Την προηγούμενη Κυριακή, όταν ξεκινούσαμε με το λεωφορείο του Αλληλεγγύη για Όλους από την Αθήνα, μαζί με μέλη της ΚΕΕΡΦΑ, των μεταναστευτικών οργανώσεων και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, για να επισκεφτούμε τον καταυλισμό των εργατών φράουλας στην Μανωλάδα και να τους παραδώσουμε τρόφιμα, οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέραμε τι θα συναντούσαμε. Ορισμένοι είχαν ξαναπάει και είχαν δει τι ακριβώς συνέβαινε.
Ακόμα κι έτσι, όμως, τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει τις εικόνες που είδαμε, μόλις φτάσαμε. Πολύ περισσότερο, δεν γνωρίζαμε την απόφαση της Τετάρτης που επιτρέπει τελικά σε όλους αυτούς που κάνουν τράφικινγκ, σε όσους εκμεταλλεύονται την εργασία, σε όσους αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν τα ζώα να συνεχίσουν να το κάνουν ανενόχλητοι. Μας τρόμαξε λοιπόν η στάση των δικαστών και η πρωτοφανής αθωωτική απόφαση για τους ιδιοκτήτες των φραουλοχωράφων της Μανωλάδας, και ειδικά, το Βαγγελάτο και τους μπράβους του.
Λίγες μέρες, λοιπόν, προν από την απόφαση, η πρώτη εικόνα που συναντήσαμε στη Μανωλάδα ήταν από κάθε άποψη τρομακτική, σαν ένας κόμπος να έσφιγγε σιγά – σιγά το στομάχι μας, καθώς πλησιάζαμε. Μας τρόμαξε η κατάσταση στην οποία αυτοί οι άνθρωποι ζουν σήμερα, παραμένοντας σε άθλιες συνθήκες, σε παράγκες από νάϋλον, όπου δεν αντέχεται η παραμονή για μεγάλο διάστημα μέσα στο κατακαλόκαιρο, χωρίς νερό, χωρίς εύκολη πρόσβαση σε τρόφιμα, χωρίς δυνατότητα φαρμακευτικής και ιατρικής περίθαλψης, αφού στα περισσότερα νοσοκομεία δεν τους δέχονται.
Μας τρόμαξε ότι καθημερινά, αν και βρισκόμαστε εν έτει 2014, έχει στηθεί ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Οι ιδιοκτήτες φράουλας «διαλέγουν» τους εργάτες, ανάλογα με το ύψος τους και το πόσο μικροκαμωμένοι είναι, το πόσο γρήγορα κινούνται στο εσωτερικό των θερμοκηπίων φράουλας και κόβουν τον καρπό, χωρίς να τον καταστρέφουν. Εκεί είδαμε εβδομήντα περίπου ανθρώπους με καταγωγή από το Μπαγκλαντές -αν και στην περιοχή μάθαμε ότι βρίσκονται μόνιμα περί τους 3.500 που ζουν σε αυτές τις άθλιες συνθήκες- να βρίσκονται σε έναν πρόχειρο καταυλισμό που έχει στηθεί δίπλα ακριβώς, στον Εθνικό δρόμο Πατρών-Πύργου. Ο καταυλισμός μάλιστα αν και βρίσκεται πολύ κοντά στο δρόμο, δεν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού από τους διερχόμενους, σαν κάποιοι να τον έχουν κρύψει καλά, σαν να μην θέλουν οι άνθρωποι αυτοί να είναι ορατοί.
Όμως δεν είναι ορατοί ούτε για την κοινωνία, που αρνείται ακόμα και την ύπαρξη του προβλήματος – κάτι το οποίο επίσης μας τρόμαξε. Μας τρόμαξε, επίσης, η σιωπή με την οποία αντιμετωπίζει όλη την κατάσταση η ίδια η αστυνομία. Από τα γεγονότα του 2013 μεταξύ των ιδιοκτητών φράουλας και εργατών, σήμερα δεν προσλαμβάνονται για εργασία από τους ιδιοκτήτες γης, και απλά παραμένουν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους, εργασία, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, χαρτιά. Ενώ «βοά» ο τόπος ότι οι ιδιοκτήτες γης και οι συσκευαστές φράουλας μεταχειρίζονται αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους για να τους εκμεταλλευτούν και αφού τελειώσουν η δουλειά, αρνούνται να τους πληρώσουν και τους απειλούν ότι θα τους καταδώσουν στην αστυνομία. Μας τρομάζει η σιωπή της κυβέρνησης, αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία ανέχεται αυτήν την κατάσταση σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Τι άλλο χρειάζεται άραγε να συμβεί για να παρέμβουν τα θεσμοθετημένα όργανα και η οργανωμένη πολιτεία; Ο δήμος, η περιφέρεια, το κράτος – αλλά πάνω απ’ όλα η ίδια η κοινωνία;
Δυστυχώς είναι ένα ζήτημα που συνδυάζει πολλά πεδία και ξεδιπλώνει ολόκληρο το οπλοστάσιο των ιδεών της Αριστεράς. Από την αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, την αντιρατσιστική πολιτική, την αξία της μεταναστευτικής πολιτικής, τις ανθρώπινες σχέσεις, το πολιτισμικό πλαίσιο και εν γένει τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Οι σφαίρες των μπράβων του Βαγγελάτου είχαν αυτή τη φορά στόχο τους εργάτες γης από το Μπαγκλαντές. Αλλά δεν θα συμβαίνει έτσι για πολύ.
http://rednotebook.gr/2014/08/manwlada-prin-thn-apofash/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου