“Μακάρι να πεθάνετε όλοι. Πιο πολύ θέλω να πεθάνετε εσείς οι αριστεροί, παρά οι Άραβες”. Οι ισραηλινοί που οργανώνουν συγκεντρώσεις ενάντια στις φονικές επιχειρήσεις στη Γάζα αντιμετωπίζονται στη χώρα τους με κατάρες και τη φριχτή κατηγορία του “προδότη”. Τι κάνει όμως τον εθνικό προδότη πιο μισητό κι από τον εθνικό εχθρό;
Στις “Ρίζες του ολοκληρωτισμού” (1973), και ασχολούμενη με τον αντισημιτισμό, η Χάνα Άρεντ γράφει ότι το εθνοκρατικό υπόδειγμα, το πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης που “αντέγραψαν” από την Ευρώπη και πέτυχαν οι σιωνιστές το 1948, αναγνωρίζει δικαιώματα μόνο στους πολίτες του Έθνους· σαν σε αντάλλαγμα, όμως, απαιτεί από αυτούς την ολοκληρωτική τους αφοσίωση: “το έθνος καταλαμβάνει το κράτος”. Όποιος αθετεί τους κανόνες του συμβολαίου, όποιος αρνείται την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη, την ταύτιση δηλαδή με τους μέσα και το μίσος προς τους εκτός, διαγράφει το κοινό μαρτυρικό παρελθόν, προδίδει το ιδανικό της αδελφότητας – δεν μπορεί, ως εκ τούτου, να λογαριάζεται μέτοχος στο κοινό μέλλον.
Ακόμα και οι προσπάθειες να συνδυαστεί ο εθνικισμός με κάποιο εξισωτικό κοινωνικό πρόταγμα, στο Ισραήλ δεν κατέληξαν παρά σε έναν σοσιαλισμό μόνο για σιωνιστές. Δεν είναι ανεξήγητο. Ακόμα και στη “ρομαντική” φάση του, το κίνημα του οποίου ηγήθηκε ο Τέοντορ Χερτσλ στα τέλη του 19ου αιώνα έβλεπε στην Παλαιστίνη “μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη”. Αλλά το 1917, τη χρονιά δηλαδή που ο βρετανός υπ. Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ ανακοίνωνε την πρόθεση της Βρετανίας να στηρίξει τη δημουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη (“αρκεί να μην προσκρούει στα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας”…), η γη αυτή κατοικούνταν, σύμφωνα με τη βρετανική απογραφή, από 650.000 μουσουλμάνους, 80.000 χριστιανούς και 60.000 εβραίους. Δεκαετίες αργότερα, αυτό που ολοκληρώθηκε με την εκπλήρωση της σιωνιστικής ουτοπίας, μετά δηλαδή την εθνική ολοκλήρωση, θα το έβλεπαν ακόμα και πρωτεργάτες του εβραϊκού εθνικισμού. Το 2003, ο Αβραάμ Μπουργκ, επικεφαλής της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης στα μέσα του ’90, δήλωνε απερίφραστα ότι “η σιωνιστική επανάσταση έχει πεθάνει”· μιλώντας αργότερα σε κάποια ελληνική εφημερίδα, ο ίδιος δεν θα τηρούσε τα προσχήματα: “Το Ολοκαύτωμα καθορίζει τη στρατηγική μας και δικαιολογεί πράγματα που σε άλλες συνθήκες θα ήσαν αδιανόητα”.
Το μίσος των ισραηλινών εθνικιστών για τους “προδότες” της Αριστεράς είναι τίτλος τιμής για τους τελευταίους. Με τον τρόπο τους, και προφανώς με κόστος, αρνούνται να δουν σε τι υπερέχει ηθικά η βία για τη συνέχιση της Κατοχής από τη βία που επιδιώκει τον τερματισμό της. Και με τον τρόπο αυτό, θυμίζουν την ιλιγγιώδη απόσταση ανάμεσα στα χτεσινά θύματα του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού από τους σημερινούς εγκληματίες πολέμου στο όνομα του εβραϊκού έθνους: “Αν οι Εβραίοι με τη βοήθεια της μαρξιστικής τους ομολογίας επικρατούσαν πάνω σε όλους του άλλους λαούς του κόσμου, το στέμμα τους θα ήταν το επικήδειο στεφάνι της ανθρωπότητας”, σημείωνε στον “Αγώνα” του ο πιο διαβόητος αντισημίτης όλων των εποχών.
http://rednotebook.gr/2014/07/prodotes/#.U86LnrdLrkQ.facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου