Photo via Vice/Alexandros Katsis
Βαρέθηκα να ακούω και να διαβάζω πολιτικές αναλύσεις που «διαβάζουν» την ψήφο στη Χρυσή Αυγή ως ψήφο οργής, που αντιμετωπίζουν τους ψηφοφόρους της ως παραπλανημένους και παραστρατημένους που πρέπει να τους χαϊδέψουμε λίγο τα’ αφτιά μπας και τους πείσουμε την επόμενη φορά τουλάχιστον να προτιμήσουν ένα κόμμα που δε θα είναι η μισή κοινοβουλευτική του ομάδα στη φυλακή. «Δεν ξέρουν τι ψηφίζουν», λένε. Λες και ζουν απομονωμένοι σε κάποιο βουνό και δεν έτυχε να δουν ποτέ ένα τάγμα μαυροφορεμένων ανδρών να κυνηγάει μετανάστες στα στενά της Ομόνοιας, δεν παρακολούθησαν ποτέ σ’ ένα δελτίο ειδήσεων βουλευτές της οργάνωσης να εφορμούν σε πάγκους μικροπωλητών στα πανηγύρια ή να εμποδίζουν μια θεατρική παράσταση στο Βαφείο, δεν έπεσε ποτέ μια εφημερίδα στα χέρια τους με τα πρωτοπαλίκαρα της οργάνωσης να ποζάρουν ακκίζοντας καλάσνικοφ, δεν αναγνώρισαν τα ναζιστικά σύμβολα στα τατουάζ που με καμάρι χτυπούσαν στα μπράτσα τους τα στελέχη της οργάνωσης. Λες και δεν άκουσαν ποτέ το όνομα του Παύλου Φύσσα. Μια χαρά ήξεραν και ξέρουν. Απλά δεν τους νοιάζει. Η οργή τους είναι οργή ενάντια στη δημοκρατία.
Όταν τον Ιούνιο του 2012 η Χρυσή Αυγή απέσπασε το 6,9% του εκλογικού σώματος και πέρασε την πύλη του ελληνικού Κοινοβουλίου με 18 βουλευτές, το επιχείρημα της οικονομικής κρίσης ήρθε να σπάσει λίγο το αρχικό μούδιασμα. Θεωρήθηκε ότι στρώματα εξαθλιωμένα στράφηκαν σ’ αυτή την επιλογή για να εκφράσουν μ’ ένα στρεβλό τρόπο τη δυσαρέσκεια τους απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τα μέτρα λιτότητας, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν με τις απόψεις της ή να γνωρίζουν τη δράση της. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν πρωτοεμφανίστηκε μέρα μεσημέρι στο προαύλιο της Βουλή αλλά τις νύχτες που ακολούθησαν την πτώση της χούντας, όταν ο 19χρονος τότε Νίκος Μιχαλολιάκος επεδίωκε να διασφαλίσει την ιστορική συνέχεια της δικτατορίας. Συγκροτήθηκε όλα αυτά τα χρόνια στα πρότυπα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και η ιστορία της είναι συνυφασμένη με τη βία και το αίμα. Αν όμως υποθέσουμε ότι όλα αυτά δεν ήταν ευρέως γνωστά το 2012, σήμερα είναι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι της επικράτειας. Και η οικονομική κρίση δε μπορεί να αποτελεί πανάκεια για να μην αναμετρηθεί η ελληνική κοινωνία με τον άσχημο εαυτό της και να μη συζητήσει για ότι αντιμετωπίζεται ως ταμπού στο δημόσιο λόγο. Γιατί η οικονομική κρίση μπορεί να είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για την ανάδυση του φασιστικού φαινομένου. Πρέπει να «κουμπώσει» με άλλες παραμέτρους που μπορεί να υπέβοσκαν την εποχή της ευημερίας αλλά υπήρχαν .
Αυτοί οι 99 κάτοικοι στο Δίστομο που ψήφισαν Χρυσή Αυγή την Κυριακή και διπλασιάστηκαν σε σχέση με τους 49 του 2012, όταν σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, δεν εγκαλούνται από την ιστορική μνήμη. Για την ακρίβεια υπερασπίζονται το πιο σκοτεινό κομμάτι του ελληνικού παρελθόντος, αυτό του ένοπλου δωσιλογισμού, του μετεμφυλιακού παρακράτους και της χούντας. Στην Ελλάδα προφανώς υπάρχει ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος που τοποθετείται παραδοσιακά στη σκληρή Ακροδεξιά και απορροφούνταν τα προηγούμενα χρόνια από τα παραδοσιακά κόμματα. Τώρα πατώντας πάνω στο ρήγμα πολιτικής αντιπροσώπευσης που προέκυψε από τη ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού, το κομμάτι αυτό απενοχοποιήθηκε και βρήκε αυθεντικότερη έκφραση στους απολογητές του ναζισμού. Είναι αυτοί που είχαν κρύψει τη φωτογραφία του βασιλιά και του Παπαδόπουλου στο σεντούκι και τώρα απελευθερώθηκαν και την ξανακρέμασαν στον τοίχο, όσοι τόσα χρόνια έβριζαν από μέσα τους τη «γενιά του Πολυτεχνείου» και τώρα το κάνουν φωναχτά, αυτοί που ντρέπονταν να ομολογήσουν ότι είχαν έναν παππού ταγματασφαλίτη και τώρα βλέπουν τις τελετουργίες του Μιχαλολιάκου στο Μελιγαλά και το Βίτσι και νιώθουν δικαιωμένοι.
Είναι αυτός ο ιδεότυπος προσωπικότητας που μπορεί δυνητικά να υπάρξει σε πολλές κοινωνίες και κωδικοποιήθηκε ως «αυταρχική προσωπικότητα» από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, όταν οι ερευνητές της θέλησαν να μελετήσουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που έχτισαν το υπόβαθρο για την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία με κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή απέναντι στον ισχυρό και την επιθετικότητα απέναντι στον αδύναμο. Όχι ως εγγενή χαρακτηριστικά αλλά ως απόρροια ενός συντηρητικού κοινωνικού υποδείγματος με δυσανεξία στην ετερότητα. Είναι αυτοί που βάζουν μετανάστες ανασφάλιστους να μαζεύουν 12 ώρες τη μέρα τις φράουλες από τα χωράφια τους και μετά φωνάζουν στα καφενεία ότι «ήρθαν οι ξένοι και μας πήραν τις δουλειές», που σταυροκοπιούνται κάθε φορά που περνάνε έξω από την Εκκλησία και διώχνουν το γιο τους από το σπίτι όταν τους αποκαλύπτει ότι είναι gay, που μιλάνε για ηθική και ξυλοφορτώνουν τη γυναίκα τους όταν έχουν νεύρα και ρωτάνε «πόσο πάει» τη 16χρονη Αφρικανή στη Φυλής, που ορκίζονται στον πατριωτισμό και παρκάρουν τα αμάξια τους στις μπάρες των αναπήρων και χτίζουν το αυθαίρετο στο κομμάτι του δάσους που κάηκε.
Είναι αυτοί οι 35.949 που ψήφισαν τον Ηλία Κασιδιάρη στο δήμο της Αθήνας ή οι 180. 908 που ψήφισαν τον Ηλία Παναγιώταρο στην περιφέρεια Αττικής. Ίσως όχι όλοι. Ακόμα κι αυτοί που δεν είναι έτσι, που δε θέλγονται από τις ιδέες του νεοφασισμού και θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα, καταλήγουν να αποδέχονται και την εξτρεμιστική βία που τον συνοδεύει και να εξοικειώνονται με το πρόσωπο του «τέρατος». Μάλλον πρέπει να πειστούν να αλλάξουν αγγελιοφόρο. Ο επίλογος στο Μάνο Χατζιδάκι: «Και το κακό ελλοχεύει, χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο θάνατος». Εδώ, ο θάνατος έκανε «πρεμιέρα» ένα βράδυ στο Κερατσίνι, εκεί που η ματωμένη ψήφος έφτασε το 10,5%. http://www.vice.com/gr/read/psifoforoi-xrysis-avgis-paraplanimenoi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου