυστική, γιατί αν τους έπαιρνε χαμπάρι ο λαός θα τους λυντσάριζε. Συμφωνήσανε λοιπόν να πληρώσουνε 180.000 και 49 λεφτά στον Πάλμερστον και 150.000 να μπούνε ενέχυρο ίσαμε που να εκτιμηθούν τα έπιπλα του Πατσίφικο!
Αλλ' η κυβέρνηση δεν είχε πεντάρα για να πληρώσει και τότε της δάνεισε τα λεφτά με ληστρικούς όρους το "εθνωφελές" ίδρυμα, η Εθνοτράπεζα, πρόθυμη πάντοτε να συντρέχει τους ξένους για να ξεφτιλίζουν τη χώρα μας.
Η λαϊκή όμως αντίσταση τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν τα γενικά τους σχέδια. Περιορίστηκαν, λοιπόν, σ'αυτή την πρόχειρη λύση κι άρχισαν κιόλας να ετοιμάζονται για την καινούργια επέμβαση. Την ώρα που ένας λαός πνιγότανε μέσα στην απέραντη θάλασσα της δυστυχίας του, αντί να μας βοηθήσουν οι ξένοι και ντόπιοι να σωθούμε, είχανε βαλθεί ντε και καλά να μας δέσουν και μια πέτρα στα πόδια, για να πάμε μια ώρα συντομότερα στον πάτο." (Σελίδες 104 και 105 από την ως άνω ΒΙΒΛΙΑΡΑΡΑ).
Ο υπογραφόμενος: Μνημέας Ληθοκτονίδης