Κάτοικοι, παιδάκια, εργαζόμενοι στην περιοχή, κοινωνικοί αγωνιστές, αναρχικοί, αριστεροί, γιαγιάδες, μετανάστες, όλοι ήταν εκεί παρόντες,για να δείξουν ότι δεν θα αφήσουν τη γειτονιά τους στα χέρια κανενός πρεζέμπορα, κανενός εξουσιαστή, κανενός αφεντικού. Στα Εξάρχεια πήγα πρώτη φορά παιδάκι. Είχε γραφείο ο πατέρας μου, και μου μιλούσε με δέος για αυτή την «ιδιαίτερη» γειτονιά.
Την ριζοσπαστική, την «άγρια», την ελεύθερη. Θυμάμαι να πατάω στην πλατεία με συγκίνηση στα 6,7 μου χρόνια, και από τότε να λέω ότι «το όνειρό μου είναι να ζήσω στα Εξάρχεια».Μόλις πάτησα τα 14 και άρχισα να «βγαίνω», όλες τις κοπάνες, τα Παρασκευοσάββατα, τα καλοκαίρια, τα περνούσα στην πλατεία. Μόνο που δεν κοιμόμουνα εκεί, αν και μερικές φορές περιμένοντας το πρώτο πρωινό λεωφορείο για να γυρίσουμε σπίτια μας στο Μαρούσσι, ρίχναμε με την παρέα μου έναν ύπνο στα παγκάκια ή στις πυλωτές των πολυκατοικιών. Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα, ποτέ δεν μας είπε κανείς κάτι. Θυμάμαι ότι με το που έστριβε το λεωφορείο από την Αλεξάνδρας για να μπει στη Σπύρου Τρικούπη, αμέσως με έπιανε μια ζεστασιά και μια αίσθηση ασφάλειας. Σε αυτή τη γειτονιά τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί. Αργότερα που μεγάλωσα κατάφερα επιτέλους να κοιμάμαι και στα Εξάρχεια, στην αρχή στον καναπέ του γραφείου του πατέρα μου, και μετά όταν μπόρεσα να κερδίσω κάποια χρήματα σε διάφορα σπίτια στην πλατεία, στη Θεμιστοκλέους, στη Μαυρομιχάλη, στη Διδότου. Εδώ και 3 χρόνια η κρίση μου έχει στερήσει την δυνατότητα να πληρώνω το ενοίκιό μου, και τα αγαπημένα μου Εξάρχεια δεν είναι πια το πραγματικό μου σπίτι.
Είναι όμως το σπίτι μου το συναισθηματικό, το υπαρξιακό, το πολιτικό, και αυτό είμαι σίγουρη ότι δεν θα αλλάξει ποτέ.
Σήμερα συμμετείχα σε μια πορεία ενάντια στις μαφίες και τα ναρκωτικά που έχουν απλωθεί τα τελευταία χρόνια στα Εξάρχεια. Μια πορεία δυναμική, με παλμό, μια πορεία περίπου 2000 ατόμων. Κάτοικοι, παιδάκια, εργαζόμενοι στην περιοχή, κοινωνικοί αγωνιστές, αναρχικοί, αριστεροί, γιαγιάδες, μετανάστες, όλοι ήταν εκεί παρόντες,για να δείξουν ότι δεν θα αφήσουν τη γειτονιά τους στα χέρια κανενός πρεζέμπορα, κανενός εξουσιαστή, κανενός αφεντικού.
Όπως τέθηκε πολύ σωστά στην λαική συνέλευση που έγινε στην πλατεία μετά την πορεία, το πρόβλημα των Εξαρχείων δεν είναι ένα πρόβλημα απλά «ναρκωτικών». Ειναι ένα γενικευμένο ζήτημα του κράτους και του παρακράτους, που χρόνια προσπαθεί να σπάσει αυτή την ριζοσπαστικοποίηση που κυριαρχεί στη γειτονιά. Προσπαθεί με την απίστευτη αστυνόμευση της περιοχής με ΜΑΤ και ΔΙΑΣ να κυκλώνουν καθημερινά την περιοχή, προσπαθεί με το να σπρώχνει όλους τους τοξικομανείς και τους εμπόρους να φτιάχνουν πιάτσες στα γύρω στενά και να δρουν ανενόχλητοι, προσπαθεί με το να δίνει συνεχώς άδειες σε καταστηματάρχες και μπαρ, θέλοντας να κάνει την περιοχή ένα ακόμα Ψυρρή και Γκάζι.
Οι κάτοικοι, λυπάμαι που το λέω, δεν είναι όλοι αμέτοχοι σε αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άπειρες προσπάθειες από άτομα και συλλογικότητες κυρίως του αναρχικού χώρου να οικειοποιηθούν ξανά την πλατεία. Κάποιες φορές ήταν εύκολο, κάποιες φορές δυσκολότερο, γιατί όταν έχεις να κάνεις με μαφίες, όπλα, συμμορίες, δεν μπορείς να είσαι πάντα ευχάριστος και ευγενικός, πρέπει να υπερασπιστείς και τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου αν και όταν χρειαστεί. Και για μένα αυτό είναι απολύτως κατανοητό. Έχουν γίνει πορείες, συναυλίες, εκδηλώσεις, συνελεύσεις, έχουν στηθεί τραπέζια πινγκ πονγκ, έχουν μπει μπασκέτες, έχουν γίνει αμέτρητες προβολές ταινιών…από Λουί Μαλ και Θανάση Βέγγο, μέχρι DIY ντοκυμανταίρ για την Λιβύη, την Παλαιστίνη, το Μεξικό.
Κάθε φορά η προσέλευση των κατοίκων είναι ζεστή και σημαντική στην αρχή, αλλά μετά από λίγο οι περισσότεροι ξαναγυρίζουν στις συνήθειές τους, στα σπίτια τους ή στα καφέ. Και η πλατεία ξαναμένει μόνη, και σε λίγο ανακαταλαμβάνεται από τοξικομανείς και εμπόρους. Τα τελευταία χρόνια το σκηνικό έχει σκληρήνει. Τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ των μαφιών που δρουν στην περιοχή, οι ληστείες, οι πυροβολισμοί, οι δολοφονίες μεταξύ τους, έχουν θυμώσει πολύ τους κατοίκους, τους αγωνιστές, τα στέκια και τις συλλογικότητες που δρουν στην περιοχή. Μαζικά και αποφασιστικά έχουν αποφασίσει ότι δεν θα χαρίσουν την γειτονιά τους σε κανέναν. Ούτε στις μαφίες, αλλά ούτε και στην αστυνομία που συνεργάζεται μαζί τους.
Αυτός ο αγώνας δεν είναι εύκολος, και ήδη το κράτος και το παρακράτος έχουν δείξει τις προθέσεις τους. Οι κλητεύσεις ατόμων από την κατάληψη του ΒΟΞ στη ΓΑΔΑ με μοναδικό στοιχείο “ανώνυμο τηλεφώνημα” το οποίο τους συνέδεε με μια παρέμβαση αναρχικών στα Εξάρχεια ενάντια στο εμπόριο των ναρκωτικών, τα αφισάκια που έγραφαν «ΑΚΥΡΟ» τα οποία κολλούνταν πάνω στις αφίσες που για τη σημερινή πορεία σε μια προσπάθεια αποσυντονισμού και ματαίωσής της, και βέβαια το πιο σημαντικό…η επίθεση με σφαίρες που έγινε την Τρίτη αργά το βράδυ έξω από το ΒΟΞ με στόχο την κατάληψη, δείχνουν ότι οι μαφίες και οργανωμένες είναι, και βοήθεια από το κράτος έχουν.
Το θέμα είναι το τι θα κάνουν οι κάτοικοι των Εξαρχείων, αυτό το Γαλατικό χωριό όπως είπε ένας σήμερα στη συνέλευση. Σε άλλες περιοχές της Αθήνας που υπήρχαν προβλήματα καθημερινότητας, η γειτονιά το έχασε το παιχνίδι. Το έχασε γιατί δεν το έβαλε ποτέ ως πολιτικό και ταξικό ενώ πάντα θα έπρεπε να μπαίνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, το έχασε γιατί μιλούσε μόνο για την ασφάλεια, και γιατί παρέδωσε τον δημόσιο χώρο στην αστυνομία και στη Χρυσή Αυγή.
Ξέρω ότι στα Εξάρχεια αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ο κόσμος τους δεν θα το αφήσει. Για μένα όμως το ουσιαστικό ζήτημα που πέφτει στις πλάτες όλων όσων αγαπάμε τα Εξάρχεια είτε κοιμόμαστε τα βράδια εκεί είτε όχι, είναι πολύ μεγαλύτερο του προβλήματός. Μπορούμε να τελικά να λύσουμε τα θέματά μας μόνοι μας, συλλογικά, μαζικά, αυτοοργανωμένα, με θάρρος και συγκρότηση και διάθεση για αγώνα;Μπορούμε να κρατήσουμε μια συνέπεια, να είμαστε παρόντες στη γειτονιά μας, να αλλάξουμε μέσα μας και έξω μας και να πάρουμε επι της ουσίας τις ζωές μας στα χέρια μας; Η τελικά προτιμάμε και εμείς την ανάθεση του προβλήματός μας σε κάποιον άλλο;
Σήμερα είδα ανθρώπους αποφασισμένους, και ευτυχισμένους που είχαν βρεθεί όλοι μαζί στο δρόμο. Ελπίζω να τους δω και την άλλη Πέμπτη στις 8μμ που θα συνεχιστεί η λαική συνέλευση, ελπίζω να τους βλέπω καθημερινά στους δρόμους και στα παγκάκια, όχι για να «περιφρουρήσουν» τη γειτονιά τους από τον εχθρό (γιατί αυτό έχει ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο), αλλά για να υπερασπιστούν το ελεύθερο και το αντισυμβατικό πνεύμα της περιοχής, σε μια περίοδο που το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου