Μια φωτογραφία του Sebastiao Salgado
Δεν τις πάω κάτι τέτοιες «Παγκόσμιες Ημέρες», όπως αυτή της 28ης Απρίλη: «Παγκόσμια Ημέρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία», λέει ο επίσημος Ημερολόγος. Και προσθέτει «Διεθνής Ημέρα Μνήμης Εργατών»! Ποιών εργατών, αλήθεια; Να θυμηθούμε τι; Εμένα μου θυμίζουν γιορτές πάνω σε μνήματα και νεκροταφεία, δολοφόνους εργατικών τάξεων και λαών που συνεχίζουν να εξουσιάζουν τις χώρες και τον Κόσμο, να πολλαπλασιάζουν τα εγκλήματά τους και να τα εμπλουτίζουν με νέα μέσα και μεθόδους, συνεχίζοντας κυνικά και αδιάφορα το αδηφάγο τους έργο για μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού τους κέρδους. Κι ύστερα να που ορίζεται μια ψευδεπίγραφη ημέρα που αναγορεύει τις δολοφονίες σε «ατυχήματα».
Οι Δολοφόνοι και οι απολογητές τους θέλουν να… θυμηθούμε ότι πρόκειται για «θύματα εργατικώνατυχημάτων». Βλέπετε τα «ατυχήματα» δεν τα θέλησε κανείς. Είναι ακούσια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν λίγο πολύ τυχαία. Και το χειρότερο: Αυτό που υπονοούν συνήθως είναι ότι η ευθύνη βαρύνει τα θύματα, όπως συμβαίνει συχνά στα διάφορα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Κι αν υπάρξει κάποια υπόνοια για ευθύνη του Εργοδότη, ε τότε το πολύ πολύ να γίνει λόγος για αμέλεια και ποτέ για πρόθεση! Κι ας αδιαφόρησε συνειδητά να πάρει τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας (κοστίζουν βλέπετε), ώστε να μη σκοτωθούν ή ακρωτηριαστούν οι εργαζόμενοι.
«2,02 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία. 321.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από εργατικά ατυχήματα. 160 εκατομμύρια μη θανατηφόρων ασθενειών ετησίως σχετίζονται με την εργασία. 317 εκατομμύρια μη θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων ετησίως». Αυτά λένε οι επίσημες στατιστικές, προσθέτοντας στα συμπεράσματά τους ότι «Κάθε 15 δευτερόλεπτα, ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια. Κάθε 15 δευτερόλεπτα 151 εργαζόμενοι έχουν ένα εργατικό ατύχημα». Δε σας θυμίζουν πολεμικά ανακοινωθέντα; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται. Η εργασία στον καπιταλισμό έχει εκατομμύρια θύματα. Κι ας μην ξεχνάμε τα εκατομμύρια των ανέργων που δεν συνυπολογίζονται στις παραπάνω στατιστικές, παρά την κατάθλιψη και τις διάφορες ψυχικές ασθένειες που συνεπιφέρει στη ζωή τους ο εργασιακός του «θάνατος», ιδιαιτέρως σήμερα, με τη καπιταλιστική κρίση. Κι ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε ακόμα τις χιλιάδες εκείνων που αυτοκτονούν και που ο θάνατός τους έχει άμεση σχέση με τα οικονομικά και εργασιακά τους προβλήματα, τα χρέη, τα αδιέξοδα. Οι πόλεμοι των καπιταλιστών είναι η συνέχεια της ειρήνης τους. Κι αυτή, όπως οι πόλεμοί τους, έχει εκατομμύρια θύματα. Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι από τη φύση του ένας κόσμος εργατικής ανασφάλειας, όπου οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν αν αύριο θα πεταχτούν στο δρόμο κι αν θα μείνουν χωρίς τα αναγκαία μέσα επιβίωσης για την υπόλοιπη ζωή τους.
«Κάθε φορά», γράφει σ’ ένα κείμενό του ο Γκαλεάνο, «είναι όλο και περισσότεροι οι εργάτες που ξυπνάνε και αναρωτιούνται: “Πόσοι περισσεύουμε; Ποιος θα μας αγοράσει;”. Πολλοί χάνουν τη δουλειά τους και πολλοί χάνουν, δουλεύοντας, τη ζωή τους: κάθε δεκαπέντε δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας εργάτης, δολοφονημένος από αυτό που αποκαλούν εργατικό ατύχημα. Η δημόσια ανασφάλεια είναι το αγαπημένο θέμα των πολιτικών που υποθάλπουν τη μαζική υστερία για να κερδίσουν τις εκλογές. Κίνδυνος, κίνδυνος, διακηρύσσουν: σε κάθε γωνία παραμονεύει ένας κλέφτης, ένας βιαστής, ένας δολοφόνος. Όμως οι ίδιοι πολιτικοί δεν καταγγέλλουν ποτέ την εργασία ως επικίνδυνη». (Eduardo Galeano, «Οι μέρες αφηγούνται», σελ. 130)
Αυτά τα ταξικά εγκλήματα και μαζί τους η ανασφάλεια όσων εργαζομένων επιζούν θα συνεχίζονται μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, που φυσικά, ως μύθευμα που είναι, ποτέ δεν πρόκειται να ’ρθει. Κι αν οι εργάτες του Γκαλεάνο αναρωτιούνται στην ανασφάλειά τους «πόσοι περισσεύουν» και «ποιος [καπιταλιστής] θα τους αγοράσει», ας αποφασίσουν κάποτε να θέσουν κι ένα άλλο ερώτημα: Δεν πετάμε τους καπιταλιστές και το κράτος τους στα σκουπίδια της Ιστορίας; Αλλιώς, θα γεμίζει η κοινωνία ανασφάλιστους και ανέργους, και τα νεκροταφεία θύματα εργατικών «ατυχημάτων»…
Οι Δολοφόνοι και οι απολογητές τους θέλουν να… θυμηθούμε ότι πρόκειται για «θύματα εργατικώνατυχημάτων». Βλέπετε τα «ατυχήματα» δεν τα θέλησε κανείς. Είναι ακούσια δυσάρεστα γεγονότα που συνέβησαν λίγο πολύ τυχαία. Και το χειρότερο: Αυτό που υπονοούν συνήθως είναι ότι η ευθύνη βαρύνει τα θύματα, όπως συμβαίνει συχνά στα διάφορα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Κι αν υπάρξει κάποια υπόνοια για ευθύνη του Εργοδότη, ε τότε το πολύ πολύ να γίνει λόγος για αμέλεια και ποτέ για πρόθεση! Κι ας αδιαφόρησε συνειδητά να πάρει τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας (κοστίζουν βλέπετε), ώστε να μη σκοτωθούν ή ακρωτηριαστούν οι εργαζόμενοι.
«2,02 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία. 321.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από εργατικά ατυχήματα. 160 εκατομμύρια μη θανατηφόρων ασθενειών ετησίως σχετίζονται με την εργασία. 317 εκατομμύρια μη θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων ετησίως». Αυτά λένε οι επίσημες στατιστικές, προσθέτοντας στα συμπεράσματά τους ότι «Κάθε 15 δευτερόλεπτα, ένας εργαζόμενος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια. Κάθε 15 δευτερόλεπτα 151 εργαζόμενοι έχουν ένα εργατικό ατύχημα». Δε σας θυμίζουν πολεμικά ανακοινωθέντα; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται. Η εργασία στον καπιταλισμό έχει εκατομμύρια θύματα. Κι ας μην ξεχνάμε τα εκατομμύρια των ανέργων που δεν συνυπολογίζονται στις παραπάνω στατιστικές, παρά την κατάθλιψη και τις διάφορες ψυχικές ασθένειες που συνεπιφέρει στη ζωή τους ο εργασιακός του «θάνατος», ιδιαιτέρως σήμερα, με τη καπιταλιστική κρίση. Κι ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε ακόμα τις χιλιάδες εκείνων που αυτοκτονούν και που ο θάνατός τους έχει άμεση σχέση με τα οικονομικά και εργασιακά τους προβλήματα, τα χρέη, τα αδιέξοδα. Οι πόλεμοι των καπιταλιστών είναι η συνέχεια της ειρήνης τους. Κι αυτή, όπως οι πόλεμοί τους, έχει εκατομμύρια θύματα. Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι από τη φύση του ένας κόσμος εργατικής ανασφάλειας, όπου οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν αν αύριο θα πεταχτούν στο δρόμο κι αν θα μείνουν χωρίς τα αναγκαία μέσα επιβίωσης για την υπόλοιπη ζωή τους.
«Κάθε φορά», γράφει σ’ ένα κείμενό του ο Γκαλεάνο, «είναι όλο και περισσότεροι οι εργάτες που ξυπνάνε και αναρωτιούνται: “Πόσοι περισσεύουμε; Ποιος θα μας αγοράσει;”. Πολλοί χάνουν τη δουλειά τους και πολλοί χάνουν, δουλεύοντας, τη ζωή τους: κάθε δεκαπέντε δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας εργάτης, δολοφονημένος από αυτό που αποκαλούν εργατικό ατύχημα. Η δημόσια ανασφάλεια είναι το αγαπημένο θέμα των πολιτικών που υποθάλπουν τη μαζική υστερία για να κερδίσουν τις εκλογές. Κίνδυνος, κίνδυνος, διακηρύσσουν: σε κάθε γωνία παραμονεύει ένας κλέφτης, ένας βιαστής, ένας δολοφόνος. Όμως οι ίδιοι πολιτικοί δεν καταγγέλλουν ποτέ την εργασία ως επικίνδυνη». (Eduardo Galeano, «Οι μέρες αφηγούνται», σελ. 130)
Αυτά τα ταξικά εγκλήματα και μαζί τους η ανασφάλεια όσων εργαζομένων επιζούν θα συνεχίζονται μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, που φυσικά, ως μύθευμα που είναι, ποτέ δεν πρόκειται να ’ρθει. Κι αν οι εργάτες του Γκαλεάνο αναρωτιούνται στην ανασφάλειά τους «πόσοι περισσεύουν» και «ποιος [καπιταλιστής] θα τους αγοράσει», ας αποφασίσουν κάποτε να θέσουν κι ένα άλλο ερώτημα: Δεν πετάμε τους καπιταλιστές και το κράτος τους στα σκουπίδια της Ιστορίας; Αλλιώς, θα γεμίζει η κοινωνία ανασφάλιστους και ανέργους, και τα νεκροταφεία θύματα εργατικών «ατυχημάτων»…
http://oapatris.wordpress.com/2014/04/27/atheata_taksika_egklhmata/#more-1146
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου